Fiets.nl

Aha
mooi gevonden Havana

hoop ik wel dat ze er een andere berg voor terug stoppen

MrT schreef:Aha
mooi gevonden Havana

hoop ik wel dat ze er een andere berg voor terug stoppen

Want aankomst op Monte Zoncolan is nog niet zwaar genoeg?

Bottecchia schreef:

MrT schreef:Aha
mooi gevonden Havana

hoop ik wel dat ze er een andere berg voor terug stoppen

Want aankomst op Monte Zoncolan is nog niet zwaar genoeg?

Het is wel zwaar.
Maar een bergetappe zou dus voortaan alleen maar een bergop aankomst hoeven te zijn?

Het feit dat je zo'n berg over ben gegaan en dan nog eens die laatste klim maakt het in mijn ogen toch anders.

Als je kijkt hoe zwaar de rest van de ronde al is en hoe lastig de Zoncolan is denk ik dat ze het ook wel afkunnen door gewoon rechtstreeks naar de voet te rijden. Maar eventueel kan men dezelfde aanloop nemen als vorig jaar. Toen zat er voor de Zoncolan ook nog genoeg lastig klimwerk.

MrT schreef:

Bottecchia schreef:

MrT schreef:Aha
mooi gevonden Havana

hoop ik wel dat ze er een andere berg voor terug stoppen

Want aankomst op Monte Zoncolan is nog niet zwaar genoeg?

Het is wel zwaar.
Maar een bergetappe zou dus voortaan alleen maar een bergop aankomst hoeven te zijn?

Het feit dat je zo'n berg over ben gegaan en dan nog eens die laatste klim maakt het in mijn ogen toch anders.

Heb je de profielen van de laatste week bekeken?
Het enige wat je krijgt als je er nog meer bergen in stopt per etappe dat ze gaan afwachten. Dan kunnen we net zo goed meteen met z'n allen in de bus naar de laatste col rijden want in de tussentijd gebeurt er niets. Daar ben ik de laatste week van deze Giro ook bang voor.

De kunst van een bergetappe samenstellen is om hem zo samen te stellen dat hij net goed te doen is voor, laten we zeggen, de beste 30 renners van het peloton. Dan krijg je pas een leuke koers. Nu rijden we met z'n allen tot onderaan de laatste col en blijven er hooguit 5 over die strijden voor de punten. Nee, daar wordt het niet leuker op.

Bottecchia schreef:Als je kijkt hoe zwaar de rest van de ronde al is en hoe lastig de Zoncolan is denk ik dat ze het ook wel afkunnen door gewoon rechtstreeks naar de voet te rijden. Maar eventueel kan men dezelfde aanloop nemen als vorig jaar. Toen zat er voor de Zoncolan ook nog genoeg lastig klimwerk.

ja mee eens dat de ronde zwaar is
ook mee eens dat het waarschijnlijk al genoeg mooie televisie geeft, een aankomst bergop

okay, ik overleef het wel als er 1 berg minder in zit in de giro :-p
maar het blijft mooi, een berg

Zoals gezegd, met meer cols bereik je niks. In de epo-tijd wel, want dan werd er direct op de eerste col koers gemaakt. Nu gaan ze in groep over de eerste 4 bergen en bij de laatste berg vallen ze aan.

Als we willen dat de toppers weer aanvallen op elke col moeten we het systeem van Uyterhoeven invoeren (tijdsverschil per berg telt aan de meet). Dan kun je ook best zo'n geitenpad meenemen als de Monte Crostis, als je de afdaling dan maar neutraliseert.

Stokie schreef:Ik heb dit jaar de Ronde van Marokko (uci2.2) gereden en daar zat ook zo'n geitenpad-afdaling in.. Omdat ik op achterstand lag na 2x een lekke band (logisch), ben ik als een gek afgedaald..
Op dat moment denk je niet na over de gevolgen die een valpartij kan hebben, maar als ik daar nu aan terugdenk vraag ik me af waarom ik in hemelsnaam zo'n idioot geweest ben..
Later hoorde ik van ploegmaats dat het voor in het peloton wel een paar keer mis is gegaan en dat er een stuk of acht!! renners onderuit zijn gegaan...
De afdaling van de monte crosis is gewoon te gek en die hele berg moet je dan ook gewoon schrappen...

Dit is dus wel precies het probleem. Als je er gewoon over nadenkt moet je eigenlijk voorzichtiger dalen maar toch kiest een renner er voor om wél het risico te nemen. Je zou kunnen stellen dat het probleem dus bij de renner ligt. Die moet immers gewoon zijn verstand gebruiken en geen overbodige risico's nemen. Maar je kan natuurlijk ook zeggen dat de organisatie van een wedstrijd rekening moet houden met het feit dat renners niet nadenken (even straf gesteld) en dat de organisatie dat dus voor ze moet doen door dit soort passages niet in het parcours op te nemen. Het is een soort catch 22 situatie.

Van de kant van de renners zou je misschien wel mogen verwachten dat zij, bij een vooraf bekende, gevaarlijke passage collectief in de remmen gaan om dat stuk voorzichtig te doen. Zeg maar geneutraliseerd. Maar die eenheid zit niet in het peloton. Want als je nu net wat meer risico neemt dan je concurrent dan kun je misschien wel winnen of terugkomen. Renners hebben echt wel een stem in dit verhaal maar ze zullen zich dan wel als één blok moeten opstellen. Helaas is die eenheid alleen terug te vinden in het geval van een drama zoals we dat deze week mee hebben moeten maken. Ik bedoel. Als het noodlot Wouter Weylandt niet zo hard had getroffen dan hadden we hier nu niet over de afdaling van Monte Crostis gediscussieerd.

Toch denk ik dat het parcours maar voor een heel klein deel het gevaar bepaald.

als je tien meter voor een snelle flauwe bocht een lekke band krijgt ga je er ook gruwelijk hard af. Tijdens de wedstrijd zit natuurlijk wel het gevaar dat sommigen iets gaan proberen.

Aan de anderkant wielrennen is ook sturen en daar mogen ook best wedstrijden om gewonnen en verloren worden, anders kunnen we net zo goed op een zoutvlakte gaan rijden.

Naar mijn mening hebben die vooroorlogse parcoursen niets meer te zoeken in het moderne (ronde)wielrennen. Teveel risico, toevalsfactor is hoog en je kunt er alleen maar de wedstrijd verliezen.
Dat er wedstrijden zijn over dat soort paden (Parijs-Roubaix, L'Eroica) prima! Daar starten specialisten en renners die dat leuk vinden. Maar in een moderne ronde past het m.i. niet meer.

Ik snap het gezeur over dat onverharde stukje en gevaar niet echt. Het onverharde stukje afdaling is helemaal niet gevaarlijk in vergelijking met het verharde stuk. Daar is het weggetje niets breder en is er wel steeds een diepe afgrond.

En onverhard in de Giro is nu niet bepaald een bospad en het zal er zeker beter bij liggen dan in het vroege voorjaar. Ze storten er een lading gravel en dat wordt gewalst.

Ik vind juist dat het parcours van een grote ronde zoveel mogelijk aspecten van de wielersport aan bod moet laten komen. Zo krijg je een winnaar die over alle onderdelen gemeten de beste is geweest.

Dat wil uiteraard niet zeggen dat je onverantwoorde risico's moet nemen of er een circusvoorstelling van moet maken. Maar op drie weken koers is er echt wel ruimte voor een etappe met kasseien of sterrato. Het is aantrekkelijk voor het publiek en je kunt er natuurlijk wel degelijk winst pakken als je goed bent op dat terrein. Heeft niets met toeval te maken maar met kwaliteit van een renner.

Een kasseistrook of een stuk onverhard is echt niet per definitie gevaarlijker dan een aankomst op hoge snelheid door een stad die eindigt in een massasprint.