Fietsen een denksport, als ik dit zo lees heeft het meer met slap ouwehoeren te maken.
Ben je nu een boek aan het schrijven op het forum of ga je ook daadwerkelijk nog reageren op de reacties van mensen die het interesseert? (Let op! Op mijn reactie hoef je dus niet te reageren)
Fietsen is een denksport
-
superrose
- Forum-lid
- Berichten: 3276
- Lid geworden op: 02 sep 2009 00:36
- Locatie: Amsterdam totdat ik terug de provincie in ga
- Contact
superrose
16 dec 2009 19:21
lol
Een paar uur op de fiets, het maakt alles zo simpel.
website: http://stoerevrouwensporten.nl/
twitter: @wijsporten
website: http://stoerevrouwensporten.nl/
twitter: @wijsporten
danny1407 schreef:Het spijt me zeer.....
Maar al voor de derde alinea in je allereerst geschreven stukje dacht ik: whatever!
Misschien dat ik er morgen op de fiets nog wel aan terug denk........
+1 (met dien verstande dat ik na 3 regels al afgehaakt ben)
-
bianchisl3
- Forum-lid
- Berichten: 2823
- Lid geworden op: 29 okt 2005 22:48
Pfffff, ik dacht dat ik de enige was 
-
eelcoz
Dan wil ik graag zeggen dat ik je stukjes WEL erg leuk vind om te lezen. Ach, gelukkig verschillen smaken nog altijd.
-
deboefvanparma
- Forum-lid
- Berichten: 746
- Lid geworden op: 01 okt 2007 14:49
(Slot)
Even denken, waar was ik gebleven.......
Juist bij Miles.
Miles betreft hier geen lengte maat, maar mijn buurman toen ik in London woonde.
Volgens eigen zeggen fietste Miles ook. Ik was meteen jaloers op zijn naam.
Stel je voor dat je met de naam Kilometer op een startlijst zou staan. De helft zou al geen zin meer hebben om tegen je te fietsen. Mijn zwager heet Meglio. Niet geheel toevallig was hij in het verleden een groot schermkampioen en gouden medaille winnaar tijdens de OS.
Als hij z’n tegenstander een hand gaf en zich voorstelde ‘Meglio (Beter)‘, dan had die ander al verloren. What’s in the name? Nou, een heleboel.
Ofschoon Miles in de mode zat, leek hij zo uit een B film van het jaar 1928 te zijn gestapt.
So British.
Dat was dan ook schrikken toen we onze eerste fiets afspraak hadden. Gestoken in een pofbroek met bijpassende golfpet toonde hij mij zijn racefiets. Die laatste kwam zo uit de doos. Nieuw dus. Off we go, on the bikes. Vanuit Hampstead, via Goldens Green richting Mill Hill. Alles ging utterly relaxed en de eerste heuvel diende zich aan. Halverwege de mini-hill keek ik achterom. Tering, ik was Miles kwijt. Omgedraaid en down. Kort daarop zag ik Miles. Met de fiets aan de hand liep hij rustig naar boven. ‘Too heavy, my dear‘ liet hij weten. Too heavy? Too heavy? Mijn schoonmoeder komt hier nog makkelijk achterstevoren naar boven. Ik keek hoe z’n ketting stond. ‘Waarom heb je niet naar het kleine blad vóór geschakeld?‘ Je zag dat Miles een aanzet tot denken deed ofschoon zijn programma op fietsen stond. Zijn face was als één groot vraagteken. Tot dan toe had hij nooit de link gelegd tussen fietsen, denken en handelen. Denken bleek een nieuw geven voor hem.
En, een wereld ging voor hem open. Ik heb hem aanschouwelijk de wondere werking van de twee handels op z’n frame uitgelegd. ‘Bly me!’hoorde ik hem prevelen toen hij de ketting vrolijk van links naar rechts zag dansen en weer terug. Miles heeft me gezoend, called me Superman, wilde eeuwig bij mij blijven en heeft mij ten huwelijk gevraagd.
De combinatie van fietsen en denken ontaard helaas maar al te vaak in een bonobo-achtig borst geroffel.
Zien wij niet bij regelmaat een renner de warmte, ja, de geborgenheid van het peloton verlaten om vervolgens dát ultiem bonobo gedrag aan de dag te leggen: Hij gaat er alleen vandoor!
De renner denkt hiermee te bereiken dat de anderen denken, ‘Gut, wat is die sterr-rruk.‘
Niet is minder waar. Even zo vaak is dit soort machtsvertoon binnen de kortste keren geconverteerd in een machteloosheid en wordt hij door de hele bunch gepasseerd, onderwijl de meest vreselijke opmerkingen incasserend, om vervolgens volstrekt moederziel alleen achtergelaten te worden, als een verstotene door de kudde. Het wielerleven is spijker hard zeg ik u.
Een niet aflatend voorbeeld in deze is onze vrolijke noot uit Rotterdam (ergens onder Amsterdam, vlakbij Brussel), ofwel de man die mij op de fiets heeft gekregen, Ruud.
Mooie Ruud voor intimi. Mooie Ruud dankt zijn naam bij de fietsers aan zijn mooie zit. Na jarenlange oefening op stoel, bank, toilet, paal en op andere plaatsen waar hij maar kon zitten, heeft hij deze zit op het fietszadel verder uitgewerkt en geperfectioneerd. Zelfs onder de douche zat hij op een kruk. En, het mag gezegd worden, als ik dat zo mag zeggen, en dat mag ik zeggen, z’n zit mag er zijn of anders gezegd: die zit.
Zo kan het gebeuren dat hij, vanuit de achterste positie de groep 120 km lang nauwlettend in de gaten hield, slechts bezig met zijn eigen zit. Soms komt hij heel even naar voren om naast iemand te rijden met een blik in de ogen van ‘kijk eens hoe mooi ik zit‘, en laat zich fluks weer terug zakken. Ruud was vroeger dan ook een Papa-kijk-eens-kind. Echt heel vervelend.
Het kan dan zo maar gebeuren dat hij, in de wolken met zichzelf zijnde, perverse gedachten gaat ontwikkelen die o.a. verband houden met het fietsen. Het ergste wat hem kan overkomen overkomt hem dan ook: Met een halve sprint passeert hij iedereen en roept tijdens het inhalen of we er soms doorheen zitten. De Il Campionissimo in hem is los gebroken en hij gaat op kop sleuren. Laat ik duidelijk zijn, Ruud lijkt als 2 druppels water op Fausto Coppi. Net als Fausto eet Ruud geen halve kip. Mocht hij dat wel hebben gedaan, dan ligt hij nachten wakker en vraagt zich badend in het zweet af wie die andere helft heeft gegeten. Terug naar de realiteit: Wij zijn gedwongen om in volle draf achter hem aan te jagen. Na 4 kilometer is het gedaan met, tegen die tijd, helemaal geen Mooie Ruud meer. Hij zit er totaal doorheen of erger nog hij voelt zich Ruud.
Uit de Van Dalen:
je Ruud voelen (standaard fietsgezegde)
1 (Ruud, wielrenner, Rotterdam) totaal niet meer kunnen => op zijn
2 Er 50 jaar ouder uitzien dan in werkelijkheid => mooi
Met de aanblik van een bejaard rozijnenbrood biedt hij het groepje aan om uit de wind gezeten, en met een snelheid van wel 10 km/h, in een zetel naar huis gereden te worden.
Denken, schuiven, zetten, veinzen, manipuleren, handelen. Ruud is er een meester in.
De overtreffende trap van het nadenken in de wielersport is, wat wij in vakkringen de eigenwijsheid noemen. Ofwel het persisteren in een mening tegen beter weten in. Een treffend voorbeeld hiervan is de renner die nog 100 meter naar de finish heeft af te leggen, na een loodzware bergetappe, in de laatste beklimming.
In de achtervolging een bloeddorstig jagend koppel op slechts 20 meter. De superieur wanende renner, bedwelmd door een uitgelaten en tot kookpunt gebracht publiek, kiest er voor, ondanks de heftige aanwijzingen en panisch gefluit van een lokale diender, het parkeerterrein voor de volgauto’s op te rijden: Hij had nadacht en wist het beter. Zo’n eigenwijsheid wordt ogenblikkelijk afgestraft. Hij neemt vanaf dat moment niet meer serieus deel aan de wedstrijd, erger nog, hij heeft zichzelf gedeclasseerd tot nóg een verbaasde toeschouwer.
Ik zei het al fietsen is een denksport.
Buon anno a tutti amici di bici!
Even denken, waar was ik gebleven.......
Juist bij Miles.
Miles betreft hier geen lengte maat, maar mijn buurman toen ik in London woonde.
Volgens eigen zeggen fietste Miles ook. Ik was meteen jaloers op zijn naam.
Stel je voor dat je met de naam Kilometer op een startlijst zou staan. De helft zou al geen zin meer hebben om tegen je te fietsen. Mijn zwager heet Meglio. Niet geheel toevallig was hij in het verleden een groot schermkampioen en gouden medaille winnaar tijdens de OS.
Als hij z’n tegenstander een hand gaf en zich voorstelde ‘Meglio (Beter)‘, dan had die ander al verloren. What’s in the name? Nou, een heleboel.
Ofschoon Miles in de mode zat, leek hij zo uit een B film van het jaar 1928 te zijn gestapt.
So British.
Dat was dan ook schrikken toen we onze eerste fiets afspraak hadden. Gestoken in een pofbroek met bijpassende golfpet toonde hij mij zijn racefiets. Die laatste kwam zo uit de doos. Nieuw dus. Off we go, on the bikes. Vanuit Hampstead, via Goldens Green richting Mill Hill. Alles ging utterly relaxed en de eerste heuvel diende zich aan. Halverwege de mini-hill keek ik achterom. Tering, ik was Miles kwijt. Omgedraaid en down. Kort daarop zag ik Miles. Met de fiets aan de hand liep hij rustig naar boven. ‘Too heavy, my dear‘ liet hij weten. Too heavy? Too heavy? Mijn schoonmoeder komt hier nog makkelijk achterstevoren naar boven. Ik keek hoe z’n ketting stond. ‘Waarom heb je niet naar het kleine blad vóór geschakeld?‘ Je zag dat Miles een aanzet tot denken deed ofschoon zijn programma op fietsen stond. Zijn face was als één groot vraagteken. Tot dan toe had hij nooit de link gelegd tussen fietsen, denken en handelen. Denken bleek een nieuw geven voor hem.
En, een wereld ging voor hem open. Ik heb hem aanschouwelijk de wondere werking van de twee handels op z’n frame uitgelegd. ‘Bly me!’hoorde ik hem prevelen toen hij de ketting vrolijk van links naar rechts zag dansen en weer terug. Miles heeft me gezoend, called me Superman, wilde eeuwig bij mij blijven en heeft mij ten huwelijk gevraagd.
De combinatie van fietsen en denken ontaard helaas maar al te vaak in een bonobo-achtig borst geroffel.
Zien wij niet bij regelmaat een renner de warmte, ja, de geborgenheid van het peloton verlaten om vervolgens dát ultiem bonobo gedrag aan de dag te leggen: Hij gaat er alleen vandoor!
De renner denkt hiermee te bereiken dat de anderen denken, ‘Gut, wat is die sterr-rruk.‘
Niet is minder waar. Even zo vaak is dit soort machtsvertoon binnen de kortste keren geconverteerd in een machteloosheid en wordt hij door de hele bunch gepasseerd, onderwijl de meest vreselijke opmerkingen incasserend, om vervolgens volstrekt moederziel alleen achtergelaten te worden, als een verstotene door de kudde. Het wielerleven is spijker hard zeg ik u.
Een niet aflatend voorbeeld in deze is onze vrolijke noot uit Rotterdam (ergens onder Amsterdam, vlakbij Brussel), ofwel de man die mij op de fiets heeft gekregen, Ruud.
Mooie Ruud voor intimi. Mooie Ruud dankt zijn naam bij de fietsers aan zijn mooie zit. Na jarenlange oefening op stoel, bank, toilet, paal en op andere plaatsen waar hij maar kon zitten, heeft hij deze zit op het fietszadel verder uitgewerkt en geperfectioneerd. Zelfs onder de douche zat hij op een kruk. En, het mag gezegd worden, als ik dat zo mag zeggen, en dat mag ik zeggen, z’n zit mag er zijn of anders gezegd: die zit.
Zo kan het gebeuren dat hij, vanuit de achterste positie de groep 120 km lang nauwlettend in de gaten hield, slechts bezig met zijn eigen zit. Soms komt hij heel even naar voren om naast iemand te rijden met een blik in de ogen van ‘kijk eens hoe mooi ik zit‘, en laat zich fluks weer terug zakken. Ruud was vroeger dan ook een Papa-kijk-eens-kind. Echt heel vervelend.
Het kan dan zo maar gebeuren dat hij, in de wolken met zichzelf zijnde, perverse gedachten gaat ontwikkelen die o.a. verband houden met het fietsen. Het ergste wat hem kan overkomen overkomt hem dan ook: Met een halve sprint passeert hij iedereen en roept tijdens het inhalen of we er soms doorheen zitten. De Il Campionissimo in hem is los gebroken en hij gaat op kop sleuren. Laat ik duidelijk zijn, Ruud lijkt als 2 druppels water op Fausto Coppi. Net als Fausto eet Ruud geen halve kip. Mocht hij dat wel hebben gedaan, dan ligt hij nachten wakker en vraagt zich badend in het zweet af wie die andere helft heeft gegeten. Terug naar de realiteit: Wij zijn gedwongen om in volle draf achter hem aan te jagen. Na 4 kilometer is het gedaan met, tegen die tijd, helemaal geen Mooie Ruud meer. Hij zit er totaal doorheen of erger nog hij voelt zich Ruud.
Uit de Van Dalen:
je Ruud voelen (standaard fietsgezegde)
1 (Ruud, wielrenner, Rotterdam) totaal niet meer kunnen => op zijn
2 Er 50 jaar ouder uitzien dan in werkelijkheid => mooi
Met de aanblik van een bejaard rozijnenbrood biedt hij het groepje aan om uit de wind gezeten, en met een snelheid van wel 10 km/h, in een zetel naar huis gereden te worden.
Denken, schuiven, zetten, veinzen, manipuleren, handelen. Ruud is er een meester in.
De overtreffende trap van het nadenken in de wielersport is, wat wij in vakkringen de eigenwijsheid noemen. Ofwel het persisteren in een mening tegen beter weten in. Een treffend voorbeeld hiervan is de renner die nog 100 meter naar de finish heeft af te leggen, na een loodzware bergetappe, in de laatste beklimming.
In de achtervolging een bloeddorstig jagend koppel op slechts 20 meter. De superieur wanende renner, bedwelmd door een uitgelaten en tot kookpunt gebracht publiek, kiest er voor, ondanks de heftige aanwijzingen en panisch gefluit van een lokale diender, het parkeerterrein voor de volgauto’s op te rijden: Hij had nadacht en wist het beter. Zo’n eigenwijsheid wordt ogenblikkelijk afgestraft. Hij neemt vanaf dat moment niet meer serieus deel aan de wedstrijd, erger nog, hij heeft zichzelf gedeclasseerd tot nóg een verbaasde toeschouwer.
Ik zei het al fietsen is een denksport.
Buon anno a tutti amici di bici!
De fiets: de ultime ontmoetingsplek
klimgeit
klimgeit
-
de zwarten
- Forum-lid HC
- Berichten: 4229
- Lid geworden op: 17 dec 2006 22:17
de zwarten
31 dec 2009 09:40
Als iedereen dit hier leest met een korreltje zout en een gezonde dosis relativeringsvermogen, kan niemand toch nog een half-lauwe reactie geven op de inhoud van de stukjes, maar enkel nog zeggen met een halve tot hele glimlach: leuk leesvoer, en dank voor de onderhoudende tekstjes die onverstoorbaar blijven komen!
Bianchi EV Titanium (koers), Pinarello Asolo (kasseien), Colnago Master (kafee).
©®
©®