Fiets.nl

Ik herken jouw probleem zeker wel, heb ik eerder immers gepost. Ik kan niet zeggen dat het bij mij nu vlekkeloos gaat, gisteren nog aardig moeten aanpoten om de 2 anderen van ons groepje van 3 bij te halen omdat ik net wat meer afremde bij een versmalling, maar ik heb voor mijzelf vooral gemerkt dat het bij mij in de eerste plaats om vertrouwen gaat. Durven vlak op je voorganger te blijven rijden en niet alles zelf willen inschatten. En dat is makkelijker bij mensen die je kent dan bij onbekenden. Daarbij helpt het om zelf ook te blijven trainen op bochten en die op hogere snelheid met minder (of idealiter zonder) afremmen te durven nemen. Tweede punt dat helpt is inderdaad om met een hogere cadans te rijden of even terug te schakelen voor de bocht, zodat mocht je moeten bijtrappen omdat je achterop raakt, dat minder kracht kost en soepeler gaat. Nogmaals, het gaat bij mij zeker niet vlekkeloos maar wel weer een beetje beter.
Volgende punt wordt leren afdalen in de beugels, want dat durf ik nu alleen bij een overzichtelijke afdaling zoals van een viaduct af ( beetje overdreven maar voor het idee

walterg schreef:In goede fietsgroepjes zit vaak 'een wegkapitein' die de groep, maar ook het verkeer in de gaten houdt.

Deze kapitein geeft ook tips aan minder ervaren groep fietsers om efficiënt gebruik te maken van het rijden in een groep en houdt achterblijvers in de gaten en laat zich regelmatig terugzakken om te kijken of iedereen in het gekozen tempo mee kan.

Ik denk dat daar zeker een deel van het probleem dat ik er zaterdag mee had uit voort komt; het waren mensen die ik nog nooit gezien had en die heel erg rommelig en chaotisch fietsen. Voorbeeldje; we fietsen een gepijlde route maar kennelijk even een pijl gemist. Die kerels voor mij keren zomaar ineens om, we rammen daarbij bijna een uitparkerende Saab, ik schrik me een ongeluk maar de heren spuiten alweer weg. Dit alles in een smal klinkerstraatje vol met geparkeerde auto;s waar ik ook nog nooit van mijn leven was geweest.
Er was geen wegkapitein, er waren allemaal maar halve zolen die probeerden zo hard mogelijk te fietsen. Maar ja, daar kom je ook pas achter als het al te laat is. Bij zulke mensen durf ik ook niet goed in het wiel te rijden, te veel chaotisch gedrag.

@ Helen Ik weet dat het ook met zelfvertrouwen te maken heeft. Helaas groeit dat niet zo snel als ik wel zou willen. Ik ben bezig specifiek op bochten te trainen, maar ik zie er helaas niet erg veel vooruitgang in. Ik heb geen idee waarom niet.
Onder in de beugel rijden, in bochten, met afdalingen of weet ik wat, daar heb ik dan weer helemaal geen moeite mee, omdat ik dan voor mijn idee veel stabieler ben, dus veiliger voel.

Tweede punt dat helpt is inderdaad om met een hogere cadans te rijden of even terug te schakelen voor de bocht, zodat mocht je moeten bijtrappen omdat je achterop raakt, dat minder kracht kost en soepeler gaat.

Dat is een hele goeie, ik rij altijd vrij zwaar dus kost het meer moeite om snelheid te maken. Ga ik zeker proberen.

Het lijkt mij dat je een beetje slachtoffer bent geworden van jouw eigen ijzersterke mentaliteit. Eigenlijk had je na een paar kilometer al kunnen zien dat dit niet het juiste groepje voor jou was.
Het feit dat je er zo lang mogelijk aan bent blijven hangen siert je maar heeft ook voor een hoop frustratie gezorgd.
Of je van deze ervaring (mentaal) sterker bent geworden en of dit voor herhaling vatbaar is moet je zelf bepalen.
Met samen uit samen thuis had dit in ieder geval niets te maken.

Vertrouwen in je bochtentechniek krijgen lijkt me heel lang duren als je niet van jongs af aan ervaring hebt met hoge snelheden en het risico om te vallen. Zelf heb ik vroeger -toen ik nog jong en onwetend was- fietscross gedaan, geskateboard (voornamelijk vert), gemountainbiket en met opgevoerde brommers gereden. Zodoende heb ik veel ervaring met het opzoeken van de grens. Dit zal bij jou enerzijds een kwestie van geduld zijn, anderzijds zul je waarschijnlijk nooit een echte waaghals worden (bij mij wordt dit met de jaren ook steeds minder).

Het belangrijkste is om je angst om te vallen los te leren laten zonder je gezond verstand te verliezen. Misschien is het een idee om eens te gaan cyclocrossen (daar worden ook trainingen in gegeven). Met crossen val je vaker zonder ernstige gevolgen zodat je "veilig" van je fiets leert vallen. Ook is het een goede manier om te leren je fiets echt te controleren.

Met het inschatten van verkeerssituaties heb ik zelf ook moeite. Ik heb zelf ASS (asperger) en vooral in een drukke stad heb ik erg veel moeite het overzicht te houden. Desondanks heb ik mijn rijbewijs en kan ik gewoon normaal, veilig rijden. Het slurpt wel enorm veel energie om uit al die overkill aan medeweggebruikers, verkeersborden, rijstroken en dergelijke de relevante informatie te filteren.
Met het fietsen is het inderdaad een enorm voordeel als je zelf auto rijdt, het is veel makkelijker om te voorspellen wat een automobilist gaat doen. Ook ben je veel meer gewend aan de snelheid.

Hoi Ernie,

Dank voor je wijze woorden. Je hebt helemaal gelijk. Ik had veel eerder mijn schouders op moeten halen en gewoon in mijn eentje verder moeten fietsen.

Ik heb net als jij Asperger. Ik merk echter dat ik bij het sporten, en dan vooral het fietsen ( door de hogere snelheid) enorm tegen mijn handicap aan loop. Het voelt als een betonnen rand om een zandbak waar je maar niet over heen kunt. Ik zou best advies van een sportarts of sportpsycholoog of iets dergelijks willen hoe hier mee om te gaan want het sporten doet me juist zo goed. Het doet me verdriet en maakt me kwaad dat ik mijn beperking zo hard voel maar ik heb geen idee waar ik heen zou kunnen voor advies of eventueel begeleiding. Ik heb nou juist zo'n plezier in het fietsen, ik zou graag verder willen dan gewoon een koerstoeristen rondje van 40 km. (even overdrijven).

Zelf heb ik door mijn handicap nooit kunnen leren autorijden. Wel ik heb vroeger, maar dat was in de ijstijd, een brommertje gehad waar ik zelfs nog op naar de Ardennen ben gereden, en dat ging best goed. Je zou dus denken dat een racefiets op zich nog wel moet kunnen. Maar de snelheid van een auto is te veel voor mijn arme hersenen. Ik heb dus een enorme achterstand in het ontwikkelen van snelle reflexen. Het zou best kunnen dat dit de belangrijkste reden is dat ik niet mee kan komen met kleine groepjes. Er komt teveel op me af. En juist ook de signalen die anderen dan geven "paaltje", "tegen" etc. zijn voor mij eerder alleen maar nog meer verwarrende informatie die ik ook maar weer moet verwerken dan dat ik er wat aan heb.

Immers, ben ik alleen dan zie ik dat paaltje zelf wel, en in een hele grote groep heb ik zoveel ogen en oren om me heen dat ik zelf niet zo hoef op te letten. Dan kan ik me rustig concentreren op het fietsen en gaat het ook meteen een stuk beter. Het door een stad fietsen put me als het druk is geestelijk volkomen uit, ik mijd het dan ook zoveel mogelijk, vooral in de spits. Ik moet bij mij in de buurt vaak over een voor mij onoverzichtelijke kruising met 7 soms tegengestelde verkeersstromen. Daar moet ik afstappen om ieder "segmentje" apart te overzien en als in een soort Mario Bros spelletje over te steken.

Wat betreft stuurmanskunst, ik denk er idd over om voor de winter een mountainbike of een cyclocross fiets te zoeken. Niet alleen lijkt het me leuk het winterseizoen mee te overbruggen, met de oude Gitane door de bagger vind ik toch eigenlijk wel erg zonde. Het is ook goed voor je coördinatie.

Vooralsnog heb ik afgelopen jaar ontdekt dat ik weer sporten erg fijn vind en dat het me goed doet. Vooral het gefiets bevalt me goed en puur fysiek heb ik geloof ik ook wel aanleg voor. Daarom vind ik het deste treuriger dat ik zo duidelijke tegen de randen van mijn beperking op loop, waarvan ik overigens ook nog niet zo heel lang weet dat ik die heb. Nou ja, ik weet al erg lang dat ik een heleboel dingen niet kan die andere mensen wel kunnen, ik wist alleen tot voor kort nooit waardoor dat was.

Rijden in groepen is ook zeker niet mijn ding. Niet vanwege een gebrek aan techniek maar wel omdat ik moeite heb met het sociale aspect, ik blijf altijd maar het gevoel hebben er voor jan joker bij te rijden terwijl dat waarschijnlijk helemaal niet het geval is. Maar ook, zoals jij aangeeft de extra informatie (aanwijzingen) die je moet verwerken die moeilijk doorkomen.
Ook in de auto moet ik er niets van hebben als iets (Tomtom o.i.d.) of iemand aan kop zit zeuren waar ik heen moet.
Ik ben gewend om zelf te kijken waar ik heen moet en in te schatten wat wel en wat niet veilig is. Dit vereist wel heel veel concentratie. Ik heb er erg veel moeite mee dat vertrouwen bij andere mensen neer te leggen.
Het fietsen in een grote groep lijkt mij alleen een schijnveiligheid. Het kudde-idee neemt een deel van de overmatige prikkels weg maar juist in grote groepen wordt er volgens mij vaker gevallen en heb je goede reflexen nodig als er iets gebeurt.

Verder moet je niet aan het feit voorbij gaan dat je het in een klein groepje altijd zwaarder hebt dan in de buik van een groot peloton. Het is niet voor niets zo dat bij een wedstrijd het kleine groepje bijna altijd wordt ingerekend door het peloton.
Hierdoor zullen de krachtsverhoudingen in een kleine groep eerder aan het licht komen.
Ook is het zo dat iemand die op kop van een grotere groep rijdt eerder geneigd is zich verstandig en verantwoordelijke te gedragen dan een groepje van vijf vrienden die profje aan het spelen zijn.

Ik denk dat je het helemaal niet zo somber in moet zien. Je moet jezelf alleen heldere doelen stellen. Wil je gewoon lekker fietsen? Wil je trainen om aan een grote cyclo mee te doen? Noem het maar op.
Het lijkt mij wel verstandig om op zoek te gaan naar een groep(je) met min of meer dezelfde doelstelling als jij, met mensen waar je vertrouwen in hebt die ook rekening met jouw beperking willen houden. Ik hoop in ieder geval dat je nog veel plezier aan het fietsen zult beleven.

Het belangrijkste is nog steeds dat je voor je plezier fietst. Ik lees een aantal vragen over hoe de bochtentechniek te optimaliseren en snelheid te verhogen etc om in een bepaald groepje te kunnen blijven. Uiteraard goed om te weten, en ik lees hier goede tips. Maar voorop staat (voor mij in ieder geval) dat je ook moet kunnen genieten. Als groepen niet wachten op je na een bocht of net iets te hard rijden dan kan je beter afhaken en lekker je eigen tempo doorrijden. Als ik een groepje tegenkom dat door bochten heen racet en de nodige risico's neemt dan haak ik af. Ik rijd liever rustig en veilig.

ajuin schreef:Mijn Vittoria Rubinio Pro bandjes vandaag vervangen door de Vittoria Open corsa III evo
Ze gaan veel soepeler op de velg, dat is al één zaak !
Maar ze gaan ook nog eens als een raket ! mijn gemiddelde over 80 km was vandaag eventjes plots 1km/u hoger !!!!( ik ben een 57 j dame die pas 3 jaar fietst, gemiddelde snelheid op mijn eentje is zo iets van 28/u). In groep kan ik sneller (30-32)
Geen toeval dat de Rabo dames deze (tubes) ook op hun fiets liggen hebben !

Het antwoord ligt hier soms gewoon voor het oprapen

Als je dan ook nog Zipps koopt zoals Drummie dan ga je zo maar 5 km/uur harder

Ik vind trouwens de praktijken die, die walgelijke, asociale, met zichzelf getroffen racende "zondagsgroepen" veroorzaken belangrijker dan het "probleem" van het niet halen van een bepaalde snelheid. Sorry voor mijn woorden en misschien off-topic maar ik word met de dag steeds meer frustie van die groepen...

havana schreef:Als je dan ook nog Zipps koopt zoals Drummie dan ga je zo maar 5 km/uur harder

Haha ja. Maar dan kan ik nog steeds geen bochten. Mijn probleem is niet zo zeer de snelheid als het steeds bij moeten trappen omdat ik snelheid kwijtraak bij bochten, onoverzichtelijke verkeerssituaties, plotselinge tegenliggers & andere paniekmomentjes etc. Dat kost zo veel extra energie dat ik het afleg.

Ik heb proefondervindelijk gemerkt dat "het probleem" ook bij mijn medefietsers vandaan komt. Ik moest per ongeluk afgelopen woensdag met een gevorderden groep mee trainen, lui die wel kunnen fietsen dus en een goeie discipline hebben in een groep en niet raar zwabberen of zomaar omkeren. Plus er waren twee instructeurs bij die de boel een beetje bij elkaar hielden als er toch te hard gescheurd werd. Bij mijn instructeur durf ik wel blind in het wiel te rijden, ik weet dat hij nooit rare dingen doet. En dan gaat het ineens een stuk beter. Ik voel hem al aankomen; "dan moet je dus met goeie groepen mee fietsen". Klopt, alleen zie je dat niet altijd van tevoren, zeker niet als je mensen niet kent. Maar gewoon afhaken als het eikels blijken te zijn moet je natuurlijk wel gewoon doen.

Maar ook uitvinden met wie je wel en met wie je niet mee moet fietsen is iets dat je moet leren.

Ernie C. schreef: Ik ben gewend om zelf te kijken waar ik heen moet en in te schatten wat wel en wat niet veilig is. Dit vereist wel heel veel concentratie. Ik heb er erg veel moeite mee dat vertrouwen bij andere mensen neer te leggen.

Dat kan een Asperger-thing zijn, ik heb dat ook.

Het fietsen in een grote groep lijkt mij alleen een schijnveiligheid. Het kudde-idee neemt een deel van de overmatige prikkels weg maar juist in grote groepen wordt er volgens mij vaker gevallen en heb je goede reflexen nodig als er iets gebeurt.

Ja maar het weghalen van die extra prikkels zorgt voor meer rust in mijn hoofd waardoor ik net dat beetje meer energie over heb om wel snel te reageren in geval van nood.

flores schreef:Ik vind trouwens de praktijken die, die walgelijke, asociale, met zichzelf getroffen racende "zondagsgroepen" veroorzaken belangrijker dan het "probleem" van het niet halen van een bepaalde snelheid. Sorry voor mijn woorden en misschien off-topic maar ik word met de dag steeds meer frustie van die groepen...

Waarover ben je gefrustreerd dan? Rijden deze groepen soms alleen op zondag?

Hij zal wel de volgauto's en aso weggedrag bedoelen. Inderdaad erg frustrerend.