66 komt dit jaar op de teller.
Als het op steady tempo rijden aan komt voel ik weinig achteruitgang. De explosiviteit gaat er wel uit. (Was die er voordien?
)
Grootste verschil zit in hartslag: ik raak niet meer boven de 165, daar waar ik vorig jaar af en toe nog 170 had als maximale pols. Anderzijds verdenk ik dagelijkse cholesterol medicatie als mogelijke oorzaak. In de bijsluiter staat dit echter niet vermeld.
Sinds ons pensioen slagen mijn kopvrouw en ik er in regelmatiger te rijden, niet meer afhankelijk van de avonduren. Dat komt de conditie te goede.
Over ėėn zaak zijn we het eens: bij regenweer blijven de fietsen binnen.
Aan de andere kant zijn we, door het overlijden van onze schoonzoon in juli vorig jaar, opnieuw gebonden aan schooluren en de opvang van de kleinkinderen na de schooltijd. Met sportende dochter (atletiek) zitten we ook vaak langs een atletiekbaan in plaats van op onze fiets. Maar ik zou haar wedstrijden niet willen missen.
Pijntjes allerhande hebben we ook wel, je wil ons 's morgens niet zien opstaan. Allebei wat last van artrose, gewrichten die niet onmiddelijk paraat zijn om de dag aan te vatten. Maar desondanks genieten we van het fietsen, al is de wind de laatste tijd een minder aantrekkelijk element. Dat ervaren we als vervelend,
We hopen nog enkele jaren op dit niveau verder te kunnen fietsen.
)
Maar dat maakt het niet minder mooi.
