Voor de nachtbrakers, als het niet meer over fietsen hoeft te gaan.

Oude vakantie verhalen

Ramon73
Forum-lid
Berichten: 2096
Lid geworden op: 28 aug 2017 09:31

Ramon73 05 jul 2022 17:13

Helaas geen foto's, geloof niet dat die gemaakt zijn.
Het was 1988 en we gingen met scouting op kamp, 12 jongens in de leeftijd van 16 tot 20 jaar (Rowans). Twee man leiding die elk met een busje materiaal reden om ons kamp op te bouwen. We gingen met de fiets op zomerkamp, gewoon drie versnellingen stadsfiets. Racefiets had niemand en de mountainbike was nog zo nieuw, dat had bijna niemand op twee gasten na. Enfin, het was een tocht van zo'n 120km naar Luxemburg en de busjes waren er als bezemwagen waarin de achterhoede vaker even voorop gezet werd, schat dat we 80-90km effectief gereden hebben met de fiets.
Aangekomen in het wonderschone Berdorf werden de tenten opgezet, inkopen gedaan, eten voorbereid. Gelukkig was er ook een houten hut waar we een redelijk nette keuken konden inrichten, iedereen kon redelijk goed koken (en anders kreeg je het ter plekke geleerd....) dus we aten redelijk uitgebreid met soep, hoofdgerecht en toetje (en dat voor scoutingkamp).
Overdag vuurtje stoken, sporten, wandelen etc. Na het eten kakte het soms een beetje in, maar enkele actievelingen gingen graag potje voetballen. Niet ieders hobby maar na wat gezeur om iets beter dan 2 tegen 2 te kunnen spelen stond iedereen op het veldje. Dat werd een gewoonte na enkele dagen, totdat de gewoonte ineens doorbroken werd door vrouwelijke toeschouwers van onze leeftijd.
Stonden er twee redelijke interessante Duitse vrouwen van onze leeftijd te kijken....tsja....dan gaat het testosterongehalte de hoogte in :) zover de hoogte in dat er halsbrekende toeren werden uitgehaald om toch zoveel mogelijk kunstjes uit te halen cq te scoren. Gelukkig was een van de leiders zo verstandig om dan de bal te kapen en de strijd te staken. Met een flesje bier waren we nog wel om te kopen, de dames sloegen de uitnodiging voor een pintje niet af.
Rond het kampvuur gingen de sterke verhalen de rondte, en de dames lieten zich niet onbetuigd. Ze dronken ook lekker mee voor zover ik me kan herinneren.
Op zeker moment zegt een van beide dames, de kring rondkijkend: "Wir müssen nach Hause, wer bringt uns mal´? Wir habe Sturmfreie Bude!"
Dat eerste stukje was duidelijke genoeg, maar Sturmfreie Bude????? Daar snapte zelfs degene die het beste Duits sprak (ikzelf) geen woord van. "Bedoel je een schuilkelder tegen de storm?" nog geprobeerd, dames lagen in een deuk en wezen mij en een ander aan om ze weg te brengen. Bij het hotel kwamen ze een van de vaders tegen en wég waren ze.
Naja, wat je niet kent, dat mis je niet. Wat was dat nou voor onzin over "Sturmfreie Bude"? dus we dronken lekker verder aan ons kampvuur. Geweldig zomerkamp gehad, mooie herinneringen aan het kajakken, mountainbiken (dagje gehuurd), speleologie, wandelen etc. Het fietsen heen en terug zat niet zo goed mee.....met mijn loodzware drieversnellingen stadsfiets gingen het niet echt lekker, op een plastic zadel met katoenen onderbroek. Alles wat je fout kon doen was ook fout.

Paar weken later ben ik met mijn ouders op vakantie in Oostenrijk, gingen we al jaren heen en had daar vrienden onder de lokale leeftijdsgenoten. Dus daar werd gevraagd hoe scoutingkamp geweest was. En ter gelegenheid dat verhaal over die gekke meiden met hun "Sturmfreie Bude" verteld. Die Oostenrijkers keken me verwachtingsvol aan "En, wat heb je gedaan?". Naja, niks natuurlijk, dat was toch zeker onzin? Wie lult er nou over een stormbunker alsof het belangrijk is?
De werkelijke uitleg van die zogenaamde schuilkelder was toch een fikse teleurstelling ;)
Dogma F

Gebruikersavatar
Gastheerg
Forum-lid HC
Berichten: 6165
Lid geworden op: 28 okt 2011 20:51
Contact

Gebruikersavatar Gastheerg 07 jul 2022 12:22

:winkthumb:

Getriggerd door Oostenrijk in het verhaal van Ramon en het feit dat ik toch nog op bed koortsig lig te zweten (en vervelen) doe ik er eentje.

Als klein kind heb ik een jaar in Zwitserland gewoond. Van een Italiaanse buurman spaghetti leren eten met alleen een vork maar het zijn vooral de bergen die toen ons gezin zijn binnengekomen. Hoewel ik het mij niet kan herinneren kon ik uit mijn kamertje Das Dreigestirn (Eiger-Mönch-Jungfrau) zien.............prima docu trouwens!

Terug in Nederland zochten we met vakantie wel steeds de bergen op. Eerst de Ardennen, paar jaar Grindelwald met de camping aan de voet van die imposante Eiger. Bijna dagelijks stevige wandelingen tot ver boven de boomgrens. Met drie jonge knullen al een redelijk avontuur.

In 1970 was het de beurt aan Heiligenblut (eigenlijk Rojach iets zuidelijker) aan de voet van de Grossglockner. Op de heenreis met de auto over de pas en boven op de Hochtor in de zon even wat gedronken.
M'n moeder liet daar de camera liggen...................met de foto's van mijn overwinning een week eerder op Varkenoord (voorprogramma GP Skol).
Als puber van net 14 (die week) was ik daar dagen chagrijnig van. Vooral omdat ik van een aantal verdiende premies de foto's al had willen laten afdrukken voor we op vakantie gingen.

Iemand in de zomer van 1970 op de Hochtor toevallig een fraaie Voigtlander gevonden? Kom ik een zondag voor je gezin heel luxe koken!
Veel wandelen maar wel zonder foto's. Ook had ik graag een fiets bij mij gehad maar met drie kids en een complete kampeeruitrusting was het al dringen in de auto.

De wandelmogelijkheden voor beginnende bergwandelaars waren in die jaren Oostenrijk net wat groter en vooral laagdrempeliger dan in Zwitserland. Dus in 1971 weer naar Heiligenblut.
Een camping van helemaal niks. Donker toiletgebouw met muntdouches, een imbiss waar je iedere ochtend vers brood kon halen maar waar de plaatselijke alcoholisten dan al aan het bier waren.
Totaal geen vermaak als het pleuris weer was en wie wel eens een ansichtkaart uit die contreien heeft ontvangen weet dat het daar heel groen is.
Kleine camping dus met maar een paar gasten en als kind was er geen ruk te beleven anders dan dammen bouwen in de Moll.
Dit keer (1971) ging een stel vrienden van mijn ouders mee met een eigen auto..................met...............ruimte voor een fiets!

Ik mocht daar fietsen MITS ik voor het einde van de ochtend terug was EN de dagen waarop gewandeld werd moest ik gewoon mee wandelen.
Verder mocht ik in het zuiden niet verder dan de Iselsbergpass. Dat was overigens heen en weer al 10 km meer dan de maximale koersafstand waar ik toen mee te maken had. Toch paar keer gedaan en met het kijken naar Tour Des Alpes dit voorjaar even een feest der herkenning.

Naar het noorden mocht ik niet verder dan de Fleißkehre. Dat is de eerste grote haarspeldbocht in de Glocknerpas vanuit het zuiden. Vaak gingen we naar dat punt met de auto die dan in het Fleißtal werd gezet om vandaar te gaan wandelen. Alter Pocher, Zirmsee en latere jaren zelfs de Hohe Sonnblick.

Van de camping kon ik een rondje rijden naar de Fleiskehre en bovenlangs (langs al die zimmerfrei huizen) naar Dollach en dan weer terug naar de camping. Na twee keer de Iselsbergpass en twee keer dit rondje sloeg de ambitie toe..........

Ongehoorzaam werd bij ons thuis zeer zwaar gestraft, maar toen mijn vader op een ochtend ging vissen begon ik mijn circa 20 kilometer lange avontuur naar de top van de Glocknerpas.
Ik woog toen nog niks maar heb ook geen exact idee hoe lang ik er over heb gedaan. Ik heb niet heb niet zitten afzien maar terug omlaag was toch serieus koud.
Ik was al weer gedoucht (ook dat was daar in die jaren wat Spartaans) toen m'n vader met forellen terug kwam.
De vissen kreeg de volledige aandacht wat maar goed was ook want een pak slaag was beslist mijn deel geworden.

S'avonds in m'n eigen tentje (het kon daar s'nachts trouwens smerig koud worden) kon ik er bijna niet van slapen en heb ik uren Illustrated Classics liggen lezen....................

Die dag besloot ik veel cols te gaan rijden en dat is ook gelukt. Vooral in de jaren 80 waren er jaren met 50-60 serieuze cols per jaar.

Overigens ben ik in die jaren in Heiligenblut wel stevig door het bergtochtenvirus (vooral gletsjertochten) gepakt wat ook serieus uit de hand is gelopen, maar dat gaat wat ver weg bij het thema fiets.

Als ik iemand Glocknerpas hoor zeggen maakt na ruim 50 jaar mijn innerlijk pret mechanisme nog steeds stevige vreugdesprong. Deze col was niet alleen het begin van een schitterende rij andere cols, maar deze dag staat voor mij vooral symbool voor je eigen weg gaan.

Plaats reactie