Re: Fietsverhaaltje - Held
Geplaatst: 14 mar 2013 11:13
Nou ok.
Een apart fietsverhaaltjes topic lijkt me een goeie, ik wil belevenissen van anderen ook wel eens lezen.
Dit was mijn eerste 600 woorden column probeersel naar aanleiding van het bezoek aan een racefietsenbeursje:
Lentekriebels
Het is eigenlijk zinloos want alles wat ik ga zien en écht wil hebben kan ik me toch niet veroorloven. Maar het is zo leuk; lekker kwijlen bij de aanblik van mooie glimmende verse fietsjes. Men mag toch dromen? Bovendien beloofde de flyer die mij hier naartoe gelokt heeft ook “gadgets”. Wellicht biedt het assortiment ook nog iets van 1 euro. Er is een racefietsenbeursje in een naburig plaatsje. Uiteraard om het naar de lente snakkend wielervolk te verleiden tot een roekeloze aankoop. Ik snap de marketingstrategie. Een locale rijwielboer zet zijn nieuwe spul extra opgepoetst te kijk in een nabijgelegen buurtcentrum. Er lopen alleen maar mannen rond. Mannen die er weer zin in hebben. Die de winter hebben uitgezongen op de fietstrainer of dan maar in de sportschool. Rusteloos drommen ze rond de uitgestalde waar. Beginnen alvast tegen elkaar over op welke keien ze deze zomer nu weer van plan zijn kapot te gaan. Welk bergmassief er dit jaar onder de wielen vermalen dient te worden. De dagen zijn nog steeds te kort. Het weer te koud. De wegen te nat. En waar blijven die verdomde sneeuwklokjes? Maar het kriebelt natuurlijk allang. Daarom komen we kijken.
De mooiste fietsen staan in hun fraaiste uitdossing te hunkeren naar een berijder. Of berijdster, maar daarvan is er vandaag maar één. En die kan voorlopig alleen fantaseren. Versnellingsgroepje dit, wieletje dat. Heb je een elastieken bankrekening dan kun je je ijsje helemaal samenstellen zoals je zelf wil. Je eigen fietsje modeleren naar je stoutste dromen. En mijn dromen qua überfiets zijn behoorlijk stout. De verkoper hoeft me niet te overtuigen, mocht het tot de mogelijkheden behoren zou ik het heus wel weten. God Allemachtig dat titanium!
Waarom nou zonodig een nieuwe fiets? Ik dweep immers met dat oude ding. Is waar, maar een iets minder geopiniëerde fiets rijdt wel zo relaxed. Mijn Gitane is van dergelijke eerbiedwaardige leeftijd dat hij zich inmiddels omtrent tal van zaken meningen is toegedaan. Colletje? Vandaag effe niet, geen zin. Kettingflauwte. Zo'n meningsverschil met je fiets halverwege de Cauberg hakt er in. Toegegeven, mijn stalen held trapt heerlijk weg, maar een fiets die écht helemaal op maat is moet een hemels iets zijn. Omdat ik zo petieterig ben is dat moeilijk tweedehands te realiseren. Wielervolk is voornamelijk mannelijk, dus groter dan ik. Het handjevol vrouwen op de racer is bijna zonder uitzondering ook langer dan ik. Maar Marianne Vos dan? Is ook een klein ding, maar die krijgt haar fiets van de Rabobank. Het enige dat ik krijg van de Rabobank is een trap onder mijn hol. Terecht waarschijnlijk. En alle inspanningen van het IOC ten spijt is het wielrennen bij de Pygmeeën nooit veel geworden, dus ook daar hoef ik niks te verwachten. Het zou kunnen dat Albert Heijn binnenkort sport-mini's bij de boodschappen stopt. Dat ik losbarstend in uitzinnig geschreeuw bij de kassa mijn nieuwe fiets uit zo'n plasticje pulk. Ik hoop er maar niet op.
Dus blijft het bij het aanvullen van de energiereepjesvoorraad en gedachtenloos wat afgeprijsde shirtjes door mijn handen laten gaan. Ik verlaat het pand met een fles poetsmiddel voor mijn oude fiets die ik pontificaal als een statement voor de deur heb geparkeerd. Geen hond kijkt er naar om. Ik ga hem eens grondig schoonmaken en hoop dat het wegbikken van pekelresten voorlopig voor het laatst is. Op marktplaats vind ik prachtig glimmende originele onderdelen voor de Gitane. En ik beloon mezelf met een mooi nieuw shirt. Geen geld voor een nieuwe fiets. Dan mijn fiets en ik zelf maar in het nieuw. We hebben het wel verdiend.
Een apart fietsverhaaltjes topic lijkt me een goeie, ik wil belevenissen van anderen ook wel eens lezen.
Dit was mijn eerste 600 woorden column probeersel naar aanleiding van het bezoek aan een racefietsenbeursje:
Lentekriebels
Het is eigenlijk zinloos want alles wat ik ga zien en écht wil hebben kan ik me toch niet veroorloven. Maar het is zo leuk; lekker kwijlen bij de aanblik van mooie glimmende verse fietsjes. Men mag toch dromen? Bovendien beloofde de flyer die mij hier naartoe gelokt heeft ook “gadgets”. Wellicht biedt het assortiment ook nog iets van 1 euro. Er is een racefietsenbeursje in een naburig plaatsje. Uiteraard om het naar de lente snakkend wielervolk te verleiden tot een roekeloze aankoop. Ik snap de marketingstrategie. Een locale rijwielboer zet zijn nieuwe spul extra opgepoetst te kijk in een nabijgelegen buurtcentrum. Er lopen alleen maar mannen rond. Mannen die er weer zin in hebben. Die de winter hebben uitgezongen op de fietstrainer of dan maar in de sportschool. Rusteloos drommen ze rond de uitgestalde waar. Beginnen alvast tegen elkaar over op welke keien ze deze zomer nu weer van plan zijn kapot te gaan. Welk bergmassief er dit jaar onder de wielen vermalen dient te worden. De dagen zijn nog steeds te kort. Het weer te koud. De wegen te nat. En waar blijven die verdomde sneeuwklokjes? Maar het kriebelt natuurlijk allang. Daarom komen we kijken.
De mooiste fietsen staan in hun fraaiste uitdossing te hunkeren naar een berijder. Of berijdster, maar daarvan is er vandaag maar één. En die kan voorlopig alleen fantaseren. Versnellingsgroepje dit, wieletje dat. Heb je een elastieken bankrekening dan kun je je ijsje helemaal samenstellen zoals je zelf wil. Je eigen fietsje modeleren naar je stoutste dromen. En mijn dromen qua überfiets zijn behoorlijk stout. De verkoper hoeft me niet te overtuigen, mocht het tot de mogelijkheden behoren zou ik het heus wel weten. God Allemachtig dat titanium!
Waarom nou zonodig een nieuwe fiets? Ik dweep immers met dat oude ding. Is waar, maar een iets minder geopiniëerde fiets rijdt wel zo relaxed. Mijn Gitane is van dergelijke eerbiedwaardige leeftijd dat hij zich inmiddels omtrent tal van zaken meningen is toegedaan. Colletje? Vandaag effe niet, geen zin. Kettingflauwte. Zo'n meningsverschil met je fiets halverwege de Cauberg hakt er in. Toegegeven, mijn stalen held trapt heerlijk weg, maar een fiets die écht helemaal op maat is moet een hemels iets zijn. Omdat ik zo petieterig ben is dat moeilijk tweedehands te realiseren. Wielervolk is voornamelijk mannelijk, dus groter dan ik. Het handjevol vrouwen op de racer is bijna zonder uitzondering ook langer dan ik. Maar Marianne Vos dan? Is ook een klein ding, maar die krijgt haar fiets van de Rabobank. Het enige dat ik krijg van de Rabobank is een trap onder mijn hol. Terecht waarschijnlijk. En alle inspanningen van het IOC ten spijt is het wielrennen bij de Pygmeeën nooit veel geworden, dus ook daar hoef ik niks te verwachten. Het zou kunnen dat Albert Heijn binnenkort sport-mini's bij de boodschappen stopt. Dat ik losbarstend in uitzinnig geschreeuw bij de kassa mijn nieuwe fiets uit zo'n plasticje pulk. Ik hoop er maar niet op.
Dus blijft het bij het aanvullen van de energiereepjesvoorraad en gedachtenloos wat afgeprijsde shirtjes door mijn handen laten gaan. Ik verlaat het pand met een fles poetsmiddel voor mijn oude fiets die ik pontificaal als een statement voor de deur heb geparkeerd. Geen hond kijkt er naar om. Ik ga hem eens grondig schoonmaken en hoop dat het wegbikken van pekelresten voorlopig voor het laatst is. Op marktplaats vind ik prachtig glimmende originele onderdelen voor de Gitane. En ik beloon mezelf met een mooi nieuw shirt. Geen geld voor een nieuwe fiets. Dan mijn fiets en ik zelf maar in het nieuw. We hebben het wel verdiend.