En op zondag dus Milano San Remo. Zo'n 300 kilometers louter gevuld met zon, zee, strand, en mooie uitzichten in de meest brede zin van het woord. Oh ja, en een beetje regen...
De Brigata Bikeparts4u voor de start. Zonder regenjasjes!
Maar dat was alleen voor de foto.
Bij de start besloten we gezien de omstandigheden de 'ietwat' chaotische start te laten voor wat 'ie was en lekker met elkaar te gaan rijden. Dat met elkaar bleek echter relatief want als snel zat er een serieus peloton in ons wiel. Nou ja, geen probleem. Bij slecht weer heb ik ze liever achter me dan voor me. Zie je wat meer en je hebt geen last van rare capriolen die mensen soms uithalen in een groep.
Tijdens de klim naar de Turchino werd het zowaar droog.
Ik ben daar even lekker op eigen tempo omhoog gereden en dat zorgde er door een klein misverstand voor dat het even duurde voor we elkaar weer zagen. Ik was namelijk in de veronderstelling dat we de teambus zouden zien na de afdaling. In realiteit zat de bus echter achter ons. Dan kun je lang rijden voor je 'm weer tegenkomt.
Uiteindelijk heb ik strategisch positie gekozen in het zonnetje dat zich eindelijk liet zien. Met uitzicht op de boulevard en het strand stond ik daar uitstekend. Oh ja, ik kon ook de weg nog in de gaten houden om de ploeg te zien aankomen.
Eenmaal compleet reden we weer in gesloten formatie richting de Capo's. Jasjes lekker uit en genieten maar. Milaan San Remo zoals het bedoeld is. Die donkere wolken die we in de verte zagen verschijnen zouden in het laatste stuk misschien nog wel een buitje opleveren maar ach, da's voor latere zorg.
Binnen 5 minuten was die zorg echter gearriveerd. Bij het bereiken van de top van de eerste Capo brak de hel los. Stortregen, wind en onweer. De korte afdaling naar beneden met Serge en Eggie leek een eeuwigheid te duren en bij het eerste de beste portiek dat we zagen waren we het heel snel eens.
We zijn echt de lulligste niet als het op slecht weer aankomt. Maar fietsen was daar op dat moment echt even geen optie. Dat bleek ook wel want na ons is er de eerste 25 a 30 minuten echt niet één fietser gepasseerd. Het gsm netwerk lag ook plat dus het duurde even voor we elkaar weer hadden gevonden.
Dit zijn overigens wel de momenten dat je blij bent dat je geen klimmerspostuur hebt. Geeft toch net even wat meer weerstand in deze omstandigheden. Toch koel je snel af en was ik uiteindelijk blij dat we weer konden rijden toen het ergste voorbij was.
Hard ging het echter niet want het verkeer was ook volledig vastgelopen. Zo moest de afdaling van de Capo Berta bijna volledig op en over de witte lijn in het midden van de weg omdat je er anders gewoon niet door kon. Gelukkig was het verder nergens glad door water, olie en blaadjes dus eigenlijk was het prima fietsweer.
Op de Cipressa ging ik nog met het jasje aan omhoog.
Blijft toch een leuke beklimming. Herkenbaar, mooie uitzichten op de zee en niet te zwaar zodat je lekker kunt doorrijden. De afdaling is best listig maar heeft ook echt een hoog 'MSR' gehalte.
En na de Cipressa volgt natuurlijk nog de Poggio di San Remo. Het regenjasje was inmiddels niet meer nodig. Jip, inmiddels weer een beetje op temperatuur gekomen, demonstreerde nog even dat het prima mogelijk is om daar op het buitenblad omhoog te rijden.
Tijdens de afdaling van de Poggio moest ik er nog aan denken hoe het zou voelen als je hier na bijna 300km koers alleen op kop ligt met een op hol geslagen peloton op 6 seconden achter je. Moet je toch wel een beetje kunnen sturen en over stalen zenuwen beschikken.
Wij bolden in de laatste kilometer lekker uit om gezamelijk over de streep te rijden. Direct opgewacht door de fantastische verzorgingsploeg die ons onderweg zo goed had ondersteund. Zo kwam er met knallende kurken een einde aan een mooie klassieker.
