Fietsen is een denksport.
Dit zinnetje zet niet alleen al tot denken aan, maar het zal tevens onherroepelijk verwarring scheppen bij de nietsvermoedende lezer. Ik zal orde brengen in dit confuse stadium.
Om direct alle twijfel weg te nemen, zal ik deze uitspraak aan de hand van, ook voor niet fietsers, begrijpelijke voorbeelden duiden.
Een voorbeeld: De fietsbeweging, het zgn. trappen, is niet te allen tijde noodzakelijk om toch vooruit te komen. Denk hierbij eens aan het helling af rijden, het laten duwen en/of het laten trekken, dan wel stevige wind mee. Ook het wieltjeszuigen valt binnen deze categorie. Rijd eens in een peloton van 60 man/vrouw en je gaat uit verveling verhalen bedenken. Ha, wordt er nu gedacht ‘wat een logica‘. Edoch, slechts hij/zij die hierover heeft nagedacht kan tot deze conclusie komen en zal de opgekropte energie op meer nuttige momenten aanspreken, het liefst daar waar een ander die energie reeds geconsumeerd heeft.
Een tweede voorbeeld is geboden: Daags voor de Marmotte, een sportief fietsevenement in de franse Alpen, zijn onze collega hotelgasten nog hard aan het trainen geslagen: de l’Alpe op zo rap als ge kunt. Omdat voor hun het afdalen niet te kwalificeren is als zijnde een training, menen zij er goed aan te doen om de afdaling met de auto af te leggen. Hier is wederom goed over nagedacht en navenante keuzes gemaakt. Bij late terugkomst in het hotel te Allemond neemt een klein groepje deskundigen, waaronder ik mij zelvers zeken reken, het uitladen van de fietsen van nabij waar.
Plotsklaps is er voelbare onrust in het groepje, maar nog meer bij één der participanten. De overeenkomst met schaken moge hier duidelijk zijn: De deelnemer had z’n achterwiel nog in Huez staan en hij probeerde nu een, voor insiders volstrekt nutteloze, rokade met het voorwiel. Hij stond fietsmat. De gedachte, het plan en de uitvoering kunnen soms letterlijk kilometers ver uit elkaar liggen of zowiezo niets met elkaar gemeen hebben. Ik herhaal het nog maar eens, fietsen is een denksport.
(wordt vervolgt)
Fietsen is een denksport
-
deboefvanparma
- Forum-lid
- Berichten: 746
- Lid geworden op: 01 okt 2007 14:49
De fiets: de ultime ontmoetingsplek
klimgeit
klimgeit
Ik veel creatieve invallen als ik op de fiets zit en aan het trainen ben.
Tijdens een tijdrit komt er niet meer uit dan: "trappen, trappen, harder, auw, k#t, nog x seconden, nog x meter, (..)".
Tijdens een schaakwedstrijd gaat het meer als volgt:
- 12. Lxg7 Pxg7 13.Thg8 k#t. Oke, 12.Kh1 Pf6 13.Lxf6 exf6 hmm, das beter (..)
Ik ziet niet heel veel overeenkomsten, of het moet zo nu en dan een krachtterm zijn.
Tijdens een tijdrit komt er niet meer uit dan: "trappen, trappen, harder, auw, k#t, nog x seconden, nog x meter, (..)".
Tijdens een schaakwedstrijd gaat het meer als volgt:
- 12. Lxg7 Pxg7 13.Thg8 k#t. Oke, 12.Kh1 Pf6 13.Lxf6 exf6 hmm, das beter (..)
Ik ziet niet heel veel overeenkomsten, of het moet zo nu en dan een krachtterm zijn.
-
deboefvanparma
- Forum-lid
- Berichten: 746
- Lid geworden op: 01 okt 2007 14:49
Fietsen begint met denken. Net als bij het schaken dient de bedrijver van deze ingewikkelde en ervaringsbehoeftige sport zoveel mogelijk vooruit te denken. Echter, de ene gedachte is de andere niet ofwel er moet een logisch verband bestaan tussen de gedachten onderling, die dan gezamenlijk het beoogde doel dienen te bereiken. Overzie je de juiste volgorde van de denkstappen niet, dan kan dat fataal zijn cq. een drama tekent zich af.
Een voorbeeld. Ian een gekend wielrenner en fietsverslaafde uit London, worstelt o.a. met de vraag waarom de mens benen heeft en geen wielen. Het moge duidelijk zijn dat deze briljante wielrenner ook briljante gedachten heeft over het wielrennen.
Wat te denken van: ‘Preparation is the key to success‘. Ik hoor het, je bent er stil van. Geen spaak tussen te krijgen zoals aanstonds duidelijk zal worden.
Omdat Ian spreekwoordelijk staat voor ‘te laat komen‘, neemt hij instinctief maatregelen om dit te voorkomen. Uren voor het startschot van de Maratona Dolomiti is hij gelijk met de kippen van stok en in de weer met onduidelijke dingen. Uit een schier bodemloze tas diept hij ontelbare plastic zakken op, waarin weer andere plastic zakken zitten met andere plastic zakken daar weer in. Omdat wij uit hoofde van diverse motieven hotelkamers delen, mag ik mij erop voorstaan reeds bij herhaling in het holst van de nacht gewekt te zijn geworden door het oorverdovende geritsel van Ian en z’n 50 zakken. Zorgvuldig kiest hij zijn acties om z’n fiets spullen uit de juiste zak te voorschijn te toveren. Een soort Memory maar dan met zakken.
Terwijl hij in het donker duistere lichaamsdelen van even duistere chemicaliën voorziet, lig ik nog in bed te dobberen, met de warme zekerheid, dat ik uiteindelijk eerder bij de start zal zijn dan Ian. Als ik en de overige deelnemers aan het ontbijt beginnen, zien we nog net Ian op de fiets springen en in volle draf richting start koersen met de lichaamstaal dat hem niets meer kan gebeuren. Met de juiste druk op de pedalen rijden wij uiteindelijk ook richting start. Halverwege ontwaren wij een tegemoetkomende wielrenner, die voluit aan het sprinten is zonder een finish streep in het verschiet te hebben en vooral zonder enige vorm van concurrentie. Zo’n combinatie van gegevens wekt interesse.
Als de renner nog 50 meter van ons vandaan is, zien wij dat deze pure machtsprint gebezigd wordt door onze Ian. Omdat hij de verbazing van onze gezichten ziet afvallen roept hij tijdens het passeren amechtig: BIE-DOOOON! En inderdaad, op de plaatst waar de bidon hoort te zitten viel slechts een grote leegte waar te nemen. Ian had dus goed vooruit gedacht, maar had slecht één gedachtenstap vergeten, waardoor alle navolgende handelingen opeens zinloos werden. Op de hotelkamer trof hij de bidon ook niet aan en het klamme zweet gulpte uit alle poriën. Uiteindelijk liet hij zich moedeloos in een stoel ploffen, waaruit hij in één beweging weer opveerde: Tegen z’n gewoonte in had hij de bidon in een achterzak gestopt. Ian was de enige deelnemer die reeds uitgewoond over de start streep reed.
(wordt vervolgt)
Een voorbeeld. Ian een gekend wielrenner en fietsverslaafde uit London, worstelt o.a. met de vraag waarom de mens benen heeft en geen wielen. Het moge duidelijk zijn dat deze briljante wielrenner ook briljante gedachten heeft over het wielrennen.
Wat te denken van: ‘Preparation is the key to success‘. Ik hoor het, je bent er stil van. Geen spaak tussen te krijgen zoals aanstonds duidelijk zal worden.
Omdat Ian spreekwoordelijk staat voor ‘te laat komen‘, neemt hij instinctief maatregelen om dit te voorkomen. Uren voor het startschot van de Maratona Dolomiti is hij gelijk met de kippen van stok en in de weer met onduidelijke dingen. Uit een schier bodemloze tas diept hij ontelbare plastic zakken op, waarin weer andere plastic zakken zitten met andere plastic zakken daar weer in. Omdat wij uit hoofde van diverse motieven hotelkamers delen, mag ik mij erop voorstaan reeds bij herhaling in het holst van de nacht gewekt te zijn geworden door het oorverdovende geritsel van Ian en z’n 50 zakken. Zorgvuldig kiest hij zijn acties om z’n fiets spullen uit de juiste zak te voorschijn te toveren. Een soort Memory maar dan met zakken.
Terwijl hij in het donker duistere lichaamsdelen van even duistere chemicaliën voorziet, lig ik nog in bed te dobberen, met de warme zekerheid, dat ik uiteindelijk eerder bij de start zal zijn dan Ian. Als ik en de overige deelnemers aan het ontbijt beginnen, zien we nog net Ian op de fiets springen en in volle draf richting start koersen met de lichaamstaal dat hem niets meer kan gebeuren. Met de juiste druk op de pedalen rijden wij uiteindelijk ook richting start. Halverwege ontwaren wij een tegemoetkomende wielrenner, die voluit aan het sprinten is zonder een finish streep in het verschiet te hebben en vooral zonder enige vorm van concurrentie. Zo’n combinatie van gegevens wekt interesse.
Als de renner nog 50 meter van ons vandaan is, zien wij dat deze pure machtsprint gebezigd wordt door onze Ian. Omdat hij de verbazing van onze gezichten ziet afvallen roept hij tijdens het passeren amechtig: BIE-DOOOON! En inderdaad, op de plaatst waar de bidon hoort te zitten viel slechts een grote leegte waar te nemen. Ian had dus goed vooruit gedacht, maar had slecht één gedachtenstap vergeten, waardoor alle navolgende handelingen opeens zinloos werden. Op de hotelkamer trof hij de bidon ook niet aan en het klamme zweet gulpte uit alle poriën. Uiteindelijk liet hij zich moedeloos in een stoel ploffen, waaruit hij in één beweging weer opveerde: Tegen z’n gewoonte in had hij de bidon in een achterzak gestopt. Ian was de enige deelnemer die reeds uitgewoond over de start streep reed.
(wordt vervolgt)
De fiets: de ultime ontmoetingsplek
klimgeit
klimgeit
wezep
11 dec 2009 23:00
En daarom worden bij als triathlon vereniging ook gesponsord door Sanders Puzzelboeken: http://www.tri-apeldoorn.nl/
Het enige dat wij tijdens het zwemmen/fietsen/lopen doen is denken, denken, denken
(voorheen stond er op onze kleding De Denker, waar af en toe leuke reacties opleverde)
Het enige dat wij tijdens het zwemmen/fietsen/lopen doen is denken, denken, denken
(voorheen stond er op onze kleding De Denker, waar af en toe leuke reacties opleverde)
Race: Giant TCR en Giant Propel
Gravel: Giant Revolt
ATB: Giant XTC
TT: Giant Trinity
Gravel: Giant Revolt
ATB: Giant XTC
TT: Giant Trinity
-
deboefvanparma
- Forum-lid
- Berichten: 746
- Lid geworden op: 01 okt 2007 14:49
‘Preparation is key!‘ Steeds weer herinnert Ian ons aan zijn unieke lifestyle.
Thuis in London beschikt hij over een fietswerkplaats. Deze kraakheldere werkruimte doet niet onder voor een garage van een formule 1 renstal. Alles en nog veel meer gaat ook bij Ian digitaal. Tevens heeft hij een vertrek als museum ingericht, met als absoluut pronkstuk het frame waarop Fausto Coppie in 1942 het werelduurrecord verbrak. Mochten ook andere renners van naam nog een framepje missen, ik zou zeggen, gaat eens bij Ian kijken. Uren brengt hij daar door met het fiets-klaar-maken van zijn diverse rijwielen. Hij denkt aan alles en niets wordt aan het toeval overgelaten. Het zal derhalve niemand verbazen dat hij, bij de start van een trainingsrit, ons een warme glimlach en een ‘I am ready‘ toewerpt, het rechterbeen over de fiets slingert, om vervolgens deze handeling, onder begeleiding van een primitieve Engelse vloek, ook met het linkerbeen uit te voeren en overgaat tot het verwisselen van twee, tot op de draad versleten, buitenbanden. De start wordt voorlopig even uitgesteld. Je ziet, effectief vooruit denken is niet eenieder gegeven.
Te veel denken kan ook. Het merendeel van de valpartijen vindt een voedingsbodem dan wel in de beraming- dan wel in de uitvoeringsfase van een,volgens de beramer, geniaal plan. Tijdens die beramingfase is een renner veelal in hogere sferen om 1/100 van een seconde later tot de constatering te komen dat zijn voorwiel één geheel vormt met het schakelmechanisme van zijn voorganger. Bij de uitvoeringsfase komt het niet zelden voor dat een renner perse daar wil rijden waar reeds een andere renner vertoeft. In beide gevallen wordt het denken terstond tot 0 gereduceerd en vormt de renner het epicentrum van een valpartij. Een situatie waarvan hij tot dan toe altijd had gedacht dat deze slechts aan anderen, per definitie minder getalenteerde renners, was voorbehouden.
Na de val maakt de gevallene direct een quick scan van de fysieke status of wel een gang langs de ledematen en andere uitstekende delen van het lichaam, om vast te stellen of het e.e.a. nog naar behoren functioneert. De uitslag van de mini-enquête is bepalend voor de vorm en wijze waarop de tocht wordt voortgezet. Een variabele in deze is de bestemming.
(wordt vervolgt)
Thuis in London beschikt hij over een fietswerkplaats. Deze kraakheldere werkruimte doet niet onder voor een garage van een formule 1 renstal. Alles en nog veel meer gaat ook bij Ian digitaal. Tevens heeft hij een vertrek als museum ingericht, met als absoluut pronkstuk het frame waarop Fausto Coppie in 1942 het werelduurrecord verbrak. Mochten ook andere renners van naam nog een framepje missen, ik zou zeggen, gaat eens bij Ian kijken. Uren brengt hij daar door met het fiets-klaar-maken van zijn diverse rijwielen. Hij denkt aan alles en niets wordt aan het toeval overgelaten. Het zal derhalve niemand verbazen dat hij, bij de start van een trainingsrit, ons een warme glimlach en een ‘I am ready‘ toewerpt, het rechterbeen over de fiets slingert, om vervolgens deze handeling, onder begeleiding van een primitieve Engelse vloek, ook met het linkerbeen uit te voeren en overgaat tot het verwisselen van twee, tot op de draad versleten, buitenbanden. De start wordt voorlopig even uitgesteld. Je ziet, effectief vooruit denken is niet eenieder gegeven.
Te veel denken kan ook. Het merendeel van de valpartijen vindt een voedingsbodem dan wel in de beraming- dan wel in de uitvoeringsfase van een,volgens de beramer, geniaal plan. Tijdens die beramingfase is een renner veelal in hogere sferen om 1/100 van een seconde later tot de constatering te komen dat zijn voorwiel één geheel vormt met het schakelmechanisme van zijn voorganger. Bij de uitvoeringsfase komt het niet zelden voor dat een renner perse daar wil rijden waar reeds een andere renner vertoeft. In beide gevallen wordt het denken terstond tot 0 gereduceerd en vormt de renner het epicentrum van een valpartij. Een situatie waarvan hij tot dan toe altijd had gedacht dat deze slechts aan anderen, per definitie minder getalenteerde renners, was voorbehouden.
Na de val maakt de gevallene direct een quick scan van de fysieke status of wel een gang langs de ledematen en andere uitstekende delen van het lichaam, om vast te stellen of het e.e.a. nog naar behoren functioneert. De uitslag van de mini-enquête is bepalend voor de vorm en wijze waarop de tocht wordt voortgezet. Een variabele in deze is de bestemming.
(wordt vervolgt)
De fiets: de ultime ontmoetingsplek
klimgeit
klimgeit
-
wielerrevue
- Forum-lid
- Berichten: 134
- Lid geworden op: 07 mei 2006 14:28
Quatsch. Het verschil bij fietsen wordt niet gemaakt met denken, zoals dat wel het geval is bij denksporten, maar door fysieke arbeid. Dat is ook de reden dat schaken en dammen geen sporten zijn, en fietsen wel.
als ik rustig toer dan denk ik veel na over van alles en nog wat .
maar als ik koers gaat het verstand op nul .
heb dan wel oog en gedachten voor de koers op zich natuurlijk.
maar als ik koers gaat het verstand op nul .
heb dan wel oog en gedachten voor de koers op zich natuurlijk.
al is de carbonman nog zo snel de staalman achterhaald hem wel
Interessante bijdrage tot de velosofie vinde men bij
D.TRONCHET, Petit traité de vélosophie
http://www.jailu.com/albums_detail.cfm?id=12483
D.TRONCHET, Petit traité de vélosophie
http://www.jailu.com/albums_detail.cfm?id=12483
Een koersbroek aan de waslijn: voor de ene woordloze poëzie, voor de andere geen gezicht. (rv)
-
deboefvanparma
- Forum-lid
- Berichten: 746
- Lid geworden op: 01 okt 2007 14:49
Ook over de individuele invulling van het af te leggen parcours wordt zorgvuldig nagedacht.
Niet zelden ziet men een renner tijdens een cyclosportief de meute verlaten, om die invulling heel privé gestalte te geven. Hier wil ik vooral de mooi aan te snijden maagdelijke linkerbocht in de afdaling niet onvermeld laten. Hier treffen wij de zgn.‘combi-gedachten‘ aan, misschien wel de hoogste graad van denken in de wielersport. Bewust wordt in een split second de meest gecompliceerde berekeningen in het brein van de renner uitgevoerd. Niet alleen worden
(a) de voordelen afgewogen tegen de nadelen in wedstrijd-technische zin, maar er wordt op dat zelfde moment (b) een hoogst ingewikkelde risico-analyse gemaakt.
Normale mensen kunnen dit niet, maar willen dit ook niet.
Een waarschuwing is hier echter op z’n plaats. Naarmate de vermoeidheid bij de renner toeneemt, neemt de betrouwbaarheid van deze risico-analyse sterk af. Menig renner is bij de geschetste charge op de achterbank van een om de hoek komende auto beland en heeft daarbij zijn fiets wat slordig in de grill van die auto geparkeerd.
Het is wetenschappelijk bewezen dat er een samenhang bestaat tussen de krachten (watt) en het denkvermogen (uh?) van een renner.
Ook hier zal een empirisch voorbeeld tot de verbeelding spreken: Interview een renner even voor de start en direct na de finish. Ik zeg je, een wereld van verschil. Mart Smeets, wie kent hem niet, had dit fenomeen al 50 jaar geleden ontdekt. Wat bij de start nog een slimme en bovenal jong ogende, welbespraakte en door dadendrang bezeten sporter is, is na de finish verworden tot een onsamenhangende zinnen prevelende, uitgewoonde oud man, wiens geheugen totaal is gewist en derhalve zijn eigen naam niet eens meer weet te vinden. Hij voelt zich Ruud (lees mijn post in de draad ‘STOP! Waarschuwing voor iedereen‘. Ik kom hier later zeker nog op terug). De renner had na 255 km kasseien in de stromende regen met storm tegen gereden te hebben, de sprint incl. afloper op een ¼ banddikte verloren. Nog geen meter achter de finishlijn prikte Smeets de microfoon in het gezicht van de nr. 2 met de vraag: ‘Waarom reed je zo abominabel slecht vandaag?‘ Menig renner die deze standaard vraag van Smeets kreeg zag je proberen te denken: ‘Maar ik moet die man nu toch een peer voor z’n kano geven?‘ Echter, omdat hij niet meer kón denken, ebde dit gewelddadige verlangen weg. Dit was vooral jammer voor kijker.
Indien de renner zijn krachten (= gedachten) juist heeft gedoceerd, kan het zijn dat hij op de finish, voor wat betreft de voorhanden zijnde krachtproductie (= gedachtenproductie), precies op 0 staat en derhalve afstapt zonder z’n schoenen van de pedalen te scheiden.
Het resultaat is even triest als lachwekkend.
‘Je moet je lichaam verbruiken‘, is een advies dat menig renner tot zich kan nemen, pas dan is het ultieme in deze sport haalbaar.
Een ander fenomeen is het denken voor anderen. Ik leg uit. Neem de sprint a deux. De renners geven elkaar, vlak voor de finish, tekens die slechts door insiders worden begrepen. Om een heel lang en vooral technische uitleg te voorkomen, kunnen wij ons beperken tot de volgende goed bedoelde adviezen: ‘Ga op kop rijden, eikel‘. Inderdaad, de één weet wat goed is voor de ander en hij deelt op zeer sportieve wijze zijn kennis met de tegenstander. In welke sport kom je dit soort gebaren tegen? Of deze: ‘Doorrijden lamzak!‘ Ook dit is een veel gehoord advies. Echter, aan deze laatste raadgeving wordt nog maar zelden gehoor gegeven en is wat dat betreft op het zelfde niveau te plaatsen als bij het voetballen het ‘Naar vóóóóóóren‘ of het, met grote paniek in een overslaande stem, uitgeroepen ‘Trrrrúúúúúúggggg‘.
(wordt vervolgt)
Niet zelden ziet men een renner tijdens een cyclosportief de meute verlaten, om die invulling heel privé gestalte te geven. Hier wil ik vooral de mooi aan te snijden maagdelijke linkerbocht in de afdaling niet onvermeld laten. Hier treffen wij de zgn.‘combi-gedachten‘ aan, misschien wel de hoogste graad van denken in de wielersport. Bewust wordt in een split second de meest gecompliceerde berekeningen in het brein van de renner uitgevoerd. Niet alleen worden
(a) de voordelen afgewogen tegen de nadelen in wedstrijd-technische zin, maar er wordt op dat zelfde moment (b) een hoogst ingewikkelde risico-analyse gemaakt.
Normale mensen kunnen dit niet, maar willen dit ook niet.
Een waarschuwing is hier echter op z’n plaats. Naarmate de vermoeidheid bij de renner toeneemt, neemt de betrouwbaarheid van deze risico-analyse sterk af. Menig renner is bij de geschetste charge op de achterbank van een om de hoek komende auto beland en heeft daarbij zijn fiets wat slordig in de grill van die auto geparkeerd.
Het is wetenschappelijk bewezen dat er een samenhang bestaat tussen de krachten (watt) en het denkvermogen (uh?) van een renner.
Ook hier zal een empirisch voorbeeld tot de verbeelding spreken: Interview een renner even voor de start en direct na de finish. Ik zeg je, een wereld van verschil. Mart Smeets, wie kent hem niet, had dit fenomeen al 50 jaar geleden ontdekt. Wat bij de start nog een slimme en bovenal jong ogende, welbespraakte en door dadendrang bezeten sporter is, is na de finish verworden tot een onsamenhangende zinnen prevelende, uitgewoonde oud man, wiens geheugen totaal is gewist en derhalve zijn eigen naam niet eens meer weet te vinden. Hij voelt zich Ruud (lees mijn post in de draad ‘STOP! Waarschuwing voor iedereen‘. Ik kom hier later zeker nog op terug). De renner had na 255 km kasseien in de stromende regen met storm tegen gereden te hebben, de sprint incl. afloper op een ¼ banddikte verloren. Nog geen meter achter de finishlijn prikte Smeets de microfoon in het gezicht van de nr. 2 met de vraag: ‘Waarom reed je zo abominabel slecht vandaag?‘ Menig renner die deze standaard vraag van Smeets kreeg zag je proberen te denken: ‘Maar ik moet die man nu toch een peer voor z’n kano geven?‘ Echter, omdat hij niet meer kón denken, ebde dit gewelddadige verlangen weg. Dit was vooral jammer voor kijker.
Indien de renner zijn krachten (= gedachten) juist heeft gedoceerd, kan het zijn dat hij op de finish, voor wat betreft de voorhanden zijnde krachtproductie (= gedachtenproductie), precies op 0 staat en derhalve afstapt zonder z’n schoenen van de pedalen te scheiden.
Het resultaat is even triest als lachwekkend.
‘Je moet je lichaam verbruiken‘, is een advies dat menig renner tot zich kan nemen, pas dan is het ultieme in deze sport haalbaar.
Een ander fenomeen is het denken voor anderen. Ik leg uit. Neem de sprint a deux. De renners geven elkaar, vlak voor de finish, tekens die slechts door insiders worden begrepen. Om een heel lang en vooral technische uitleg te voorkomen, kunnen wij ons beperken tot de volgende goed bedoelde adviezen: ‘Ga op kop rijden, eikel‘. Inderdaad, de één weet wat goed is voor de ander en hij deelt op zeer sportieve wijze zijn kennis met de tegenstander. In welke sport kom je dit soort gebaren tegen? Of deze: ‘Doorrijden lamzak!‘ Ook dit is een veel gehoord advies. Echter, aan deze laatste raadgeving wordt nog maar zelden gehoor gegeven en is wat dat betreft op het zelfde niveau te plaatsen als bij het voetballen het ‘Naar vóóóóóóren‘ of het, met grote paniek in een overslaande stem, uitgeroepen ‘Trrrrúúúúúúggggg‘.
(wordt vervolgt)
De fiets: de ultime ontmoetingsplek
klimgeit
klimgeit