Beter laat dan nooit:
Afgelopen weken werd ik met enige regelmaat voor gek verklaard als ik mijn planning voor het zondag 26 september vertelde. Nu snappen al veel mensen niet wat de lol is van tijdrijden, maar als ik uitlegde dat er een monstertijdrit op het programma stond van 122,4 km snapte vrijwel niemand wat mij bezielde.
Gelukkig ben ik niet helemaal alleen in deze uitdaging, want zondagochtend 26 september stonden ruime 80 deelnemers klaar om met zichzelf in gevecht te gaan voor 122.4 km. Waar normaal koortsachtig aan materiaal en warming up wordt gewerkt, loopt iedereen voor de start erg relaxed en ontspannen rond. Je zou bijna denken dat niemand weet wat hij of zij zichzelf de komende uren aan gaat doen.
Als mijn starttijd gekomen is begeef ik mij naar de start. Ik heb me voorgenomen rustig te starten en met een zacht windje in de rug lukt dat natuurlijk goed.
Ik vind na een kilometer of vijf een lekker ritme en rijd de eerste ronde van 40.8 kilometer zonder problemen. Ronde 2 verloopt iets sneller (ondanks een korte plaspauze). Ronde 3 weet ik het tempo nog iets te verhogen om met een tijd van 3:28:04 over de finish te rollen.

Fotocredit: Bauke Wagenmakers
Ondanks de lange afstand heb ik gefocussed kunnen rijden, wat ook te zien is aan de gegevens die ik uit mijn Garmin heb uitgelezen. Hartslag constant rond de 155, trapfrequentie strak rond de 95-97 rpm. Terugkijkend realiseer ik me dat de drie en een halfuur vrij snel voorbij zijn gegaan. Na de 1e ronde kwam ik in een soort trance en malen de kilometers weg. Om eerlijk te zijn herinner ik me vrijwel niets van mijn gedachten tijden de rit.
Wat ik me herinner is: Ronde 1 was ik tevreden dat het lekker draaide. Ronde 2 had ik last van een volle blaas (halverwege opgelost) en vervolgens heb ik de rest van die ronde zitten rekenen of ik mijn verloren tijd nog goed zou maken ten opzichte van mijn schema (achteraf bleek dat dit is gelukt). Tijdens ronde 3 heb ik me afgevraagd wanneer het echt pijn zou gaan doen, en warempel, daar was de pijn vrijwel meteen. Gelukkig had ik meer pijn in mijn armen en zitvlak dan in mijn benen. Ik kon mijn tempo dus vasthouden. De laatste 20 kilometers wist ik van gekkigheid alleen niet meer hoe ik op de fiets moest zitten, maar ik heb mezelf gedwongen om in de tijdrithouding te blijven zitten, wat lukte. De laatste 10 km nog iets kunnen versnellen, met dank aan twee doelwitten die aan de horizon opdoemden gevolgd door de finish.
Op het moment dat ik de finish passeerde verplaatste mijn pijn zich van alle bijzaken alsnog naar mijn benen. Alsof iemand een paar messen in mijn bovenbenen stak. Zo goed en kwaad als het ging heb ik nog 10 minuten uitgereden om vervolgens een kwartiertje geheel verdwaasd bij de auto te gaan staan, leunen, zitten, hangen etc. Na een banaantje en een boterhammetje was ik weer een beetje bij de les.
Volgend jaar weer? Eerst maar eens kijken of
dit zadel ook op mijn tijdritfiets past
Stats:
Ronde 1: 1:10:19 (34,9 km/h)
Ronde 2: 1:09:34 (1:08:56 35,6 km/h + plaspauze)
Ronde 3: 1:08:11 (35,9 km/h)
Totaal: 3:28:04 (35,3 km/h)
Output Garmin:
