Revalideren in K2, afzien op Corsica en uitbollen bij Gios

[Gastheerg]

In 2014 door blessures meer langs de kant gezeten dan in de afgelopen 44 jaar bij elkaar. In Maart werd ik al een keer met een nekkraag door een ambulance in het ziekenhuis afgeleverd. In het donker een tak tussen m’n wiel en over de kop.
Gelukkig niet te lang aan de kant en de training kon verder. Belangrijk want met name in juni stond een gevuld programma op de kalender met oa Parijs-Roubaix.

Voor het seizoen echt zou losbarsten met Bottechia de eerste week april wezen duiken op Bonaire.


Bij de laatste duik blesseer ik m’n enkel en de terugvlucht was een drama.
Geen Parijs-Roubaix Recon met de profs en geen Toertocht Kasseien Vreten (140 km editie van PR).
Weken lang aan de kant (Veel koers kijken) en niks doen is een onderdeel in het leven waar ik erg slecht in ben.


Herstel ging langzaam en op 8 juni stond Parijs-Roubaix op de kalender. Ik had nog nauwelijks gefietst en in 3 weken zou ik mezelf zoveel mogelijk op punt proberen te krijgen. Schrik had ik niet want ik rij redelijk over de stenen en m’n parcourskennis is – al zeg ik het zelf – boven gemiddeld.
Met een minimum aan trainingskilometers zou ik PR gaan rijden en ik zag er zelfs wel de charme van in.
Minder dan twee weken voor Parijs-Roubaix gaat het weer fout. Een puber wil weten waar z’n vriendje blijft en keert ineens om. Kansloos was ik.
In het ziekenhuis kende ze me nog en dit keer een gebroken sleutelbeen, gebroken en gekneusde ribben. En een hele berg kneuzingen in armen en bovenlichaam.
De helm had z’n werk gedaan, maar kon wel in de vuilnisbak.
Ik was ontroostbaar want Parijs-Roubaix is maar eens in de twee jaar en ik wordt er ook niet jonger op en het blijft m’n favoriete ding.



Tussen de onfortuinlijke buiteling en de vakantie zat 5 weken en 4 dagen.

De vakantie was wel vooral bedoel om te luieren en wat cultuur op te snuiven, maar m’n een racefiets zou meegaan om een paar leuke dingen mee te doen.
Als fiets ging mee een volledig gerestaureerde Gios Torino Super Record uit 1980. Gelijk aan mijn eerste Gios die ik in dat jaar heb gekocht.
Reden van deze fiets was een deelname aan een retro tocht en een bezoek aan Gios.

Reisplan: paar dagen Italië, twee weken Corsica en weer een paar dagen Italië

De fietsplannen:
Bezoek fietsbeurs K2 (tijdrit zou ik al laten schieten)
Deelname K2 CicloStorica in Udine
Rondrit Modenese Apennijnen
Aantal passen op Corisca voor het BIG brevet
Bezoek Gios Torino showroom
Rondrit Piemonte met Marco Gios

Op 4 juli stond het vertrek gepland, maar pas op 2 juli zou de controlefoto worden gemaakt. Spannend kan ik je verklappen. Heel spannend..........

Ik had al wel contact met m’n vrienden in Modena gehad dat de tocht de dag direct na de K2 maar beter geschrapt kon worden.
In Udine werd ik echter al verwacht:


De vrije rit de dag na de K2 zou ik nu laten schieten. Niet dat de K2 een extreem zware tocht is maar een beetje rustig opbouwen was misschien een goed idee.
Als alternatief voor de maandag een bezoek aan het vrij nieuwe Ferrari museum in het centrum van Modena. Museum en fabriek (zo gaaf!) in Maranello had ik al bij eerdere gelegenheden bezocht.

Van alle fietsmomenten zal ik een aparte post in dit topic maken. Zal ook een impressie geven van Casa Ferrari en van Corsica in het algemeen.

Wordt vervolg……………..

[jeroenkuiper]

mooi Gerard dat je weer lekker op de fiets kunt en ons kunt verblijden met een serie mooie foto's en dito verslag.

keep us updated!

[Gastheerg]

2 juli kreeg ik in het ziekenhuis van de chirurg de mededeling dat ik mocht fietsen MAAR ieder pijnsignaal NIET mocht negeren en sjouwen, push up en Amerikaans footbal maar even achterwege moest laten.

Na het ziekenhuis bezoek met m'n directeur (zelf een fietser) wezen eten en afgesproken dat ik nog even een dagje m'n post ging doen en niet te vaak op Corsica zou gaan vallen.

4 juli s'avonds met m'n lief vertrokken. We rijden bijna altijd s'nachts en om beurten een paar uur en rond lunch waren we in Udine.

Udine ligt in de noord oost hoek van Italie en is makkelijk te bereiken via Salzburg en Villach.
Fraai sfeervol centrum.

De K2 waar ik op zondag aan deel zou nemen bestaat uit:
Fietsmarkt (zeer klein schallig) op vrijdag t/m zondag
Tijdrit op zaterdag in het centrum
Toertocht op zondag

Zonder blessures had ik normaal op zaterdag besloten of ik wel of niet aan de tijdtrit deel zou nemen. Dit afhankelijk hoe de autorit was verlopen.
Nu vond ik het een erg slecht idee om op de gladde kasseien en tegels van Udine tegen de chrono te gaan knokken.
Natuurlijk is zoiets niet heel serieus maar je wilt toch een beetje je best doen.

Bij dit soort evenementen weten de organisatoren altijd wel een paar oude helden op te trommelen. Een aantal ex-profs zou deelnemen aan de toertocht maar kwam al wel in vol ornaat bij de tijdrit een handje en een interview geven.
De bekendste onder hen was Silvano Contini.
Winnaar van het jongere klassement in de Giro. diverse Giro etappes en een aantal Italiaanse semi klassiekers.
Z'n bekendste overwinning haalde Silvano echter in Luik-Bastekenaken-Luik. Een legendarische editie met bar slecht weer en ieder dacht dat Fons de Wolf ging winnen. In de straten van Luik was het toch de "kleine" Contini die na deze zware race het sterkste was.

Silvano had het helemaal naar z'n zin net als de organisator Andrea Baldan die met deze deelnemer extra in z'n nopjes was.

Voor de echte tijdrit begon gingen alle deelnemers in groep 1 keer het parcours rond als laatste verkenningen en leuk voor de foto's.

Prachtige oude fietsen, shirts en een schitterend decor.

Deze gast doet dit soort tochten op een 90 jaar oude racefiets!


Deelnemers aan de tijdrit werden vooraf gegaan door een brommer (of is het een motor?)


Een tijdrit is een ernstige zaak.............


De deelnemers van de tijdrit verzamelen zich achter de ronde missen....


De motorbegeleiding was ook compleet....


Voor een handje wielertoeristen een stad afzetten.......................in Italie kan het


Silvano Contini op z'n originele fiets uit z'n profperiode.


Voor mij was nummer 2 gereserveerd maar ik liet het even bij foto's maken.....


Daarna nog even door de stad geslenterd en Udine is beslist een fraaie stad






In het centrum gegeten en terug in het hotel de samenvatting van de start van de Tour en de spullen voor de dag erna alvast klaargelegd.


De K2 is geen extreem zware rit maar met een paar 100km in 3,5 maand vond ik het toch wel een beetje spannend............

Toch was ik zo in dromenland..................

De Gios Torino waar ik afgelopen winter me suf op had zitten poetsen zou eindelijk in actie komen:

[havana]

Leuk verslag, keep us posted !

[ophetkantje]

Je verslagen en zeker ook de foto's vind ik iedere keer weer een echte opwaardering voor dit forum. Erg leuk weer.

[Gastheerg]

Voor ik verder ga met m'n eigen prestaties even een stukje historie van een van de deelnemers: Silvano Contini

Luik-Bastenaken-Luik 1982. Hele dag viel er ijswater omlaag. Hoofdrollen voor Mutter, Winnen een ijzersterke Fons de Wolf maar de "kliene" Contini ging met de bloemen naar huis.





Geen beklimmingen in de laatste kilometers die in mijn ogen de laatste edities alleen maar doet verlammen. Phil Andersson wordt 12de op bijna 5 minuten. Kuiper, Pollentier alle op dik 5 minuten en 41e en laatste was Laurent op 24 minuten.

Schitterende editie van LBL. Laten ze die koers maar weer een weekend naar voren schuiven en finish terug in Luik!

De Wolf overigens op een Gios en Contini op een Bianchi....................tijdens de K2 komt het nog ter spraken tussen ons................

[Gastheerg]

De K2 CicloStorica is een retrotocht die deel uitmaakt van de serie Giro d’Italia d’Epoca.
Ruim een dozijn evenementen zijn middels een kalender en klassement aan elkaar geknoopt.
Voor mij als buitenlander echter niet belangrijk, want het is niet reëel dat ik binnen één enkel seizoen aan een groot aantal van dergelijke evenementen deel kan nemen.

Toch gebruik ik sinds vorig jaar de kalender van Giro d’Italia d’Epoca voor het maken van nieuwe plannen.
Ik ben al jaren een liefhebber van retro ritten maar een evenement als L’Eroica waar ik 5 jaar trouwe deelnemers was is me gaan tegenstaan.
Te commercieel, te groot. L’Eroica was wat mij betreft de ziel van het retro fietsen, maar is wat mij betreft een paar stappen te ver gegaan.

Voor mij zijn retrotochten de ultieme manier om aan de dagelijkse gejaagdheid te ontsnappen en ben vooral op zoek gegaan naar kleinere evenementen. Ook leuk als deze in andere delen van Italië zijn om op die manier meer van dit prachtige land te ontdekken.

Vorig jaar een geweldige trip gemaakt naar La Mitica:
Geweldig evenement op en rond de geboortegrond van Coppi en je loopt dan bijna in de valkuil weer te gaan. Toch wil ik zo’n groot mogelijke diversiteit aan gebieden en tochten te ontdekken.

Italie is niet naast de deur dus kritisch kijken hoe je zoiets in je agenda past. Een aantal tochten waren in de vakantieperiode en zodoende mooi te combineren met een vakantie naar Corsica.

Na wat geschuif viel de keuze op de Kappa Due (K2) in Udine.

Er is slechts één afstand: 75 kilometer. Dit is inclusief de geneutraliseerde start die je naar het centrum voert waar de officiële start wordt gegeven.


De tocht wordt in groepsverband gereden met een rij klassieke auto’s voor en achter het peloton.


Op een aantal beklimmingen valt het natuurlijk fors uit elkaar en dan wordt er boven op elkaar gewacht.

Zelf had ik vooraf ingeschreven en al leuk contact met de organisatie. Buiten een Oostenrijker en Sloveen (beide grenzen op een demarrage van Udine) was het voor de organisatie wel bijzonder dat iemand uit Nederland mee kwam fietsen.


Hoewel ze nuchter genoeg waren dat ik dit combineerde met een vakantie en toch “in de buurt was” liepen ze toch te pronken met hun internationaal deelnemersveld.

[Gastheerg]

150 man ging uiteindelijk onder een tropisch zonnetje van start. Direct vanaf de start was het zeer warm en dan is een wollen trui met een onder shirt echt genoeg.

Via het noorden verlieten we Udine. Op die plaats (vlak voor het hotel) heeft m’n vrouw nog wat foto’s staan maken, maar haasten zich daarna naar het winkelcentrum aan de andere kant van de straat. Ieder z’n hobby en prijs me al zo gelukkig m’n hobby te beoefenen zoals ik doe.

De eerste kilometers waren vlak maar daarna ontwikkelde het profiel van de tocht zich toch als een echte zaagtand. Het landschap werd groener, landerijen (ze verbouwen er van alles) en hier er daar was bossen werden afgewisseld door bijna middeleeuwse dorpen.
Kenmerkend voor dit gebied zijn de vele kastelen en maar liefst een negental van deze riddervilla’s werden aangedaan.

Het is een omgeving die mij persoonlijk qua fietsen enorm aanspreekt. Stukje vals plat, korte nijdige helling, rustige wegen en heerlijk vergezichten. Meer heeft een fietser niet nodig.

Ok, ok een bevoorrading natuurlijk. Een normaal getrainde fietser kan voor een dergelijk rit probleemloos voldoende proviand in z’n shirt mee nemen maar dat is niet de geest waarbinnen dit soort evenementen worden gereden.

Maar liefst tweemaal werd er gestopt bij de ristoro. Een prachtige oude boeren hoeven waar we werden overladen met lekkers.
Water, sportdrank, taartjes, kaas, worst, fruit, chocolade, noten en voor de sterke jongens en meisjes was er al een wijntje of biertje.
Met m’n blessures nam ik even geen enkel risico en water kan – zeker nu het dik 30 graden was – heerlijk smaken.

Bij de start van de tocht was Silvano Contini naar voren geroepen en na een interview met de oud kampioen mocht ik ook naar voren komen.
Organisator Andrea Baldan kondigde aan dat het niet zo vanzelfsprekend is dat er een Nederlander aan de start staat maar dat het extra bijzonder was dat ik ondanks de tegenslag toch naar Udine was gekomen.
Ik kreeg de microfoon en of ik even aan de 150 deelnemers en kleine 100 overige aanwezige in het Italiaans wilde vertellen wat me was overkomen.
Een beetje was ik hier wel op voorbereid.
Sleutelbeen is clavicola. Handig als je ook eens in z’n situatie. Ik kreeg een bemoedigde klop op de schouder van Contini en we konden er aan beginnen.

Na een aantal kilometers kwam ik naast Contini te rijden en hij maakt een compliment over mijn fiets. M’n Gios Torino Super Record is inderdaad een plaatje. Afgelopen winter bij Gios in Volpiano opnieuw laten spuiten en me helemaal scheel gepoetst op de onderdelen.

Lekker trappend keek ik naar zijn Bianchi en kon het niet laten te memoreren dat in Luik-Bastenaken-Luik van 1982 de Bianchi toch beter was dan de Gios Torino.

Silvano trok z’n tanden bloot en een kilometer verder zat de grijns nog op z’n gezicht. Heerlijke momenten zijn dit………….

Niet alleen Silvano kwam zich bij me melden en ik moest alle zeilen bij zetten om die paar honderd Italiaanse woordjes die ik ken een beetje creatief te blijven combineren.
De meeste deelnemers kwamen uit Udine en omgeving, maar een aantal gepassioneerde retro rijders hadden toch ook een serieuze reis gemaakt.

Op de gewone hellingen had ik geen enkele last van m’n enorme conditieachterstand. Op een wat langere steile helling was het toch een keertje teveel.
Op de Gios had ik als lichtste wapen 42x26 maar deze pion had voor de vakantie vervangen moeten worden. Omdat ik mijn hele rechterkant niet mocht belasten was dat er niet van gekomen.
Staan op de pedalen kon ook niet want dan steunde ik teveel op m’n rechter arm.
Ketting bleef niet op de versleten 26 en ik was als de dood dat ik zou vallen.
Ik stapte af en zag achter me dat ik daar niet alleen in was. 50 meter gelopen en weer op de fiets en daarna gewoon lekker de rit afgemaakt.

Schitterende rit en had van mij gerust 50 kilometer langer mogen zijn. Toch heeft het wel wat dat je in een groep fiets en dan moet de afstand toch wat laagdrempelig zijn.

Als je zo’n doodsmak hebt gemaakt zit je tussen de wielen in het begin toch wat minder op je gemak. Toch pakte ik al snel de camera om onderweg foto’s te maken en over een aantal ben ik best te spreken.

Bij de finish stond m’n lief me op te wachten.

Hier kregen we een leuke tas met souvenirs en de bon voor de pasta-party.

Tijdens de pasta party werden er ook wat prijzen uitgedeeld. Een serie prijzen voor authentieke fietsen. Hier moet je je fiets voor laten keuren en hoewel mijn fiets gezien de vele reacties beslist goed gedaan zou hebben vind ik dat allemaal teveel werk.
Maar in de fietsen van voor de oorlog was het nog een harde strijd en twee museumstukken (waar dus gewoon 20 keer per jaar mee gereden wordt) vielen in de prijzen.

Een tweede serie prijzen is er voor een aantal deelnemers die opvallen door buitengewoon enthousiasme. De organisatie is daar zeer creatief in. Dat merkte Ingmar en ik vorig jaar al bij La Mitica. Dus ik mocht naar voren komen om een enorme bokaal in ontvangst te nemen.
Wij koele calvinistische Ollanders vinden dat overdreven. Strikt is het dat ook. Ik heb een huis vol met bekers, medailles en lintjes en toch vond ik het leuk dat ik naar voren mocht komen.
Deze tocht staat voor mij toch een beetje symbool voor de narigheid achter me laten.
Onder stevig applaus mocht ik het “kleinood” van Contini in ontvangst nemen.

De bokaal die ik kreeg kan je niet omheen en zal permanent in m’n hobbykamer een baken zijn dat er altijd weer een moment is dat het de goede kant opgaat.

K2 Udine heeft met deze tocht een heerlijk kleinschalig evenement wat over een schitterend parcours gaat. Uitstekende bevoorrading en pasta party en wil je je ook nog uitleven in een tijdrit kan dat ook nog.
Andrea Baldan en z’n staf heeft een uitstekende klus afgeleverd en ieder die zich in dit concept (retrorit in groepverband) kan vinden kan ik de Kappa Due dan ook van harte aanbevelen.

[Gastheerg]

Wie het leuk vind om meer foto's te zien van de Kappa Due kan terecht in mijn fotoalbum: Kappa Due Udine 2014 (K2)

[havana]

Met veel plezier gelezen!

[rielplayer]

met plezier gelezen!

[TumTumTum]

Ik heb dit verslag met een grote smile op mijn gezicht gelezen. Om alles.
Geweldige reportage. Top dat je er weer bovenop aan het kruipen bent. Beker verdient.