Had zelf ook een verslag getikt! Zie onder
Heerlijke WP gereden samen met csteenbe. Zijn eerste, mijn derde.
's Ochtends om 9 uur vertrokken vanaf de CCR in Remouchamps, waar het al dik 20 graden was. Eerste klim was de Redoute, niet superzwaar gezien de plek in het parcours. Mevrouw havana stond ons in de bocht op te wachten om wat foto's te maken. Na La Redoute volgde diverse hufters, waarvan met name La Chambralles en de Roche a Frene zwaar waren. Vlak voor de top van de Werbomont stoppen we voor de eerste keer om de bidons te vullen. Het loopt bij beide tot op dit punt prima, het is heerlijk weer en we komen niet veel andere fietsers tegen. De beide Garmins wijzen ons feilloos de weg. De pijlen op de weg zijn inmiddels grotendeels verdwenen en/of zeer onduidelijk; eigenlijk is het niet goed meer mogelijk op basis daarvan de route te rijden.
Na de stop volgt het middenstuk met als grootste obstakel l'Ancienne Barriere, de langste klim van de dag. Een prima lopende klim. Daarna dalen we af en kruipen we langzaam richting de Mont le Soie. We stoppen voor een 2e keer bij een pomp en vervolgen onze weg. Het stuk dat dan volgt leidt ons rondom de Mont le Soie en dat is behoorlijk saai. Het keerpunt is in het Duitstalige stuk van Wallonië. Vanaf daar blaffen we door richting Stavelot voor het befaamde drieluik, al moeten we onderweg nog twee klimmetjes bedwingen. Het is inmiddels 30 gr en drukkend warm.
In Stavelot volgt eerst de Stockeu. Voor csteenbe de eerste keer. Commentaar: "wat een rotding". Geen woord van gelogen, in mijn ogen verreweg de zwaarste van het drieluik; lang, niet lopend en steil. Bij mij loopt 't op de Stockeu nog aardig, maar op de Wanne gaat het licht uit. Csteenbe heeft duidelijk beter gedoseerd en neemt nu de leiding. De hitte speelt ons beiden overigens parten, we drinken als een gek maar het lijkt weinig te helpen. Ons shirts en broeken zijn wit van het zout.
In Trois Points wemelt het van de fietsers en vullen we voor de laatste keer de bidons, voor de we Thier de Coo oprijden. Een verradelijke klim, als je denkt dat je er al bent mag je fijn nog 2 km verder klimmen over vreselijk asfalt. Over asfalt gesproken, wat een verschil met de Eiffel van vorige week..
Ook de Thier de Coo overleven we, daarna volgt de lastige Haute Levee, gevolgd door een venijnig stuk vals plat waar csteenbe het kopwerk opknapt. Na een snelle afdaling volgt Le Rosier, een van de leukste klimmen in de Ardennen. Op internet hadden we al vernomen dat een deel van het bos is gekapt; jammer! Csteenbe tikt nog even de HR175 aan maar bij mij is de pijp nu echt leeg. Op de 34x27 kruip ik naar boven.
De beloning mag er zijn; de schitterende afdaling naar Spa. Vanaf daar nog een paar km vlak (waarin we nog een NL'er spotten met arm- en beenstukken!!), daarna de Maquisard op. Bij beide loopt het niet meer, csteenbe heeft honger en ik zit stuk.
Bij de CCR staat mevrouw havana ons alweer op te wachten met bier en quiche. We praten nog wat na over deze geweldige, maar weer o zo zware (3100 hm) dag!
