Steven Rooks Classic
Geplaatst: 17 mei 2007 21:26
Zeg Steven Rooks en je denkt aan Pyreneeënritten in verzengende zon, een memorabele helmloze beklimming van Alp d’Huez, korte mouwen en zijn zongeblakerde gelaat starend naar de volgende haarspeld. Ok, ooit maakte hij furore in Luik-Bastenaken-Luik, maar dat zal ongetwijfeld onder betere omstandigheden zijn geweest als vandaag.
De Steven Rooks Classic is jinxed met regen, wind en een ongeïnspireerde route door een regio met talloze alternatieven. D’accord, de route is bekend en natuurlijk was er de optie om niet plichtmatig de uitgepijlde route te volgen, maar voor wie hier al dagen naar uitkijkt is de hoop op een klarende lucht genoeg om toch op de bühne te verschijnen. Het regent in Maastricht wanneer de meute zich zuidwaarts richting de Belgische grens zet. Menigeen deelt de hoop en kleedt zich optimistisch zonder regenjas. Op een gegeven buiige dag halverwege mei wordt je nat, zij het door de regen of door het overmatig zweten in een niet-ademend jasje. Optimisme wordt echter niet beloond. De regen is van het type dat tot in elke kier van je kleding en lijf doordringt. Kleine mistige druppels die als een waas op de renners neerdaalt. De kasseien in de oude kern van Eijsden roepen op tot voorzichtigheid. Daar waar de Hel van het Mergelland elk jaar haar apotheose beleefd nemen de renners behoedzaam de haakse bochten op de gladde stenen waarop de regen als olie lijkt te drijven. Met de noord-westen wind in de rug koerst de stoet richting de Voerstreek. Hoewel Bois de Mauhin een mooie opwarmer is, laten we jammer genoeg parels als Les Waides links liggen. Dit is typerend voor de koers die net als afgelopen jaar de slechtste dag van mei lijkt gevonden te hebben. Natuurlijk is het weer geen verwijt aan de organisatie van deze tocht, maar het is gewoonweg beter fietsen op een verkeersluwe weg dan op een doorgaande route zoals de Cote Forges of Adolphe Dumont waar het zware vrachtverkeer zich ongeduldig tussen de groepen van kwetsbare weggebruikers dringt. Hier liggen de alternatieven voor het oprapen zoals de prachtige Cote de Bouny of zelfs de Haute Folie, die praktisch parallel aan de Adolphe Dumont ligt en met een stukje van 23% écht gespreksstof biedt voor de lange autorit naar huis die velen voor dit evenement over hebben.De omstandigheden zijn allerminst gunstig voor een massaal bezochte toer als de SRC. Het rijden in groepen vraagt om discipline onder de beste omstandigheden en laat weinig ruimte voor inschattingsfouten. Op een dag als deze is een val in een haakse bocht of bij het kussen van een achterwiel al snel een gegeven. Op het aaneen geplakte asfalt van Wallonies doorgaande wegen is een remweg van meer dan 30 meter geen uitzondering en een hoopje aluminium een waarschijnlijk resultaat. Is er dan niets te zien op de 110+ km van de SRC? Jawel, zelfs op de meest mistroostige dag is het beklimmen van de Trasenster een genot. Dit sprookjesachtige mist in haar aangrenzende dal tovert een glimlach op de gezichten van diegenen die daar oog voor hebben. Ook het pittoreske Limbourg is het aanzien waard. Maar het kan de koers niet redden. Wie weet dat de Haute Fagnes op steenworp afstand liggen draait met spijt af richting Aywaille voor die éne grote naam uit L-B-L. Regen, wind en valpartijen hebben wel één prettige bijkomstigheid. Het legt de nadruk op het prettige gezelschap waar we de koers mee begonnen en de mensen die onderweg in saamhorigheid de Verelendung deelden. Het is een mooie gespreksopener. Ik hoop dat de mederenner uit Castricum/Limmen de stijfheid heeft kunnen afschudden die hij opliep bij een val na het toucheren van mijn achterwiel. Vol goede moed haakte hij na het afschudden van de schrik weer in bij het volgende wiel.De Steven Rooks Classic is de Nederlandse toer die de Redoute aandoet. Maar deze, overigens onooglijke, klim doet de regio geen recht. De route is aan een evaluatie toe. Wellicht dat de weergoden Hemelvaartsdag 2008 dan een beter lot gunnen.
De Steven Rooks Classic is jinxed met regen, wind en een ongeïnspireerde route door een regio met talloze alternatieven. D’accord, de route is bekend en natuurlijk was er de optie om niet plichtmatig de uitgepijlde route te volgen, maar voor wie hier al dagen naar uitkijkt is de hoop op een klarende lucht genoeg om toch op de bühne te verschijnen. Het regent in Maastricht wanneer de meute zich zuidwaarts richting de Belgische grens zet. Menigeen deelt de hoop en kleedt zich optimistisch zonder regenjas. Op een gegeven buiige dag halverwege mei wordt je nat, zij het door de regen of door het overmatig zweten in een niet-ademend jasje. Optimisme wordt echter niet beloond. De regen is van het type dat tot in elke kier van je kleding en lijf doordringt. Kleine mistige druppels die als een waas op de renners neerdaalt. De kasseien in de oude kern van Eijsden roepen op tot voorzichtigheid. Daar waar de Hel van het Mergelland elk jaar haar apotheose beleefd nemen de renners behoedzaam de haakse bochten op de gladde stenen waarop de regen als olie lijkt te drijven. Met de noord-westen wind in de rug koerst de stoet richting de Voerstreek. Hoewel Bois de Mauhin een mooie opwarmer is, laten we jammer genoeg parels als Les Waides links liggen. Dit is typerend voor de koers die net als afgelopen jaar de slechtste dag van mei lijkt gevonden te hebben. Natuurlijk is het weer geen verwijt aan de organisatie van deze tocht, maar het is gewoonweg beter fietsen op een verkeersluwe weg dan op een doorgaande route zoals de Cote Forges of Adolphe Dumont waar het zware vrachtverkeer zich ongeduldig tussen de groepen van kwetsbare weggebruikers dringt. Hier liggen de alternatieven voor het oprapen zoals de prachtige Cote de Bouny of zelfs de Haute Folie, die praktisch parallel aan de Adolphe Dumont ligt en met een stukje van 23% écht gespreksstof biedt voor de lange autorit naar huis die velen voor dit evenement over hebben.De omstandigheden zijn allerminst gunstig voor een massaal bezochte toer als de SRC. Het rijden in groepen vraagt om discipline onder de beste omstandigheden en laat weinig ruimte voor inschattingsfouten. Op een dag als deze is een val in een haakse bocht of bij het kussen van een achterwiel al snel een gegeven. Op het aaneen geplakte asfalt van Wallonies doorgaande wegen is een remweg van meer dan 30 meter geen uitzondering en een hoopje aluminium een waarschijnlijk resultaat. Is er dan niets te zien op de 110+ km van de SRC? Jawel, zelfs op de meest mistroostige dag is het beklimmen van de Trasenster een genot. Dit sprookjesachtige mist in haar aangrenzende dal tovert een glimlach op de gezichten van diegenen die daar oog voor hebben. Ook het pittoreske Limbourg is het aanzien waard. Maar het kan de koers niet redden. Wie weet dat de Haute Fagnes op steenworp afstand liggen draait met spijt af richting Aywaille voor die éne grote naam uit L-B-L. Regen, wind en valpartijen hebben wel één prettige bijkomstigheid. Het legt de nadruk op het prettige gezelschap waar we de koers mee begonnen en de mensen die onderweg in saamhorigheid de Verelendung deelden. Het is een mooie gespreksopener. Ik hoop dat de mederenner uit Castricum/Limmen de stijfheid heeft kunnen afschudden die hij opliep bij een val na het toucheren van mijn achterwiel. Vol goede moed haakte hij na het afschudden van de schrik weer in bij het volgende wiel.De Steven Rooks Classic is de Nederlandse toer die de Redoute aandoet. Maar deze, overigens onooglijke, klim doet de regio geen recht. De route is aan een evaluatie toe. Wellicht dat de weergoden Hemelvaartsdag 2008 dan een beter lot gunnen.