Rothaus Riderman 2016
Herman_N
24 sep 2016 21:55
Riderman etappe 2
Daar sta ik dan om 12:15 in het startvak. Er wacht vandaag een rit van 110 km met 1700 hm's, voorwaar geen kattenpis. Mijn tijdrit van gisteren ging in 27:21 en leverde mij plek 473 op in het AK en plek 65 bij de Masters III (50+). Op basis van dit resultaat ben ik ingedeeld in Block D, ofwel helemaal achteraan. Aan het weer ligt het niet, het is perfect fietsweer, strak blauw en een graad of 20. Heerlijk. Ik kom in gesprek met een groep Nederlanders uit Eindhoven, en dat blijken toevallig ook nog vrienden van een (fiets)kennis van me. Dat schept in ieder geval een band en het is nog lekker gezellig zo vlak voor de start. Al snel blijkt dit ook wel het laatste stukje gezelligheid van de komende uren, maar daarover straks meer. Om 12:30 stipt valt het startschot en de ruim 600 deelnemers gaan van start. Ik probeer meteen al wat plaatsen te winnen. De eerste kilometers zijn gelijk aan die van gisteren, na een kilometer volgt direct een stevige klim. Terwijl ik in een ritme probeer te komen gaat bij de meesten het gas erop. Ook bij mij heeft de hartslag zich stevig rond de verzuring genesteld. Er wordt gereden alsof de duivel hen op de hielen zit. Hoewel het nauwelijks een verrassing is vloek ik in mezelf. Waarom heb ik geen relaxter hobby gekozen? Kantklossen of macrameeën ofzo. In ieder geval haak ik aan en in de afdaling kost het me nog moeite om de voorgaande groep bij te halen. Nou dat wordt een leuke dag als het zo doorgaat. En het gaat voorlopig zo door, de gemiddelde snelheid klimt in de eerste tientallen kilometers naar een ruime 39 km/u. Elke stoeptegel die omhoog loopt kost me extreem veel kracht.
De groep waarin ik zit is een man of 50 groot, maar zoals zo vaak in dit soort ritten zakt het tempo toch langzaam een beetje in. Blijkbaar ben ik niet de enige die een moment van herstel nodig heeft. En daar wacht ik op, want ik weet dat ik niet snel zal breken, duurvermogen is wel een specialiteit van me. Na 27 km is de eerste bevoorrading en wat voor eentje. In de feed zone kun je je bidons wegsmijten waarna een tiental mensen klaarstaat om je een nieuw exemplaar aan te reiken. En dat al rijdend, wat een superservice. En dan te bedenken dat ze nog twee bevoorradingen hebben. Buitengewoon riant voor slechts 110 km. Ook zie ik naast onze groep een motorrijder met wielen. Ik vermoed dat je zo een nieuw wiel kunt krijgen bij een lekke band. Onze groep is trouwens uitgedund tot een man (en vrouw) of 15. Dan volgt een afdaling die wordt aangekondigd met een bordje 14%. Hier gaat een van de vrouwen in een haarspeldbocht bijna rechtdoor. De afloop zie ik niet, maar blijkbaar is ze net niet gevallen, want even later meldt ze zich weer ongeschonden in de groep. Maar het was kantje boord. Oef.
Ik heb in de gaten dat dit een goede groep is, want regelmatig vegen we rijders op. De sterken haken aan, van de meesten wordt niks meer vernomen. Op en af gaat het. De Schwarzwalder hellingen zijn een mix van pittige klimmetjes rond of net boven de 10% en lekkere lopers. Er zitten geen extremiteiten in die je in de Ardennen zo vaak tegenkomt. De lopende hellingen bevallen me het meest en hier bemoei ik me af en toe nog met het tempo. Eerlijk als ik ben draai ik mee in het rondje. Het blijft zwaar, maar de buik van de groep is een prima herstelplek. Het gaat inmiddels een stuk lekkerder, het ergste is eraf.
We zijn inmiddels in de tweede helft van de rit en het blijft op en af gaan. Ik vang wat flarden op van de schitterende omgeving, maar eigenlijk gaat deze teveel langs me heen. Er wordt nog steeds bruuthard gereden, het gemiddelde ligt nog ver boven de 30. Onwetend van hoe er gereden zou worden had ik vooraf gesteld dat een tijd onder de 4 uur makkelijk haalbaar moest zijn. Dat werd gedurende de rit bijgesteld naar 3:30. En ineens verschijnt het bordje 30 km. Ik rij nu 2:33 en ik zie aan de hoogte dat er meer afdaling volgt dan klimmen. 3:30 moet dus haalbaar zijn. We zitten in een supersnelle afdaling en een minuut of 12 later volgt alweer het bordje 20 km. Dat schiet lekker op zeg. Ik weet dat er nog een pittige helling volgt dus doe geen gekke dingen. In het dorpje Aasen, zo'n 8 km voor de finish, gaat het inderdaad flink steil omhoog en dat mondt uit in een stevige apotheose. Maar de benen zijn nog goed en eigenlijk valt het me mee. Ik rij door en met pijn en moeite sluit ik aan bij een groepje. Gezamenlijk rijden we door en komen uit bij dezelfde top als waar we vanmorgen begonnen. Dit is bekend terrein, we zijn er bijna. Na een razende afdaling gaan we rechtsaf onder het vod. De laatste kilometer doet nog pijn, maar is tevens een feest. Pats, 3:27. Yes, doel gehaald.
Voor mijn doen bijzonder snel, 31,9 gemiddeld. Bizar hard vind ik en ik ben dan ook compleet gesloopt. Uiteindelijk blijkt dit goed voor plek 355 in het dagklassement en plek 41 in het ouwelullenklassement. Niet gek, een stuk beter dan de tijdrit van gisteren.
Maar wat een evenement is dit zeg. Zo super als alles georganiseerd is. Allereerst de starttijd. Vandaag was dat 12:30. Geen gestress met wekkers, vroeg opstaan en getwijfel over kleding voor de koude ochtend. Heerlijk rustig ontbijten en toewerken naar de start. De bevoorrading en materiaalwagens heb ik het al over gehad. Het parcours is compleet autovrij, dat is echt heel relaxt. De wegen zijn geweldig. Tja, wat moet ik er nog van zeggen? Dat er een kapper aanwezig is op het evenemententerrein? Zelfs het weer is grandioos, ik weet echter niet of de organisatie dat ook geregeld heeft. Dit event is gewoon top of the bill.
Nu ga ik me voorbereiden op de dag van morgen. Een rit over 87 km met 1100 hm's. Het schijnt wederom op en af te gaan. Het zal wel weer pijn gaan doen, maar o wat heb ik er zin in.
Daar sta ik dan om 12:15 in het startvak. Er wacht vandaag een rit van 110 km met 1700 hm's, voorwaar geen kattenpis. Mijn tijdrit van gisteren ging in 27:21 en leverde mij plek 473 op in het AK en plek 65 bij de Masters III (50+). Op basis van dit resultaat ben ik ingedeeld in Block D, ofwel helemaal achteraan. Aan het weer ligt het niet, het is perfect fietsweer, strak blauw en een graad of 20. Heerlijk. Ik kom in gesprek met een groep Nederlanders uit Eindhoven, en dat blijken toevallig ook nog vrienden van een (fiets)kennis van me. Dat schept in ieder geval een band en het is nog lekker gezellig zo vlak voor de start. Al snel blijkt dit ook wel het laatste stukje gezelligheid van de komende uren, maar daarover straks meer. Om 12:30 stipt valt het startschot en de ruim 600 deelnemers gaan van start. Ik probeer meteen al wat plaatsen te winnen. De eerste kilometers zijn gelijk aan die van gisteren, na een kilometer volgt direct een stevige klim. Terwijl ik in een ritme probeer te komen gaat bij de meesten het gas erop. Ook bij mij heeft de hartslag zich stevig rond de verzuring genesteld. Er wordt gereden alsof de duivel hen op de hielen zit. Hoewel het nauwelijks een verrassing is vloek ik in mezelf. Waarom heb ik geen relaxter hobby gekozen? Kantklossen of macrameeën ofzo. In ieder geval haak ik aan en in de afdaling kost het me nog moeite om de voorgaande groep bij te halen. Nou dat wordt een leuke dag als het zo doorgaat. En het gaat voorlopig zo door, de gemiddelde snelheid klimt in de eerste tientallen kilometers naar een ruime 39 km/u. Elke stoeptegel die omhoog loopt kost me extreem veel kracht.
De groep waarin ik zit is een man of 50 groot, maar zoals zo vaak in dit soort ritten zakt het tempo toch langzaam een beetje in. Blijkbaar ben ik niet de enige die een moment van herstel nodig heeft. En daar wacht ik op, want ik weet dat ik niet snel zal breken, duurvermogen is wel een specialiteit van me. Na 27 km is de eerste bevoorrading en wat voor eentje. In de feed zone kun je je bidons wegsmijten waarna een tiental mensen klaarstaat om je een nieuw exemplaar aan te reiken. En dat al rijdend, wat een superservice. En dan te bedenken dat ze nog twee bevoorradingen hebben. Buitengewoon riant voor slechts 110 km. Ook zie ik naast onze groep een motorrijder met wielen. Ik vermoed dat je zo een nieuw wiel kunt krijgen bij een lekke band. Onze groep is trouwens uitgedund tot een man (en vrouw) of 15. Dan volgt een afdaling die wordt aangekondigd met een bordje 14%. Hier gaat een van de vrouwen in een haarspeldbocht bijna rechtdoor. De afloop zie ik niet, maar blijkbaar is ze net niet gevallen, want even later meldt ze zich weer ongeschonden in de groep. Maar het was kantje boord. Oef.
Ik heb in de gaten dat dit een goede groep is, want regelmatig vegen we rijders op. De sterken haken aan, van de meesten wordt niks meer vernomen. Op en af gaat het. De Schwarzwalder hellingen zijn een mix van pittige klimmetjes rond of net boven de 10% en lekkere lopers. Er zitten geen extremiteiten in die je in de Ardennen zo vaak tegenkomt. De lopende hellingen bevallen me het meest en hier bemoei ik me af en toe nog met het tempo. Eerlijk als ik ben draai ik mee in het rondje. Het blijft zwaar, maar de buik van de groep is een prima herstelplek. Het gaat inmiddels een stuk lekkerder, het ergste is eraf.
We zijn inmiddels in de tweede helft van de rit en het blijft op en af gaan. Ik vang wat flarden op van de schitterende omgeving, maar eigenlijk gaat deze teveel langs me heen. Er wordt nog steeds bruuthard gereden, het gemiddelde ligt nog ver boven de 30. Onwetend van hoe er gereden zou worden had ik vooraf gesteld dat een tijd onder de 4 uur makkelijk haalbaar moest zijn. Dat werd gedurende de rit bijgesteld naar 3:30. En ineens verschijnt het bordje 30 km. Ik rij nu 2:33 en ik zie aan de hoogte dat er meer afdaling volgt dan klimmen. 3:30 moet dus haalbaar zijn. We zitten in een supersnelle afdaling en een minuut of 12 later volgt alweer het bordje 20 km. Dat schiet lekker op zeg. Ik weet dat er nog een pittige helling volgt dus doe geen gekke dingen. In het dorpje Aasen, zo'n 8 km voor de finish, gaat het inderdaad flink steil omhoog en dat mondt uit in een stevige apotheose. Maar de benen zijn nog goed en eigenlijk valt het me mee. Ik rij door en met pijn en moeite sluit ik aan bij een groepje. Gezamenlijk rijden we door en komen uit bij dezelfde top als waar we vanmorgen begonnen. Dit is bekend terrein, we zijn er bijna. Na een razende afdaling gaan we rechtsaf onder het vod. De laatste kilometer doet nog pijn, maar is tevens een feest. Pats, 3:27. Yes, doel gehaald.
Voor mijn doen bijzonder snel, 31,9 gemiddeld. Bizar hard vind ik en ik ben dan ook compleet gesloopt. Uiteindelijk blijkt dit goed voor plek 355 in het dagklassement en plek 41 in het ouwelullenklassement. Niet gek, een stuk beter dan de tijdrit van gisteren.
Maar wat een evenement is dit zeg. Zo super als alles georganiseerd is. Allereerst de starttijd. Vandaag was dat 12:30. Geen gestress met wekkers, vroeg opstaan en getwijfel over kleding voor de koude ochtend. Heerlijk rustig ontbijten en toewerken naar de start. De bevoorrading en materiaalwagens heb ik het al over gehad. Het parcours is compleet autovrij, dat is echt heel relaxt. De wegen zijn geweldig. Tja, wat moet ik er nog van zeggen? Dat er een kapper aanwezig is op het evenemententerrein? Zelfs het weer is grandioos, ik weet echter niet of de organisatie dat ook geregeld heeft. Dit event is gewoon top of the bill.
Nu ga ik me voorbereiden op de dag van morgen. Een rit over 87 km met 1100 hm's. Het schijnt wederom op en af te gaan. Het zal wel weer pijn gaan doen, maar o wat heb ik er zin in.
Laatst gewijzigd door Herman_N op 24 sep 2016 22:40, 3 keer totaal gewijzigd.
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
Herman_N
25 sep 2016 22:47
Riderman etappe 3
Na de rit van gisteren slaap ik slecht. Of het komt doordat ik nog lig na te stuiteren of omdat ik besloten heb na de Riderman door te rijden naar Zwitserland weet ik niet. Feit is dat ik maar kort de slaap heb gevat. Maar ja, vraag het de rest van het peloton en iedereen heeft slecht geslapen, is ziek of heeft een pijntje. Dus die smoes gaat niet op. Desondanks zet ik een flinke sloot koffie en probeer me in beweging te krijgen met wat stevige muziek. De Goo Goo Dolls, Pearl Jam, Live en Linkin Park vullen al gauw mijn hotelkamer. Net iets te hard.
De start is deze keer om 11 uur. Een heel lekkere tijd. Eerst rij ik nog even warm en dan blijkt dat ik zowaar promotie heb gemaakt naar block C. De speaker probeert onophoudelijk de sfeer erin te houden en meldt dat de eerste kilometer geneutraliseerd is. Een boodschap die me gisteren totaal ontgaan is. Vandaag staan er flink wat extra deelnemers aan de start, want er zijn ook daginschrijvingen mogelijk. Om exact 11 uur klinkt dan eindelijk het startschot en weg zijn we. Dat van die neutralisatie ben ik alweer vergeten en haal meteen wat mensen in. Voor de derde keer gaat het gelijk linksaf omhoog richting de Hirschhalde. En ook vandaag niks nieuws onder de zon, want er wordt weer fors hard tegenaan gereden. Hoewel ik het idee heb dat het minder hard gaat dan gisteren. Desondanks doet het pijn, maar de hartslag komt ook niet in D3. Toch vermoeidheid? Niet druk om maken, hard starten is niet je specialiteit, houd ik me voor. Vanaf de top gaat het in een groep naar beneden en al gauw sluiten we aan bij nog een groep en nog een en nog een. Ik denk dat we uiteindelijk met 100 tot 150 man zijn. Nou ja, man. Het is opvallend hoeveel vrouwen er meerijden. En omdat er serieus gekoerst wordt zijn het allemaal strak afgetrainde wielrensters die echt wel kunnen trappen. Qua leeftijd overigens nauwelijks ouder dan mijn dochter. Vandaag heb ik echter het geluk dat ik mij in het gezelschap bevind van Frau 410. Man man man. Ze is net even langer dan de gemiddelde renster en zit gracieus als een amazone op haar fiets. Haar benen zijn zo lang, die lijken nergens te eindigen. Laat ik maar ophouden, want mijn vrouw leest ook mee
Ik zie meer bekende gezichten en maak een praatje met Michael uit Wesel waarmee ik gisteren een lange tijd samengereden heb. Het lijkt allemaal wat bedeesder te gaan dan de dag ervoor, maar desondanks kruipt het gemiddelde al gauw naar een ruime 38. De groep blijft groot t/m de eerste lange afdaling. Hier begint de eerste echt serieuze klim van de dag, een lange met stevige percentages tussen de 8 en 10%. Ik zit vooraan, maar er wordt als bezetenen gereden. Het doet pijn, heel veel pijn. Ik probeer aan te klampen bij mensen die me voorbij rijden, maar dat lukt niet. Ook niet bij de volgende groep. Het is hard en het lachen vergaat me. Ik ben niet de enige, want achter me zit iemand net zo hard te puffen en te steunen. Ik kom boven en mis net de groep voor me. Achter me heeft zich echter ook een mooie groep ontwikkeld met oa Michael. Er wordt goed samengewerkt vooraan. Voor zover ik kan zien dan, want ik hou me vandaag een beetje afzijdig.
De volgende klimmen gaan een stuk beter, ik ga niet gelijk vol gas, maar neem even een aanloopje. Langzaam in de klim komen, hartslag laten oplopen en dat dan volhouden. Dat ligt me een stuk beter en ik merk dat ik met de besten van onze groep mee ga. Dat geeft de burger weer moed. Ik voel de kracht terugkomen. Vooraf had ik bedacht dat een tijd van 2:45 al heel fraai zou zijn. Maar nu liggen we op een schema van rond de 2:30. Dat zou helemaal geweldig zijn. We zitten op tweederde van de race en rijden achter elkaar op een klein paadje Het gaat op en af. De benen voelen pijnlijk, maar ik blijf nog steeds onderdeel van de groep. Had ik in eerdere verslagen nog gezegd dat de wegen erbij lagen als een biljartlaken. Nu ineens zit er een heel kleine gleuf in het wegdek, nauwelijks breder dan een fietsband. En ja hoor, ik rij er zo in. Ik blijf wonderwel overeind, maar mijn achterband zegt "Pang!" Ikzelf zeg "Scheisse!", opmerkelijk hoe snel ik het Duits al overneem. K* k* k*, daar sta ik dan. Weg groep, weg mooi resultaat. Lekke band in the middel of nowhere. Ik besluit er geen stresszaak van te maken en rustig de band te verwisselen. Nou ja, eerst eens kijken of er niet toevallig een materiaalwagen aan komt. Maar die is in geen velden of wegen te bekennen. Ik maak geen haast en het valt me op dat er misschien wel 7 of 8 minuten voorbijgaan als ik deelnemers voorbij zie flitsen die in het eerste deel nog in mijn groep zaten. Dat maakt extra pijnlijk dat ik inderdaad het juiste wiel te pakken had. Shit happens.
Hoe lang ik erover gedaan heb. Voor mijn gevoel wel een kwartier. Ik stap weer op de fiets met het idee dat ik nu tussen de mindere goden zit. Die moet ik allemaal wel kunnen hebben. Dat lukt ook wel de eerste kilometers, ik haal alleen maar mensen in. Opvallend vind ik dat er weinig groepjes zijn en de groepen die er wel zijn beperken zich tot maximaal 4, 5 man. Ik kom in zo'n groepje terecht en het gaat me te langzaam. Iets verderop rijdt nog een groepje. Hoe ver zal het zijn? 100 meter? 200 meter? Ik besluit tot iets dat ik altijd iedereen afraad, ik geef gas en rij er naar toe. Ik kom lekker dichterbij, maar de laatste 50 meter doen ontiegelijk veel pijn. Opgeven is echter geen optie zeggen ze wel eens en met een laatste krachtsinspanning lukt het me. Flink uitgevloerd. Want hoewel deze renners trager waren dan onze groep zijn het natuurlijk geen pannenkoeken. Er wordt echt nog wel doorgereden. Het moet trouwens niet gekker worden, want daar zie ik zowaar Wim staan met een lekke band. Hem heb ik dit weekend ontmoet tijdens de race.
De laatste 20 km zijn inmiddels aangebroken en in elk dorpje worden we aangemoedigd door de plaatselijke bevolking die massaal is uitgelopen. "Hop hop hop" klinkt het voortdurend, kinderen met vuvuzela's, de Riderman is een echt volksfeest. Er volgen nog een paar heel lastige klimmen en door mijn krachtsinspanning eerder voelt het niet meer ok. Maar uiteindelijk is het weer afdalen geblazen van de Hirschhalde. Rechtsaf richting de laatste kilometer. Ik rij nog door voor het best mogelijke resultaat, maar ben ook ontgoocheld. Eindtijd 2:47, een tijd rond de 2:30 zat er zeker in. Jammer jammer jammer dit. Ik zie dat ik geëindigd ben op plek 50 van het Masters III eindklassement. Dat had ook plek 38, 39 of 40 kunnen zijn. Maar ja, dat telt niet. Niet dat het ertoe doet, maar ik vind het altijd leuk om plekjes te stijgen. Hoe dan ook, er zit maar een ding op, volgend jaar terug. En dat is geen straf, want had ik al verteld dat de Riderman een fantastisch evenement is?
Na de rit van gisteren slaap ik slecht. Of het komt doordat ik nog lig na te stuiteren of omdat ik besloten heb na de Riderman door te rijden naar Zwitserland weet ik niet. Feit is dat ik maar kort de slaap heb gevat. Maar ja, vraag het de rest van het peloton en iedereen heeft slecht geslapen, is ziek of heeft een pijntje. Dus die smoes gaat niet op. Desondanks zet ik een flinke sloot koffie en probeer me in beweging te krijgen met wat stevige muziek. De Goo Goo Dolls, Pearl Jam, Live en Linkin Park vullen al gauw mijn hotelkamer. Net iets te hard.
De start is deze keer om 11 uur. Een heel lekkere tijd. Eerst rij ik nog even warm en dan blijkt dat ik zowaar promotie heb gemaakt naar block C. De speaker probeert onophoudelijk de sfeer erin te houden en meldt dat de eerste kilometer geneutraliseerd is. Een boodschap die me gisteren totaal ontgaan is. Vandaag staan er flink wat extra deelnemers aan de start, want er zijn ook daginschrijvingen mogelijk. Om exact 11 uur klinkt dan eindelijk het startschot en weg zijn we. Dat van die neutralisatie ben ik alweer vergeten en haal meteen wat mensen in. Voor de derde keer gaat het gelijk linksaf omhoog richting de Hirschhalde. En ook vandaag niks nieuws onder de zon, want er wordt weer fors hard tegenaan gereden. Hoewel ik het idee heb dat het minder hard gaat dan gisteren. Desondanks doet het pijn, maar de hartslag komt ook niet in D3. Toch vermoeidheid? Niet druk om maken, hard starten is niet je specialiteit, houd ik me voor. Vanaf de top gaat het in een groep naar beneden en al gauw sluiten we aan bij nog een groep en nog een en nog een. Ik denk dat we uiteindelijk met 100 tot 150 man zijn. Nou ja, man. Het is opvallend hoeveel vrouwen er meerijden. En omdat er serieus gekoerst wordt zijn het allemaal strak afgetrainde wielrensters die echt wel kunnen trappen. Qua leeftijd overigens nauwelijks ouder dan mijn dochter. Vandaag heb ik echter het geluk dat ik mij in het gezelschap bevind van Frau 410. Man man man. Ze is net even langer dan de gemiddelde renster en zit gracieus als een amazone op haar fiets. Haar benen zijn zo lang, die lijken nergens te eindigen. Laat ik maar ophouden, want mijn vrouw leest ook mee
Ik zie meer bekende gezichten en maak een praatje met Michael uit Wesel waarmee ik gisteren een lange tijd samengereden heb. Het lijkt allemaal wat bedeesder te gaan dan de dag ervoor, maar desondanks kruipt het gemiddelde al gauw naar een ruime 38. De groep blijft groot t/m de eerste lange afdaling. Hier begint de eerste echt serieuze klim van de dag, een lange met stevige percentages tussen de 8 en 10%. Ik zit vooraan, maar er wordt als bezetenen gereden. Het doet pijn, heel veel pijn. Ik probeer aan te klampen bij mensen die me voorbij rijden, maar dat lukt niet. Ook niet bij de volgende groep. Het is hard en het lachen vergaat me. Ik ben niet de enige, want achter me zit iemand net zo hard te puffen en te steunen. Ik kom boven en mis net de groep voor me. Achter me heeft zich echter ook een mooie groep ontwikkeld met oa Michael. Er wordt goed samengewerkt vooraan. Voor zover ik kan zien dan, want ik hou me vandaag een beetje afzijdig.
De volgende klimmen gaan een stuk beter, ik ga niet gelijk vol gas, maar neem even een aanloopje. Langzaam in de klim komen, hartslag laten oplopen en dat dan volhouden. Dat ligt me een stuk beter en ik merk dat ik met de besten van onze groep mee ga. Dat geeft de burger weer moed. Ik voel de kracht terugkomen. Vooraf had ik bedacht dat een tijd van 2:45 al heel fraai zou zijn. Maar nu liggen we op een schema van rond de 2:30. Dat zou helemaal geweldig zijn. We zitten op tweederde van de race en rijden achter elkaar op een klein paadje Het gaat op en af. De benen voelen pijnlijk, maar ik blijf nog steeds onderdeel van de groep. Had ik in eerdere verslagen nog gezegd dat de wegen erbij lagen als een biljartlaken. Nu ineens zit er een heel kleine gleuf in het wegdek, nauwelijks breder dan een fietsband. En ja hoor, ik rij er zo in. Ik blijf wonderwel overeind, maar mijn achterband zegt "Pang!" Ikzelf zeg "Scheisse!", opmerkelijk hoe snel ik het Duits al overneem. K* k* k*, daar sta ik dan. Weg groep, weg mooi resultaat. Lekke band in the middel of nowhere. Ik besluit er geen stresszaak van te maken en rustig de band te verwisselen. Nou ja, eerst eens kijken of er niet toevallig een materiaalwagen aan komt. Maar die is in geen velden of wegen te bekennen. Ik maak geen haast en het valt me op dat er misschien wel 7 of 8 minuten voorbijgaan als ik deelnemers voorbij zie flitsen die in het eerste deel nog in mijn groep zaten. Dat maakt extra pijnlijk dat ik inderdaad het juiste wiel te pakken had. Shit happens.
Hoe lang ik erover gedaan heb. Voor mijn gevoel wel een kwartier. Ik stap weer op de fiets met het idee dat ik nu tussen de mindere goden zit. Die moet ik allemaal wel kunnen hebben. Dat lukt ook wel de eerste kilometers, ik haal alleen maar mensen in. Opvallend vind ik dat er weinig groepjes zijn en de groepen die er wel zijn beperken zich tot maximaal 4, 5 man. Ik kom in zo'n groepje terecht en het gaat me te langzaam. Iets verderop rijdt nog een groepje. Hoe ver zal het zijn? 100 meter? 200 meter? Ik besluit tot iets dat ik altijd iedereen afraad, ik geef gas en rij er naar toe. Ik kom lekker dichterbij, maar de laatste 50 meter doen ontiegelijk veel pijn. Opgeven is echter geen optie zeggen ze wel eens en met een laatste krachtsinspanning lukt het me. Flink uitgevloerd. Want hoewel deze renners trager waren dan onze groep zijn het natuurlijk geen pannenkoeken. Er wordt echt nog wel doorgereden. Het moet trouwens niet gekker worden, want daar zie ik zowaar Wim staan met een lekke band. Hem heb ik dit weekend ontmoet tijdens de race.
De laatste 20 km zijn inmiddels aangebroken en in elk dorpje worden we aangemoedigd door de plaatselijke bevolking die massaal is uitgelopen. "Hop hop hop" klinkt het voortdurend, kinderen met vuvuzela's, de Riderman is een echt volksfeest. Er volgen nog een paar heel lastige klimmen en door mijn krachtsinspanning eerder voelt het niet meer ok. Maar uiteindelijk is het weer afdalen geblazen van de Hirschhalde. Rechtsaf richting de laatste kilometer. Ik rij nog door voor het best mogelijke resultaat, maar ben ook ontgoocheld. Eindtijd 2:47, een tijd rond de 2:30 zat er zeker in. Jammer jammer jammer dit. Ik zie dat ik geëindigd ben op plek 50 van het Masters III eindklassement. Dat had ook plek 38, 39 of 40 kunnen zijn. Maar ja, dat telt niet. Niet dat het ertoe doet, maar ik vind het altijd leuk om plekjes te stijgen. Hoe dan ook, er zit maar een ding op, volgend jaar terug. En dat is geen straf, want had ik al verteld dat de Riderman een fantastisch evenement is?
Laatst gewijzigd door Herman_N op 25 sep 2016 23:27, 1 keer totaal gewijzigd.
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP