Fiets.nl

Ik heb ooit mijn broer eens weten de gracht in rijden tijdens een wintertochtje. We reden traag dat moment en waren aan het praten waarschijnlijk toen hij van de kant geraakte en frontaal met zijn gezicht de blubber in viel. Op zich viel dat nog mee, maar toen hij ook nog een tik kreeg van zijn achteropkomend zadel, vlak op zijn achterhoofd en hij nog dieper in de aardbol keek, kon ik niet meer... alles gebeurde zo in slow-motion. Schitterend, vooral omdat hij niets mankeerde nadien, hij keek alleen een beetje mottig.

Broere, de groetjes (hij dwaalt hier ook soms rond)

[quote="cascarsi"]Quoten: Origineel geplaatst door plakker op 01 Augustus 2006

Hé Cascarsi, ik denk dat Big Rosa niet erg blij zal zijn dat je zn afbeelding gebruikt.......

he hoezo zijn afbeelding ?????[/quote]

Ik heb juist leren hard fietsen als er 'enge' mannen achter me zaten
Mijn leuk moment was dat er een man uit de bocht vloog toen hij mij nakeek, Ik moest toen wel lachen wat wel een beetje gemeen van me was, hihi
MO
:p

Toen ik met een goede vriend en mijn broer een rustige tochtje aan het afwerken waren (met 3 naast elkaar) rond de Kalmthoutse Heide, merkten we een halfnaakte fietsdame die rustig een plasje aan het doen was aan de kant van de weg. Het zicht was alleszins de meer dan de moeite waard.
Van pure verbazing haakten we bijna alle 3 in elkaar en hebben we alle moeite moeten doen om niet te vallen, wat gelukkig niet gebeurd is.
Ik vraag me nog steeds af wie achteraf het best gelachen heeft : wij of zij...

[quote="GastheerG"]Nog een van vorig jaar.

Ik was zwaar gevallen met skieen en maanden niks aan sport gedaan. Vooral flinkl gesnoept en er zaten wel wat teveel kilos'aan.
Ik zat nog te wachten op een operatie van m'n knie maar mocht - mits niet te lang en niet te zwaar - toch stukjes fietsen.
En dag was het prachtig weer en ik een blokje van 30 km op het binnenblad.
Volledig in Bianch outfit.

Ik door de polder en bij een bruggetje waar iedereen even stapvoets ging riep iemand:
Hey Ulrich
Ik: zo snel?
Hij: nee wel zo dik!

Hij verontschuldigde zich gelijk omdat het wel meeviel. Maar ik vond - ondanks dat ik het slachtoffer was - wel lekker adrem!
[/quote]

Maar hoe gaat het nu met je?

Fietsen en fietsen, leuk en leuk (achteraf natuurlijk wel)

Moest er aan denken na het verlichtingstopic.
Een jaar of 7-8 geleden kregen we de eerste xenon-lamp in de winkel. Ik vond altijd dat je je spulletjes een beetje aantrekkelijk moest tonen in de winkel en monteerde het geheel op een stuur aan de toonbank zodat het licht precies door de voordeur op het gebouw aan de overkant zou vallen, een 100-150m verderop. Na een kwartiertje prutsen was het moment daar om het lampje in te schakelen. De lamp bevatte een electronische regeleenheid die kennelijk een sterk electromagnetisch veld opwekte.

Toen ik de lamp inschakelde begon de kassa spontaan te ratelen en te proesten om vervolgens een mooie 'nulbon' uit te spuwen. Die verhipte lamp had het gehele geheugen van de kassa gewist, en alle gegevens over dag-, week- en jaaromzet waren verdwenen.

Gelukkig hadden we nog zoiets als een boekhouder................

Hee mOnique is dat plakplaatje van de sponsor of van jezelf?

Eens, in de Alpen…
Dit verhaal vertel ik graag omdat het me al jaren al heel helder is bijgebleven. Het is als een fijn avontuur uit mijn jeugd dat ik vol enthousiasme weer de revue laat passeren als me de kans geboden wordt…

Het zal in 1978 zijn geweest dat wij, dat zijn Theo mijn toenmalige fietsvriend en ik, in Zwitserland een zomervakantie vierden.
We konden van vrienden een lift krijgen naar onze vakantiebestemming en daar 2 weken in een vouwwagen verblijven die op een camping bij Luzern stond, midden in Zwitserland.
Natuurlijk hadden we onze fietsen mee en al gauw verkenden we de wijde omgeving met o.a. het Vierwoudstedenmeer. De bergen Rigi met een hoogte van 1797 meter en de Pilatus van 2137 meter zijn toen door ons verschillende malen beklommen.
Het is op één van deze tochten geweest, aan het begin van de vakantie, dat we al fietsend werden aangesproken door een heer op leeftijd. In ons beste Duits maakten we kennis met deze, naar bleek, kenner van de omgeving en fervent fietser, genaamd Willy Hügi.
We spraken over onze Hollandse fietsen en het rijden van wedstrijden en de man wees ons op de mogelijkheid mee te doen met een koppeltijdrit en klimtijdrit. Deze zouden in het weekend verreden worden rond het meer, als we wilden konden we meedoen, de inschrijving was vrij. Al babbelend kwamen we ook te spreken over techniek. Ik maakte mijn eigen wielen toen met o.a. aan elkaar gesoldeerde spaken en had verder verschillende delen van mijn fiets als de commandeurs, achterderailleur en handgrepen flink "gemodificeerd" (voor mij betekende dat gewoon uitboren en het zag er nog leuk uit ook) Hij nodigde ons uit bij hem thuis om nog wat zelfgefabriceerde fietsonderdelen te gaan bekijken. Wij, beide op dat moment werktuigbouw studerend, hadden daar wel oren naar. Dit klonk zeer interessant zelfs!
We fietsten samen met Willy mee naar zijn huis aan het meer en waren danig onder de indruk, van het huis en de werkplaats.
De werkplaats bevond zich onder zijn "villa", net boven het niveau van het water van het meer en was immens groot. Hij had er zelfs een inpandige ligplaats voor zijn motorjacht aangelegd daar beneden. Ook het aanwezige machinepark mocht er zijn. Metaalbewerkingsmachines als draai- en freesbanken ontbraken niet.
Hij liet ons zien waar hij zoal mee bezig was.
Een van deze onderdelen was een trapas met vaste lagers, ook wel industrielagers genoemd. Hij liet er zijn verschillende prototypes van zien en vertelde van de moeilijkheid een patent te krijgen op zijn uitvinding. Later is deze manier van lageren gemeengoed geworden in fietsframes, toen bestond het nog niet voor de consument. In de jaren daarna zijn er nog meer kwalitatief ook zeer hoogwaardige Hügi-onderdelen op de markt gekomen. Degelijk, sterk en best duur…
Ook maakte hij er hele "snelle" wielen, met platte aerodynamische spaken. Deze wielen maakte hij o.a. voor Gerrie Knetemann. Gewone spaken walste hij zelf plat tot zo'n 5 mm breed. Deze pasten dan weer in een afgedraaide Campagnolo baannaaf, door bij ieder spaakgat in de naaf een gleuf te vijlen. Een lichte band/velg en een titanium pion completeerde zo’n tijdritwiel. Als we wilden, mocht één van ons er de tijdrit mee rijden dat weekend…
We wisten niet wat ons overkwam, wat een buitenkans.
Daar hoefden we dus niet over na te denken. We waren de koning te rijk en “die beiden Holländer” hebben die koppeltijdrit daar samen gewonnen.
Ze gaven ons een hele mooie Zwitserse medaille voor die prestatie, ik heb hem nog.
Willly Hügi heeft ons, toen we vertrokken uit Zwitserland, nog een handgeschreven brief meegegeven voor zijn vriend Gerrie Knetemann.
Die hebben we, tijdens de profronde die in dat jaar voor de eerste keer in onze woonplaats verreden werd, nog aan hem kunnen overhandigen.

Fijne herinneringen…

Mooi verhaal!!!

Dankjewel!