Fiets.nl

Le Grimpeur: voor al uw fietstouristische informatie!!!
Schitterend allemaal weer.

Voor een beetje vakantiegevoel als je zelf niet gaat. Maar ja, ik zou nu onderhand best wel heel graag weer eens naar Frankrijk gaan.

Btw, die paaltjes met daarop de stijgingspercentage zouden mij alleen maar de moed in de schoenen doen zinken. Als ik ergens ga fietsen waarvan ik weet dat er Erge Bergen zijn (in mijn geval hobbels en heuvels dus) dan weet ik maar liever niet van tevoren wat me te wachten staat, dan krijg ik alleen maar nachtmerries van tevoren.

La Montée des Belleville
(Naar Val Thorens: 36 km klimmen naar 2300 m hoogte)

havana schreef:...De klim naar Val Thorens is trouwens ook een serieus ding, ga je die nog doen?...

Omdat ik die klim een aantal jaren geleden al gedaan heb, is hij vandaag - zondag 12 juli - pas 'aan de beurt'.
In 2010 vond ik hem vooral lang, erg lang en ik deed hem toen met een nieuwe fiets (de Planet X), waarop mijn zitpositie nog niet helemaal goed was. Daardoor kreeg ik nogal last van mijn rug en moest ik echt 'doorbijten' om het vol te houden. Eens kijken of het vandaag beter zou gaan . Het grappige is dat ik hem nu dus weer op een nieuwe fiets ga doen, maar wel een waarop ik al wel goed zit. Ja, mijn rug is inmiddels natuurlijk ook een aantal jaren ouder, dus helemaal 'niets voelen' op zulke beklimmingen is er meestal niet bij.

Als ik vanuit Aigueblanche-Bellecombe van de fietsroute langs de N90 kom, ga ik onderaan de afrit altijd meteen scherp naar rechts en dus net buiten het centrum van Moûtiers om. Ik kom dan ook over het kruispunt waar de Montée des Belleville (D117), de weg naar Val Thorens, begint. Op dat kruispunt ga je dan rechtsaf - onder de N90 door - de D117 op. Daardoor krijg je de zuil, die het 'officiële' begin van deze klim markeert, niet eens te zien. Met andere woorden, zie zuil staat eigenlijk een beetje op een onlogisch punt. Typisch 'Frans' zullen we maar zeggen .
Alleen als je vanuit het centrum van Moûtiers komt, passeer je die zuil (hij staat dan links van de weg). Nu moet ik wel zeggen, dat het daar een beetje een wirwar van wegen en op- en afritten is, dus zoveel keuze hadden de Fransen nu ook weer niet.

De zuil die in Moûtiers het begin van de klim naar Val Thorens (Montée des Belleville) markeert...:




...met de details van de klim:




Als je het kruispunt dan over bent gestoken, begint direct onder het viaduct de D117 en dus de klim. Heel merkwaardig is, dat pas in de tweede bocht van deze klim en als je al een kilometer geklommen hebt, de eerste borne staat. Dat kilometerpaaltje geeft aan dat er dan nog 35 km geklommen moet worden. Vanaf dat punt is dat ook wel correct. Doch eigenlijk had er bij het 'startpunt' op de zuil dan als lengte van de klim 36 km moeten staan en niet 35 km, toch? Ja, zoals daniel1975 al opmerkte, voor dat soort details kun je bij mij wel terecht !

daniel1975 schreef:Le Grimpeur: voor al uw fietstouristische informatie!!!...

Hier - onder het viaduct van de N90 - begint de Montée des Belleville:



Alhoewel de klim erg lang is, is het eigenlijk geen lastige klim, want hij wordt nooit echt steil. Alleen vlak voor
St-Martin-de-Belleville heb ik een paar maal héél kort 10% op het display van mijn Rox 10.0 gezien. Dat was dan over slechts een paar meter, toen de weg even een soort steile onregelmatigheid vertoonde. Maar verder is het goed te doen, ook al omdat er een paar erg makkelijke passages in zitten waar je een beetje daalt, of waar je op het buitenblad kunt rijden. Er komt alleen 'geen einde aan', dat is dan wel weer zo.

De tweede bocht in de Montée des Belleville, waar ook de eerste borne staat:

TumTumTum schreef:...Btw, die paaltjes met daarop de stijgingspercentage zouden mij alleen maar de moed in de schoenen doen zinken. Als ik ergens ga fietsen waarvan ik weet dat er Erge Bergen zijn (in mijn geval hobbels en heuvels dus) dan weet ik maar liever niet van tevoren wat me te wachten staat, dan krijg ik alleen maar nachtmerries van tevoren.

Foto voor TumTumTum - nog 'slechts' 35 km en 34 paaltjes te gaan (keertje samen doen? ):



Met een makkelijk verzetje van 34x26 ben ik aan deze klim begonnen, wetende wat mij zo ongeveer te wachten staat. Alhoewel het nog vroeg is - ik zat al om kwart voor acht op de fiets - komen er regelmatig racefietsers naar beneden zeilen. Die zijn toch niet al helemaal naar boven geweest? Misschien zijn het fietsers die in een van de dorpjes wonen of vakantiegangers uit Les Menuires of zo, mijmer ik maar wat voor mij heen. Ik fiets aan het begin van deze klim al meteen in het zonnetje en de grote rotsblokken waar de stabilisatiewand rechts van mij mee is opgebouwd, stralen flink wat warmte af. Nu heb ik het dus al behoorlijk warm.
Al snel kijk je op deze klim in het het dal en zie je bijvoorbeeld het op een soort rotspunt gelegen dorpje Villarlurin liggen.

Villarlurin ligt hoog boven de D96:



Wanneer je in Moûtiers richting Courchevel gaat, kun je net voorbij Salins-les-Thermes rechtsaf naar de D96 en zo via een alternatieve route naar de Vallée des Belleville rijden. Je komt dan een paar kilometer voor St-Martin-de-Belleville op de D117 uit. Die route schijnt ook nog iets korter te zijn. Ik ken hem verder niet (er moet immers nog iets te wensen overblijven ).
Na zo'n 7 km klimmen ben ik bij de afslag naar Fontaine-le-Puits. Daar kun je rechtsaf naar de Barrage de la Coche en de daar gelegen Col de la Coche (1441 m). Het is vanaf die afslag nog slechts 6 km klimmen, doch ik had daar in 2011 mijn handen vol aan. 't Is een gemeen steil ding!

Bij Villarly wordt de klim een stuk vlakker, dus kan ik rustig wat drinken. Als het daarna richting St-Jean-de-Belleville ook nog naar beneden gaat, is dat een mooie gelegenheid voor de eerste banaan. Pas na het bruggetje over de Doron de Belleville en dus een eind voorbij St-Jean, ga ik weer klimmen. Ik heb er dan 'al' ongeveer
14 km klimmen op zitten. 't Schiet op, maar ik ben toch nog niet op de helft. Hoe verder je het dal in klimt, hoe meer er te zien is en hoe aantrekkelijker de klim dus wordt. In het begin is het landschap, op diverse 'doorkijkjes' na, nog niet erg open.

Tot aan St-Martin-de-Belville moet er op een helling met stijgingspercentages van 7 à 8 en de reeds gemelde kleine uitschieters, nu toch wel weer een beetje serieus geklommen worden. Maar dan komt St-Martin toch in zicht. Gelukkig is er niet zo gek veel autoverkeer. Er wordt echter wel hard gereden op deze weg.
Bij St-Martin staat de mooie Chapelle Notre Dame de la Vie. Deze kapel wordt momenteel gerestaureerd.
Er staan een stuk of drie, vier grote grijze bouwcontainers naast de kapel en overal ligt steigermateriaal en ander 'spul'. Dat moet straks dus maar een 'reisfolder-foto' worden (dat wat niet gezien moet worden, laat je gewoon weg ).

De Chapelle N.D. de la Vie bij St-Martin-de-Belleville:



Vanaf de de bocht bij de kapel is het landschap heel erg open en zie je in de verte Les Menuires al liggen. Ook de hoge toppen van het Massif de la Vanoise verschijnen aan de horizon. Val Thorens is nog in geen velden of wegen te bekennen, dat ligt zo'n 15 km verder 'ergens om de hoek'.

De Vallée des Belleville waar heel in de verte op de helling vaag Les Menuires te zien is:



Na St-Martin volt er weer een makkelijke passage, dus tijd voor de tweede banaan. Ook het stuk klimmen naar de rotonde bij Les Menuires is goed te doen. Er is nu ook wat meer te zien en dat leidt af. Toen ik bij St-Jean boven de 1000 m kwam, merkte ik wel dat het duidelijk frisser werd. Niet dat ik het koud had, nee, het was zo juist een aangename temperatuur om te klimmen. Maar ik ben nu al blij dat ik vandaag voor de afdaling wel mijn windjack bij mij heb. 'Een ezel...' .
Op de rotonde bij Les Menuires staat een drietal houten wintersportfiguren, 'Wow', straks ook leuk voor een foto!

De rotonde bij Les Menuires:



Na die rotonde, waar je de keuze hebt om het 'dorp' in te gaan of er omheen en verder naar Val Thorens, duikt de weg naar beneden. Vervolgens duurt het 'een eeuweigheid' voordat je om Les Menuires geklommen bent en 'eindelijk' weer echt richting Val Thorens fietst. Het lijkt op 't laatst zelfs even alsof je naar Les Menuires terug gaat. Je kijk dan wel mooi op een deel van dit skioord en omgeving. Via een viertal haarspeldbochen win ik de 'verloren' hoogte weer terug en heb dan nog 6 km te gaan naar Val Thorens. Nee, ik ben er nog niet en ik zie op het display van de Rox 10.0 dat ik ook nog lang niet 'op hoogte' ben.

Blik op een deel van Les Menuires:
(Kijkend in de richting van Moûtiers)



De klim gaat nu met 7 -8 procent verder en dan is daar eindelijk Val Thorens te zien. Maar wat ligt dat nog hoog! Het lijkt ook bedrieglijk dichtbij te liggen. Toch zal die nog te overwinnen hoogte ergens 'gemaakt' moeten worden. Ik fiets nu wel echt in het hooggebergte. In fel tegenlicht ligt daar hoog boven Val Thorens de Aiguille de Péclet (3561 m) met de Glacier de Péclet (gletsjer). Die gletsjer vormt de voedingsbron voor de Torrent de Péclet, de woeste bergbeek die je in het laatste deel van de klim een paar keer kruist. Voordat ik daar ben, fiets ik eerst nog door een galerij en helemaal boven volgt er dan nog een.

De Torrent de Péclet 'dondert' woest naar beneden:
(Bij het wolkje linksboven is de laatste galereij te herkennen)



Pas vlak voor dat je 'er' bent, zie je hoe de weg zich via een aantal bochten omhoog werkt en hoe je dus de laatste hoogtemeters gaat maken. Een eindje voor mij rijdt een racefietser in een fel groen shirt. Het lijkt op de groene trui uit De Tour, doch als ik de man inhaal, zie ik wel dat het niet een sprinterstype is. Hij heeft met z'n triple zijn handen vol aan deze 'laatste loodjes' (wie niet?). Toch vallen deze laatste 2 km mij eigenlijk nog best mee. Het voelt niet zo steil aan en het 'van bocht naar bocht' fietsen vind ik altijd wel leuk om te doen.

Vlak voor Val Thorens slingert de weg zich langs parkeerplaatsen en skiliften omhoog:



Nog even enige tientallen meters over een gerepareerd stukje weg waar nog niet zolang geleden gravillons gestrooid zijn. De boel is voor een deel gelukkig al goed aangereden, dus als ik in de sporen van de auto's blijf rijden, is het te doen. Straks in de afdaling wel even rustig passeren . De bovenste galerij ligt al voor mij. Als je uit die galerij komt, is daar direct rechts van de weg het plaatsnaambord en ben je er dus eigenlijk al. Nu moet ik nog uit zien te vinden waar het 'officiële' einde van de klim aangegeven wordt.

De entree van Val Thorens met de Aiguille de Péclet en z'n gletsjer op de achtergrond:



Iets verder, bij de eerste appartementen, fiets ik onder een houten 'bruggetje' door, net voordat ik bij Club Med ben (ja, die zitten hier ook). En bij dat bruggetje staat rechts van de weg het bord dat het einde van de Montée des Belleville markeert. Het staat daar een beetje onopvallend.

Het einde van de Montée des Belleville:



Hier stop ik nog niet, want het kan mij nooit hoog genoeg gaan. En dus heb ik in mijn Rox een route door het skidorp geladen, een route die mij naar een van de hoogste punten ergens achterin Val Thorens moet brengen. Het navigeren gaat een hele poos goed, maar als ik er bijna ben, ga ik fout en kies ik een route rechtsaf in plaats van linksaf. De track op de Rox is erg traag met het 'draaien' en daardoor is het wat lastig te zien waar ik heen moet. Uiteindelijk eindigt mijn weg op een plateautje voor een appartementencomplex. Er staat een groepje mensen over Val Thorens uit te kijken, maar er is nog ruimte genoeg voor mij. Op het display van de Rox lees ik 2298 m af en ik besluit dat het zo wel O.K. is. De fiets kan ik mooi tegen de garagedeur van de appartementen plaatsen. Er is hier schaduw, ook mooi en dat is het uitzicht ook. Dus schiet ik mijn plaatjes.

Uitzicht vanaf 2298 m over een deel van Val Thorens:



Omdat ik natuurlijk toch benieuwd ben waar ik eigenlijk naar toe had gewild, zoek ik de track weer op. Zo kom ik bij de Rue des Balcons, waar gebouwd en aan de weg gewerkt wordt. Het is er een smeertroep, daarom besluit ik daar maar niet verder omhoog te gaan. Ik maak nog wel even een foto op het punt waar ik dat vijf jaar geleden ook gedaan heb .

In Val Thorens:



In de afdaling schiet ik niet erg op. Soms is het wegdek prima en kan ik wat vaart maken, soms zit het vol scheuren en doe ik 't maar rustig aan. Er komt een ambulance omhoog. Een hele poos later komt hij weer terug, haalt mij in en rijdt heel rustig voor mij uit. We hebben ongeveer dezelfde snelheid, dus hoef ik er niet langs of 'in de remmen'. Als het wegdek wat beter wordt, verdwijnt de auto uit het zicht. Ook het telkens stoppen voor de foto's haalt mij natuurlijk flink uit mijn 'daalritme', doch ik wil uiteraard ook wat 'tastbare' herinneringen aan deze tocht overhouden. Vijf jaar geleden heb ik maar weinig foto's gemaakt. En ik heb natuurlijk ook geen haast, want ik rijd geen wedstrijd, het is vakantie en daar wil ik van genieten .

Tussen St-Jean en Villarly gaat het windjack weer uit. Hoe lager ik kom, hoe harder het gaat waaien. Het waait zo stevig, dat ik er in een bocht zelfs even door een windvlaag hinder van ondervind. Dat vraagt straks in de venturi bij Moûtiers weer om extra attentie.

Wat heeft deze tocht, behalve leuke foto's en fietsplezier, opgeleverd? In elk geval 82 km, 2224 hm en hopelijk ook nog een beetje conditietraining . Op Strava zijn nog wat andere ritgegevens te zien. Ik heb als lichtste verzet vandaag met 34x26 gereden, dus 'de 29' is vandaag 'schoon' gebleven. Deze keer min of meer letterlijk, want ik heb gisteren de ketting een beetje gereinigd, daarna gesmeerd en de cassette heeft daarbij ook een schoonmaakbeurt gekregen.
En mijn rug? Die heb ik deze keer gelukkig nauwelijks gevoeld...

Dat leest weer prettig weg, le Grimpeur.

Wat ik me afvraag, onthoud je alles wat je ziet en meemaakt onderweg en maak je achteraf een verslag of doe je onderweg al een en ander qua tekst vastleggen?

Je omschrijft alles altijd zo mooi en uitgebreid dat je wel een goed geheugen moet hebben om achteraf van die fraaie verslagen te maken....

of is dat het geheim van de smid?

(en je hoeft het niet te vertellen hoor als je dat niet wil...)

Dank voor je compliment ! Het is echt niet zo ingewikkeld als het lijkt hoor. Wat ik onderweg 'beleef' onthoud ik en verwerk ik dan - als ik denk dat het interessant voor 'de lezers' is - in het verslag. Maar daarbij vergeet ik tijdens het maken van het verslag ook wel eens iets. Later, 's avonds of de volgende dag, denk ik dan 'o ja, dat had ik ook nog willen vertellen'.

En omdat ik 'van nature' oog voor detail heb, 'registreer' ik wel heel veel en bovendien ben ik breed geïnteresseerd. Dus al die namen van riviertjes, bergtoppen e.d. heb ik niet allemaal paraat, maar ik wil wel weten wat wat is, dus dat zoek ik op. Veel weet ik ook weer wel, omdat ik wat ik op bordjes lees en op kaarten zie, makkelijk onthoud ('brede interesse'). En de software van de Sigma Rox gebruik ik om mij te helpen herinneren waar nu ook weer precies 'iets' was of gebeurde. Vroeger probeerde ik dat wel gewoon te onthouden, maar wat ik aan het begin van een tocht nog dacht makkelijk te kunnen reproduceren, was ik dan aan het einde voor een deel weer kwijt. Er komt dan teveel 'data' op je af .

En je hebt het al een beetje geraden, want tijdens het fietsen vormt zich al een deel van het te schrijven verslag in m'n hoofd. En dat moet ik dan wel weer gewoon onthouden. De rest 'rolt' er gewoon uit. Zelfs m'n vrouw begrijpt soms niet hoe ik dat allemaal doe. Maar er zit dus geen 'zwarte magie' of zo achter. Arrogant gezegd: 'ik heb gewoon talent' .

Le Grimpeur schreef:Foto voor TumTumTum - nog 'slechts' 35 km en 34 paaltjes te gaan (keertje samen doen? ):[/b]

Stuff of Nightmares...

En dan 1 kilometer verderop weer een paaltje, nu met 36 km, enzovoort. En dan schreeuwend wakker worden.

Col de la Madeleine (HC)
(Fietsverslag van woensdag 15 juli 2015)

Als je op de fiets vanuit Aigueblanche-Bellecombe naar de Col de la Madeleine wilt, moet je, hoe je 't ook wendt of keert, langs het industriële complex van Carbone Savoie. Daar, in een nauwe passage in het dal van de Isère, staat deze fabriek half 'verscholen' onder het hoge viaduct van de Voie Express N90. Het was mijn bedoeling om helemaal 'links' te blijven fietsen en zo als het ware achter de fabriek langs te rijden. Bij de rontonde vlak voor de fabriek staat op de wegwijzer al Col de la Madeleine aangegeven, maar via die afslag ga je oostelijk langs de fabriek en fiets je ook een heel stuk onder het viaduct . Intuitief volg ik de aanwijzing richting col en neem ik dus de 'verkeerde' afslag, terwijl ik op het bord wel gezien had dat ik voor de richting N.D. de Briançon op de rotonde een afslag verder moest nemen. Ik zie mijn 'fout' meteen, keer om en pak alsnog het 'achteraf weggetje' D97, dat verderop naadloos overgaat in de D213, de weg naar de col.
Inmiddels ben ik al tweemaal de Isère overgestoken.

Een bord met Route barrée en een afzetting dwars over de weg maken een einde aan mijn plannetje. Wéér terug, weer de Isère over en dus toch maar aan de oostzijde over de D990 langs de fabriek. Daar ligt ook nog zo'n vervaarlijk boven het wegdek uitstekende spoorwegovergang van het fabrieksspoor. Net voorbij de fabriek - de Fransen hebben daar maar geen bord geplaatst - zie ik dat ik via het volgende bruggetje over de rivier terug kan keren naar de D97. Zo hoef ik de D990 niet helemaal tot in N.D de Briançon te volgen en dus ook niet die ongezellige passage onder het viaduct van de N90 te nemen. 'Hallo lezer', bent u er nog?

Na deze ietwat rommelige aanloop kom ik dan toch uit daar waar ik mijn klim van vandaag wilde beginnen . De wegwijzers links van de weg en de borne rechts bevestigen dat. Omdat het niet de eerste keer is dat ik hier ben, wist ik 't zo ook wel hoor . De borne meldt dat het '25 km' (!) is naar de col.

Hier begint de klim naar de Col de la Madeleine als je vanuit Aigueblanche komt:




De weg is 'vrij', de klim kan beginnen:



Je begint hier inderdaad al meteen te klimmen, dus start ik een 'LAP' op mijn Rox 10.0. Iets meer dan 1 km verder is de driesprong met het parkeerplaatsje, waar je vanaf de D66 (uit de richting Albertville) op de D213 aansluit. Hier staat pas de rode informatiezuil ('chronométrez votre ascension'), de zuil die gewoonlijk het begin van een klim markeert. En op de wegwijzer hier staat dat het nu nog 26km (!) naar de col is. Ja, ja, zo doet men dat hier in Frankrijk .

Info over de klim naar de Col de la Madeleine:




Hier staan veel borden...:




...en zie je ook dat het nu 'opeens' nog 26 km naar de col is:



Ambitieus begin ik - de spieren zijn nog 'koud' - met 34x26 aan de klim. De eerste kilometers van deze klim zijn behoorlijk steil. Bocht nummer één is met z'n hoge, grauwgrijze betonnen wand een lelijk ding om te zien,. Die bocht laat ik maar snel achter mij en klim over de smalle weg door het bos naar bocht nummer twee. Als ik die genomen heb, zie ik een andere racefietser omhoog komen. Het lijkt alsof hij mij in gaat halen. Rood-zwarte outfit, Camellbak op de rug en een eveneens rood-zwarte fiets zo te zien. Toch 'komt' hij niet. In een volgende bocht zie ik dat ik zelfs iets op hem uitgelopen ben. Het fietsen met 34x26 gaat nog niet erg soepel en als er na een aantal bornes met '8%' een met '9%' verschijnt, 'capituleer' ik en ga naar 'de 29'. Het is tenslotte nog ver en het is hier best steil.

De fietser met de Camelbak begint nu toch langzaam op mij in te lopen. In bocht nummer zeven moet je even opletten en niet per abuis rechtdoor en dus naar Pussy fietsen. Na 7 km wordt het een stuk vlakker en gaat de eerste banaan er aan. Er zit een oranje vrachtauto achter mij, zo een die bij wegwerkzaamheden gebruikt wordt. In een bocht geef ik hem even de ruimte. Er ligt een vrachtje asfalt in de laadbak. Drie Duitse motards komen voorbij en blijven achter de vrachtauto hangen. Een eindje verder zie ik hoe de vrachtauto op zijn beurt de motorrtijders laat passeren.

In Villard Soffray (of was het in Villard Benoit?) haalt de 'man met de Camelbak' mij in. Nu zijn de rollen dus omgekeerd en moet ik maar zien of ik hem nog weer 'te pakken' krijg. De col is nog ver en er kan nog van alles gebeuren...
Er volgen nu een paar erg makkelijke kilometers, want ik mag gaan 'dalen'. De bornes geven geen stijgingspercentages meer aan en zo af en toe loopt de weg licht af, tenminste zo voelt het aan. Ik kan hier rustig voldoende drinken en de tweede banaan peuzelen. Na dit vlakke deel van de klim, stijgt het tot aan Cellies-La Thuile slechts met 5 à 6 procent, maar daarna 'begint het' . Voordat het zover is, gaan de eerste gelletjes nog snel even naar binnen. Van voorgaande beklimmingen herinner ik mij nog heel goed dat je vanaf Celliers flink moet 'werken' en er vrij lange, zeer lastige passage volgt.

Zo rond Celliers-La Thuile valt het nog wel mee, maar vanaf de bochten na Celliers-La Chapelle wordt 't toch echt menens. Bij Celliers-Dessus (het laatste 'Celliers-dorpje') kijk ik mooi terug het dal in op Celliers-La Chapelle. In de verte blinkt de Mont Blanc, die, alhoewel het erg heiig is, toch goed te zien is. Zoals in het westen van de Provence de Mont Ventoux steeds opduikt, zo zie je hier de top van de Mont Blanc regelmatig boven de rest uitsteken. In een bocht staat de oranje vrachtauto. Hij heeft zijn asfalt afgeleverd en ik zie hoe wegwerkers hier een affaissement (weg)verzakking aan het repareren zijn. Een wegenwalsje staat al klaar om zo de boel vast te walsen.

Blik op Celliers-La Chapelle met de Mont Blanc op de achtergrond:



Het wordt nu continu 9%. En dat stijgingspercentage houdt aan tot het bruggetje over een bergbeekje. Vanaf dat bruggetje kan ik nog één keer 'bijkomen' op de nu volgende 3 km, die met slechts zo'n 3 procent gemiddeld stijgen. De ketting gaat naar het buitenblad en ik probeer nog iets aan mijn gemiddelde te doen. Uit mijn achterzak peuter ik nog maar eens een drietal gelletjes (de rest gaat straks op de col wel op). Achter mij wordt er duidelijk geclaxxonneerd. Welke 'idioot' doet dat nu weer? Dan passeert mij een donkerblauwe Peugeot 406 met een kenteken uit '60' (departement Oise). Ah, dat is een Franse mede-kampeerder, ook een fietser, waar ik op de camping wel eens een praatje mee maak. Daar steek ik mijn hand wel voor op!

Er volgen nu nog 4 behoorlijk lastige kilometers. Bovendien is het zelfs hier boven op de berg inmiddels erg heet geworden. Zie ik de 'man met de Camelbak' daar weer rijden? Hij is niet eens zo erg veel uitgelopen. Zou ik hem nog in kunnen halen? Ik heb nog 4 km voor dat 'klusje'. Een racefietser in volledige Tinkoff-Saxo-outfit haalt mij in. Hij staat op de pedalen en heeft een behoorlijke snelheid. Hij gaat weer zitten en doet 't even wat rustiger aan. Even later komt hij toch weer omhoog en voert hij z'n snelheid weer op. Hij heeft de 'man met de Camelbak' al snel ingehaald. Ik heb daar nu nog 3 km voor. Heel langzaam nader ik hem, want het blijft hier steil, het blijft warm en ik wil mijzelf niet 'oplazen', dus...

Met nog 2 km te gaan begin ik er in te geloven. Ik nader 'de Camelbak' nu steeds sneller, het klimmen gaat ook wat vlotter en ik 'ruik de finish' . Als ik bijna bij 'de Camelbak' ben, zie ik aan zijn manier van fietsen dat er bij hem in elk geval het beste wel af is, terwijl het bij mij nu juist wat 'makkelijker' gaat. De frisse wind die over de col mijn kant op komt, maakt het ook wat aangenamer. Nog voordat ik aan de laatste kilometer begonnen ben, heb ik de fietser met de Camelbak ingehaald. Ik weet niet meer te doen dan opnieuw te groeten, maar kijk wel even opzij. Hij zegt iets terug, doch ik versta niet precies wat. Het klinkt een beetje als een soort herkenning.
Voor de fotograaf van phoxphotos trek ik m'n shirt even recht en wijs ik op de tekst op dat shirt. 'Ah, le meilleur grimpeur' zegt de man. Hij staat helaas aan de verkeerde kant van de weg, zodat ik toch een beetje 'klungelig' op de foto's sta. Als ik mij dat realiseer, ga ik maar weer 'gewoon' fietsen. Zo zit er tenminste nog één 'fatsoenlijke' foto in de reeks .

De laatste paar honderd meter zijn zo goed als vlak en op het buitenblad 'race' ik naar de col. Daar staan de Fransman uit de Oise en z'n vrouw op het plateautje rechts van de weg mij op te wachten om een foto te schieten. Leuk! Ze hebben toch een minuut of twintig (of langer ) op mij moeten wachten. De Fransman is de volgende dag zelf ook op de fiets omhoog gegaan. Hij heeft het een pietsje sneller gedaan dan ik, maar is dan ook zes jaar jonger.

Nog enige tientallen meters en ik ben helemaal boven:
(Foto is geschoten door een Franse mede-kampeerder en fietser)



Volgens de Rox 10.0 is de afstand vanaf de '25 km borne' tot op de col 24,16 km. Met een gemiddelde klimsnelheid van 10,68 km/u heb ik 2:15 uur over de klim gedaan. Of dat voor iemand van mijn leeftijd 'goed', 'matig' of 'slecht' is, weet ik niet. Ik heb hier in het verleden ook nooit mijn klimtijden genoteerd, waardoor ik geen vergelijkingsmateriaal heb. 't Is ook niet zo belangrijk. Ik ben zonder 'kapot' te gaan op mijn manier naar boven gereden, heb 'de Camelbak' teruggehaald en heb kunnen genieten van de klim. En daar gaat het toch om?

Le Grimpeur op de Col de la Madeleine (HC):




De 'nieuwe' stèle op de Col de la Madeleine:



'Mijn' Fransen moeten nog een keer 'aan 't werk', want ik wil natuurlijk ook graag op de foto bij de 'nieuwe' merksteen. De Fransen gaan er even later weer vandoor, naar St-Jean-de Maurienne, op zoek naar een geschikte plek om volgende week de Tourpassage te bekijken. En ik kan een Belgische fietser, die ook graag op de foto wil, nog blij maken door hem ook te vereeuwigen voor de stèle.
Met een Belgische familie, op vakantie aan de zuidzijde van de col, babbel ik nog wat over de klim, het fietsen hier en over mijn fiets. Als de man mijn titanium racer ontdekt, loopt het water hem in de mond. Hij roept zijn zoon erbij, want die moet de fiets ook zien. 'Kijk, dat is nu een titanium fiets!'

Voordat ik aan de enigszins gevaarlijke en behoorlijk technische afdaling begin, schiet ik nog een tweetal plaatjes vanaf de col. Jammer van die heiigheid. Dat wordt straks weer flink 'schuiven' met de regelaars van het fotobewerkingsprogramma, want ik heb ook nog met tegenlicht te maken. Het 'voorwerk' bestaat uit het hier al met een paar verschillende belichtingsinstellingen maken van een reeks plaatjes. Ja, het is niet alleen 'fietsen' wat de klok slaat .

Op de Col de la Madeleine, naar het zuiden kijkend:




De Mont Blanc, gezien vanaf de Col de la Madeleine:



Er was vandaag gelukkig weinig verkeer op noordelijke klim naar de col. Wel kwamen er zo af en toe groepjes van twee of drie motorrijders omhoog en ook in de afdaling ben ik een of twee keer door motorrijders ingehaald. Op een enkele passage na, was het wegdek van redelijke kwaliteit. Je kunt er dus dalen zonder dat je al te veel bij moet remmen. De moeilijkheidsgraad zit 'm hoofdzakelijk in de gevaarlijke bochten in het bovenste deel van de afdaling. Er is daar geen bermbeveiliging, dus als je fout stuurt of te laat remt, 'rol' je van de helling af. Johan van de Velde heeft daar destijds ervaring mee opgedaan. En verder is het een vrij smalle weg, dus opletten voor omhoog komend verkeer. Je weet maar nooit welke 'Jean-Pierre' of 'Marie-France' met net iets te veel bravoure hier de bocht afsnijdt .

Omdat het rustig was op de weg, heb ik in de afdaling gelukkig volop kunnen genieten van de schitterende omgeving. De Belg op de col zei het al, de noordzijde is veel mooier en minder toeristisch dan de zuidzijde. Volgens de vooraf ingetekende en in de Rox geladen route, zou het 'uit en thuis' een rit van 60 km moeten zijn. En toch kwam ik, inclusief het even 'verkeerd' rijden en het 'omrijden' vanwege de wegafzetting, op 'slechts'
57 km uit . En ik kan ook weer 1648 hm bijschrijven. Het profiel e.d. zijn zoals gewoonlijk weer te bekijken op Strava.

Een 'verkennend' tochtje door de noordelijke Ardèche
(Gefietst op maandag 20 juli 2015)

Volgens onze gastvrouw in Aigueblanche was het uitzonderlijk dat we gedurende de 23 dagen die we bij haar gebivakkeerd hebben, letterlijk geen spatje regen hebben gezien . Over dezelfde periode vorig jaar zei ze 'soit le matin, soit l'après-midi, soit le soir, il pleuvait' (vrij vertaald: het regende toen de gehele dag). Maar we moesten haar verlaten, niet omdat het zou gaan regenen , doch omdat onze 'plek' vanaf afgelopen zaterdag gereserveerd was. Quo vadis Le Grimpeur?. Vanwege de toch wel mindere weersvooruitzichten wilden we, madame en ik, niet in de Alpen blijven. Er zit de laatste dagen ook wat onweer 'in de lucht' en daar heb je in de (hoge) bergen doorgaans meer last van dan 'op de vlakte'.

En zo zijn we dan - tussen Alpen en Massif Central - neergestreken in de Rhône-vallei. Daar rijden we (heel) vaak door en het leek ons wel aardig om er eens wat rond te gaan neuzen. Voor de eerste rit hier, stapte ik vanmorgen op de fiets om een 'rondje noordelijke Ardèche' te gaan rijden. Ik wist echt totaal niet wat ik daar in de binnenlanden kon verwachten. Het zou dus een soort 'surprise me' rit worden (is dat niet een optie op de Mio GPS-systemen?). Het is hier trouwens ook weer ontzettend heet: 35 graden in de dalen!

De drukke Route Nationale N7 loopt door hartje Tain-l'Hermitage en dat is geen prettige weg om te fietsen. Maar ik moet wel de brug over om in de Ardèche te komen. En midden in Tain is vanaf de N7 de afslag naar de 'overkant'. Gelukkig kun je over de Promenade Robert Schuman heel leuk en rustig langs de Rhône fietsen. Die promenade maakt, als ik 't goed begrepen heb, onderdeel uit van de fietsroute ViaRhôna. Deze ruim 800 km lange route voert van het Meer van Genève langs de Rhône naar de Middellandse Zee. Als je ooit nog eens 'niets' te doen hebt... . Over deze promenade ben ik eerst onder de brug door gefietst en met een klein 'lusje' door Tain kon ik zo de brug op draaien. Iets over de helft van de brug verlaat je Tain, kom je in Tournon-sur-Rhône en gelijk ook van het departement Drôme in dat van de Ardèche.

Op de Promenade Robert Schuman in Tain-l'Hermitage is het rustig fietsen:



De D86 door Tournon is bijna net zo druk als de N7 door Tain. Doch omdat je hier nog in het stadje fietst, de weg niet al te breed is en er zebrapaden zijn, wordt er niet hard gereden. Zo af en toe staat er dan ook nog een vrachtauto te lossen, dus dan weet je 't wel . Bij de eerste rotonde al verlaat ik de D86 en ga ik de D532 op, richting Lamastre. Deze weg is nog smaller en ook behoorlijk druk. Er zijn wel 'fietssymbolen' op het wegdek aangebracht, maar van een echte fietsstrook is geen sprake. Het is hier vals plat en ik ben in het dal van de rivier de Doux terechtgekomen. Na de laatste bebouwing fiets ik 'in 't groen' en passeer ik de ene camping na de andere. Er liggen er vier letterlijk naast elkaar en straks, aan de overzijde van de rivier, zal ik er nog een 'ontdekken'. Goed voor de marktwerking, zoveel campings op een kluitje, zullen we maar zeggen .

Bij de Grand Pont gaat de D532 verder richting St-Félicien en krijgt de weg naar Lamastre nummer D534. Ik kies hier voor de D532. Die Grand Pont is voor hedendaagse begrippen eerder een 'petit pont', want het is zo'n smalle stenen boogbrug waarvan men met de bouw ergens achter in de 14e eeuw (!) begonnen is. Maar het bruggetje is kennelijk nog steeds goed bruikbaar voor het huidige verkeer .

De Grand Pont leidt de D532 over de Doux:



De weg begint meteen na de brug met zo'n 6% te stijgen, zodat ik met 34x23 de ene bocht na de andere 'verslindt'. Zon en schaduw wisselen elkaar af en het valt mij op dat het hier ook nogal winderig is. Wel aangenaam voor de verkoeling. Aan het einde van het bochtige traject kom ik op een soort plateau in een erg open en ook erg agrarisch landschap terecht. Een dergelijk landschap had ik hier eigenlijk niet verwacht ('surprise me' ). Het waait hier behoorlijk, doch net niet zo dat ik er hinder van ondervindt. De weg gaat nu voortdurend en met milde stijgingspercentages 'op en af'. Op een bord langs de weg lees ik dat er in St-Victor een camping is, dus het wat hoger voor mij liggende stadje zal dan wel St-Victor zijn. De 'klim' erheen gaat
met 5%.
Na St-Victor volgt er een stukje dalen en vervolgens klim ik met 6% naar de eerste col van de dag, de Col de Fontaille (621 m). Op de col vind je ook de Fromagerie de St-Félicien. Naar de geitenkop op het naambord te oordelen, zullen er wel geitenkaasjes geproduceerd worden.

Op de Col de Fontaille:



Na deze enigszins 'saaie' col in een weinig opwindende omgeving, volgt de wel aardige en bochtige afdaling naar St-Félicien. De 'bergen' in de omgeving worden nu ook wat hoger en het landschap wordt wat meer door bossen gedomineerd. St-Félicien is wat groter dan ik verwachtte. Dat het stadje de thuisbasis is van de ctyclosportive L'Ardéchoise word je al duidelijk door een groot bord bij de entree van St-Félicien.

St-Félicien, thuisbasis van L'Ardéchoise:



Vanuit St-Félicien heb ik de D532 gewoon verder gevolgd en ben met 5 tot maximaal 8 procent gaan klimmen naar de volgende col, de tweede van de dag. Het is ongeveer 8 km klimmen naar de Col du Marchand
(911 m). Op een ander bij de col geplaatst bord lees ik ook de naam Col Robert Marchand. Ter ere van de oudste Ardéchoise-deelnemer - Robert Marchand - heeft men op zijn 100e geboortedag in 2011 de naam van de col aangepast.
Omdat ik de streek helemaal niet ken, stop ik op de col om een foto te maken, terwijl ik eigenlijk door had moeten fietsen. De volgende col ligt namelijk een dikke 2 km verder en zo'n 110 m hoger. Ik zie wel dat de weg nog wat stijgt, doch ik sta al naast de fiets . De Col Robert Marchand is voor de kruisende wegen een col, maar voor mij dus niet .

De Col du Marchand (Col Robert Marchand):



De eerste cumuluswolkjes hebben zich inmiddels wat verder ontwikkeld, waardoor de zon zo af en toe even verstek laat gaan. Na de Col Robert Marchand ben ik zo bij de derde en hoogste col van vandaag. Het wegdek is vanaf St-Félicien wat 'golvend', dus of het daar aan ligt of dat ik toch met een langzaam leeglopende band te maken heb, weet ik niet, maar ik krijgt tot echt steeds meer het 'lekke band gevoel'. Op de vorige col ben ik gewoon vergeten om het even te controleren en tijdens het fietsen zie ik eigenlijk niet dat m'n voor- of achterband te 'zacht' is. Maar op de Col du Faux (1021 m) constateer ik dan toch dat de voorband veel te weinig 'lucht' heeft. Even de band goed inspecteren. Geen verdachte objecten te vinden! Met een CO2-patroon breng ik de tubeless band vlot weer op spanning, maak een foto van het 'collenbord' en ga weer verder.

Op de Col de Faux moet het CO2-patroon er aan te pas komen :



De nu volgende 8 km verlies ik maar weinig hoogte. Het is hier bijna fris te noemen met die stevig waaiende wind. Erg aangenaam zulke temperaturen, na al die hitte van de afgelopen dagen. Het landschap wordt ook hier weer gevormd door beboste hellingen, waarin her en der piepkleine gehuchtjes of dorpjes verscholen liggen. Op dit deel van de tocht is het erg rustig op de wegen. En 'overal' is de bepijling van de L'Ardécholse op het wegdek gekalkt: een grote gele 'A' met een pijl voor de richting of een waarschuwing voor een bocht of gevaarlijke bocht ('Danger').

Lafarre ligt diep weggestopt 'ergens' in de noordelijke Ardèche:



Zonder het bewust op te merken, passeer ik op een viersprong de op 920 m hoogte en dus voor mij in dalende richting gelegen Col de Buisson. De volgende 4 km win ik nog wel weer een handvol hoogtemeters, om daarna vanaf Nozières ècht te gaan dalen.

Nozières:



Jammer van het 'akkefietje' met de voorband, want nu ga ik toch wat voorzichtiger naar beneden. Om nu elke paar honderd meter te stoppen en de bandenspanning controleren, is ook geen doen, maar ik wil ook niet tegen het asfalt gaan vanwege een 'leegloper'. Dus voorzichtig door de bochten dan maar . 'Thuis' heb ik de band nog eens goed bekeken en weer niets gevonden wat het 'lek' veroorzaakt zou kunnen hebben. Wel merkte ik dat bij het openen van het ventiel de ventielkern ook een beetje meedraaide. Nu zat de afsluiting van het ventiel bij de voorband altijd al vrij vast, dus misschien is bij het opendraaien de kern ook wel los gekomen en heeft dat de problemen veroorzaakt . Gelukkig heb ik m'n Park Tool VC-1 meegenomen, zodat ik 't 'binnenwerk' eens goed vast kon zetten! Terwijl ik aan dit verslag werk, een dag na het oppompen, is de band nog prima op spanning .

Tijdens de afdaling voel ik goed hoe het steeds warmer, zeg maar heter wordt. Maar goed, zonder problemen bereik het enigszins zuidelijk aandoende stadje Lamastre. Nu liggen er nog 34 km door de vallei van de Doux voor mij. Maar eerst even de route door Lamastre zien te vinden. Lamastre is zo te zien een rustig en een beetje een 'slapend' stadje, zodat ik er snel en makkelijk de de weg vindt.

Het enigszins slaperig aandoende Lamastre:



Vanuit Lamstre moet ik de volgende 6 km nog weer 100 hoogtemeters maken. Het eerste stuk van dit klimmetje gaat met 2 - 3 procent. Het is heet en er is behoorlijk wat verkeer. Bovendien is de omgeving niet erg inspirerend. Dat verandert gelukkig als ik weer ga dalen, want het nu volgende deel van het traject ligt min of meer en corniche boven het riviertje de Doux, zodat ik nu wel door een veel interessanter landschap richting Tournon suis.

Ik kan gelukkig vrij vlot door Tournon komen en geniet van het leuke uitzicht als ik over de Rhône-brug fiets. Bij het verkeerslicht op de afslag naar het smalle straatje voor het 'lusje' terug naar de promenade staat een vrachtauto voor mij, waar ik vervolgens in dat straatje niet langs kan. Aan het einde van deze doorgang gaan z'n knipperlichten aan, maar gelukkig zet de chauffeur z'n camion wel netjes aan de kant. Een auto kan er volgens mijn nu (bijna) niet meer door, maar voor mij is er nu ruimte genoeg. Madame ziet mij al van verre aankomen, zodat de standaard om mijn Lynskey in te parkeren al weer klaar staat .

En het is weer niet gelukt om de 100 km vol te maken. De ingetekende route was wel 100 km, maar de verreden route valt toch net weer 'een maatje kleiner' uit: 95 km. En ik maak hier natuurlijk ook niet zoveel hoogtemeters als in de Alpen, want de rit van vandaag levert 'slechts' 1294 hm op. Voor het parcours en profiel is hier dan weer de link naar Strava.

Corniche du Rhône***
(Gefietst op donderdag 24 juli 2015)

De Corniche du Rhône staat op de Michelinkaart met 3 sterren gemarkeerd, dus voldoende reden om daar eens te gaan fietsen. Het weggetje erheen is lastig te vinden. Als je vanuit Tain-l'Hermitage de Rhône oversteekt en na de brug rechtsaf richting Tournon-sur-Rhône gaat, kun je tegenover de passerelle (de grote voetgangersbrug over de rivier) linksaf richting Centre Ville. Aan het einde van het smalle winkelstraatje met éénrichtingsverkeer (sauf vélos, geldt dus niet voor fietsers) ga je daarna bij het kleine bruine bordje met de tekst Route panoramique rechtsaf. 'Officieel' is het geloof ik de Route de Pierre (de weg naar Pierre). Dit smalle en bochtige weggetje brengt je dan 'omhoog'.

Vanwege de belangrijke Touretappe van vandaag, zat ik al voor achten op de fiets. Daarom zou ik er ook geen erg lange rit van maken, want ook ik wilde natuurlijk graag live zien wat Quintana vandaag zou gaan doen. Hij heeft immers al een aantal malen 'geroepen' dat hij vandaag op een 'slimme' manier aan zou gaan vallen. En daar wil je als rechtgeaarde wielersportliefhebber natuurlijk met je neus bovenop zitten .

De route panoramique ziet er erg steil uit, doch het valt allemaal reuze mee. De klim gaat heel regelmatig met constant 7% (34x23) langs de rotswand omhoog. Ik win hier snel hoogte en krijg een steeds mooier zicht op de Rhône en omgeving. Omdat het weggetje 's ochtends al vroeg van de zon profiteert - daarom liggen er hier wijngaarden op de hellingen - is het er al behoorlijk warm. In één van de bochten, op zo'n 260 meter hoogte, staat in een soort 'kooi' een beeldje van St-Joseph ('Patron du vin de ces coteaux' - 'Beschermheer van de wijn van deze hellingen').

Een route panoramique brengt je vanuit Tournon naar de Corniche du Rhône:



Nadat ik het grootste deel van de klim achter de rug heb, slingert de weg zich met een paar bochten richting het binnenland en kom je in een passage met bos terecht. Bijna aan het einde daarvan wijst bij een nog smaller weggetje rechts een bordje naar een Table d'orientation. Als je hier ooit nog eens komt, moet je beslist de moeite nemen en die kilometer of zo daarheen even meenemen. Je hebt vanaf dat oriëntatiepunt namelijk een werkelijk schitterend uitzicht over de Rhône, over Tain en Tournon en op de befaamde Hermitage-rots.
Op de hellingen van die rots liggen de wijngaarden die de druiven voor de puike Hermitage-wijnen leveren. Voor een fles Hermitage betaal je hier minimaal € 20,00, maar die van de 'betere' producenten kosten nog wel 'iets' meer . St-Joseph en Crozes-Hermitage zijn trouwens niet eens zo veel voordeliger.

De Rhône met Tain (L) en Tournon (R), gezien vanaf de Table d'orientation boven Tournon:
(De brug op de voorgrond is de passerelle voor voetgangers en fietsers)




Hier slingert de Rhône zich om de Hermitage-rots richting Lyon:
(Links de uit de Ardèche komende Doux die hier in de Rhône uitmondt)



Na de afslag naar het uitkijkpunt, kom ik in een heel open, agrarisch landschap terecht en gaat het een beetje 'op en af'. Als de weg zich door een paar abrikozenboomgaarden slingert, komen de Rhônevallei en de rivier weer even kort in zicht. Onder de fruitbomen liggen de in groten getale afgevallen abrikozen een beetje te rotten. Jammer van al dat heerlijke fruit. Je koopt ze hier bij stalletjes langs de weg trouwens bijna voor niets, dus smullen madame en ik er volop van. Een bocht of wat verder valt mijn blik op de ten westen van Tournon gelegen caravanfabriek van Triganon VDL. De enorme bedrijfsvoorraad staat op een groot terrein te blinken in de zon. De weg begint nu weer iets te stijgen (5%, met een uitschieter naar 8%), waardoor ik op een hoogte van zo'n dikke 460 m kom. In een van de weilanden is een kat op muizenjacht. In het oosten is het silhouet van de Vercors goed te zien, herken ik de karakteristieke vorm van Les Trois Becs (ten zuiden van de Vercors) en zie ik heel vaag de contouren van het Massif des Écrins. Bij helder weer moet dat een schitterend gezicht zijn.

Kort voor het dorpje Plats volgt er dan weer een korte afdaling. Vanuit Plats kun je via een smal weggetje rechtstreeks naar St-Romain-de-Lerps. Dat weggetje is echter onlangs opgelapt, waardoor grote wegvakken vol met nog los liggend gravel bedekt zijn. En met de zomerse temperaturen die hier heersen, wil het asfalt ook graag een beetje smelten. Om de daarmee gepaard gaande smeerboel te vermijden, kies ik voor een kleine omweg langs St-Sylvestre. Dat betekent eerst zo'n 6 km hoofdzakelijk dalen, terug van 460 m naar 360 m. Ik zal daarna dus weer een flink stuk moeten klimmen, want het hoogste punt van mijn tocht zal vandaag op 649 m liggen. Bij het bruggetje vlak voor St-Sylvestre verlaat ik de D219 en begin ik op de D287 aan de klim naar St-Romain.

St-Sylvestre:



De ruim 8 km lange klim naar St-Romain is met 5% goed te doen. Er zit vlak voor het dorpje ook nog een 'dipje' in de klim. St-Romain-de-Lerps is vooral bekend door de Belvédère "le Pic". Hier staat op 649 m hoogte een kapelletje als enig overblijfsel van het oude St-Romain en daar heb je een 360 graden uitzicht over de omgeving. Bij helder weer zou je o.a. de Mont Blanc en de Mont Ventoux moeten kunnen zien en zou het panorama 13 departementen bestrijken. Vandaag is het echter erg heiig en valt het uitzicht uiteraard een beetje tegen. Toch wil ik op de fiets helemaal naar boven ! Tot aan de 'P' bij de opgang naar de belvédère kun je gewoon over de weg fietsen. Daarna in één ruk verder omhoog gaat eigenlijk niet. De prima geplaveide, maar steile (10 à 11 procent) opgang is met een grote ketting versperd en de nauwe doorgang daarnaast is ook een beetje 'tricky', want die ligt ook nog wat hoger dan de weg. Dus maar even van de fiets en een paar stappen verder bij het toiletgebouw - waar een horizontale entree is - weer 'inklikken' en je rijdt zo met 34x29 naar 't kapelletje .

Bij het kapelletje op de Belvédère "le Pic":




Op de Belvédère "le Pic":
(Waar de Rhône naar links afbuigt liggen Tain en Tournon)




Op de Belvédère "le Pic" met uitzicht over de Ardèche:



In St-Romain wordt aan de weg naar St-Péray gewerkt. Er zijn te veel wegenbouwvoertuigen in actie om er op de fiets langs te kunnen. Dan maar via de déviation. Dat is de enige, maar geen goede mogelijkheid om verder te kunnen. Deze weliswaar korte omleidingsroute gaat halverwege over in een onverhard en dus stoffig weggetje, dat meer op een karrenspoor dan een echte weg lijkt. Gelukkig komen mij even geen auto's achterop! Het einde van deze 'dirt road' is rampzalig, want rul, met kuilen en een ongelijke overgang naar de verharde weg. Mijn fiets schuift zo onder m'n gat weg! 't Gaat gelukkig nog net goed . En nu maar hopen dat ik straks op de terugweg zo rond lunchtijd hier terug ben en dan 'gewoon' over de opgebroken weg kan fietsen (of lopen ). De route terug naar de D287 is trouwens ook slecht aangegeven, met een nauwelijks opvallend klein bordje.

De afdaling naar St-Péray is redelijk technisch, maar leuk. Er komen diverse racefietsers omhoog en ik verheug mij nu al op deze klim . In de afdaling moet ik wel verdacht zijn op omhoog racende en flink de bochten afsnijdende 'localos'. Dus niet te nonchalant de 'ideale lijn' volgen, want dan is het risico dat we elkaar 'tegenkomen' te groot! Er komt ook een vrachtauto met gravillons omhoog en dat belooft waarschijnlijk niet veel goeds voor 'straks'.
In St-Peray vind ik bij een passage naast een terrasje wat schaduw, waar ik terwijl ik wat eet, mooi het 'terrasgebeuren' kan volgen. De in hotpants gehulde serveerster bedient hier de klanten die, al 'paffend', zo rond elf uur hun eerste (?) pression (tapbiertje) achteroverslaan. Voor mij is Aptonia op dit tijdstip het merk en 't komt uit een bidon . Hier, op mijn keerpunt, zie ik dat ik er bijna 40 km op heb zitten, dus moet het met enige moeite lukken vandaag toch nog aan de 80 km te komen.

De onderste helft van de 8 km lange klim terug naar St-Romain doet heel erg provençaals aan. Het is er net zo heet als in de Provence, het ruikt er zoals in de Provence en er groeit dezelfde vegetatie. Kortom, Le Grimpeur is hier in z'n sas ! En met 5 - 7 procent (34x23) is het 'prettig klimmen'. De tweede helft is weer ardéchois wat landschap betreft. Er staan nog wel een paar van die typisch provençaalse huizen.
Ik ben 'te vroeg' (11:30 uur) terug in St-Romain, dus wordt er nog volop aan de weg gewerkt. Er staan een paar auto's te wachten tot ze door kunnen rijden. Een française vindt dat het te lang duurt, rijdt achteruit om te keren en heeft mij vast niet gezien... (Merde!).

Wat een toestand hier! De weg is voor een deel zojuist van een dun laagje teer voorzien, waarop de vrachtauto die ik al omhoog zag komen, zijn gravillons heeft achtergelaten. Een wegenwals rijdt als een bezetene heen en weer om de boel echt berijdbaar te maken. Maar daar ga ik natuurlijk niet op de fiets over! Het alternatief is door het gravel van het eveneens opgebroken trottoir te banjeren. Dus daar strompel ik, met als een volleerde cyclocrosser de fiets over de schouder, langs de wegwerkzaamheden. Na deze 'martelgang' inspecteer ik voor de zekerheid de schoenplaatjes toch maar even. Ze zijn gelukkig nog te gebruiken. Ik heb alleen ook nog in een kluit verse kauwgom getrapt. De steentjes hebben daar natuurlijk goed houvast in gevonden . Naast een bushalte peuter ik met houtspaanders uit een bloemperkje de smurrie zo goed en zo kwaad als 't gaat van de schoen.

Na dit onplezierige intermezzo verloopt de rest van de terugreis verder zonder problemen. Het klimmen gaat goed en hier, op gemiddeld zo'n 460 m hoogte, is het ondanks toch nog behoorlijk wat en voor verkoeling zorgende wind, aangenaam fietsen. Bovendien is dit een verkeersarme streek. Ik kom nu alleen af en toe wat 'werkverkeer' tegen: een voor deze omgeving 'mega grote' kipper, een paar kleine vrachtauto's en een engin met brede 'shovel-schuiver'. Voor dat laatste voertuig word ik door een voorop rijdende voiture pilote netjes gewaarschuwd. En het gaat, uiteraard net als op de heenweg, telkens 'op en af'. Soms lijkt het ook alsof je nog weer meer moet gaan klimmen, doch dan blijkt het gezichtsbedrog te zijn, want is het een zich afsplitsende zijweg die daar voor je opdoemt.

Als ik 'St-Joseph' vandaag voor de tweede keer passeer, zit 't er bijna op...:



Zowel in Tournon als in Tain ben ik, ook al om aan minimaal 80 km te komen, nog een stuk langs de Rhône gaan fietsen. Aan beide zijden heb ik de rivier gevolgd tot daar waar de ViaRhona zich van de 'gewone' weg afsplitst. En aan beide zijden kwam ik zo bij een onverhard fietspad terecht. Of eigenlijk was het 'half verhard', dus met brede banden goed te berijden. Doch voor de racefiets toch minder geschikt, lijkt mij zo.
En nu begrijp ik ook waarom de software van het Sigma Data Center bij het intekenen van een route het 'fietspad' aan de oostzijde van de Rhône weigerde 'te pakken'.
Deze leuke fietstocht heeft naast 81 km, ook nog 1517 hm opgeleverd. Kijk hier waar de Corniche du Rhône te vinden is en naar het profiel van deze rit.

Colletjes pikken in de noordelijke Ardèche
(Op zondag 26 juli 2015)

Vandaag stond er bij mij een wat langere rit op het programma en daarom zat ik om half acht al weer op m'n titanium 'racertje'. Op zondagmorgen is het zelfs in Frankrijk op dat tijdstip nog relatief rustig, zodat de aanloop door Tournon geen 'verkeersstress' opleverde. Gisteren woei er in Zuid-Frankrijk nog een stevige Mistral, die hier in het nauwe Rhônedal al wordt opgebouwd. Daarom woei het hier in Tain gisteren dus ook stevig en terwijl ik in Tournon langs de Rhône fietste kon ik goed voelen dat de wind er vandaag nog lang niet 'uit' was.
Bij de Grand Pont begint de D534 richting Lamastre echt te stijgen, zodat ik met 50x21 rustig mijn spieren op temperatuur kan laten komen. De stijgingspercentages zijn hier met 4 - 5 procent nog mild te noemen. Vlak voor de afslag naar de D234 is het even 6%. De weg slingert hoog boven de vallei van de Doux langs de rotswand, er is weinig verkeer en de omgeving is prachtig om te fietsen.

Als ik bijn 350 m hoogte bereikt heb, is daar voor mij de afslag en 'duik' ik de Gorges du Doux in. Door deze kloof loopt ook de spoorlijn van de Train de l'Ardèche. Dit toeristische stoomtreintje rijdt tussen St-Jean-de-Muzols (bij Tournon) en Lamastre en wordt geëxploiteerd door de Chemin de Fer du Vivairais (Spoorlijn van de Vivarais). Als ik al een flink stuk gedaald ben, kan ik de rivier de Doux, de gorges en het spoorlijntje in één beeld vangen. Ik heb in St-Jean en Lamastre wel de rijtuigen van de trein gezien, maar het treintje zelf heb ik jammer genoeg nog niet door het dal zien 'puffen'.

De Gorges du Doux met de spoorlijn van de Train de l'Ardèche:



Na het bruggetje over de Doux ga ik weer een beetje klimmen, richting het dorpje Colombier-le-Vieux. Het is heerlijk rustig op de wegen hier in het binnenland. Ik kom echter wel regelmatig fietsers tegen en dat zou de gehele dag ook zo blijven. Zijn die allemaal de een of andere variant van l'Ardéchoise aan 't rijden? Je zou het haast denken. Dit klimmetje gaat eerst met 5%, waarna het vanaf Colombier vals plat wordt (0-2 procent), zodat ik geheel onverwacht opeens op het eerste colletje van de dag sta. Het is een onbeduidend colletje en de omgeving is ook weinig spectaculair .

Op 't eerste colletje van de dag, de Col de Boze:



Hierna win ik wat verderop toch nog een tiental meters aan hoogte, voordat de afdaling richting de D534 begint. Wat bezijden de doorgaande wegen ligt daar het dorpje Empurany te slapen op de berghelling. Je kunt er wel via een kleine omweg langs of door fietsen. Dat is hier wel leuk, je kunt allerlei 'lusjes' en binnendoorweggetjes in je route opnemen. Zo zijn de verschillende parcoursen van l'Ardéchoise geloof ik ook opgebouwd. Maar ik houd het vandaag bij de door mijzelf uitgezette route, die ook de moeite waard is om te fietsen .

Empurany ligt een beetje bezijden de D578:



Als ik de weg Tournon - Lamastre (D534) al weer bijna bereikt heb, kom ik weer in de Gorges du Doux terecht. Dat betekent fietsen tussen kloof en bergwand, wat ik toch steeds weer een soort 'belevenis' vind, want dat geeft je echt het gevoel dat je 'in 't buitenland' aan het fietsen bent.

Op de D578 in de Gorges du Doux:



Vlak voor Lamastre wordt mij gemeld dat ik nu in het Parc Naturel Régional des Monts d'Ardèche (het regionale natuurpark van de bergen van de Ardèche) ben aangekomen. Als ik de foto genomen heb en even sta te wachten tot ik op de drukke D534 veilig op kan stappen, komt er een drietal tieners aan. Één op een racefiets, de anderen op een VTT (MTB). Ze stoppen en de oudste, die op racefiets, vraagt 'Avez-vous crevé?' ('Hebt u lek gereden?'). Aardig van ze, om even te informeren of ik misschien hulp nodig heb! Ik bedank hem en leg hem uit dat ik tubeless rijd en hoe dat werkt. Hij wekt in elk geval de indruk dat hij dit wel kent .
In Lamastre zie ik rechts van de weg het stationnetje van 't toeristische treintje liggen. Chemin de Fer du Vivarais staat er met grote letters op het gebouwtje.

Hier, vlak voor Lamastre, begint het Parc Naturel Régional:



Het is even lastig om door Lamastre te komen. Er is markt, dus is de weg afgezet en lopen er 'overal' kijk- en kooplustigen. Een omleidingsroute is niet aangegeven, dat wil zeggen ik heb 'm niet gezien. Ik ga maar rechtsaf, een groot parkeerterrein op. Een andere route zie ik niet. Op het parkeerterrein is het dubbel opletten geblazen, want hier zoekt natuurlijk 'iedereen' een plekje voor z'n voiture. En dan staat er naast de 'P' ook nog zo'n klein Frans circus. De stem van de omroeper galmt over het stadje. Toch vind ik snel de andere ingang van het parkeerterrein en via een steile uitrit (die ik met het gekozen verzet nog net aan kan), draai ik de brug op, kruis ik de Doux op en fiets ik de stad weer uit.

Dus over de brug meteen linksaf en ook meteen naar 34x26, want er moet nu weer serieus geklommen worden. De voor mij liggende 9 km lange klim naar Nozières 'telt mee'. Het is hier aardig warm, tenminste op de in de zon liggende passages en met een stijging van constant 7% heb je wel iets te doen. De omroeper van het circus begeleidt mij nog een aantal bochten. Net voor de helft van de klim is er een doorgang in de rotsen uitgehakt. Je ziet dat het daar steiler is en even later voel je 't ook, want het wordt zelfs even 11%! Maar ik 'trek' het met 34x26 nog wel. Na dit steile stukje wordt het gelukkig met 4 - 5 procent ook meteen minder steil. De laatste 4 km gaan echter toch weer met 7 -8 procent. Een serieuze klim dus, die even voorbij Nozières abrupt zijn einde vindt.

Er volgt nu eerst een vlak gedeelte en richting Col de Buisson daalt het zelfs nog een beetje. Die col bereik ik pas ruim 4 km na het hoogste punt van de zojuist beëindigde klim. Eigenlijk is de Col de Buisson ook weer z'n col die wel als een col in de kruisende wegen ligt, maar niet als col in de D236. Goed, het gaat hierna weer langzaam omhoog richting de Col du Faux, maar vanuit Nozières kom je dus 'al dalend' op de col aan.

Op de Col du Buisson:



Over gloednieuw, bijna nog kleverig asfalt fiets ik nu richting de volgende col. Hier heb ik mooi de gelegenheid om van het weidse uitzicht te genieten en een paar bananen weg te werken. Er staat hier trouwens ook flink wat wind en daardoor voelt het ook nogal fris aan. Nee, echt warm heb ik 't zeker niet. Na het open landschap volgt er nog een lange passage door een bos en moet er toch nog wat geklommen worden (3 - 6 procent), voordat ik de Col du Faux bereik. In het bos heb ik 't bijna 'koud' .
Op de Col du Faux is ook weer 'niets' te zien. Een andere racefietser (of was 't een racefietsster? - het was zo niet te zien) zit wat afzijdig van de col op het heuveltje wat te eten. Ik schiet m'n plaatjes en ga weer verder.

De Col du Faux:






Vlak na deze col kom je op een driesprong: rechtsaf ga je naar St-Félicien en rechtdoor naar Lalouvesc. Als je uit Lalouvesc komt, staan de aanwijzingen voor de diverse parcoursvarianten van l'Ardéchoise duidelijk aangegeven. Met grote gele letters staat er 'AV' met een pijl naar links op de weg gekalkt. Dat betekent dat als je het parcours van l'Ardèche verte rijdt, je links aan moet houden. Op de paal met wegwijzers staat het ook nog eens op een bordje en kun je verder nog lezen dat je voor de andere parcoursen rechtsaf omhoog moet (richting de Col du Faux). Een kind kan de was doen, toch?

Volg de aanwijzingen en 't komt goed:






In de klim naar Nozières had ik al gezien dat je vandaag veel verder kunt kijken dan de afgelopen dagen. De Alpen staken duidelijk boven de bergen van Vercors uit. Niet dat je daar nu erg veel besneeuwde toppen bij zag, want het is immers hartje zomer en er is de afgelopen weken weinig neerslag gevallen. Veel verse sneeuw ligt daarboven dus niet. In het zuiden heb ik geprobeerd de Mont Ventoux te lokaliseren, doch dat viel niet mee. Ik zag daar erg veel bergtoppen en je kijkt van hieruit ook onder een heel andere hoek dan je gewend bent op zo'n berg.

Na de driesprong is er even voor Lalouvesc een opening in het bos en daar meen ik zowaar de Mont Blanc te zien. Als een soort fata morgana 'zweeft' het enorme massief boven de wat wazige einder, een welhaast 'mysterieuze' aanblik. Maar wel heel apart om te zien. Het is ook geen haarscherp afgetekend beeld, daarvoor is de lucht weer net niet helder genoeg.
Op een 'P' op de col bij Lalouvesc staat een Franse camper. Een man is met z'n verrekijker in de weer en ik denk dat hij ook naar de Mont Blanc staat te kijken. Even later gaat hij z'n camper in en komt zijn vrouw naar buiten, Ze groet mij en begint op een bankje haar baguette te beleggen. Ik groet terug en zeg 'Bon appetit, madame, avec vue sur le Mont Blanc'. 'C'est le Mont Blanc?', vraagt ze haast ongelovig. Ik bevestig het. Haar man komt weer naar buiten en krijgt van haar te horen dat het de Mont Blanc is die je daar heel in de verte kunt zien. Ik had het idee dat hij het niet geloofde...

Ik heb maar niet geprobeerd dat toch enigszins wazige beeld van Europa's hoogste berg met mijn eenvoudige compactcamera vast te leggen, dat wordt toch niets. Doch het heuvelachtige landschap van de Ardèche is ook wel de moeite waard. Ik moet trouwens opschieten met fotograferen, want het raakt steeds meer bewolkt en dan krijg je al snel van die 'vlakke' en een beetje 'grauwe' plaatjes.

De Ardèche, gezien vanaf de col bij Lalouvesc:




Lalouvesc ligt bijna 'op de col':



Lalouvesc is, in elk geval vandaag, een erg levendig stadje. Alle winkeltjes zijn open en het wemelt er werkelijk van de mensen. Ze lopen, gezellig babbelend, gewoon midden op straat, alsof er helemaal geen verkeer door de stad zou moeten. De meesten zijn op 'z'n zondags' gekleed en er staan net buiten het centrum ook opvallend veel auto's. Wellicht is er 'iets' aan de hand in Lalouvesc?

Nadat ik 'al slalommend' door dit op bijna 1100 meter hoogte gelegen stadje ben geraakt, ligt er een 11 km lange afdaling voor mij. Eigenlijk ben ik dus vanaf de 'verkeerde' kant naar Lalouvesc gereden, want die 11 km vormen natuurlijk ook een heel leuke klim. In het begin van de afdaling is het wegdek maar zo, zo. Er liggen groeven in de lengterichting. Het is volgens mijn geen rainurage, want dat zijn mooi regelmatig aangebracht langsgroeven om het regenwater af te voeren. Dit ziet er meer uit als afgesleten asfalt waar de gefreesde onderlaag al door begint te komen. Vooral in de bochten lijkt mij dat 'tricky', dus houd ik het stuur extra stevig vast en ga ik niet 'plat' door de bochten. Gelukkig is niet de hele afdaling zo 'slecht' en kan ik wat lager toch nog van het dalen genieten.

Midden in het onderaan de afdaling gelegen Satillieu (op circa 475 m) moet ik 'haaks' rechtsaf (D115) en ga ik weer een stukje klimmen. Een helling van zo'n 6% brengt mij naar 600 meter hoogte. Als 'beloning' voor die klim mag ik dan weer een vijftigtal meters dalen, voordat de klim naar de Col de Juvenet begint. Met ook weer een procent of 6 gemiddeld loopt de weg hier omhoog naar 681 meter hoogte. Niet zo'n interessant punt, die col, doch het is wel een leuke klim door een mooi agrarisch landschap. Ook hier is het weer heerlijk rustig fietsen en dat terwijl het toch ècht eind juli is. De 'echte' toeristen verblijven gelukkig elders en dat moet ook maar zo blijven, vind ik .

Ook op de Col de Juvenet kun je je fiets weer eens niet goed kwijt...:


Op naar St-Félicien! Er ligt opnieuw een leuk stukje dalen voor mij. St-Félicien zie ik aan het einde van deze afdaling al heel mooi liggen, doch ik hoef het stadje niet in of door, want ik kan meteen linksaf aan de klim naar de laatste col van de dag beginnen. Dat wil zeggen, na de afslag eerst nog een kilometer verder dalen en daarna is het met 5 - 6 procent nog 2 km klimmen naar de 'col met de geitenkaasfabriek', de Col de Fontaille.

Het bord op de laatste col van vandaag:
(Ik ben deze keer maar niet gaan 'prutsen' om de fiets ook op de foto te krijgen )



Hè, hè, het klimmen zit er op. Ja, naar St-Victor loopt de weg met 4% nog weer even wat op, maar daarna is het eigenlijk één lange afdaling tot aan de Grand Pont. Net voorbij St-Victor, zo ongeveer ter hoogte van Les Clots, zie ik 'eindelijk' en heel duidelijk welke van de in het zuiden goed zichtbare bergen nu de Mont Ventoux is. Het is daar nog nagenoeg onbewolkt en meen ik zelfs de 'witte' top van de berg te kunnen zien.

Bij de Grand Pont ga ik de brug niet over, maar neem de weg aan de noordzijde van de Doux (D238). Zo fiets ik langs het station van de Train de l'Ardèche, waar een lange rij lege wagons op het emplacement staat. Ik ruik ook een stoomlocomotief, doch zie hem niet zo snel. De weg 'golft' een beetje en is een leuk alternatief voor de drukke D534 die rechtstreeks naar Tournon gaat. Nu kom ik in St-Jean-de Muzols al op de D86, de weg die langs de westzijde van de Rhône loopt en rijd zo Tournon binnen. Het is nauwelijks een omweg en eigenlijk een mooiere route.

Mijn ingetekende trip zou volgens 'de computer' ruim 121 km lang moeten zijn, maar ik haal vandaag toch niet meer dan ruim 116 km, terwijl ik niets afgesneden heb of zo. En 't blijft natuurlijk een leuke afstand, wat ook geldt voor de 1796 hm die ik zo bij elkaar gesprokkeld heb. Geïnteresseerden kunnen op Strava het parcours weer bekijken. Ook weer bedankt voor alle inmiddels uitgedeelde kudos!

Mooi ritje weer!

Ben weer bijgelezen! Ik ben enthousiast geworden over de Ardèche. Heerlijke streek is dat toch. Fantastische verslagen weer.