Fietstochten van "Le Grimpeur"

[Le Grimpeur]

In de Drôme Provençale en Hautes-Alpes over vijf cols
(Verslag van vrijdag 4 september 2015)

Terwijl mijn overbuurman en zijn zoon, samen met ruim 300 andere fietsers, vandaag vanaf Sault voor grootverzettegenkanker.nl de Mont Ventoux bedwongen , heb ik op een wat minder druk parcours opgezocht. In een tocht van 100 km over vijf cols heb ik zo mijn kilometertjes gemaakt. Het waren, op één na, allemaal 'oude bekenden', want in 2006 heb ik vanuit het wat noordelijker gelegen dorpje St-Sauveur-Gouvernet veel in deze streek (les Baronnies) gefietst.

Mijn route voor vandaag: Montbrun-les-Bains - Col d'Aulan - St-Auban-sur Ouvèze - Col de Perty - Labouret - Col de St-Jean - Ballons - (Salérans) - Col d'Araud - Lachau - Séderon - Col de Macuègne - Montbrun-les-Bains.

Met armstukken, want het is om 9 uur nog fris, fiets ik onder een (nog) strakblauwe hemel het dorpje uit. Na l'Autin, de hoofdstraat van het lager gelegen deel van Montbrun, kom ik na een dubbele haakse bocht op la Condamine. Vanaf dat deel van de D542 kijk je op het hoger gelegen Village Médiéval (middeleeuwse dorpje), een prachtig gezicht!

Het Village Médiéval Montbrun-les-Bains:



Bij de volgende haakse bocht ben ik rechtsaf de D159 op gefietst voor de klim naar de eerste col van mijn trip. Gelukkig rijd ik hier nog even in de zon. Wanneer de weg de Gorges d'Aulan in duikt, is het voorlopig gedaan met de zonnewarmte, want de nauwe kloof ligt nog helemaal in de schaduw van de hoge rotswanden. Hoog, heel hoog boven mij zie ik wel hoe het zonlicht de geërodeerde steile rotswand aan de westzijde van de kloof prachtig beschijnt. En rechts van mij kijk ik op de nagenoeg geheel droge bedding van het riviertje le Toulourenc. Het is een schitterend traject, dit eerste deel van mijn fietstocht. Aan het einde van het meest nauwe deel van de kloof ligt het Château d'Aulan ook al helemaal in de zon, prachtig!. Voor nieuwe lezers zeg ik het nog maar eens, zolang ik aan het klimmen ben, stop ik niet voor het maken van foto's, dus zullen jullie het met een beschrijving van wat ik zie moeten doen .

Ter hoogte van Aulan verlaat ik de kloof en is het nog maar 2 km naar de col. Het is een makkelijke klim, waar slechts heel even de 7 en 8 procent aangetikt worden. Voor de rest is het klimmen met 3 - 6 procent. In de buurt van de col verschijnt de Mont Ventoux ook al weer in beeld. Die laatste 2 km rijd ik gelukkig wel weer veel in de zon .

Het bord...:




... en de col:



De D159 komt aan het einde van de afdaling uit op de D546, die ik in NW-richting volg. Het is een brede, maar niet erg druk bereden weg. Ik heb 't hier makkelijk, want de weg loopt licht af. Al snel kijk ik recht voor mij op het hoog op een rotspunt gelegen dorpje La Rochette-du-Buis.

La Rochette-du-Buis:



Na La Rochette loopt de weg door een soort kloof en daal ik, al genietend, door een schitterend landschap naar het volgende dorpje. Ik moet nog even de korte en niet steile helling naar St-Auban-sur-Ouvèze nemen, alvorens de afdaling verder gaat en ik de op D65 naar het oosten nog verder de binnenlanden in fiets. Het is hier prachtig en erg rustig, haast verlaten. Ik zit wat te mijmeren over hoe het is om hier te wonen. In de 'dorpjes' is vaak helemaal niets, geen bakker, geen supermarktje of winkeltje, geen Tabac en geen cafeetje. En hoe 'geïsoleerd' woon je hier 's winters, als er sneeuw ligt? Of zou het hier niet hoog genoeg zijn voor sneeuw?

De aanloop naar de volgende col begint met vals plat en kan ik nog gewoon op het buitenblad (50x21) doen. Hé, in het gehucht la Combe is een klein restaurant met daarbij ook een épicerie ('kruidenierswinkeltje') en aan de overzijde van de weg een bij het restaurant behorende aire naturelle de camping. Als je van rust houdt, graag midden in de natuur kampeert en niet veeleisend bent, is dit je plek . Zo'n 9 km voor de col, bij het gehucht Ruissas, begint de eigenlijke klim en schakel ik naar het binnenblad (34x23).

De klim naar de Col de Perty verloopt erg regelmatig. Met een aantal lange lussen klim je hier in een nagenoeg geheel open landschap tegen de berg op. Daardoor kijk ik voortdurend op het dal waar ik vandaan ben gekomen en daarmee is het ook een erg mooie klim om te doen. Eerst stijgt het met 6 à 7 procent, wat hoger vlakt de klim zelfs af naar 5 - 6 procent. Toch is het geloof ik een klim van 2e categorie (Tour de France). Tegen het einde van deze klim kom ik in een bos terecht en verdwijnt het zicht op de omgeving, nadat ik op ongeveer 1100 m eerst nog wel weer le Géant de Provence heb zien verschijnen. De berg was daarbij over zijn volle lengte (25 km) te zien.

Het bord...:




... het uitzicht op het begin van de afdaling, op een deel van de Alpen...:




...en op het departement Hautes-Alpes:



Omdat ik het in de klim aardig warm begon te krijgen, was ik van plan op de col de armstukken uit te doen. Doch het is er toch wat frisjes en de hemel begint te betrekken. Daarom besluit ik om de afdaling in elk geval nog met armstukken te doen. Juist als ik op wil stappen, komt er een racefietser met een mooie Litespeed naar boven. Zo staan er 'opeens' twee fietsers met een titanium racer op deze col . We groeten elkaar, ik wens de man nog een prettige dag en ga er vandoor.

De afdaling naar Laborel is in het begin erg technisch, maar wel leuk om te doen. Laborel ligt ingesloten tussen drie cols. Naast de twee cols die ik vandaag zou 'doen', kun je nog over de erg steile Col de Pierre Vesce (max. 12%) naar Villebois-les-Pins. Alleen in de de weg van Laborel naar Orpierre ligt volgens mij geen col. Vanuit Laborel is het voor mij 5 km klimmen naar de derde col van de dag. Deze klim is van een iets ander kaliber dan de twee voorgaande en daarom kies ik hier voor 34x26 als verzet. Op het display van mijn Rox zie ik bijna voortdurend 8% verschijnen.

Het is toch een beetje een 'kuitenbijtertje', die Col de St-Jean. En dat geldt nog meer voor de klim vanuit Eygalayes. Op de col heb je naar het oosten wel een schitterend uitzicht over het departement Hautes-Alpes. Het gesloten wolkendek rukt steeds verder naar het noorden op, waardoor de zon het min of meer af laat weten. In het noorden zijn er nog wel grote vlakken 'blauw' zichtbaar. Ik laat die armstukken nog maar even aan . De man met de Litespeed arriveert ook weer. Hij maakt met z'n smartphone snel een foto van het 'naambord plus fiets' en gaat verder. 'À tout à l'heure' ('Tot straks'), zegt hij nog tegen mij, doch ik zou hem niet meer treffen.

Het bord...:




...de col en...:




...uitzicht op de Alpen:



Ook de afdaling van deze col is behoorlijk technisch en een kolfje naar de hand voor mensen die tijdens het dalen graag remmen . Ik heb de afdaling niet afgemaakt, doch ben linksaf gegaan naar het wat afzijdig van de doorgaande routes liggende dorpje Ballons. Zo kon ik mooi afsteken naar de D542. Deze weg loopt hier door het groene dal van la Méouge en verandert na een paar kilometer, op het punt waar ik in het departement Hautes-Alpes (05) kom, in de D942 .

Na 6 km door het dal van la Méouge gefietst te hebben, ben ik bij le Pont het riviertje overgestoken en bracht de D24 mij in een prachtig smal en enigszins afgelegen kleiner dal. De weg golft hier een beetje, maar echt klimmen is er vooralsnog niet bij. Via een stenen bruggetje kruist de weg een zijtak van de Travers du Serre. Pas als ik bij een volgend bruggetje het beekje opnieuw oversteek, begint de klim. Die valt nog tegen, want de weg stijgt met 8 en 9 procent naar de Col d'Araud. En ik heb vandaag toch al niet zo'n 'super dag'. Maar mooi is het hier wel, rustig ook. Vanaf de col zie ik hoe het ook erg afgelegen Éourres tegen de helling geplakt ligt. De grens van het bewolkte deel van de hemel en het stuk met de opklaringen ligt nu zo ongeveer boven mijn hoofd. Het lijkt er op alsof het wolkendek niet nog verder opschuift.

Het bord...:



...en het uitzicht naar het zuiden op Éourres:



Een makkelijke afdaling brengt mij in Lachau, waar de aanblik van het kerkje en het château voldoende zijn voor een 'fotomoment'. Verder is het ook weer zo'n verlaten bedoening hier. Ik zie nog wel een boulangerie, doch alles zit daar dicht en misschien zat er ooit wel een bakker, maar nu niet meer...

Lachau, het kerkje en 't château:



Het dorpje ligt dichtbij de D542 (ik ben inmiddels weer in de Drôme aanbeland), de weg waarover ik richting Séderon ga fietsen. Die 9 km vallen ook weer tegen. Het is vals plat en ik heb de wind min of meer recht van voren. Even flink doorbijten dus. En wat doen al die mannen met hun 'mega rugzakken' toch in de weilanden links en rechts van de weg? Als ik bij één van hen ook een valhelm zie, 'valt het kwartje' . Het zijn parapenters die daar geland zijn!

Vanaf Séderon is het eerst 2 km vals plat, voordat linksaf de D546 je naar de Col de la Pigière brengt en rechtsaf de D542 mij 5 km laat klimmen naar de laatste col voor vandaag. Ik heb hier ook weer wind tegen, zodat de op zich makkelijke klim toch een beetje lastiger wordt dan gehoopt. De weg stijgt met slechts 5 - 7 procent. Ik haal een paar 'vakantiefietsers' in, die op hun volgeladen en oeroude fietsen de weg naar boven afleggen. 'Beulswerk', daar lijkt het haast op. Ik kan er zelf toch nog een redelijk klimtempo uit persen, ook al omdat ik deze klim wel ken en dus precies weet hoe hij loopt en waar de col ligt. Alleen om het verhaal compleet te maken, schiet ik de plichtmatige maar niet bijzondere foto van het naambord. Ik heb eerlijk gezegd niet veel zin meer om met m'n fiets te gaan 'slepen' en een punt te zoeken voor mooiere foto's. Sorry .

Het laatste bord van vandaag:




Om toch te laten zien hoe mooi het hier is, plaats ik daarom maar twee (eigen) 'stock photos' van dit hoekje in de Drôme Provençale.

De D542 tussen Montbrun en de Col de Macuègne:
(De col zelf ligt midden boven, links om de hoek en is dus net niet zichtbaar)




Een van de haarspeldbochten in de D542 tussen Montbrun en Barret-de-Lioure:
(Op de achtergrond de...)



De zon is weer terug en ik geniet nog even volop van de 9 km lange afdaling. De weg is goed te overzien, het schitterende landschap is hier ook erg open en er is nauwelijks verkeer. Zodoende kan ik mijn gemiddelde, dat tijdens de klim weer tot net onder de 19,5 km/u was gezakt, opkrikken tot 20,4 km/u. Alleen een grote vrachtauto gooit in de laatste paar honderd meter, vlak bij m'n standplaats, nog een beetje roet in het eten. Daardoor kan ik die 20,4 km/u net niet vast houden.

Vandaag heb ik met uitgeschakelde snelheid- en cadanssensor gefietst, om te kijken hoe de afstandsmeting uit zou pakken. De ingetekende afstand was 100,68 km en de Sigma Rox heeft 100,45 km geregistreerd. Dat verschil van 0,2 procent valt natuurlijk binnen de toleranties, want je fietst uiteraard nooit exact de geladen route. Kennelijk hebben de veel te grote verschillen die ik telkens constateerde dus gelegen aan de onnauwkeurigheid van de sensor, of omdat er niet bij elke omwenteling van het achterwiel een impuls afgegeven werd (t.g.v. de afstand magneet - sensor). Het klimmen heeft vandaag 1941 hm opgeleverd, ook niet mis . De route-link aan het begin van dit verslag is die naar Strava (voor de liefhebbers).

[havana]

Heerlijk leesvoer, zo voor het slapen gaan. Vijf minder bekende, maar zeker niet minder mooie cols. Dit rondje kun je trouwens ook heel goed andersom rijden. En wat een weertje nog steeds. Hier 15 graden en de hele dag buien

[Le Grimpeur]

R.A.S.
(Verslag van mijn fietstocht van maandag 7 september 2015)

R.A.S. , wat bedoelt Le Grimpeur daar nu in vredesnaam weer mee? R.A.S. is de Franse afkorting voor
Rien À Signaler (Niets te melden, geen bijzonderheden). En hoezoe dan wel? Nu, havana gaf als reactie op mijn vorige rit:

...Vijf minder bekende, maar zeker niet minder mooie cols. Dit rondje kun je trouwens ook heel goed andersom rijden...

En het advies van een mede kenner van deze streek kun je natuurlijk niet zomaar in de wind slaan . Daarom heb ik het rondje inderdaad maar eens tegen de wijzers van de klok in gereden en heb ik dus eigenlijk R.A.S., niets te melden. Alhoewel, Le Grimpeur heeft eigenlijk toch altijd wel iets te vertellen .

Kijk, die colletjes vanaf de andere kant beklimmen, dat was ik natuurlijk sowieso wel van plan. Als je daar aan
't fietsen bent, denk je in de afdalingen toch steeds 'dit is als klim ook leuk om te doen'. En omdat het toch weer anders is dan de vorige keer, heb ik inderdaad ook wel weer 'een verhaal'.

Mijn 'starthoogte' hier is 604 meter en dat kan wat later in het zomerseizoen betekenen dat het 's ochtends nogal fris is. Bovendien hoorde ik vanmorgen in het radio weerbericht, tegen eerdere verwachtingen in, dat in het Rhônedal de Mistral nog steeds waait. En dan heb je hier op z'n minst een behoorlijk frisse wind uit noordelijke richtingen. Armstukken aan dus.

In een rustig tempo en met 34x23 als verzet ben ik zo door het prachtige landschap hier over de brede D542 naar de Col de Macuègne gefietst. De zon scheen al volop en er was nog geen wolkje te bekennen. Door het dorpje Barret-de-Lioure is de weg even wat smaller en is 't ook iets steiler. Je bent dan al bijna op de col. Aan het begin van deze klim, net buiten Montbrun, staat een bord met de tekst Col de l'Homme Mort - Route rémarquable. Als 'klimmer' wil je dan op de Col de Macuègne het liefst doorrijden, verder, hoger, naar die andere col. Dat heb ik vandaag dan ook gedaan. Daarmee ben ik meteen bij de eerste kleine aanpassing van mijn 'rondje andersom'.

Hier begint op de Col de Macuègne de klim naar de Col de l'Homme Mort:



Op de col moet ik dus dus direct rechtsaf gaan en verder klimmen. Vanaf deze 'tussencol' vlakt de klim enorm af, zodat ik met die 34x23 op mijn dooie gemak en genietend van de omgeving naar boven kan fietsen. Het stijgt hier met 5 tot hooguit af en toe 6 procent. Op een dikke anderhalve kilometer voor de col is het zo 'vlak'
(1 - 2 procent), dat ik naar het buitenblad kan schakelen en met 50x19 naar mijn keerpunt kan sjezen. Op de Col de l'Homme Mort ben ik eigenlijk meteen omgekeerd. In mijn vorige verslag schreef ik al dat daar niets te zien is. Vanwege de kou 'moet je vaak', dus heb ik mij er alleen even bezondigd aan wildplassen .

In de afdaling terug naar de Col de Macuègne heb ik wel wat tijd besteed aan het maken van foto's, want er is dan heel veel van de mooie omgeving te zien. Eerst daal je nog een stukje door 't bos, doch daarna wordt het landschap open en komen de Mont Ventoux, het Montagne du Buc en het Montagne de Bergiés te voorschijn. Als je de Col de Macuègne weer nadert, zie je ook de D542 omhoog komen.

Het Montagne du Buc met de D542, gezien vanuit de afdaling van de Col de l'Homme Mort:




Op de D63, in de afdaling van de Col de l'Homme Mort:



Bij het witte bordje, dat ongeveer in het midden van bovenstaande foto te zien is, draait de weg die van de
Col de l'Homme Mort komt (D63) naar rechts en zie je links de van Montbrun en Barret komende D542. Op de Col de Macuègne kun je dan naar het oosten de afdaling naar Séderon nemen, of teruggaan naar Montbrun.

Links de Ventoux, in 't midden het dal richting Montbrun en rechts weer de D542:



Op de Col de Macuègne ben ik uiteraard richting Sédron gaan dalen. Omdat de weg hier ook nog breed is en het wegdek prima, is het een leuke afdaling. Bij de T-splitsing, waar rechtsaf de D546 naar de Col de la Pigière en richting Sisteron gaat, ben ik gewoon rechtdoor gegaan. De D542 is hier de doorgaande weg en je kunt alleen maar door Séderon. Ik schreef 't al eerder, dat is een erg nauwe passage, want het dorpje is natuurlijk gebouwd in een periode waarin het verkeer nog heel andere eisen aan een dergelijke doorgang stelde. Er is hier gelukkig niet zo veel verkeer, want het loopt er in het smalle straatje snel vast. Die nauwe doorgang is ongeveer 200 meter lang, lang genoeg dus om 'verkeersproblemen' te veroorzaken.

De nauwe doorgang van de D542 door Séderon:



Wanneer je bij het kerkje bent, ben je ook meteen aan het einde van het stadje. Het is er trouwens een dooie boel. M'n vrouw en ik hebben er onlangs nog gezocht naar een terrasje om un café te drinken. Niets gevonden!

Het kerkje in Séderon:



Even voorbij Séderon draait de weg naar het oosten en heb ik wind min of meer schuin van achteren. Dat schiet op! Voor mij ligt een lange, vrij rechte weg met een paar bomen en het lijnenspel van de 'telegraafpalen' langs de kant van de weg. En in de verte een mooi berglandschap. Prachtig! Ik wil er een foto van maken, doch er is te veel tegenlicht en 't wordt niets. Jammer! Ik passeer ook de weg naar Eygalayes, maar dat is pas voor straks. Tweeënhalve kilometer verder is de dan afslag naar Lachau en begint de weg naar de volgende col, of eigenlijk naar 't volgende colletje.

Lachau ligt vlak bij de doorgaande weg, zodat ik het dorpje al snel achter mij laat en ik door het schitterend groene dal van l'Auzance fiets. Nu pas begint het een beetje behaaglijk aan te voelen op de fiets. Het dal ligt volop in de zon en er is hier geen wind voelbaar. Helemaal aan het einde van het dal ligt op zo'n 950 meter hoogte het bergdorpje Éourres. Anderhalve kilometer voor de klim naar Éourres neem ik de haarspeldbocht naar links voor de klim naar de Col d'Araud. Vanaf deze kant stelt die klim niets voor, want hij is veel korter en ook veel minder steil dan vanaf de andere kant. Deze keer ligt de col, in tegenstelling tot afgelopen vrijdag, onder een wolkenloze hemel.

Vandaag een wolkenloze hemel boven de Col d'Araud:



Hier fiets of woon je in een verlaten stukje van de Hautes-Alpes. Wat een rust en wat een prachtige omgeving om in te fietsen. Ter hoogte van het wat hoger dan de weg gelegen Salérans is een soort parkeerplaats, waar ook diverse containers staan voor le tri (het scheiden van afval). Er is ook schaduw, dus stop ik er even om een banaan, een paar gelletjes en een fruitreepje weg te werken. Zo kan ik mijn déchets (afval) mooi in de containers kwijt. Ik moet wel wat eten, want er volgen straks kort na elkaar een paar 'pittige' beklimmingen. Terwijl ik sta te eten, vanlt mijn oog op een door Le Maire (de burgemeester) ondertekend bericht. Voor hen die de Franse taal machtig zijn, lijkt het mij wel leuk om te lezen. Voor de anderen vertel ik even dat het er in 't kort op neer komt, dat er hier in de 'binnenlanden' vanaf 15 september een afhaalpunt voor (vooraf besteld) stokbrood geopend zal zijn. Maximaal een 20-tal stokbroden en alleen op bestelling! Zo gaat dat, als je afgelegen woont .

Binnenkort kun je hier van dinsdag t/m vrijdag je bestelde stokbroodje afhalen:



Aan de zuidzijde van het Montagne de Chabre fiets ik daarna over de D942 (Hautes-Alpes) en D542 (Drôme) weer naar 't westen terug. Hier fiets ik ook op een Itinéraire partagé, een route waarbij de fietser de weg deelt met het gemotoriseerde verkeer (of andersom natuurlijk ). Bordjes langs de weg geven informatie over afstand en hoogte. Straks, in de klim, komen daar dan nog de stijgingspercentages bij.

Itinéraire partagé rond het Montagne de Chabre:



Bij de afslag naar Ballons staat een wegwijzer die mij vertelt dat het vanaf dat punt nog 6 km naar de
Col St-Jean is. Maar ik blijf op de hoofdweg en dat is mijn tweede aanpassing van de route. Ik wil de klim namelijk via Eygalayes doen, die is met 7,5 km wat langer en ook leuker. Een dikke 3 km verder begint voor mij dan de klim naar de derde col van vandaag.

Hier, op de D170, begint de klim naar de Col St-Jean:



Eerst golft de weg een beetje en is er af toe een 'bultje' in het parcours, doch steiler dan 3% is het niet. Eygalayes is ook weer zo'n in slaap gesukkeld dorpje, waar je zo door bent. Nu begint ook de echte klim. Op het bordje van de Itinéraire partagé lees ik 6,4%. De zon schijnt volop en het is nu warm, zeker als je aan het klimmen bent. De armstukken kunnen straks wel uit... In de eerste haarspeldbocht ligt de kleine militaire begraafplaats waar 35 verzetsstrijders hun laatste rustplaats gevonden hebben. Ik zie een tableau met hun foto's. Ook in deze streek kom je helaas erg veel oorlogsmonumenten en gedenkstenen tegen. Wat hadden de Duitsers hier eigenlijk te zoeken, vraag ik mij zo af...

De 6,4% wordt 7% en 7% wordt 7,4%. Dus 34x23 wordt 34x26. Vanwege de schitterende omgeving en de vele bochten in de weg, valt het klimmen toch nog wel mee, omdat ik erg veel afleiding heb . Op de (digitale) IGN- en Michelinkaarten heb ik gezien dat er iets ten westen van de Col St-Jean nog een col ligt, de Col de Muse. Die col ligt ook nog ruim 50 meter hoger. Alleen had ik zo mijn twijfels over de toestand van de weg of het weggetje over die col. Het is een weggetje waarover je binnendoor naar Izon-la-Bruisse kunt. Als ik de
Col St-Jean nader, zie ik dat weggetje al liggen en 200 m voor de col is de afslag naar Izon. Het lijkt een prima, maar wel redelijk steil weggetje. Daarom heb ik nog weer een kleine aanpassing in mijn route aangebracht en ben ik op de Col St-Jean meteen omgekeerd en naar de Col de Muse gefietst. De klim is met 34x26 nog goed te doen en wat een leuke col is dat! Je hebt in de klim een prachtig zicht op de vanaf Eygalayes omhoog komende weg en aan de andere kant van de col op een schitterende berg.

Het bord op de Col de Muse...:




...en de col zelf:




Uitzicht op het Montagne de Chamouse vanaf de Col de Muse:




Blik op Eygalayes en de bochten van de D170 naar de Col st-Jean:



Ook deze keer is het uitzicht vanaf de Col St-Jean weer fenomenaal! Alleen lukt het mij met m'n compactcamera niet om de Alpen er goed op te krijgen. De voorgrondvulling is hier ook niet geweldig, dus zet ik de afdaling naar Laborel maar in. Er wacht mij nog een flinke klim en verderop in de rit volgt er dan nog wat 'kruimelwerk'. Vanwege de wind heb ik denk ik ook wat extra energie verbruikt en ik begin mij af te vragen of ik wel voldoende proviand mee heb genomen. Een 'hongerklop' kan ik natuurlijk niet gebruiken, dat is duidelijk.
In Laborel bestaat het aan het begin van de klim naar de Col de Perty gelegen Hotel-Bar les Tilleuls nog steeds. Mijn vrouw en ik hebben er in 2006 eens koffie gedronken. Nu zitten er twee fietsers op het terrasje.

Het klimmen gaat gelukkig nog steeds aardig en ook hier weer klim ik door een erg mooi landschap. Op een vanaf de weg goed zichtbare open plek, zie ik tussen de bomen door een camper staan. Er zitten gele kentekenplaten op, dus zal 't wel een Nederlandse of Luxemburgse camper zijn. Voor de camper zit een, laat ik maar zeggen, fors mollige vrouw te zonnen. Daar is op zich niet vreemds aan, ware het niet dat haar onderlijf geheel ontbloot is ! Ik heb er maar geen foto van gemaakt, want ze voldeed volgens mij niet aan de criteria van het 'Schone dames!'-topic uit het 'FietsCafé' . Bovendien stop ik tijdens het klimmen nooit om te fotograferen .

Eigenlijk sneller dan ik verwacht had, stond ik al weer op de Col de Perty, waar een aantal Fransen zich door een, ik geloof Zwitserse fietser op de foto lieten zetten. Het viel mij op dat de Fransen allemaal een 'racefiets' met schijfremmen hadden. Hier op de col was de wind opnieuw goed voelbaar. De Fransen droegen, net als ik, armstukken of hadden inmiddels een windjack aangetrokken. Ik houd mijn armstukken ook nog maar aan. De météorologe op de radio meldde het vanmorgen al, de temperaturen zouden vandaag onder het langjarig seizoensgemiddelde liggen. Maar met het zonnetje erbij en de platte cumuli in de blauwe lucht is het verder, ook om te zien, schitterend weer hoor. Ik sta hier per slot van rekening wel net boven de 1300 meter! Het lukt mij hier gelukkig wel een acceptabele plaat van het vergezicht te produceren.

Blik op de omgeving van de Col de Perty en op de Alpen:



Naar beneden maar weer! Weinig verkeer, een fatsoenlijk wegdek, lange lussen, dus weinig bochten, een prima weg om te dalen! Vlak voor het Hameau de Ruissas (Commune de Montauban-sur-l'Ouvèze) stop ik kort om een plaatje te schieten. Aan deze zijde van de berg zijn er helemaal geen wolken meer, tenminste niet in de directe omgeving. Wind is er wel en die is zelfs een beetje vlagerig.

Op de D65, in de afdaling van de Col de Perty, bij het Hameau de Ruissas:



Ook in het dal van de Ouvèze heb ik nog veel wind en dat had ik niet verwacht. Gelukkig is de afdaling nog niet ten einde en kan ik de vaart er dus in houden. Pas veel dieper in het dal ben ik die wind kwijt. Bij St-Auban-sur-l'Ouvèze moet ik weer naar het binnenblad, want de klim naar het stadje loopt op tot 7%. Ik zal nu nog tweemaal moeten klimmen. Eerst door de schitterende gorges tussen St-Auban en La Rochette-du-Buis en als laatste over de Col d'Aulan. De klim door de kloof is vrij kort en niet al te steil (6-7 procent). Daar kom ik zonder problemen van af. Daarna heb ik op het gedeelte naar de afslag richting Aulan de wind in de rug. Dat gaat ook prima . De klim naar de laatste col van de dag is kort en makkelijk, dat weet ik. Maar als je al je energie zo ongeveer verbruikt hebt - en dat gevoel begin ik toch steeds meer te krijgen - kan elk 'bultje' je een nekslag geven.

De aanloop naar de Col d'Aulan gaat uitstekend, de bruggetjes en de 'hobbels' neem ik gewoon op 't buitenblad, net als het begin van de 'echte' klim. Pas tegen het einde van die klim schakel ik even terug naar 34x21 of zo, ik weet 't niet meer precies. Ha, ha, ik heb 't gered en zonder dat ik moeilijkheden ben gekomen. Nu is het verder alleen nog maar dalen en door wat voor een omgeving! Genieten, genieten, genieten en het 'gas' gaat er flink op, zodat ik straks met een mooi 'seniorengemiddelde' in de remmen kan knijpen .
In de kloof bij het kasteeltje van Aulan stop ik even, want het kasteeltje wordt nu vanaf de zuidzijde door de zon beschenen en dat geeft een totaal ander plaatje dan dat uit mijn eerste verslag van hier.

Het Château d'Aulan, nu vanaf de zuidzijde gezien:



Ik geniet nog even volop van de rest van de afdaling en zie mijn gemiddelde leuk oplopen. Uiteindelijk kom ik, net als in de vorige rit, op 20,4 km/u uit. Tot mijn verrassing had m'n vrouw vandaag een appel-abrikozentaart gebakken en zoiets gaat er na zo'n lange (114,5 km) en behoorlijk pittige rit natuurlijk letterlijk 'in als koek'!

De appel-abrikozentaart van 'Madame Le Grimpeur':



Op Strava is het parcours van deze fietstocht weer te vinden, evenals het profiel (2122 hm). Helaas kreeg ik vandaag op 't laatst ook behoorlijk last van mijn rug . Misschien moet ik wel een extra dag of wat rust nemen...

[Bredalp]

Tsja, ik geniet van dit topic hoor, als nieuwkomer.

Vraag me wel af, hoeveel PK heb je inmiddels in je beentjes zitten Grimpeur?

Mooi hoor, .

[havana]

Ik kan het niet meer lezen, deze verslagen. Ik trek het gewoon niet meer...

[Soap]

Ik kan het niet meer lezen, deze verslagen. Ik trek het gewoon niet meer...

+1......

[richard-w]

Geweldig mooie verslagen maak je er elke keer weer van.

Kan het verschil in je afstand niet in de sensor zitten ? Ik heb met mijn Garmin gsc10 sensor i.c.m. rox 10 rond de 200 meter verschil t.o.v. de ingetekende route. Dit over een lengte 120km en nog met de oude software 2 updates terug.

[Le Grimpeur]

...Kan het verschil in je afstand niet in de sensor zitten ? Ik heb met mijn Garmin gsc10 sensor i.c.m. rox 10 rond de 200 meter verschil t.o.v. de ingetekende route. Dit over een lengte 120km en nog met de oude software 2 updates terug.

Het ligt zeker aan de sensor. Daarom heb ik die bij de laatste twee ritten ook niet meer gebruikt. Bij ritten rond de 100 km vind ik een verschil van 200 meter nog (net) acceptabel. Doch ik kwam met gebruik van de (B'Twin = Decathlon) sensor bij mijn ritten in de Ardèche bijvoorbeeld telkens 5 à 10 (!) km te kort! Zonder sensoren is het verschil bij mij niet meer dan circa 200 m op ritten van 100+ km. En ik installeer altijd meteen de nieuwste firmware.

[edwin01]

Ik heb het al eens eerder gezegd..... Doodziek wordt ik van die kerel met zijn fietstochtjes door het mooiste fietsgebied ter wereld en zijn schitterende foto's en zijn appelpunten en zijn Mont Ventouxbeklimmingen en nog veel meer......

[Le Grimpeur]

De '8' van Eygalayes
(Verslag van mijn fietstocht van vrijdag 18 september 2015)

Hopelijk zijn alle forumleden inmiddels weer bijgekomen van mijn laatste verslag en ondertussen wel weer bestand tegen een nieuw 'verhaal met foto's'. Ik gok 't er maar op .

...Helaas kreeg ik vandaag op 't laatst ook behoorlijk last van mijn rug . Misschien moet ik wel een extra dag of wat rust nemen...

Dat stond in mijn verslag van afgelopen maandag, 7 september. En inderdaad, noodgedwongen is mijn fiets even in de 'stalling' gebleven, want al bij een kleine 'verkeerde' beweging ging er een pijnscheut door mijn rug. Doorgaans zijn een verkeerde zithouding (op een stoel of bank) of overbelasting daar debet aan. Rust nemen, maar wel in beweging blijven en goed op mijn zithouding letten, is dan de remedie. Het wisselvallige, enigszins onstuimige weer van de afgelopen week heeft ook nog eens voor een extra rustperiode gezorgd . Want we hebben hier weer van alles gehad: mooie opklaringen, afgewisseld door buitjes, maar ook onweersbuien en wind, erg veel en behoorlijk harde wind, met op sommige dagen rukwinden tot zo'n 80 km/u. En de temperaturen waren vaak ook al niet om over naar huis te schrijven. Helemaal geen aangenaam fietsweer dus.

Voordat wij Montbrun-les-Bains weer verlaten, wilde ik toch nog graag één bepaald tochtje rijden: De '8' van Eygalayes . In 2006 hebben we een aantal weken gekampeerd op een aire naturelle in St-Sauveur-Gouvernet. Dit dorpje ligt in les Baronnies, iets ten noorden van onze huidige standplaats. Vanuit St-Sauveur kun je schitterende fietstochten maken en aan cols heb je in die omgeving ook geen gebrek. De sympathieke eigenaar van die camping was altijd erg geïnteresseerd in het doen en laten van zijn gasten en kwam graag even horen waar ik die dag weer gefietst had. Van hem kwam dan ook de tip om bij de Col de St-Jean eens via Ballons en Izon-la-Bruisse een lus in de vorm van een '8' te fietsen. Het is er toen echter niet meer van gekomen. Gedeeltes van het parcours van die '8' waren de afgelopen dagen echter al wel onderdeel van mijn fietstochten.

In Montbrun-les-Bains eerst maar eens linksaf...



De atmosfeer is inmiddels een beetje tot rust gekomen en met m'n rug gaat het ook iets beter. Daarom moest het er vandaag dan maar van komen, die hele '8' fietsen. Het lastigste deel daarvan leek mij de klim vanuit Eygalayes naar de Col de Muse. Vorige week hebben we die route met de auto verkend. Zo 'strak' als het wegdek vanaf de Col de St-Jean naar de Col de Muse is, zo goed is de kwaliteit van het weggetje vanaf de andere kant helaas niet. Het is eigenlijk niet eens zo slecht, doch grote stukken van die route zijn nog niet zo lang geleden van een nieuwe laag gravillons voorzien, waardoor er nog erg veel losse steentjes liggen. Over een smalle weg vol bochten, klim je daar 7,5 km door een schitterende omgeving naar de col. Op pad dus...

...en net buiten Montbrun rechtsaf de D159 op:




Aan wegwijzers hier geen gebrek :



Het weerbericht vertelde mij dat het vandaag, bij een frisse wind uit 't noorden, maximaal zo'n 20 graden zou worden. Uit de wind en in de zon is het hier dan erg aangenaam. Wanneer je echter in de schaduw fietst, boven op een winderige col staat of gaat dalen, is een shirt met korte mouwen toch wat 'magertjes' wat kleding betreft. Dus mijn kledingkeuze voor vandaag was lang - driekwart. Dat laatste voornamelijk omdat ik de afgelopen dagen ook last had van een wat gevoelige rechterknie. Tijdens het maken van bovenstaande foto's - het was toen nog geen half tien - leek mijn wat dikkere shirt met lange mouwen haast al weer te warm. Daarna, fietsend door de nauwe, donkere Gorges d'Aulan, was ik er echter wel weer blij mee .

Volop genietend van de schitterende omgeving hier en zonder deze keer te stoppen op de Col d'Aulan (845 m), fietste ik over deze Route remarquable naar de T-splitsing bij de D546. Daar ga je voor de fietsroute van
la Drôme à vélo D linksaf, doch het vervolg van mijn tocht is vanaf hier richting Mévouillon, rechtsaf dus.

Hier gaat 't rechtsaf naar de volgende col:



Het eerste stukje over de D546 is min of meer vals plat, want met 2 à 3 procent stijgen heb je 't wel gehad. De wind blaast ook nog eens schuin van achteren, zodat het makkelijk gaat. Voor mij ligt het door de zon beschenen schilderachtige berglandschap. Vanaf Mévouillon begint de klim naar de Col de Mévouillon (890 m). Ook geen onmogelijke klus, want 't is 4% in het eerste stukje en 6% vlak voor het colletje. Uit de richting waar ik zojuist vandaan ben gekomen, komt een oranje veegauto met zo'n 'kamerbrede' rolbezem de col op. Dat is geen overbodige luxe, want de stevige buien van de afgelopen dagen hebben nogal wat grind en zand over de weg gespoeld.

Het bord op de Col de Mévouillon staat nu eens niet op een paaltje:



Na deze col hoef ik voorlopig weinig te doen, want voordat ik de afslag naar Eygalayes zal nemen, ligt er een ruim 11 km lange 'afdaling' voor mij. Met de wind, die nu nog steeds uit een gunstige richting blaast, zal ik straks op de terugweg wel niet zo blij meer zijn. Dan wordt het op dit 'vals plat met wind tegen' waarschijnlijk behoorlijk 'buffelen'. Maar goed, zover is het nog niet en op dit moment is het alleen maar genieten geblazen in zo'n schitterende omgeving. Daarom fiets ik de afslag naar Eygalayes ook bijna voorbij. Net op tijd zie ik dat ik er al ben! Net op tijd, nou ja, ik ben al een paar meter te ver doorgereden .

Midden in Eygalayes moet je, vanuit het zuiden komend, linksaf als je over de D592 naar Izon-la-Bruisse wilt. De klim begint mild, doch al snel ga je echt klimmen. Om mijn rug en rechter knie niet onnodig te belasten, loopt de ketting over 34x26. De klim verloopt in dit eerste deel redelijk gelijkmatig (7-8 procent). Zoals ik hierboven als schreef, ligt er veel los split op de weg. Een eind boven mij hoor ik een rauw motorgeluid. Er komt een forse bestelwagen naar beneden. Hopelijk geeft dat zometeen geen problemen op dit smalle weggetje, want vanwege de losse steentje is op 't kantje rijden geen aantrekkelijke optie. Temeer daar de onderliggende asfaltlaag steil afloopt. Het duurt even voordat de auto beneden is. Hij arriveert, net voordat ik er ben, bij een smal bruggetje en in een ruime bocht voor dat bruggetje kunnen we elkaar daarna gelukkig moeiteloos passeren.

In de haarspeldbochten liggen telkens wel heel veel gravillons, zodat er daar voorzichtig gemanoeuvreerd dient te worden. Verder gaat het klimmen vlot en pas anderhalve kilometer of zo voor Izon is er een steilere passage (11%). Mijn 'shirt voor kille dagen' is tijdens het klimmen eigenlijk al weer iets te warm, want de zon schijnt hier volop en er is nauwelijks wind. Na Izon, wat overigens weinig meer is dan wat goeddeels verlaten huizen en een Mairie, verandert het wegdek. Er volgt nu een wat langere afdaling, deels over goed asfalt, deels over asfalt met wat kleine gaten en soms ligt er ook nog veel gruis op de weg. Na 't bruggetje over een bergbeekje hervat de klim zich. Ook hier weer stukken vrij recent van nieuwe steentjes voorzien asfalt. Maar er ligt minder 'troep' dan in het eerste deel van de klim. Er komt mij een auto van de een of andere verzekeringstoko achterop. De chauffeur (of chauffeuse) houdt netjes rekening met de fietser .

Op ruim een kilometer voor de col kan ik afschakelen naar 34x23, want hier - met de col al in zicht - is de klim wat minder steil (6-7 procent). Al met al is het een leuke klim en fiets je in dit ruige, verlaten landschap, door een werkelijk prachtige omgeving. Deze kant van de col is vanwege het wegdek en de vele kort op elkaar volgende bochten echter niet zo geschikt voor de afdaling. Bij de Col de Muse (1210 m) loont het de moeite om even wat rond te kijken en van de vergezichten te genieten.

Vlak voor de Col de Muse is dit 't vergezicht:
(Montagne de Chamouse)



Vanaf de col is het nog een peulenschil naar de 'buurman', de Col de St-Jean (1158 m), waar net een groep Franse racefietsers is gearriveerd. Leuk voor m'n foto!
In mijn vorige verslagen is te zien en te lezen dat je op deze col een schitterend zicht op de Alpen hebt..

Druk babbelende Fransen op de Col de St-Jean:



Om de eerste 'lus' van de '8' te sluiten, moet ik terug naar Eygalayes. De afdaling is redelijk 'technisch', maar goed te doen en ook het wegdek is O.K. Bovendien fiets je ook hier - het wordt haast eentonig - in een erg aantrekkelijke omgeving. Daarom ben ik maar weer eens een keer gestopt voor een plaatje.

Een kilometer onder de Col de St-Jean is dit het vergezicht:




Het is mijn bedoeling om onder in de afdaling opnieuw even te stoppen, nu voor een foto van de Cimetière National Militaire bij Eygalayes. Als ik daar ben, m'n fiets tegen de boom heb geplant, de camera heb gepakt en een geschikt standpunt voor het maken van de foto zoek, komen de Fransen naar beneden gesuisd. Dat fotomoment mis ik helaas. En vanuit de richting Eygalayes komt een groep fietsers omhoog. Ik verwacht dat ze door zullen rijden, want de klim is voor hen immers nog maar net begonnen. Maar nee hoor, de hele groep stevent regelrecht op de erebegraafplaats af. Ze zijn van het type 'fietstoeristen met fluorescerende hesjes'. Hun fietsen worden tegen de muur van de begraafplaats geparkeerd, sommigen trekken hun hesje of eveneens fluorescerende windjack uit, terwijl een paar mannen een boom of struik opzoeken voor je-weet-wel. Het zijn zo te horen (en te zien ) Engelsen. Vlak voor mij een man met spierwitte benen, reflecterende enkelbanden (!) en een baardje. En ik hoor hoe een vrouw de namen van de oorlogsslachtoffers hardop begint voor te lezen. Dit is geen entourage voor een respectvolle foto van de eregraven van de Maquis du Ventoux (Verzetsstrijders van de Ventoux). Straks kom ik hier nog een keer langs, zodat ik dan een tweede kans hoop te krijgen...

Verder maar weer, terug naar de D542. Tussen Eygalayes en die weg jagen een vijftal motards mij nog de stuipen op het lijf door hun plotseling opkomend motor geraas en door rakelings in een bocht langs te scheuren. Een beetje meer respect voor een medeweggebruiker was niet verkeerd geweest. De wind blaast mij snel richting Lachau en even verder is bij la Calandre de afslag naar Ballons al. De klim naar dit dorpje is makkelijk: 6-7 procent. Daarna is er even een korte afdaling. Wat ik niet verwacht had, volgt na die afdaling. Een gemeen steil stuk klimmen om weer op de D170 te komen. Hier moet toch echt weer 34 x26 geschakeld worden en kom ik voor menige passage uit het zadel. Er zitten dan ook stukken van 11 en 12 procent in! Dat hakte er wel even in en zodoende heb ik de rest van de klim naar de Col de St-Jean dan ook maar op 34x26 gedaan. Al was het maar om weer een beetje bij te komen . Deze klim was, in tegenstelling tot wat ik verwachtte, veel lastiger dan de klim naar de Col de Muse. Die leek tijdens de verkenning met de auto nogal onregelmatig en steil.

Grafisch gezien is de '8' nu getekend, maar je kunt natuurlijk niet voor eeuwig op een col blijven staan .
Dus, hup, maar weer naar beneden. En bij de erebegraafplaats knijp ik opnieuw 'in de remmen'.
De fietser(s) die ik ook nu weer vanuit Eygalayes omhoog zie komen, zullen nog wel even tijd nodig hebben voor ze ook bij het monument zijn. Met voluit wapperende vlag komt deze plek netjes op de foto te staan.
Ah, daar zijn de fietsers nu ook. Het is een echtpaar op een tandem. Daar waar ik dacht op het bankje even mijn appeltje te kunnen eten tijdens een moment van bezinning, wordt de tandem in volle lengte tegen het zitgedeelte van de bank geplaatst en kuieren de fietsers wat rond. Ik laat 't maar zo en blijf dan maar staan, daar in de schaduw van de boom...

De Cimetière National Militaire bij Eygalayes:




De D170 richting Col de St-Jean, gezien vanaf de bocht bij de erebegraafplaaats:
(De tandem is zojuist vertrokken en rijdt al weer bijna het beeld uit)



De tegenwind op de D542 valt eigenlijk best mee en van vermoeidheid heb ik ook nog geen last. Waarom dan nu rechtstreeks naar Séderon fietsen, terwijl er nog een leuk ommetje via Vers-sur-Méouge voor 't grijpen ligt? Zo gedacht, zo gedaan. Tot aan Vers is het allemaal goed te doen. Vers is ook al niet veel meer dan de Mairie, met daarnaast een glascontainer en een paar 'kliko's', plus wat verspreid staande huizen. Hier fiets je nog weer verder de binnenlanden in, door een streek waar slechts verspreid een boerderij op de berghellingen te vinden is. Na Vers wacht mij de 'verrassing' van nog een gemeen steile klim. Ook nu is m'n verzet opnieuw 34x26 en ook nu moet ik regelmatig uit het zadel, want de stijgingspercentages liegen er weer niet om. De D225 loopt hier met 10-12 procent omhoog, tot straks uiteindelijk 923 meter hoogte bereikt wordt.

Er komt een, gelukkig niet al te grote, landbouwtrekker naar beneden. De boer geeft mij de ruimte. En daar is, bij zo'n afgelegen boerderij, de 'col' al. Rechts gaat een onverhard weggetje verder en naar links ligt de afdaling naar de D546 voor mij. Hè, hè, dat hebben we gehad! De afdaling gaat gelukkig over een goed wegdek en door een mooi hoekje van la Commune de Vers-sur-Méouge. Via de D546 kom ik, met de wind in de rug, weer op de D542. Door het ommetje via Vers, heb ik ook de rest van het rechte stuk 'D542 met wind tegen' omzeild . Maar wat is nu lastiger om te doen, een paar kilometer wind tegen of een helling van 10 à 12 procent? Zeg 't maar...

Over Séderon schreef ik in mijn vorige verslag nog:

...Het is er trouwens een dooie boel. M'n vrouw en ik hebben er onlangs nog gezocht naar een terrasje om un café te drinken. Niets gevonden!

Vorige week bleek dat dit toch nog wel meevalt . Middenin het stadje, ongeveer halverwege de nauwe en enigszins donkere passage van de D542 door Séderon, hebben wij alsnog een bar-restaurant ontdekt. Je rijdt er zo voorbij, want veel meer dan een deur met aan weerszijden een smal venster is het niet. Doch eenmaal binnen, blijkt het behoorlijk ruim van opzet te zijn. Eerst kom je in het café-gedeelte, dan in het restaurant en in de tuin er achter is ook nog een leuk terras. We hebben er voor een prik gegeten. Eenvoudige rechttoe-rechtaan kost, doch heel smakelijk en echt op z'n Frans bereid en geserveerd. Met een glaasje wijn erbij en café ter afsluiting, kostte een drie gangen menu net iets meer dan € 34,00 . Totaal, dus voor twee personen welteverstaan. Maar er gewoon een kop koffie of een glaasje rosé drinken kan dus ook . In dit soort restaurants eten vaak Fransen die voor hun werk onderweg zijn, of die - al dan niet tijdelijk - daar in de buurt aan 't werk zijn.

Wanneer 's middags de zon de Grande Rue in Séderon beschijnt, mis je de Bar de l'Europe minder snel:



De rest van deze 93 km lange fietstocht is niet eens zo lastig en de benen doen het nog prima, maar eerlijk gezegd heb ik eigenlijk geen zin meer ( ) in de 4,5 km lange klim naar de Col de Macuègne (1068 m). En toch zal ik er aan moeten geloven. De klim gaat wel vlot hoor en het vooruitzicht van een leuke afdaling motiveert mij alleen maar om het tempo redelijk 'strak' te houden. Hoe eerder ik boven ben, des te eerder ik aan de afdaling kan beginnen, nietwaar?
Omdat dit (voorlopig) waarschijnlijk m'n laatste fietstocht vanuit Montbrun is, ben ik in de afdaling een paar keer gestopt om met de camera - zowel letterlijk als figuurlijk - terug te kunnen kijken op de mooie omgeving tussen Barret-de-Lioure en Montbrun-les Bains. Hier zijn de plaatjes!

Blik op het dal en de Mont Ventoux vanaf D542 bij Barret...:




...en wat lager in omgekeerde richting:




Nog een keer in detail, met Barret boven in beeld:



Heb ik 'eindelijk' die '8 van Eygalayes' toch een keer gefietst ! En met daarbij een gemiddelde van 20,2 km/u plus 1867 hm kan een mens ook best tevreden zijn. Hopelijk 'trekt' iedereen hier op 't forum dit verslag inmiddels wel weer...

[jokidoki]

Pfff, trekken is een groot woord. Ga vooral door met dit soort mooie verhalen, ik heb tot nu toe 1x in die regio mogen fietsen en jouw verhaal brings back memories. Zeker met die mooie fotos en die rotfiets er telkens in. Rotfiets omdat die fiets pijnlijk laat zien dat jij daar aan het fietsen bent en wij achter het burotje zitten hier. Het zij je gegund. Geniet ervan, dan genieten wij mee.

[Le Grimpeur]

Bédoin - Bédoin (104 km)
(Rondom de Mont Ventoux, op maandag 21 september 2015)

De leuke Marché Provençal welke op zaterdagen in Montbrun-les-Bains gehouden wordt, is toch enigszins bescheiden van opzet. Daarbij vergeleken heeft de grote maandagmarkt in Bédoin wat meer variatie te bieden. Het is inmiddels al weer een aantal jaren geleden dat we daar rondgeneusd hebben. Madame le Grimpeur wilde er wel weer eens een kijkje gaan nemen. Nu zou het vandaag schitterend fietsweer worden, beter dan de komende dagen. De weersverwachting voor dinsdag was ook niet slecht, doch met een ciel voilé en een graadje minder leek maandag toch dé dag om te gaan fietsen. Voor woensdag wordt er een Mistral - met rafales tot 75 km/u - verwacht. Ook geen ideaal fietsweer dus. Daarom hebben we vandaag in goed overleg ieder 'ons eigen ding' gedaan, madame zou naar de markt gaan en ik zou een leuke tour gaan maken: twee blije gezichten !

Omdat de auto aan de westkant van Bédoin geparkeerd stond, naderde ik 't stadje dus ook vanuit die richting. De markt begint bij de rotonde in de Avenue Barral des Baux, zeg maar de 'hoofdstraat' van Bédoin. Bij het fonteintje naast die rotonde moest eerst even de hoogtemeter van m'n Rox 10.0 gekalibreerd worden: 296 m. De 'hoofdstraat' is tijdens marktdagen met een slagboom afgesloten, doch naast die barrière kon ik met de fiets tussen een bestelauto en een dranghek door daarna fietsend het eerste stuk van de avenue afleggen. Het zal wel niet de bedoeling geweest zijn dat een fietser dat op die manier doet, doch de weg was om goed tien uur nog helemaal leeg en er staan daar ook geen kraampjes. Het tweede stuk, tot aan de afslag naar Flassan, zou ik volgens een 'verkeersbord' (pictogram van een mannetje met fiets aan de hand) lopend af moeten leggen. Er liepen een paar mensen tussen de hier wel op straat opgestelde kraampjes, doch dat korte stukje naar de D213 heb ik 'stiekem' toch op de fiets afgelegd .

Heerlijk in kort-kort en met het vooruitzicht van een mooie tocht door la Provence was Le Grimpeur al meteen in z'n sas. Want ook al is dit een erg toeristische streek, het blijft een fantastische omgeving om in te fietsen. En als je hier al zo vaak geweest bent, komen er ook weer allerlei mooie herinneringen naar boven...

'La Provence' :
(Tussen Bédoin en Flassan)



De Route de Flassan (D213) is een leuke en enigszins geaccidenteerde weg, waar je een schitterend zicht op de Mont Ventoux en over de wijngaarden hebt. En af en toe ontdek je ook grappige dingen, zoals de entree naar een van de huizen langs deze weg.

'Les vélos' :



Als er veel te zien en te genieten valt, ben je ook zo weer in het volgende dorpje. Voor mij was dat Flassan, wat natuurlijk ook even op de foto moest. Terwijl de camera in gereedheid gebracht wordt, komt er een auto met Belgisch kenteken uit de richting van Flassan. Het raampje gaat open en in keurig Frans wordt de weg naar de Ventoux gevraagd. Eerst maar eens informeren of 't wellicht Vlamingen zijn, dan kan ik ze gewoon in m'n eigen taal te woord staan. Dat blijkt inderdaad het geval te zijn. De bestuurder kreeg van mij te horen dat hij, vanwege de markt, de verkeerde dag had gekozen om met de auto de Ventoux op te gaan . Ik voegde er nog aan toe dat, als de mannen de berg op zouden gaan, dit voor de dames in z'n auto misschien wel een mooie gelegenheid was om een bezoekje aan die markt te brengen. Met deze suggestie heb ik mogelijk de invulling van hun tripje danig overhoop gegooid . Maar ik heb de man ook netjes op een kaartje laten zien hoe hij het makkelijkst naar de Ventoux kon rijden en ook waar hij de dames eventueel in Bédoin af zou kunnen zetten. Ik kreeg trouwens ook nog de vraag hoeveel kilometer het naar de Ventoux was... Ik schreef het al, 't waren Belgen .

Flassan:



Is het van Bédoin naar Flassan ook wel een beetje klimmen, van Flassan naar Villes-sur-Auzon gaat het over de D19 in 'vliegende vaart' naar beneden. Je hoeft nauwelijks iets te doen. Ja, ervan genieten, dat natuurlijk wel. Leuk, om zo langs de wijngaarden en het Plan d'eau van Villes-sur-Auzon richting 't stadje te suizen.

Le Plan d'eau:
(Langs de D19, Route de Flassan)




Veel forumleden zullen het wel weten, doch in Villes-sur-Auzon is de 'rondweg' in het stadje eenrichtingsverkeer, dus krijg je de hele mik-mak te zien als je vanuit Flassan naar de Gorges de la Nesque wilt. Zo kom je dan na een driekwart cirkel rond de stadskern uit bij het Café du Soleil, het café dat zijn naam eer aan doet vanwege z'n gunstige ligging.

Café du Soleil in Villes-sur-Auzon:
(Foto voor Gerrit en Sonja )



Vandaag wilde ik in de Gorges de la Nesque nu eens geen 'tijd neerzetten', maar gewoon genieten van het 'voor de zoveelste keer door dit schitterende stuk natuur fietsen'. In de eerste bocht, direct na de Camping Municipal, staat een busje van CycleVentoux. De man naast het busje roept iets in 't Engels naar een racefietser die daar net vertrokken is. Hij fietst op fraaie een rood-witte Dogma, waar zijn enigszins verschoten en wapperende groen-grijze shirt in schril contrast mee staat. Rijdt hij soms op een 'fietsje' van een aanbieder van custom fietsreizen? Je zou 't haast denken .

Een man op een niet minder mooie Specialized S-Works racet voorbij. Rechter kuit zwaar getatoeëerd en op z'n hoofd zo'n moderne SF-helm, zo'n geval waar ze o.a. bij Etixx - Quick-Step ook mee rijden. Ik zou het zelf vandaag rustig aan doen en de niet-vlakke stukken zijn dan ook met 50x21, of als het wat steiler werd met 50x23 gedaan. Dat resulteerde in een van streep-tot-streep tijd van 57 minuten. Voor mijn doen is dat langzaam, want doorgaans doe ik over de klim van de gorges 51 minuten, of zelfs nog iets minder.

Bij de Belvédère de Castellaras ontdek ik dat de man met de S-Works bij een groepje van zes Belgen hoort, vijf mannen en een jonge vrouw. Ze hebben lol en praten honderduit. Mooie fietsen hebben ze. Naast de S-Works zie ik ook nog een fraaie Merckx met Ultegra-Di en een niet mindere Giant. De S-Works is afgemonteerd met Dura Ace-Di, Speed wielen met hoge carbon velgen en een Garmin Edge uit het hogere segment. Wat ik dan niet begrijp, is dat zulk mooi en kostbaar materiaal gewoon tegen de ruwe rotsblokken gezet wordt (letterlijk met de schuine buis tegen zo'n gemeen scherpe rand). En dat die fietsen ook nog eens nonchalant tegen elkaar geplaatst worden. Maar ja, als je je lichaam laat 'bekrassen', lig je misschien ook niet zo snel wakker van een krasje op je dure fiets .

Belvédère de Castellaras:
(Gorges de la Nesque)




Belvédère de Castellaras en de Rocher du Cire:
(Gorges de la Nesque)



Boven mijn hoofd is een Alpha Jet van het Franse stuntteam Patrouille de France aan het oefenen. Het vliegtuig trekt grote cirkels van rode 'rook'. Een moment later komen twee collega's iets hoger ook in actie. Zij maken grote witte achtvormige figuren in de lucht. Een spectaculaire gratis 'vliegshow' voor de bezoekers van de belvédère.
Maar in de afdaling naar Monieux valt er ook nog genoeg te zien. In de verte zijn daar de eerste huizen van Sault al zichtbaar en beneden mij ligt in een leuk hoekje van het mooie Pays de Sault het Plan d'eau van Monieux. Inmiddels is het groepje Belgen ook al gepasseerd. Die zal ik later nog een keer tegenkomen.

Het Plan d'eau bij Monieux:
(Foto voor m'n broer )




Monieux:
(Ook voor m'n broer)



De digitale thermometer van de pharmacie in Sault geeft een veel te optimistische 26 graden aan. Mijn Rox doet er met 27,4 graden zelfs nog een schepje bovenop! Op de weg van Sault naar Aurel is er aan de rechterzijde van de weg redelijk wat schaduw van de op de helling groeiende eikenboompjes, waardoor de temperatuur die de Rox aangeeft langzaam terug zakt naar een voor deze hoogte (ruim 760 m) meer realistische waarde van 22,6 graden.

In Aurel staan in de Belgen bij het terras van 'Hotel le Relais du Mont Ventoux'. Wat later, in de afdaling richting Montbrun, haalt de groep mij weer in. Ik kom even min of meer in het groepje terecht en dat heb ik liever niet. De jonge vrouw en een van de mannen hangen 'aan het rekkertje' zoals onze zuiderburen dat wel plegen te noemen. De twee kunnen absoluut niet dalen. Ze snijden de bochten helemaal verkeerd, of eigenlijk helemaal niet aan. Hun kameraden zijn, op deze weg vol bochten, al lang uit het zicht verdwenen. En de man en vrouw blijven consequent midden op de weg rijden, levensgevaarlijk. Natuurlijk gaat het ook bijna fout, als er uit de andere richting een auto aankomt. De man kan met een snelle stuurcorrectie nog net voorkomen dat hij op de auto belandt. En ze blijven maar midden op de weg rijden en in 't midden door de bochten gaan. Het noodzaakt mij ook om niet te snel te dalen en voldoende afstand te houden voor het geval dat...
Nadat ik even gestopt ben om te beoordelen of ik leuke foto van de Gour des Oules kan maken, wat overigens niet gelukt is, ben ik 't stel gelukkig kwijt.

Op de hoek van de D542, de weg naar Montbrun en de D72 die de Vallée du Toulourenc in duikt, is een grote picknickweide. Bij de ingang staan twee prullenbakken. Daar kan ik mooi wat afval kwijt en nog wat eten, want zo dadelijk moet er weer geklommen worden. Even is er geen verkeer en is het muisstil. Daardoor hoor ik het burlen van de herten in de bossen aan de overzijde. Op de camping in Montbrun hoorden we dat 's avonds en 's nachts ook heel goed, maar overdag was het toch te rumoerig om het waar te kunnen nemen. 's Ochtends vroeg, tijdens het ontbijt, kon je 't af en toe nog wel horen.

Op de fiets maar weer, richting Reilhanette, Savoillan en St-Léger-du-Ventoux. Is het een genot om, zeker van een afstandje, Montbrun-les-Bains te zien liggen, Reilhanette mag er ook wezen!

Reilhanette:



Op dit deel van mijn parcours wissel je aantal malen van departement. Dan weer fiets je in de Vaucluse (84), dan weer in de Drôme (26). Bij een van die 'grensovergangen' staat niet alleen een bord dat aangeeft dat je weer in de Vaucluse komt, maar ontdekte ik ook een leuk 'ouderwets' grenspaaltje. Op dat paaltje kun je ook lezen dat de weg van nummer verandert, want de D72 wordt D41.

Op de grens van de Drôme en de Vaucluse:




Het grenspaaltje:



Net voor deze overgang staan twee auto's met Zwitsers kenteken (kanton BE = Bern) geparkeerd. De ene auto rijdt over een steile en onverharde afrit het veel lager gelegen weiland in. Dan volgt de andere, die het achteruitrijdend probeert. Een van de Zwitsers geeft een enorme brul, want 't schijnt niet helemaal goed te gaan. Wat willen die lui daar? Er worden wat spullen uit de eerste auto geladen. Gaan ze picknicken? Dat kunnen ze dan beter een paar kilometer terug gaan doen, op de plek waar ik zojuist nog was. Toch maar eens even informeren . 'Hallo, möchten Sie picknicken?', roep ik. Een van de mannen kijkt op, maar verstaat mij kennelijk niet. Als ik wat dichterbij ben, herhaal ik de vraag nog eens. Hij begrijpt of verstaat mij nog steeds niet. Dan vraagt hij, nog steeds in het Duits, of ik hongerig ben en of ik wat wil eten? 'Nein, möchten Sie etwas essen? Picknicken?' (kennen de Zwitsers dat woord niet, dat is toch goed Duits?), vraag ik nog maar een keer. Dan zegt de man, geloof het of niet, 'Spreekt u Nederlands?'. Heb ik dan zo'n accent? 'Ja, u ook?' 'En beetje', komt er als antwoord. Enfin, hij spreekt behoorlijk goed Nederlands en weet ook van de picknickweide. Maar ze gaan hier schilderen! Ik zie 't, want er komen nu ook grote rechthoekige tassen uit de auto. Hij bedankt mij voor de tip en wenst mij nog een goede vakantie en ik hen uiteraard ook.

In de pittoreske Vallée du Tourlourenc is het winderig en heb ik zelfs het gevoel dat ik de wind tegen heb. Aan mijn snelheid is dat niet te merken, want de rit vlot goed. Bij het vlak voor St-Léger gelegen bruggetje over de Toulouenc (403 m) gaat de ketting naar het binnenblad om mij met 34x21 tegen de helling op en het dorpje in te helpen. Na St-Léger daalt de weg weer even, doch bij de afslag naar les Terres Rouges begint dan de klim naar de naamloze col in de D40. Links van mij ligt de machtige Mont Ventoux en links en rechts van de weg het struikgewas van de garrigue. Wie wil hier nu niet fietsen? En zeker op z'n mooie dag als vandaag!
Vlak voor de top van deze klim, op volgens de Rox 590 m, kom je weer in de Drôme. Na deze 'col' duik je dan over een vrij brede en overzichtelijke weg naar de bij het Domaine du Pas du Ventoux op 386 m hoogte gelegen Col de Veaux. Op de col ben ik linksaf gegaan, richting het Hameau de Veaux, wat je vanaf de D40 en de D40a al goed ziet liggen.

Het Hameau de Veaux en omgeving:



In de schitterende omgeving van Veaux volgt er, richting Malaucène, eerst de een beetje op-en-af gaande klim naar de Col des Gainons (446 m). Het is een vrij pittige klim met stijgingspercentages van 7-8. Na dit colletje, waar geen naambord of streep te vinden is, kom je in een met dichte eikenbosjes begroeide kloof terecht. In die kloof begint de weg al snel weer te stijgen en mag je over een helling van 5-7 procent naar de Col des Astauds (456 m) verder de kloof uit klimmen. Ook op deze col staat geen naamboord, maar hier is wel een 'GPM-streep' over de weg getrokken. En daarna? Daarna een flink stuk dalen. In die afdaling naar Malaucène zit nog een klein 'pukkeltje', doch dat mag de 'daal-pret' nauwelijks drukken.

Voor mij begint het nu op te schieten. Op de diverse terrasje in Malaucène wemelt het natuurlijk weer van de racefietsers en ik meen te zien dat er ondertussen al weer een nieuwe fietsenmaker (met verhuur) bij gekomen is. Maar..., ik kan 't mis hebben .
Natuurlijk verheug ik mij ook nog op de klim naar de Col de la Madeleine, die volgens de IGN- en Michelinkaarten op 458 m ligt, maar volgens het bord op de col op 448 m . Na de col kom je eigenlijk pas op het mooiste stukje van de D19, het vrij open deel van deze weg naar Bédoin.

'La Provence' :
(Tussen de Col de la Madeleine en Bédoin)



Maar ook de afdaling naar 't stadje is een genot om te doen. Nog even het gemiddelde een paar punten opkrikken, om dat in Bédoin subiet weer te verliezen vanwege het stokkende verkeer en de hoge verkeersdrempels. En Madame? Madame heeft een prima dag gehad, doch dat geldt zeker ook voor mij. Mijn tochtje ging vandaag bij fraai weer en in een schitterende fietsomgeving over een mooi parcours. Naast 104 km heeft dat ook nog eens 1443 hm opgeleverd. Wie kan er dan niet tevreden zijn?