Na wat wikken en wegen wilde ik dit jaar weer eens naar Morzine toe om aldaar o.a. de cyclo La Morzine Haute Chablais te fietsen.
Door omstandigheden kon ik daar pas op de woensdag voor de cyclo aankomen.
Enfin, het beste ervan maar gaan maken.
Een leuk hotel aan het Lac de Montriond wat pal aan de finish van de cyclo ligt met bijzonder vriendelijke eigenaren.
De donderdag gelijk maar een pittige toch gemaakt, ja ik weet dat het misschien voor de cyclo niet verstandig is maar de omgeving is zo mooi dat het ook zonde is om het niet te doen.
Bovendien stonden er nog twee cols uit de BIG lijst in deze omgeving op blanco, de col des Arces en de col de l’Encrenaz. Maar, in het boek met 500 Europese beklimmingen of klimapp voor de digitale generatie, vond ik nog een aanrader, de klim naar Bise, nummer 65.
Dus via de Col du Corbier eerst hier maar heen gefietst. Een pittige doodlopende klim maar adembenemend mooi. Onbekend, je hoort er niet veel over maar ik vond dit zo mooi dat het egoïstisch en misschien wel crimineel is om van deze prachtige klim geen melding te maken en te delen op dit forum. Ik ben het echter absoluut niet eens met het eerste gedeelte van de beschrijving uit het boek van 500 Europese beklimmingen. Sorry beste schrijvers hiervan.
Er wordt melding gemaakt van een aanvankelijk steil, smal en doodsaai bosweggetje dat plotseling uitkomt in een sublieme Alpenclimax. In dat doodsaai kan ik mij absoluut niet vinden. Het is een prachtig, prima geasfalteerd weggetje dat door het bos tussen vele klaterende watervalletjes en rotsformaties naar boven loopt. Je bent hier helemaal alleen met de natuur, het is werkelijk subliem!
Een aanrader voor een ieder om ooit eens te doen.
Ik zie verder nog dat er een tijdslimiet is bij Taninges van 15:25 uur, voor mij altijd iets om in de gaten te houden.
Op zondag is het dan zover. Twijfelen over wel of geen jasje of windbrekertje meenemen. Besloten om armstukken met een windbrekertje mee te nemen. Het weer is enigszins bewolkt, volgens de voorspelling zou de zon nog wat doorbreken maar aan het einde van de middag mogelijk wat regen.
De start is in het centrum van Morzine. Na het gebruikelijke, merendeels onverstaanbare geschal door slechte luidsprekers waar ik nog wat waarschuwingen uit oppik voor een tweetal wegwerkzaamheden gaat het om 08:00 uur ook daadwerkelijk van start.
Na een korte afdaling gaan we de col de Joux Verte op. Niet van de klassieke kant maar vanaf Montriond. Dat is verstandig van de organisatie want de afdaling terug naar Morzine loopt dan over bredere wegen en aangezien het veld nog niet compleet uit elkaar geslagen is, is dat veel veiliger.
Vervolgens gaat het hard in dalende lijn naar de voet van de col du Corbier. Die begint met een procent of 7 maar wordt steeds steiler met de laatste kilometers van zo’n 9%.
De afdaling is er één met veel bochten die niet echt lopen. Snelheidsrecords zal je hier niet bereiken wel kan je hier je daaltechniek inzetten en dalen is en blijft toch een feestje.
Beneden aangekomen gaat het naar de Col du Grand Taillet die bijna vlak begint maar zo’n beetje alle hoogtemeters heeft verstopt in de laatste 2 kilometer.
Het windbrekertje en de armstukken zijn aan de voet definitief uitgegaan. Dan doet zich ook de reden van de twijfel tot meenemen hiervan voor. Het zijn weliswaar kleine opvouwbare spullen maar toch, je moet ze ergens opbergen. In mijn zakken zit ook nog ander spul. Het past allemaal wel maar minder is beter en vooral aangenamer. Ik ben overigens niet de enige, ik zie velen met nog grotere uitpuilende zakken.
Na de afdaling is er een venijnige klim naar La Vernaz waar de eerste bevoorrading is. Dat is bij een cafeetje. Deze bevoorrading heeft wat stokbrood, energiedrank en …………… de bemensing van deze bevoorrading biedt een roseetje aan. “Monsieur, vous avez envie d’un verre de rosé?” “ Non, merci, il est encore trop tôt.”
Nadat ik van de verbazing was bijgekomen en bidons had gevuld afgedaald de prachtige vallei in waar de col de Jambaz beklommen wordt. Deze stelt niet veel voor wat moeilijkheidsgraad betreft. Het is meer een vals plat.
Natuurlijk kan je jezelf hier volkomen over de kop rijden. Het nodigt ook uit tot hard doortrekken.
Uiteindelijk kom je via golvende wegen uit op de weg naar Taninges waar nog een bevoorrading is die niet veel voorstelt. Deelnemers die hadden gerekend op een goede bevoorrading zullen dan ook geconfronteerd zijn met een domper. Ik neem dan ook altijd zelf mijn spullen mee.
Wel is de route uitstekend uitgepijld en staan er op alle kruispunten beveiligers en dat ervaar ik als zeer positief.
Op deze weg sluiten er drie man aan in mijn wiel die geen van allen bereid zijn om ook maar 1 meter kopwerk te doen. Als ik ze dan toch op kop dwing zakt de snelheid gelijk tot een zodanig bedenkelijk niveau dat ik het verder maar negeer en doortrek met het jonge spul in mijn wiel.
Het is benauwd weer, ik zie wat donkere wolken hangen maar het is droog.
We zijn op weg naar de Joux Plane, de voet is in Samoens maar plotseling blijkt dat wij niet de klassieke route pakken die bekend is van de Tour maar wij worden ruim voor Samoens naar links gestuurd een soort muur op.
Staan op de pedalen, worstelen naar boven door een smal steil paadje. Hoeveel procent dit is weet ik niet maar als ik tegen de 20% zeg zal ik er niet ver naast zitten.
Dat komt uit op de klim naar de Joux Plane. Het voordeel is dan weer wel dat hierna plotseling de stijgingspercentages van de Joux Plane minder zwaar aanvoelen.
Dat gevoel duurt overigens niet zo lang. De Joux Plane is niet voor niets een steile col die veel vraagt.
De uitzichten en doorkijkjes zijn prachtig maar het wordt nu toch echt wel zwaar.
Af en toe word ik ingehaald en af en toe haal ik nog iemand in. Er zit een deelnemer wat verdwaasd op het asfalt. In de bochten staan fietsers langs de kant stil, hangend over hun stuur.
Ja, fietsers die in staat zijn om in de top van de cyclo’s mee te draaien zien dit beeld zelden.
Maar uiteindelijk is het een kwestie van stug doorgaan en ook als de snelheid zakt tot 8 of 9 km/h kom je uiteindelijk boven.
Vlak onder de top zie ik dan toch een ongeval waarbij een motor is betrokken. Daar is voldoende hulpverlening bij en ik fiets door naar de top en verder naar de hobbel van de col du Ran Folly. De afdaling naar Morzine is een technische afdaling die veel concentratie vraagt en gewoon ontzettend leuk is om te doen.
Weer dwars door Morzine langs de start en dezelfde route van de ochtend naar Montriond.
Dan volgen de laatste kilometers klimmen naar het Lac de Montriond waar de finish is.
Wat er nog over is pers ik er hier nog uit en voldaan rol ik over de finish.
Een prachtige tocht en een top dag gehad!
Het blijkt dat ik met 7:44 ruim goud heb in mijn F categorie dat is natuurlijk ook wel aardig om te horen.
