Mijn drenthe200
Smorgens om 2:30 word ik wakker en besluit eruit te gaan. En niet te wachten tot 3:00 tot de wekker gaat.
Ik stap na ik wat laatste spullen in de auto heb gelegd achter het stuur.
2 uurtjes rijden zegt de navigatie.
Even na 5:00 kom ik aan in roden en parkeer ik op het drassige veld.
Het is als gezellig druk en er hangt een leuk sfeertje.
Ik praat wat en haal in de pompstee mijn start nummer.
Het is veel kouder dat ik had verwacht en besluit een extra paar handschoenen in m’n tas te stoppen die ik inlever bij de wagen voor de 100 km stop.
Op naar de start. 6:10 worden we door de laatste deelnemer van de 2017 editie afgeschoten.
De eerste paar kilometers gaan lekker. In een pelotonnetje over de weg. Rustig warm worden. Koud heb ik het niet.
De eerste onverharde stroken komen er aan en ik eet snel wat. de tijd vliegt. Het gaat ook lekker en voor het ik weet zijn we bij de eerste stop.(38 km Balloo)
Ik pak wat eten en rij meteen door.
Op naar gieten. Uurtje later ben ik in gieten. (58km) Pak weer snel wat eten en vul m’n bidon. Het is koud -6 zegt wahoo. Ik besluit door te rijden.
De zon komt op. De luchten zijn adembenemend en geniet van de mooie omgeving. Voor ik er erg in heb ben ik in Schoonloo (84km) weer vul ik m’n zakken maar Ik heb niet veel trek meer. En alles wat ik eet begint me tegen te staan. Ik moet lossen uit het groepje. En een flink stuk alleen.
Ik voel een stevige buikpijn opkomen.
En net als ik wel aanzetten voor een klimmetje schiet er kramp in beide benen. Ik kom maar net boven en kom met moeit normaal van m’n fiets af. Ik sta wat te rekken en strekken. Ik neem 2 paracetamol. Uit een bidon met slush.
Lekker koud ook. Ik sta in een dik bladerdek en m’n voeten doen zeer van de koud. Verder heb ik het niet koud. Maar voel mij grieperig. Hoe moet dit ooit goed komen. Nog 6 km naar Beilen. Er stopt een rijden en vraagt gaat het wel. Ik heb kramp aan beide benen. Zeg ik kort. Wacht ik heb magnesium voor je. Ik kou een tablet weg. De jongen zegt en niet te zwaar trappen hè. Hij stapt op en weg. Ik voel me alleen. En stap weer op en tel de kilometers weg naar Beilen. Ik kruip met een slakken gang over het parcours en word links en recht voorbij gereden. Als ik in Beilen (100km) kom haal ik mijn tas op. En rij door naar achter de trailer. En het duizelt voorover hang ik over de fiets. Even denk ik zal ik stoppen. Maar nee dat wil ik niet. Koud heb ik het niet. Ik neem mij voor te stoppen als ik het niet meer warm kan houden. Ik trek een droog onder shirt aan wissel m’n muts en handschoenen. En kom achter de trailer vandaan. Ik pak toch maar wat eten knabbel het op en loop ondertussen wat rondjes. Het is druk bij het rode kruis. Veel mensen onder een isolatiedeken.
Na een 20 min besluit ik verder te rijden.
Op naar Dwingeloo.
Ik probeer bij wat mensen aan te haken. Maar eigenlijk rijd iedereen te hard. Ik heb nog steeds geen trek en buikpijn. Op een rustig stuk leeg in m’n maag. Ik kijk om mij heen. Eigenlijk best mooi hier.
Ik spoel m’n mond met water en eet een ontbijtkoek want niet eten is geen optie.
Als ik weer verder rij voel ik dat ik er goed aan heb gedaan. En lijkt m’n buikpijn over.
Ik kom aan in Dwingeloo (128 km) ik vul m’n zakken met eten. Eet een banaan en drink wat bouillon. Het smaakt me wel.
Het is een korte stop in een mooi dorpje.
Ik rij na een sanitaire stop weer door de kramp is weg en probeer het tempo wat op te voeren. Ik en geniet wat van de omgeving. Ik haal zo waar weer wat mensen in. De gummiberen die ik bij de stop pak smaken lekker en kan ook weer wat eten aan. Ik verheug mij op een lekkere pannenkoek in Appelscha. Om even over 16 uur kom ik aan in Appelscha 161 km.
De muziek schalt door de boxen het is er gezellig en de pannenkoek smaakt me. Een tweede durf ik niet aan. Ik neem nog een reep mee. En zet m’n lamp weer op het stuur. Want het zal zo donker worden.
Op naar een. We rijden over een pracht stuk hei. Ik zie wat wild in de verte en een grote uil vliegt een eind voor m’n fiets uit.
Ik sluit aan bij twee jongens die er redelijk doorheen zitten. Ik maakt een praatje en doe wat kopwerk voor ze. De stop van Een is een sombere. In klauw nog wat gummiberen mee en besluit alleen de finale te rijden. Nog 16 km.
De het laatste stukje gaat lekker. Alleen m’n voeten zijn koud. Verder gaat het wel. Even voor 19 uur zie ik de lichtjes van Roden.
Ik hoor de luidspreker en 19:00 rij ik het podium op. BINNEN denk ik. 12:53:00 totale tijd 10:49:55 rij tijd 18,8 gemiddeld.
De medaille word omgehangen.
Ik plof in de pompstee op een houten bank. Eet een bord pasta.
En ga naar de auto. Zet de kachel alvast aan. Klee mij om fiets achter in en rij naar huis. Even over 21:30 plof ik op de bank en een uur later lig ik in bed. Ik voel me eigenlijk best moet. Wat een dag. Een mooie dag maar voor het mooie iets te zwaar. Editie 2018 vond ik minder zwaar. De temperatuur was toen lager en de tracks water veel droger.
Hulde aan de organisatie alles was weer top geregeld. En als je nog eens een uitdaging aan wil gaan is de drenthe200 zeker een uitdaging.
Maar zorg dat je fit bent.
Nu een paar dagen later kijk ik er met genoegen op terug. Misschien volgend jaar weer.