Re: Mont Ventoux beklimmen
Geplaatst: 24 sep 2014 09:24
Ik ben de berg op maandag 25 augustus voor het eerst opgefietst. Ik had de Mont Ventoux in mijn hoofd opgeblazen tot de meest verschrikkelijke berg die er bestaat en zat er erg tegen aan te hikken. Na 2 weken oefenen op diverse andere bergen en heuvels moest het er toch maar van komen. Dus hup in de auto richting Bedoin en dan fietsen maar. De rest van de text is uit mijn Strava verslag.
De Mont Ventoux, Welke fietser heeft hem nu niet beklommen. Nou ik dus, tenminste tot deze dag in mijn vakantie dan. Al 2 weken lang ben ik aan het oefenen op het omhoog fietsen. De eerste 2 keer ging dat niet zo geweldig maar langzamerhand ging het redelijk. Een top klimmer zal ik nooit worden met mijn 84 kilo en te weinig power maar redelijk bergop moet toch wel lukken.
Reeds enige dagen had ik al het profiel van de Mon Ventoux vanaf Bedoin bestudeerd. Het eerste stuk is makkelijk, dan het bos die begint met 12% en nooit meer onder de 10% komt totdat je uit het bos komt. Dan wat 6 en 7% om de laatste kilometer weer gemeen stijl te worden. Kortom 22km lang pijn lijden.
Wat zou ik kunnen op deze klim? Neef mooie Mario was precies een maand eerder omhoog gefietst in 1 uur 51 minuten. Een zeer mooie tijd en ik was niet zeker of ik dat wel zou kunnen benaderen. Ik besloot om van zijn langste segment van de Mont Ventoux een course in mijn Garmin te maken zodat ik onderweg een referentie had of ik langzamer of sneller als hem zou zijn.
Om me het zelf wat gemakkelijker te maken neem ik mijn vrouw en de jongens mee voor het nodige support. Zij rijden me regelmatig voorbij om dan verderop aan de kant van de weg aan te moedigen. Ook mijn ouders die in de buurt waren komen me op de top aanmoedigen. Op dit gebied kan het dus niet meer misgaan.
De auto op een parkeerplaats ergens op de rand van Bedoin gezet. Niet echt de standaard vertrek plaats bleek later maar hij was wel lekker rustig. De Garmin gaf aan dat een kilometer verder op de route zou beginnen dus het kon niet misgaan.
Ik vertrek echter na 500m een weg afsluiting. Wat is dit nou? Lokale markt en de doorgaande weg is afgesloten. Shit daar gaat mijn ritje voor het langste Strava segment. Ik besluit de omleiding te volgen maar die is niet helemaal duidelijk aangegeven. Uiteindelijk kom ik wel op de weg naar de top uit maar ik baalde flink van het stuk om fietsen. De Garmin zegt dat hij ondertussen de course heeft gevonden en dat ik een achterstand van 25 seconden op mijn neef had. Balen maar ik besloot gelijk maar eigen tempo te gaan rijden.
Voor mij op 100m rijdt iemand. Ik kom geen meter dichterbij en hij rijdt ook niet gelijk bij me weg. Andere fietsers zijn er ook genoeg. Al gelijk begin ik met het inhalen van de vele wielrenners die vandaag de Mont Ventoux gaan beklimmen. Een kilometer voor het bos geeft de Garmin aan dat ik precies gelijk met mijn neef op ga (Virtueel gezien dan he) dit geeft moet, een tijd van rond de 1 uur 50 moet er inzittenals ik het vol hou.
Mijn tactiek voor de kale berg was simpel. Hartslag rond de 168 houden en gaan. Dit zou ik 2 uur vol moeten kunnen houden wat voldoende zou moeten zijn. Al gelijk bij het inrijden van het bos kruipt mijn hartslag naar die waardes. Het eerste steile stuk waar ik zo voor vreesde ging eigenlijk best gemakkelijk. De snelheid bleef ook nog boven de 10km/u en op de Garmin zag ik dat ik langzaam maar gestaag steeds meer voorsprong op het schema van mijn neef nam. Dit ging goed komen voelde ik.
Halverwege het bos stonden mijn vrouw en mijn jongens dan klaar om me aan te moedigen. Hup papa, hup papa, gaaf hoor om hun vrolijke stemmen te horen. Mijn vrouw maakt gelijk wat foto’s om deze beklimming te vereeuwigen. Het trapt gelijk weer iets makkelijker omhoog. Vrolijk trap ik door. Om de kilometer keek ik op de paaltjes hoeveel % stijging me nu weer te wachten stond maar het bevreesde me niet. Het klimmen ging erg lekker en ik zat helemaal in de flow. Onderweg pikte ik de 1 na de andere fietser op en dat geeft ook weer moraal. De Garmin gaf aan dat mijn voorsprong groeide van 1 naar 2 naar 3 naar 4 naar 5 minuten. Helemaal top.
Op een gegeven moment komt er een haarspeldbocht naar rechts waarbij de binnenkant het meeste stijgt. Hier kan ik hem aan de binnenkant nemen en zodoende snel hoogte en tijd winnen. Even later passeer ik iemand die het zwaar lijkt te hebben. Aan zijn shirt te zien is het een Nederlander. Als ik hem voorbij fiets moedig ik hem aan. Ik krijg gelijk een opmerking terug. Geef me ook wat van je macht dan. Ik moest lachen want op mijn kont staat natuurlijk Een Bonk Macht.
Eenmaal uit het bos werd het inderdaad makkelijker. Op de stukken van 6% kon ik het tempo flink opvoeren en haalde ik steeds meer mensen in. Met sommige fietsers kreeg ik gewoonweg medelijden. Hijgend puffend en stoempend terwijl ze amper nog vooruit kwamen. Verzetten die niet meer rond gedraaid konden worden. Nee de Mont Ventoux krijg je niet cadeau, zeker niet ongetraind. Gelukkig draaide ik nog steeds soepel.
De laatste kilometer, ok nu begon het een beetje zeer te doen maar het tempo bleef goed. Ik zag mijn vader staan vlak onder de top. Even verderop mijn vrouw en de jongens. Ik ben er bijna dacht ik, bijna en mijn tijd is boven mijn verwachting. De jongens rennen het laatste stukje met me mee terwijl ze me aanmoedigen en dan maak ik een klein foutje. Ik volg het auto verkeer en kom er achter dat ik hierdoor 100m om rijdt. Uiteindelijk toch helemaal boven. Voorsprong van 8min 55 op Schema van mijn neef dus dat is dan 1 uur 44. Ik ben een erg tevreden en gelukkig man.
De Mont Ventoux. Je krijgt het niet cadeau maar de voldoening is erg groot.
Strava http://www.strava.com/activities/185130623
De Mont Ventoux, Welke fietser heeft hem nu niet beklommen. Nou ik dus, tenminste tot deze dag in mijn vakantie dan. Al 2 weken lang ben ik aan het oefenen op het omhoog fietsen. De eerste 2 keer ging dat niet zo geweldig maar langzamerhand ging het redelijk. Een top klimmer zal ik nooit worden met mijn 84 kilo en te weinig power maar redelijk bergop moet toch wel lukken.
Reeds enige dagen had ik al het profiel van de Mon Ventoux vanaf Bedoin bestudeerd. Het eerste stuk is makkelijk, dan het bos die begint met 12% en nooit meer onder de 10% komt totdat je uit het bos komt. Dan wat 6 en 7% om de laatste kilometer weer gemeen stijl te worden. Kortom 22km lang pijn lijden.
Wat zou ik kunnen op deze klim? Neef mooie Mario was precies een maand eerder omhoog gefietst in 1 uur 51 minuten. Een zeer mooie tijd en ik was niet zeker of ik dat wel zou kunnen benaderen. Ik besloot om van zijn langste segment van de Mont Ventoux een course in mijn Garmin te maken zodat ik onderweg een referentie had of ik langzamer of sneller als hem zou zijn.
Om me het zelf wat gemakkelijker te maken neem ik mijn vrouw en de jongens mee voor het nodige support. Zij rijden me regelmatig voorbij om dan verderop aan de kant van de weg aan te moedigen. Ook mijn ouders die in de buurt waren komen me op de top aanmoedigen. Op dit gebied kan het dus niet meer misgaan.
De auto op een parkeerplaats ergens op de rand van Bedoin gezet. Niet echt de standaard vertrek plaats bleek later maar hij was wel lekker rustig. De Garmin gaf aan dat een kilometer verder op de route zou beginnen dus het kon niet misgaan.
Ik vertrek echter na 500m een weg afsluiting. Wat is dit nou? Lokale markt en de doorgaande weg is afgesloten. Shit daar gaat mijn ritje voor het langste Strava segment. Ik besluit de omleiding te volgen maar die is niet helemaal duidelijk aangegeven. Uiteindelijk kom ik wel op de weg naar de top uit maar ik baalde flink van het stuk om fietsen. De Garmin zegt dat hij ondertussen de course heeft gevonden en dat ik een achterstand van 25 seconden op mijn neef had. Balen maar ik besloot gelijk maar eigen tempo te gaan rijden.
Voor mij op 100m rijdt iemand. Ik kom geen meter dichterbij en hij rijdt ook niet gelijk bij me weg. Andere fietsers zijn er ook genoeg. Al gelijk begin ik met het inhalen van de vele wielrenners die vandaag de Mont Ventoux gaan beklimmen. Een kilometer voor het bos geeft de Garmin aan dat ik precies gelijk met mijn neef op ga (Virtueel gezien dan he) dit geeft moet, een tijd van rond de 1 uur 50 moet er inzittenals ik het vol hou.
Mijn tactiek voor de kale berg was simpel. Hartslag rond de 168 houden en gaan. Dit zou ik 2 uur vol moeten kunnen houden wat voldoende zou moeten zijn. Al gelijk bij het inrijden van het bos kruipt mijn hartslag naar die waardes. Het eerste steile stuk waar ik zo voor vreesde ging eigenlijk best gemakkelijk. De snelheid bleef ook nog boven de 10km/u en op de Garmin zag ik dat ik langzaam maar gestaag steeds meer voorsprong op het schema van mijn neef nam. Dit ging goed komen voelde ik.
Halverwege het bos stonden mijn vrouw en mijn jongens dan klaar om me aan te moedigen. Hup papa, hup papa, gaaf hoor om hun vrolijke stemmen te horen. Mijn vrouw maakt gelijk wat foto’s om deze beklimming te vereeuwigen. Het trapt gelijk weer iets makkelijker omhoog. Vrolijk trap ik door. Om de kilometer keek ik op de paaltjes hoeveel % stijging me nu weer te wachten stond maar het bevreesde me niet. Het klimmen ging erg lekker en ik zat helemaal in de flow. Onderweg pikte ik de 1 na de andere fietser op en dat geeft ook weer moraal. De Garmin gaf aan dat mijn voorsprong groeide van 1 naar 2 naar 3 naar 4 naar 5 minuten. Helemaal top.
Op een gegeven moment komt er een haarspeldbocht naar rechts waarbij de binnenkant het meeste stijgt. Hier kan ik hem aan de binnenkant nemen en zodoende snel hoogte en tijd winnen. Even later passeer ik iemand die het zwaar lijkt te hebben. Aan zijn shirt te zien is het een Nederlander. Als ik hem voorbij fiets moedig ik hem aan. Ik krijg gelijk een opmerking terug. Geef me ook wat van je macht dan. Ik moest lachen want op mijn kont staat natuurlijk Een Bonk Macht.
Eenmaal uit het bos werd het inderdaad makkelijker. Op de stukken van 6% kon ik het tempo flink opvoeren en haalde ik steeds meer mensen in. Met sommige fietsers kreeg ik gewoonweg medelijden. Hijgend puffend en stoempend terwijl ze amper nog vooruit kwamen. Verzetten die niet meer rond gedraaid konden worden. Nee de Mont Ventoux krijg je niet cadeau, zeker niet ongetraind. Gelukkig draaide ik nog steeds soepel.
De laatste kilometer, ok nu begon het een beetje zeer te doen maar het tempo bleef goed. Ik zag mijn vader staan vlak onder de top. Even verderop mijn vrouw en de jongens. Ik ben er bijna dacht ik, bijna en mijn tijd is boven mijn verwachting. De jongens rennen het laatste stukje met me mee terwijl ze me aanmoedigen en dan maak ik een klein foutje. Ik volg het auto verkeer en kom er achter dat ik hierdoor 100m om rijdt. Uiteindelijk toch helemaal boven. Voorsprong van 8min 55 op Schema van mijn neef dus dat is dan 1 uur 44. Ik ben een erg tevreden en gelukkig man.
De Mont Ventoux. Je krijgt het niet cadeau maar de voldoening is erg groot.
Strava http://www.strava.com/activities/185130623
