trois ballons 2013

[havana]

Na een prima nacht slaap vroeg op en samen met Magoo, DaPoker en Csteenbe om 6:15 in de auto vanuit Vesoul richting Luxieul. 's Ochtends is het in de schaduw al 14 graden dus het is meteen duidelijk dat er weinig kleding aan hoeft. Allen kort-kort gestart en dat was een prima keuze.

Die start was trouwens waanzinnig slecht georganiseerd. Uiteindelijk ontaarde de situatie in een enorme chaos; iedereen klom over hekken en reed dan maar zelf over de startmat.

Afijn, de eerste 15 km waren vlak. Er wordt nerveus en gevaarlijk gereden, maar het gaat wel hard. Eerste hindernis is een Ardennenheuveltje. Hoppa HR180 naar boven, misschien toch niet heel slim . Daarna al snel klim 2, de beruchte Chevrères. Aanloop is makkelijk, laatste drie een soort Stockeu. Gelukkig was ik al gewaarschuwd en wist ik dat dit zou komen. Ketting op de 29 en rustig omhoog. Staand klimmen kan niet door losliggende steentjes. Sommigen moeten hier trouwens al lopen.

De volgende hindernis is de Ballon d'Alsace. Die loopt prima en is ook niet zo lastig. Dan de Hundsruck. Csteenbe had me al verteld dat deze zeer onregelmatig loopt. Blijkt te kloppen, ik blijf maar schakelen. Gelukkig ligt ook deze klim grotendeels in de schaduw. Kan hier nog mooie hartslagen rijden maar voel al wel dat 't niet super loopt vandaag.

Na de afdaling een groepje opgezocht en al snel is t alweer tijd voor de Grand Ballon. Op papier geen super lastige klim. Maar de hitte en het feit dat je nergens schaduw hebt maken 'm vandaag tot een scherprechter. In de eerste haarspeldbocht vul ik snel de bidons even bij de waterbak want ik wil absoluut geen kramp krijgen. Het loopt niet, de hartslag wil niet meer in D3. Na zo'n lange winter en prut voorjaar ben ik absoluut niet meer gewend aan zulk warm weer. Het wordt sterven, km's aftellen en uitkijken naar bordjes in de berm. Het laatste stuk rijd ik zelfs op de 29 . Toch bereik ik de top. In Le Markstein even snel bijvullen, gelletje erin en omlaag.

Op de d'Oderen vind ik mijn tweede adem, al dreigt de kramp erin te schieten aan de voet. De groep waarin ik rij kan ik al snel verlaten en voor ik het weet bereik ik de top. Nu weer omlaag, aanvankelijk vind ik geen goed groepje richting de Col de Croix, maar uiteindelijk haak ik aan bij een getatoeëerde Belg, die aan mij vraagt wat er nog gaat komen. "Een makkelijke van 3 km en een moeilijke", is mijn antwoord. En dat klopt ook. De Croix loopt prima en ik verwacht de bevoorrading die na 180 km zou zijn. Mijn bidons zijn leeg. Geen bevoorrading. Gelukkig is er vlak voor de laatste Redoute een waterbak. Met volle bidons begin ik aan de Redoute. Hij is niet zo lastig als het slot van de Chevrères maar veel scheelt het niet. Garmin geeft 14, 15 en zelfs even 18%. Wederom erg blij met mijn 29. Na het bereiken van de top kort omlaag en dan wéér omhoog. Gelukkig had ik dat al zien aankomen op het hoogteprofiel dat in mijn Garmin staat.

Dan volgt de beloning: een prachtige technische afdaling. Ik moet alle zeilen bijzetten om een paar kleppers bij houden maar het lukt. Het blijkt een goede keuze want deze mannen rijden 40 per uur tot de finish. Karretje aangehaakt en over de streep gebold, eindtijd 8:26. Niet super gereden, wel tevreden.

Paar dingen die opvielen:
- matige organisatie van Sportcommunication: debacle bij de start, laatste bevoorrading te laat. Paar keer lang moeten wachten op water. In Le Markstein was later op de dag zelfs helemaal geen water meer hoorde ik later Wel goede seingevers.
- Enorm veel krakende en piepende dure fietsers
- zeer goed getraind publiek; veel gladde kuiten, straffe mannen en hoge wielen. Geen profoutfits en bierbuiken.
- veel tattoo's op de benen; nieuwe rage?

[daniel1975]

Mooi verhaal Havana! Toch ook maar eens een keer van start gaan misch.

[dickygiovanni]

Klinkt als een mooie dag! Leuk verslag.. Weet je al wat er op jouw kuit komt te staan Havana?

[Le Grimpeur]

Nou havana je heb in elk geval wat meegemaakt ! Als alles zo erg voorspelbaar is, is de lol er toch ook snel af... .

[gandalf]

Zwaar parcours. Eigenlijk een soort Ardennenrit met veel op en af en redelijk wat steile wand klimmen, bij elkaar gehouden door de Ballon d'Alsace en de Grand Ballon. Ik vond het niks. Het begint met 20 kilometer hard rijden naar de eerste klim met een hele grote groep, waaronder velen die hier geen ervaring mee hebben. Dan een steile wand klim op een bosweggetje met heel veel grind waar het een kunst was om te blijven rijden en niet tegen iemand aan te knallen.

Organisatie was ook matig. Tot twee keer toe geen verzorging op de afgesproken plek, een chaos bij de start (vriend die de korte afstand deed startte uiteindelijk rond half 9). Seingevers waren prima, overal door kunnen rijden. En ohja, ook nog een stuk moeten lopen door rul zand midden in een klim. Wegwerkzaamheden, iedereen moest van de fiets...

[elefantino]

Mooi verslag, Havana! Op WT (a.k.a.het lijstjesforum) werd het nieuwe parcours overwegend negatief beoordeeld. Ook daar was de teneur dat het een loodzware cyclo was. Als ik jou verslag zo lees, krijg ik de indruk dat je dit zwaarder vond dan de Marmotte (ook door een verschil in conditie natuurlijk), of niet?

[havana]

Ik had het er gisteren nog over met Csteenbe. Er zijn volgens mij drie dingen die bepalen hoe zwaar een rit zoals deze is:

1. de voorbereiding
2. de omstandigheden
3. het parcours

Als je vergelijkt met mijn Marmotte in 2011 dan kun je stellen dat de voorbereiding minder was. Volledig logisch natuurlijk, het is veel eerder in het jaar, lange winter en slecht voorjaar. 3600 km trainingskilometers versus 5500.

De omstandigheden waren ook veel lastiger, want dit was een warme dag die uit de lucht kwam vallen. Het parcours van La Marmotte is op papier veel lastiger, maar deze kruising tussen hoge bergen en een Ardennenparcours (zoals mooi beschreven door gandalf) is toch écht slopend hoor. Heb ik meer afgezien in 3B: ja. Maar bij La Marmotte heb ik dieper kunnen gaan op de Alpe. Het is wat mij betreft een ander soort afzien; het eerste noem ik "sterven" en het tweede noem ik "diep gaan". Om dit te illustreren even mijn twee hartslaggrafieken naast elkaar.

Marmotte 2011



Trois Ballons 2013 (titel: de stervende zwaan )

[joopi]

De start was inderdaad een rommeltje (hij was sowieso al 20 min te laat, naar verluidt omdat ze wilden wachten op een paar bekende Franse toppers) maar afgezien daarvan viel het me reuze mee, het was mijn eerste Franse toertocht/cyclo en op basis van matige verhalen was ik voorbereid op de Franse Slag en had ik hem autonoom kunnen rijden op mijn eigen eten en drinken, maar dat was niet nodig. Verzorging niet zo perfect als bij de Belgische Bpost/Golazo serie of in Italie/Zwitserland, maar goed genoeg. En inderdaad overal seingevers die de kruisingen vrijhielden, alleen voor het stoplicht in Willer moeten wachten. Verzorgingen stonden op de plekken zoals aangegeven op de kaart in de inschrijvingstent, maar die was niet hetzelfde als op de website.... Ik had gelukkig gezien dat de verzorging in Servance 5 km was opgeschoven tot na die vreselijke laatste klimmetjes en een beetje mosterd na de maaltijd. Het parcours is echt zwaar, behalve eerste en laatste paar kilometers geen meter vlak en de warmte deed de rest. Een mooie afsluiting van een perfecte week, 7 dagen stralende zon in een gebied dat zo prachtig groen is omdat het er nogal regelmatig regent

[Herman_N]

Vooraf had ik het idee om onder de 8:30 te rijden. Dit was eigenlijk nergens op gebaseerd, maar aangezien mij eerdere deelname in 2011 een 8:59 opleverde vond ik dat dit wel moest kunnen. Het parcours was tenslotte veranderd, makkelijker in mijn ogen. De Planche was vervangen door 8 km extra. En tevens was de vorm dit jaar beter dan destijds. Dat laatste klopt wel, maar dat eerste zeker niet. Poe poe, wat viel dat tegen zeg.

's Morgens begon alles nog goed. Iedereen stond lekker in het zonnetje te wachten op de start, maar die viel buitengewoon rommelig uit. De deelnemers, in ieder geval die met een hoog startnummer, stonden op een atletiekbaan om een voetbalveld en moesten door een smal gangetje over de mat rijden. Al met al duurde het toch al gauw een kwartier voordat we weg waren en dat terwijl de meesten nog achter ons stonden.

De aanloop naar de eerste helling verliep en groupe en het heuveltje stelde weinig voor. Daarna stond echter de eerste serieuze beproeving te wachten, de Col de Chevrères. Het was gruwelijk steil, er lag grind waarover ik meerdere keren ben doorgeslipt en het was lastig manouvreren, hoewel dat het minst erge was. In ieder geval was deze beproeving na een kilometer of twee ten einde, maar dat had wel tot gevolg dat de eerste aanslag op de conditie inmiddels gepleegd was. In de afdaling werd door omstanders gemaand het rustig aan te doen, want er lag een renner op de grond. In de bevoorrading direct erna sprak ik een renner, die op dezelfde plek ook al slachtoffer was van een klapper. Een afdaling van 15%, een scherpe bocht en slecht wegdek waardoor hij ging stuiteren en dus niet meer kon remmen, waren hem fataal geworden. Voor zover ik kon overzien was de schade beperkt gebleven tot een paar flinke schaafwonden aan de ellebogen en zijn gezicht. Mentaal was de grootste klap inmiddels ook verwerkt en de fiets scheen in staat om de rest van de 105 km route nog af te leggen.

Na hem sterkte gewenst te hebben vervolgde ik mijn route met het rustig nemen van de Ballon d'Alsace. Deze lekker op een goede hartslag gereden, en daarna op naar de Col de Hundsrück. Onderweg ook nog een heel forse klapper gezien, althans een auto die midden op de weg stond, een ambulance en een renner die in de berm lag met folie bedekt. De Hundsrück verliep in twee delen en ik vond hem niet echt prettig. Zat ik net in mijn ritme kwam er weer een afdalinkje en vervolgens het tweede stuk. Maar goed, hoewel de temperatuur maar opliep stond het klapstuk van de dag te wachten, de Grand Ballon. Hoewel de grafiek er van die kant niet eens zo imponerend uitziet ben ik ervan overtuigd dat alle L3B deelnemers de naam Grand Ballon vanaf heden met diep respect uitspreken.


Wat een slagveld is hier aangericht, en dan met name door de zon. De temperatuur was inmiddels opgelopen tot net geen 30 en de zon scheen vol op de onbeschutte helling. Het eerste deel tot de Col Amic ging nog wel, maar de laatste 7 kilometer was het echt zwoegen. En ik had het idee dat dit voor de meesten gold. Mensen die mij eerst voorbij reden stonden nu zowat stil, maar dat gold omgekeerd ook Het was harken en worstelen voor de meesten om boven te komen. Uiteindelijk boven gekomen bleek echter de beloofde verzorging niet aanwezig. Mijn bidons waren zowat leeg en ik hoopte maar dat er even later toch een post zou staan. Dit bleek gelukkig het geval op de Markstein. Hier heb ik bijgetankt en ben snel afgedaald richting de Col d'Oderen. Deze had ik vooraf aangekruist om flink te knallen, want het was een loper gezien de percentages. Het knallen bleef echter beperkt tot één kilometer waarna ik de benen voelde leeglopen. De zon stond nog steeds strak aan de hemel en ik ben hem kruipend opgereden. Waardeloos.

Gelukkig kon ik in de afdaling wat herstellen en aanpikken bij een groepje. Er kwam zowaar wat bewolking aan de hemel en ik voelde de benen weer sterker worden. Uiteindelijk kwam ik aan de voet van de Côte de Beulotte (zo wordt ie op strava genoemd). Ik had wel begrepen dat er nog een stevige helling lag te wachten, maar dit was wel heel bijzonder. In een stuk of 7 trappen van een procent of 15 was het naar boven harken. Elke keer hoopte ik dat het einde er was, maar nee, dan lag er weer zo'n steil stukje. Al met al ging ik nog vrij goed naar boven, maar eenmaal hier aanbeland wachtte er nog een ellenlang stuk op een plateau dat alleen maar op en af ging. Ik werd er compleet gestoord van. Op een gegeven moment keek ik op mijn garmin en daar stond 198 km. "Gelukkig", dacht ik, "nog maar 15 kilometer". Maar toen wachtte de volgende verrassing, een bord met 'arrivee 20 km'. Ik was er inmiddels helemaal klaar mee. De benen gingen eigenlijk nog wel goed, maar dat op en af rijden was killing voor mijn motivatie.

Het vooraf gestelde doel was inmiddels in de ijskast gezet en ik hoopte dat ik nog onder de 9 uur zou kunnen komen. Na de afdaling kwam ik in een mooi groepje terecht en daar heb ik samen met wat anderen wiens benen nog wilden nog flink gas kunnen geven. Het uiteindelijke resultaat 9:00:17. Een beetje een sukkelresultaat, maar al met al ben ik niet eens ontevreden. Het was het maximale deze dag.

Wat mij betreft ligt het feit dat het zo zwaar was voornamelijk bij de hitte. Daarnaast denk ik dat de brute Col de Chevrères zijn sloperswerk goed doet in het begin van de tocht. En tot slot zal een gebrek aan parcourskennis velen zijn opgebroken. Ik ben ervan overtuigd dat mensen zomaar 15 tot 30 minuten sneller kunnen rijden als de weersomstandigheden meezitten.

Het parcours vond ik inderdaad wat minder dan de vorige editie, maar voor mij geen reden om niet meer te gaan. Alleen dat stuk plateau vond ik niet zo leuk, maar dat is persoonlijk. Een volgende keer kan ik dan zomaar met de nodige parcourskennis starten.
De bevoorrading was magertjes, dat heb ik bij grote cyclo’s wel eens beter gezien. Kleine tafeltjes waar de spullen stonden met gedrang als gevolg. Weinig watertappunten. Een onvoldoende wat mij betreft.
De seingevers waren wel super. Op vrijwel elk kruispunt werd het verkeer tegengehouden en konden we doorrijden.

Aan het eind van de avond zijn we nog met onze fietsgroep samengekomen op een camping in Plombieres. Hier zat een Belgisch stel dat ook had deelgenomen. “En wat was je tijd?” vroegen de midlifemannen aan de betreffende dame. “7:10” antwoordde ze op typisch Belgisch bescheiden wijze. Toen bleef het lang stil. Het bleek te gaan op Helga Sibick, winnares bij de vrouwen. En toen ze vertelde dat ze pas vorig jaar gestart is met fietsen waren alle monden definitief gesnoerd.

[gandalf]

Misschien was ik wat te negatief in mijn vorige post maar ik kom naar de Vogezen voor een berg cyclo. Dit was, op de Grand Ballon na, een heuvel cyclo (de Alsac is wel een berg maar vanaf deze kant redelijk makkelijk). Daar ga ik wel voor naar Luxemburg of Belgie. De vorige versie vond ik wel een bergcyclo. Maar ik doe de omgeving tekort om alleen daarom dit parcours af te kraken.

En ja, voor mijn gevoel is dit zwaarder dan de Marmotte. Daar kun je je inspanning goed controleren door op je hartslag te rijden. Dat is hier door het constante op en af en door de steile wand klimmen bijna niet te doen. Met als gevolg dat iedereen langzaam maar zeker gesloopt wordt.

[jdek]

Mooie rit gehad. Wel warm en de laatste klim op 190 km was voor mij een killer.

@ havana Ik dacht dat dat kettingsmeer was, die tatoo's.

[daniel1975]

Vooralsnog is mijn conclusie dat ik dus eigenlijk gewoon te laat ben en de 3B al had moeten rijden. Gandalf omschrijft het wel mooi: die is meer een heuvel- dan een bergcyclo. Jammer.
Was bij LM ook al zo, daar startte ik voor het eerst net na de aanpassing over de Glandon ipv Croix de Fer. Elke keer als ik door dat suffe dal richting de Telegraph rijdt baal ik er weer een beetje van.