Marmotte 2018
-
michielkreutzer
- Forum-lid
- Berichten: 31
- Lid geworden op: 21 mar 2016 13:31
Laurens87, wat een prachtig verhaal en uitstekende rit! Bij zicht op de man met de hamer, gewoon doorrijden inderdaad! Met een hamer slaat de man stilzittende spijkers zo plat, maar bewegende nagels pakt ‘ie zelden!
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 37659
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
daniel1975
10 jul 2018 07:09
+1
Nu graag ook nog uit de achterhoede, dat komt wat herkenbaarder voor
Nu graag ook nog uit de achterhoede, dat komt wat herkenbaarder voor
Less is bore
daniel1975 schreef: ↑10 jul 2018 07:09 +1
Nu graag ook nog uit de achterhoede, dat komt wat herkenbaarder voor
+1
Leuk om jullie verslagen te lezen!
Marmotte 2018 was voor mij de eerste cyclo als beginnende fietser. Helaas op 6 min na geen goud maar een zilveren tijd in de categorie 40-49.
Tot aan de telegraph prima op het 8 uur schema daarna veel last van mijn maag/maag krampen gehad. Moet denk ik qua voeding strategie nog wat ervaring opdoen.
Ik was dan ook zo verbaast om bij de verzorgingspost op de Glandon grote hoeveelheden brie/camembert te zien liggen. Weet iemand wat hier de theorie achter is? Ik was juist in de veronderstelling dat je juist niet vet moest eten pre- en tijdens de race.
Marmotte 2018 was voor mij de eerste cyclo als beginnende fietser. Helaas op 6 min na geen goud maar een zilveren tijd in de categorie 40-49.
Tot aan de telegraph prima op het 8 uur schema daarna veel last van mijn maag/maag krampen gehad. Moet denk ik qua voeding strategie nog wat ervaring opdoen.
Ik was dan ook zo verbaast om bij de verzorgingspost op de Glandon grote hoeveelheden brie/camembert te zien liggen. Weet iemand wat hier de theorie achter is? Ik was juist in de veronderstelling dat je juist niet vet moest eten pre- en tijdens de race.
-
MarkVeenstra
- Forum-lid HC
- Berichten: 6086
- Lid geworden op: 13 jun 2013 15:05
- Locatie: Delft
MarkVeenstra
10 jul 2018 13:53
de theorie is dat het Frans is 
. Voor elke fatsoenlijke fietser is de brie met stokbrood ook een verrassing. Alhoewel ik mensen op de trois ballons ken, die door trainingsgebrek uiteindelijk voor de korte route kozen en zich de Franse keuken wel lieten bevallen tijdens hun toertocht 
. Voor elke fatsoenlijke fietser is de brie met stokbrood ook een verrassing. Alhoewel ik mensen op de trois ballons ken, die door trainingsgebrek uiteindelijk voor de korte route kozen en zich de Franse keuken wel lieten bevallen tijdens hun toertocht WIND allrounder custom build 2015
Canyon Ultimate AL 2013
Canyon Ultimate AL 2013
-
daniel1975
- Forum-lid HC
- Berichten: 37659
- Lid geworden op: 11 nov 2004 14:14
Het heeft wat tijd gekost en is wat te lang geworden, maar hierbij m'n verslag vanuit de achterhoede. Net als op de fiets heb ik ook in BTB verslagen nog wat te leren 
La Marmotte 2018. Een verslag vanuit het slagveld in de achterhoede.
Zondag 8 juli, 6:40, Bourg d’Oisans. “Are you a professional”, vraagt een deelnemer uit New York? Om me heen kijkend zie ik dat hij mij bedoeld. “Because your name and flag are on your number”. Na hem vriendelijk te hebben uitgelegd dat ik verre van professional ben haal ik enigszins opgelucht adem. Niet de enige die zich afvraagt wat hij in dit eerste startvak doet. Om me heen blinkende fietsen die stuk voor stuk een waarde hebben waarbij de prijs van mijn fiets, inclusief Garmin Edge 810 en de hele reis en verblijf naar Les Deux Alpes voor 4 personen in het niet valt. Bereden door renners met een vetpercentage dat lager is dan de gemiddelde stijgingspercentages vandaag. Zou voor mij en m’n 78 kilo ook gelden als de Keutenberg in het parcours zat. Uiteraard ietwat overdreven, maar ik maak me op dit moment overal zorgen om. De enige aluminium Cube peleton race tussen de Italiaanse designers. De enige 105 afgemonteerde stalen ros tussen het elektrisch schakelende carbon geweld. Gebronsde kuiten en gespannen quadriceps stuk voor stuk gesoigneerd en de met gel gestylde lokken onder de aero helmen. Mijn tondeuse heeft slechts m’n hoofd van z’n isolatie ontdaan en mening fronsend wenkbrauw bekijkt mijn “lopersbenen”. De bruin witte scheiding over de bovenbenen bewijst steeds dezelfde koersbroek en koppies staan strak. De mijne ook. Maar dan vooral in gedachten. Gaat me dit lukken? Heb ik genoeg kilometers gemaakt. In de maanden januari tot en met maart heb ik maar 400 kilometer gefietst. Het hardlopen viel te combineren met de drukke periode op het werk en tijdens de campagne, maar het cortisol monster sloopte me nog tijdens de Venloop halve marathon eind maart. Heb ik met de 3.000 kilometer in de maanden april, mei en juni en met de Trois Ballons als slotstuk genoeg basis? Heb ik daarmee genoeg respect voor deze Alpenreuzen?
De tijd van twijfel is voorbij. 7:08 begint de massa voor me in beweging te komen. Als een hongerige slang beweegt de meute dansende helmpjes zich naar voren. Via fora op fiets.nl en stukken op cyclokalender was ik voorbereid op een stevig tempo de eerste kilometers. Dat ik met 38 per uur meedraaiend in een groepje links werd ingehaald alsof ik stil stond had ik dan ook weer niet verwacht. Niet op letten. Ieder zijn of haar prestatie. Eigen race rijden. Bij het stuwmeer van Allemond kort aanzetten, groepje vasthouden en de laatste kilometers naar de Glandon meeliften.
De Glandon. Afgelopen vrijdag heb ik hem nog gereden. De berg leren kennen. 9% over een kilometer zegt niets. Dat kan gerust een paar honderd meter 14% en een paar honderd meter vlak zijn. De eerste kennismaking vrijdag verliep prima. Een heerlijke klim. Fantastische vergezichten. De opdracht is een kleine 10 slagen onder m’n omslagpunt blijven. Binnenblad opzoeken en rustig draaien. De dag is nog lang. Links wordt ik ingehaald. De gele startnummers flitsen aan me voorbij. Niet op letten. Rechts blijven en eigen race. Het spiekbriefje op m’n frame biedt afleiding. 6 kilometer omhoog, 3 relatief vlak of omlaag, 6 omhoog waarvan de eerste stijl, 5 relatief vlak of omlaag en 2 naar de top. Ik heb geen tijd als doel dus heb een 11 uur durende date met m’n hartslag gepland. Zoveel te langer ik onder m’n omslagpunt blijf, zoveel te groter de kans op een hoogtepunt met happy end aan het eind van de dag. En daar gaan we voor. Rustig blijven draaien dus. Genietend van de schaduw, de ritmische ademhaling links en rechts van me. De klikkende shifters. Opletten in de afdaling vanaf Le Rivier d’Allemont. Zorgen dat ik op het binnenblad zit. Geen zin om op de 12% die volgen m’n ketting kapot te trappen. Meteen weer ritme zoeken en door. Vasthouden dat goede gevoel. De top. Je ziet hem. Eerst zie je de weg die doorloopt naar de Croix de Fer, dan zie je het huisje dat de laatste bocht naar links inluidt. Steile maar ook stijlvolle laatste meters van deze fantastische col. Twee uur en 23 minuten na de start ben ik boven. Ruim een half uur voor op het schema dat uitgaat van 18:14:59. De tijd dat je aan de Alpe moet zijn begonnen om te kunnen finishen.
Stoppen doe ik voor m’n gevoel niet lang. Ik bedank vriendelijk voor de stokbroodjes met een soort van salami en brie en pak wat stukken sinaasappel en banaan. M’n aanhang staat onderaan de voet van de afdaling. Het nadeel van internet. Er wordt zo vaak gewaarschuwd voor de gevaarlijke afdaling dat er geen discussie was waar ze me op zouden wachten. Ze moesten zien of ik die helletocht daadwerkelijk had overleefd. Windstopper aan, armstukken omhoog en dalen. De eerste bochten voorzichtig. Youtube had me geleerd dat vooral de eerste drie kilometer voorzichtigheid geboden was en dat je daarna prima kon dalen. Helaas in de eerste kilometers een aantal ambulances zien passeren en ook wat mensen langs de kant zien zitten. Bebloede gezichten en, ik denk, gebroken sleutelbenen. Niet op letten. Focus houden. Soepel dalen. Veel mensen ingehaald. Niet als een malle bijtrappen, gewoon nette bochten rijden. Soepel aangekomen in Saint-Étienne-De-Cuines. Armstukken uit, gelletjes en repen bijvullen en een toilet opzoeken. De zenuwen moeten er per direct uit. Kroegje in en 3 euro betaald voor deze sanitaire noodstop. Dubbel en dwars waard. Scheelt me zeker 5 minuten per klim. Fiets op en verder.
Door de vrijage met m’n omslagpunt in de klim en de heerlijke afdaling een prima gevoel. In m’n koersplan had ik daarom ruimte om goed gas te geven en de juiste groep op te zoeken in het Maurienne dal. Met een dikke 20 kilometer te gaan geen overbodige luxe. Netjes meedraaiend een mooie 32 kilometer per uur gemiddeld komen we aan bij de voet van de Telegraphe. Een 11,5 kilometer lange klim die regelmatig stijgt. Een aantal jaar geleden, net nadat ik de Mont Ventoux van drie kanten heb beklommen, heb ik de Telegraphe en Galibier beklommen. 8 kilo zwaarder deed ik er 4 uur en 20 minuten over. Dat mag vandaag niet gebeuren. Meteen weer naar m’n omslagpunt en ritme zoeken. De temperatuur begint op te lopen dus ik ben blij dat grote delen van de klim in de schaduw liggen. Inmiddels dansen gele, blauwe, rode en een enkel groen stuurbordje als een mozaïek de Telegraph op. De meeste sneller dan ik, een enkeling nog langzamer. Een voelbare spanning. Vrijwel iedereen fit genoeg om lekker te klimmen, maar iedereen beseffend wat nog komen gaat. Rustig doorklimmen. Gehijg achter me. Een blik naar achteren laat zien dat ik wordt ingehaald. Niet vreemd vandaag. Wel dat het is door een hardloper. In een geel shirt. Ik kijk op m’n teller. 9 kilometer per uur. Ik bied hem een slok drinken aan. Hij bedankt vriendelijk. Ik zeg hem dat hij waarschijnlijk wereldkampioen bergop lopen is. Hij lacht en zegt dat hij aardig in de buurt komt. Ik ben gerust. Ik ga niet te langzaam, die gast loopt gewoon moeilijk snel. Ingehaald worden door een gele trui op de Telegraphe is geen schande. Terug naar m’n focus. Hartslag onder de 155 en draaien. De top. Niet stoppen. Sportdrank poeder in een hondenpoepzakje bij me dus stoppen bij het waterpunt na Valloire. De afdaling is te kort voor de winstopper dus gewoon even doortrappen. Een remloze afdaling dus even wat winst pakken. Stoppen bij het waterpunt, bijvullen en gaan. Tot nu toe nog netjes 500 milliliter per uur gedronken en elk half uur een reep, banaan of suikerwafel. Gewoon zo doorgaan.
De Galibier. De eerste 9,5 kilometer niet gek laten maken. Rustig blijven trappen in afwachting van de laatste steile 8 kilometer. Ik wordt voor m’n gevoel door honderden renners ingehaald. Verbaasd dat ik nog steeds mensen achter me zie fietsen. Ik moet wel bijna laatste liggen zo hard gaat iedereen me voorbij. Ik hoop dat ze de finish niet te vroeg afbreken. Een kort gesprekje met een Engelsman die in Haarlem had gewoond. Hij in de “It’s coming home” modus, ik in de “First we have to get home” modus. Rustig doortrappen dus. Ik voel me goed maar doordat de rest een stuk sneller gaat komt de twijfel. Ga ik wel diep genoeg? Ik haal iemand in met een geamputeerd linker been en arm. “Courage” en “Respect” fluister ik hem toe. Een knikje. Ik wordt er stil van. De komende 10 jaar mag ik niet meer klagen. Gebeurde me tijdens de Trois Ballons ook al. Haalde ik iemand in met een ijzeren onderbeen. Sprak m’n respect uit en kreeg als reactie dat hij morgen maar aan een kuit spierpijn had. Ik stil en hij lachen. Relativeren 3.0. Inmiddels begint het warm te worden op de flanken van de Galibier. M’n maag is na een uurtje of 6 ook wel klaar met repen, suikerwafels en isotone sportdrank. M’n afspraak om niet af te stappen doorbreek ik dan ook als ik bij Plan Lachet een colaatje kan scoren. Cola naar binnen en verder. Genietend van het imposante schouwspel boven me. Ik denk 8 wegen die over elkaar heen lopen vol met renners die naar boven zwoegen. En afzien. Wat me opvalt is dat ik inmiddels mensen begin in te halen. En ik voel me eigenlijk best prima. Nog steeds onder m’n omslagpunt en lekker draaiend. Uiteraard doen de benen pijn, maar wel beheersbaar. Het geeft me vertrouwen. Als ik zo door ga duik ik ruim onder de tijd van een aantal jaar geleden, met al een Glandon in de benen. De laatste zware kilometers. Plukjes sneeuw en een opstekend windje. De top. Uiteindelijk vanuit het dal in 3:35 boven. 45 minuten sneller dan de vorige keer. M’n Garmin geeft aan dat het nog geen 3 uur is. Nog 3 uur en een kwartier om de Alpe nog te mogen beklimmen. 48 kilometer afdalen. Het gaat lukken. Het besef komt. Maar niet aan denken. Blijven focussen op je taak. Niet letten op renners die met fiets en al het bord Galibier 2.645 meter beklimmen voor de foto. Gewoon je eigen ding doen. Genieten komt vanavond wel. Bidons vullen, winstopper aan en afdalen. De eerste paar bochten weer in afdalingsmodus komen en daarna een fantastische afdaling gereden. Een groepje gevonden die elkaar verstonden. Een niet uitgesproken afspraak om gezamenlijk snel maar veilig af te dalen. Met ruim 60 per uur door tunnels, om beurten op kop de wind trotserend en slechts zelden teveel risico nemend daalden we via de Lauteret en La Chambre af naar het dal. Met wat korte klimmetjes bij weer een stuwmeer aan de voet van Les Deux Alpes en het weer op het parcours toegelaten verkeer werden ook de laatste kilometers naar Bourg d’Oisans afgelegd. In een uur en 10 minuten stond ik op de parkeerplaats aan de voet van de Alp. Een blik op m’n Garmin liet zien dat ik, inclusief de afdaling van de Glandon, ruim 9 uur op de fiets zat. Stel dat ik met pauzeren 45 minuten over de afdaling van de Glandon heb gedaan, dan zit ik op 8 uur en 15 minuten. Wat was m’n zilver tijd eigenlijk? Zat dat er nog in? Geen seconde over nagedacht. Snel inschrijfbevestiging checken. 9:47. Dan heb ik dus nog 1,5 uur. Kan dat? De Alpe in die tijd met deze inspanning in de benen? Gewoon proberen. Windstopper uit, tuccies naar binnen, bidons bijvullen en gaan. Ik heb de Alpe 8 keer gereden. 7 keer in 2014 en 1 keer afgelopen donderdag, dus ik ken de eerste kilometers en bochten. Ondanks de ‘zilveren haast’ relatief rustig gestart. En maar goed ook. Wat. Een. Slagveld. Slalommend tussen lopende en zwalkende fietsers de eerste bocht doorgekomen. Bocht 21. Nog 4 bochten en het wordt makkelijker. Per omwenteling worden de benen zwaarder. De maag draait en het zweet gutst. Bocht 20. Blijven fietsen. Bocht 19. Negeer de mensen die lekker in de schaduw zitten. Afstappen betekent afzien. Je hebt een 32 achter dus moet dit kunnen blijven trappen. Denk aan die mam met die amputaties. Denk aan dat mannetje in Hegelsom met z’n hersentumor. Pain is weakeness leaving the body. Nog 10 kilometer. Bocht 18. Shut up legs. Mensen lopen omhoog zonder helm. Hou dat ding gewoon op! Gaan. Bocht 17. Ik kijk naar links naar de schaduw en breek. Ik zie een fietser op een muurtje zitten en kijker net te lang naar. Ik steek m’n hand uit en stuur naar links. Ga naast hem zitten. Hij lijkt te slapen met z’n ogen open. Ik vraag of het met hem gaat. Hij kijkt met rollende ogen naar me op en zegt dat hij moe is. Hij heeft maar twee nachten een uurtje geslapen. Hij noemt me Simon. En Robin. En Antoine. Hij spreekt me toe in een aantal talen. Hij lijkt wel te ijlen. Een Brit die een stuk verderop zit zegt dat hij al zo de Galibier af ging. Ik vraag waarom niemand hem tegen zichzelf in bescherming heeft genomen. Ik bel m’n vriendin bovenop de berg. Stuur een motor naar bocht 17. Ondertussen heb ik wat van het isotone sportdrank poeder uit m’n hondenpoepzakje in z’n bidon met water gedaan. Hij drinkt het in een teug leeg. Hij dreigt een aantal keer om te vallen, ik hou hem tegen. 20 minuten wachten later komt er een ambulance. Er wordt een infuus uitgerold en ik stap weer op. Hij doet z’n ogen open en zegt “I like you”. Ik antwoord met “Get well”. Even vergeten. Focus op de pedalen. Rondjes draaien tot je boven bent. Niet meer afstappen. Alleen het waterpunt in bocht 7 mag met een bezoek worden vereerd. Ik haal vele tientallen mensen in. Ik zie mensen kotsend over de houten reling hangen. Mensen op sokken met de koersschoenen aan de berg oplopend. Blijven drinken, gelletje erin en door. Bocht 7 naar bocht 6 is 1 kilometer. Het aftellen is begonnen. In het dorpje Huez vlakt het wat af. Even opschakelen. Goed voor het vertrouwen en lekker dat ik zo weer een tandje terug kan als het steiler wordt. Het eindpunt is in zicht. En blik naar boven toont het dorpje op de top. Bocht 4. Binnenbocht en staan. Geen extra meters meer. Bocht 3. Boven me zie ik rookpotten en hoor ik gejoel. No pyro no party. Bocht 2. De feestende menigte zwaait me met Deense vlaggen in de verte toe. Bocht 1. Het laatste steile stuk. Aanzetten richting dorp. Boven! Nu alles geven. Tunnel door en naar rechts. Staan en stampen. We zijn er bijna. Over de kasseien richting de rotonde. Vanaf bocht 1 nog 20 mensen ingehaald denk ik. M’n bovenbenen staan in brand maar ik ben er. De finish. De medaille. De sportdrank. La Marmotte. 10:18. Om 18:15 ben ik boven. In de planning was ik nu net aan de Alpe begonnen. Ook zonder de 20 minuten wachten in bocht 17 was ik een kwartier tekort gekomen voor zilver. M’n fiets tijd volgens strava, inclusief afdaling van de Glandon, is 9:37. Toch teveel getreuzeld bij verzorgingsposten. Niet zeiken. Er telt maar een tijd. 10:18 over m’n eerste La Marmotte. Volledig gesloopt maar voldaan. 4.004e van de kleine 5.500 finishers. Ik twijfel of ik m’n fiets ten huwelijk vraag of van de berg af sodemieter. Ik besluit de tussenweg te kiezen en leg hem netjes achterin de auto. Klaar om af te dalen en de douche en pizza met cola op te gaan zoeken in Les Deux Alpes. Onderweg kijkend naar het slagveld dat Alpe d’Huez nog steeds is. En de mensen die om 19:15 aan de voet van de Alpe van de weg worden geplukt. Of zelfs mensen die om 19:45 de voet van Les Deux Alpes nog passeren. Voor mij allemaal helden. Of je nu 1e of 5.500e wordt. La Marmotte is een icoon. Een monument. Een monument waar ik graag nog eens terug kom. Een hele bak aan ervaringen en ervaring rijker.
La Marmotte 2018. Een verslag vanuit het slagveld in de achterhoede.
Zondag 8 juli, 6:40, Bourg d’Oisans. “Are you a professional”, vraagt een deelnemer uit New York? Om me heen kijkend zie ik dat hij mij bedoeld. “Because your name and flag are on your number”. Na hem vriendelijk te hebben uitgelegd dat ik verre van professional ben haal ik enigszins opgelucht adem. Niet de enige die zich afvraagt wat hij in dit eerste startvak doet. Om me heen blinkende fietsen die stuk voor stuk een waarde hebben waarbij de prijs van mijn fiets, inclusief Garmin Edge 810 en de hele reis en verblijf naar Les Deux Alpes voor 4 personen in het niet valt. Bereden door renners met een vetpercentage dat lager is dan de gemiddelde stijgingspercentages vandaag. Zou voor mij en m’n 78 kilo ook gelden als de Keutenberg in het parcours zat. Uiteraard ietwat overdreven, maar ik maak me op dit moment overal zorgen om. De enige aluminium Cube peleton race tussen de Italiaanse designers. De enige 105 afgemonteerde stalen ros tussen het elektrisch schakelende carbon geweld. Gebronsde kuiten en gespannen quadriceps stuk voor stuk gesoigneerd en de met gel gestylde lokken onder de aero helmen. Mijn tondeuse heeft slechts m’n hoofd van z’n isolatie ontdaan en mening fronsend wenkbrauw bekijkt mijn “lopersbenen”. De bruin witte scheiding over de bovenbenen bewijst steeds dezelfde koersbroek en koppies staan strak. De mijne ook. Maar dan vooral in gedachten. Gaat me dit lukken? Heb ik genoeg kilometers gemaakt. In de maanden januari tot en met maart heb ik maar 400 kilometer gefietst. Het hardlopen viel te combineren met de drukke periode op het werk en tijdens de campagne, maar het cortisol monster sloopte me nog tijdens de Venloop halve marathon eind maart. Heb ik met de 3.000 kilometer in de maanden april, mei en juni en met de Trois Ballons als slotstuk genoeg basis? Heb ik daarmee genoeg respect voor deze Alpenreuzen?
De tijd van twijfel is voorbij. 7:08 begint de massa voor me in beweging te komen. Als een hongerige slang beweegt de meute dansende helmpjes zich naar voren. Via fora op fiets.nl en stukken op cyclokalender was ik voorbereid op een stevig tempo de eerste kilometers. Dat ik met 38 per uur meedraaiend in een groepje links werd ingehaald alsof ik stil stond had ik dan ook weer niet verwacht. Niet op letten. Ieder zijn of haar prestatie. Eigen race rijden. Bij het stuwmeer van Allemond kort aanzetten, groepje vasthouden en de laatste kilometers naar de Glandon meeliften.
De Glandon. Afgelopen vrijdag heb ik hem nog gereden. De berg leren kennen. 9% over een kilometer zegt niets. Dat kan gerust een paar honderd meter 14% en een paar honderd meter vlak zijn. De eerste kennismaking vrijdag verliep prima. Een heerlijke klim. Fantastische vergezichten. De opdracht is een kleine 10 slagen onder m’n omslagpunt blijven. Binnenblad opzoeken en rustig draaien. De dag is nog lang. Links wordt ik ingehaald. De gele startnummers flitsen aan me voorbij. Niet op letten. Rechts blijven en eigen race. Het spiekbriefje op m’n frame biedt afleiding. 6 kilometer omhoog, 3 relatief vlak of omlaag, 6 omhoog waarvan de eerste stijl, 5 relatief vlak of omlaag en 2 naar de top. Ik heb geen tijd als doel dus heb een 11 uur durende date met m’n hartslag gepland. Zoveel te langer ik onder m’n omslagpunt blijf, zoveel te groter de kans op een hoogtepunt met happy end aan het eind van de dag. En daar gaan we voor. Rustig blijven draaien dus. Genietend van de schaduw, de ritmische ademhaling links en rechts van me. De klikkende shifters. Opletten in de afdaling vanaf Le Rivier d’Allemont. Zorgen dat ik op het binnenblad zit. Geen zin om op de 12% die volgen m’n ketting kapot te trappen. Meteen weer ritme zoeken en door. Vasthouden dat goede gevoel. De top. Je ziet hem. Eerst zie je de weg die doorloopt naar de Croix de Fer, dan zie je het huisje dat de laatste bocht naar links inluidt. Steile maar ook stijlvolle laatste meters van deze fantastische col. Twee uur en 23 minuten na de start ben ik boven. Ruim een half uur voor op het schema dat uitgaat van 18:14:59. De tijd dat je aan de Alpe moet zijn begonnen om te kunnen finishen.
Stoppen doe ik voor m’n gevoel niet lang. Ik bedank vriendelijk voor de stokbroodjes met een soort van salami en brie en pak wat stukken sinaasappel en banaan. M’n aanhang staat onderaan de voet van de afdaling. Het nadeel van internet. Er wordt zo vaak gewaarschuwd voor de gevaarlijke afdaling dat er geen discussie was waar ze me op zouden wachten. Ze moesten zien of ik die helletocht daadwerkelijk had overleefd. Windstopper aan, armstukken omhoog en dalen. De eerste bochten voorzichtig. Youtube had me geleerd dat vooral de eerste drie kilometer voorzichtigheid geboden was en dat je daarna prima kon dalen. Helaas in de eerste kilometers een aantal ambulances zien passeren en ook wat mensen langs de kant zien zitten. Bebloede gezichten en, ik denk, gebroken sleutelbenen. Niet op letten. Focus houden. Soepel dalen. Veel mensen ingehaald. Niet als een malle bijtrappen, gewoon nette bochten rijden. Soepel aangekomen in Saint-Étienne-De-Cuines. Armstukken uit, gelletjes en repen bijvullen en een toilet opzoeken. De zenuwen moeten er per direct uit. Kroegje in en 3 euro betaald voor deze sanitaire noodstop. Dubbel en dwars waard. Scheelt me zeker 5 minuten per klim. Fiets op en verder.
Door de vrijage met m’n omslagpunt in de klim en de heerlijke afdaling een prima gevoel. In m’n koersplan had ik daarom ruimte om goed gas te geven en de juiste groep op te zoeken in het Maurienne dal. Met een dikke 20 kilometer te gaan geen overbodige luxe. Netjes meedraaiend een mooie 32 kilometer per uur gemiddeld komen we aan bij de voet van de Telegraphe. Een 11,5 kilometer lange klim die regelmatig stijgt. Een aantal jaar geleden, net nadat ik de Mont Ventoux van drie kanten heb beklommen, heb ik de Telegraphe en Galibier beklommen. 8 kilo zwaarder deed ik er 4 uur en 20 minuten over. Dat mag vandaag niet gebeuren. Meteen weer naar m’n omslagpunt en ritme zoeken. De temperatuur begint op te lopen dus ik ben blij dat grote delen van de klim in de schaduw liggen. Inmiddels dansen gele, blauwe, rode en een enkel groen stuurbordje als een mozaïek de Telegraph op. De meeste sneller dan ik, een enkeling nog langzamer. Een voelbare spanning. Vrijwel iedereen fit genoeg om lekker te klimmen, maar iedereen beseffend wat nog komen gaat. Rustig doorklimmen. Gehijg achter me. Een blik naar achteren laat zien dat ik wordt ingehaald. Niet vreemd vandaag. Wel dat het is door een hardloper. In een geel shirt. Ik kijk op m’n teller. 9 kilometer per uur. Ik bied hem een slok drinken aan. Hij bedankt vriendelijk. Ik zeg hem dat hij waarschijnlijk wereldkampioen bergop lopen is. Hij lacht en zegt dat hij aardig in de buurt komt. Ik ben gerust. Ik ga niet te langzaam, die gast loopt gewoon moeilijk snel. Ingehaald worden door een gele trui op de Telegraphe is geen schande. Terug naar m’n focus. Hartslag onder de 155 en draaien. De top. Niet stoppen. Sportdrank poeder in een hondenpoepzakje bij me dus stoppen bij het waterpunt na Valloire. De afdaling is te kort voor de winstopper dus gewoon even doortrappen. Een remloze afdaling dus even wat winst pakken. Stoppen bij het waterpunt, bijvullen en gaan. Tot nu toe nog netjes 500 milliliter per uur gedronken en elk half uur een reep, banaan of suikerwafel. Gewoon zo doorgaan.
De Galibier. De eerste 9,5 kilometer niet gek laten maken. Rustig blijven trappen in afwachting van de laatste steile 8 kilometer. Ik wordt voor m’n gevoel door honderden renners ingehaald. Verbaasd dat ik nog steeds mensen achter me zie fietsen. Ik moet wel bijna laatste liggen zo hard gaat iedereen me voorbij. Ik hoop dat ze de finish niet te vroeg afbreken. Een kort gesprekje met een Engelsman die in Haarlem had gewoond. Hij in de “It’s coming home” modus, ik in de “First we have to get home” modus. Rustig doortrappen dus. Ik voel me goed maar doordat de rest een stuk sneller gaat komt de twijfel. Ga ik wel diep genoeg? Ik haal iemand in met een geamputeerd linker been en arm. “Courage” en “Respect” fluister ik hem toe. Een knikje. Ik wordt er stil van. De komende 10 jaar mag ik niet meer klagen. Gebeurde me tijdens de Trois Ballons ook al. Haalde ik iemand in met een ijzeren onderbeen. Sprak m’n respect uit en kreeg als reactie dat hij morgen maar aan een kuit spierpijn had. Ik stil en hij lachen. Relativeren 3.0. Inmiddels begint het warm te worden op de flanken van de Galibier. M’n maag is na een uurtje of 6 ook wel klaar met repen, suikerwafels en isotone sportdrank. M’n afspraak om niet af te stappen doorbreek ik dan ook als ik bij Plan Lachet een colaatje kan scoren. Cola naar binnen en verder. Genietend van het imposante schouwspel boven me. Ik denk 8 wegen die over elkaar heen lopen vol met renners die naar boven zwoegen. En afzien. Wat me opvalt is dat ik inmiddels mensen begin in te halen. En ik voel me eigenlijk best prima. Nog steeds onder m’n omslagpunt en lekker draaiend. Uiteraard doen de benen pijn, maar wel beheersbaar. Het geeft me vertrouwen. Als ik zo door ga duik ik ruim onder de tijd van een aantal jaar geleden, met al een Glandon in de benen. De laatste zware kilometers. Plukjes sneeuw en een opstekend windje. De top. Uiteindelijk vanuit het dal in 3:35 boven. 45 minuten sneller dan de vorige keer. M’n Garmin geeft aan dat het nog geen 3 uur is. Nog 3 uur en een kwartier om de Alpe nog te mogen beklimmen. 48 kilometer afdalen. Het gaat lukken. Het besef komt. Maar niet aan denken. Blijven focussen op je taak. Niet letten op renners die met fiets en al het bord Galibier 2.645 meter beklimmen voor de foto. Gewoon je eigen ding doen. Genieten komt vanavond wel. Bidons vullen, winstopper aan en afdalen. De eerste paar bochten weer in afdalingsmodus komen en daarna een fantastische afdaling gereden. Een groepje gevonden die elkaar verstonden. Een niet uitgesproken afspraak om gezamenlijk snel maar veilig af te dalen. Met ruim 60 per uur door tunnels, om beurten op kop de wind trotserend en slechts zelden teveel risico nemend daalden we via de Lauteret en La Chambre af naar het dal. Met wat korte klimmetjes bij weer een stuwmeer aan de voet van Les Deux Alpes en het weer op het parcours toegelaten verkeer werden ook de laatste kilometers naar Bourg d’Oisans afgelegd. In een uur en 10 minuten stond ik op de parkeerplaats aan de voet van de Alp. Een blik op m’n Garmin liet zien dat ik, inclusief de afdaling van de Glandon, ruim 9 uur op de fiets zat. Stel dat ik met pauzeren 45 minuten over de afdaling van de Glandon heb gedaan, dan zit ik op 8 uur en 15 minuten. Wat was m’n zilver tijd eigenlijk? Zat dat er nog in? Geen seconde over nagedacht. Snel inschrijfbevestiging checken. 9:47. Dan heb ik dus nog 1,5 uur. Kan dat? De Alpe in die tijd met deze inspanning in de benen? Gewoon proberen. Windstopper uit, tuccies naar binnen, bidons bijvullen en gaan. Ik heb de Alpe 8 keer gereden. 7 keer in 2014 en 1 keer afgelopen donderdag, dus ik ken de eerste kilometers en bochten. Ondanks de ‘zilveren haast’ relatief rustig gestart. En maar goed ook. Wat. Een. Slagveld. Slalommend tussen lopende en zwalkende fietsers de eerste bocht doorgekomen. Bocht 21. Nog 4 bochten en het wordt makkelijker. Per omwenteling worden de benen zwaarder. De maag draait en het zweet gutst. Bocht 20. Blijven fietsen. Bocht 19. Negeer de mensen die lekker in de schaduw zitten. Afstappen betekent afzien. Je hebt een 32 achter dus moet dit kunnen blijven trappen. Denk aan die mam met die amputaties. Denk aan dat mannetje in Hegelsom met z’n hersentumor. Pain is weakeness leaving the body. Nog 10 kilometer. Bocht 18. Shut up legs. Mensen lopen omhoog zonder helm. Hou dat ding gewoon op! Gaan. Bocht 17. Ik kijk naar links naar de schaduw en breek. Ik zie een fietser op een muurtje zitten en kijker net te lang naar. Ik steek m’n hand uit en stuur naar links. Ga naast hem zitten. Hij lijkt te slapen met z’n ogen open. Ik vraag of het met hem gaat. Hij kijkt met rollende ogen naar me op en zegt dat hij moe is. Hij heeft maar twee nachten een uurtje geslapen. Hij noemt me Simon. En Robin. En Antoine. Hij spreekt me toe in een aantal talen. Hij lijkt wel te ijlen. Een Brit die een stuk verderop zit zegt dat hij al zo de Galibier af ging. Ik vraag waarom niemand hem tegen zichzelf in bescherming heeft genomen. Ik bel m’n vriendin bovenop de berg. Stuur een motor naar bocht 17. Ondertussen heb ik wat van het isotone sportdrank poeder uit m’n hondenpoepzakje in z’n bidon met water gedaan. Hij drinkt het in een teug leeg. Hij dreigt een aantal keer om te vallen, ik hou hem tegen. 20 minuten wachten later komt er een ambulance. Er wordt een infuus uitgerold en ik stap weer op. Hij doet z’n ogen open en zegt “I like you”. Ik antwoord met “Get well”. Even vergeten. Focus op de pedalen. Rondjes draaien tot je boven bent. Niet meer afstappen. Alleen het waterpunt in bocht 7 mag met een bezoek worden vereerd. Ik haal vele tientallen mensen in. Ik zie mensen kotsend over de houten reling hangen. Mensen op sokken met de koersschoenen aan de berg oplopend. Blijven drinken, gelletje erin en door. Bocht 7 naar bocht 6 is 1 kilometer. Het aftellen is begonnen. In het dorpje Huez vlakt het wat af. Even opschakelen. Goed voor het vertrouwen en lekker dat ik zo weer een tandje terug kan als het steiler wordt. Het eindpunt is in zicht. En blik naar boven toont het dorpje op de top. Bocht 4. Binnenbocht en staan. Geen extra meters meer. Bocht 3. Boven me zie ik rookpotten en hoor ik gejoel. No pyro no party. Bocht 2. De feestende menigte zwaait me met Deense vlaggen in de verte toe. Bocht 1. Het laatste steile stuk. Aanzetten richting dorp. Boven! Nu alles geven. Tunnel door en naar rechts. Staan en stampen. We zijn er bijna. Over de kasseien richting de rotonde. Vanaf bocht 1 nog 20 mensen ingehaald denk ik. M’n bovenbenen staan in brand maar ik ben er. De finish. De medaille. De sportdrank. La Marmotte. 10:18. Om 18:15 ben ik boven. In de planning was ik nu net aan de Alpe begonnen. Ook zonder de 20 minuten wachten in bocht 17 was ik een kwartier tekort gekomen voor zilver. M’n fiets tijd volgens strava, inclusief afdaling van de Glandon, is 9:37. Toch teveel getreuzeld bij verzorgingsposten. Niet zeiken. Er telt maar een tijd. 10:18 over m’n eerste La Marmotte. Volledig gesloopt maar voldaan. 4.004e van de kleine 5.500 finishers. Ik twijfel of ik m’n fiets ten huwelijk vraag of van de berg af sodemieter. Ik besluit de tussenweg te kiezen en leg hem netjes achterin de auto. Klaar om af te dalen en de douche en pizza met cola op te gaan zoeken in Les Deux Alpes. Onderweg kijkend naar het slagveld dat Alpe d’Huez nog steeds is. En de mensen die om 19:15 aan de voet van de Alpe van de weg worden geplukt. Of zelfs mensen die om 19:45 de voet van Les Deux Alpes nog passeren. Voor mij allemaal helden. Of je nu 1e of 5.500e wordt. La Marmotte is een icoon. Een monument. Een monument waar ik graag nog eens terug kom. Een hele bak aan ervaringen en ervaring rijker.
-
Tracing_NL
- Forum-lid
- Berichten: 655
- Lid geworden op: 28 nov 2013 16:32
Tracing_NL
10 jul 2018 15:43
Mooi verslag Roy. Respect!
Ouder worden is verplicht, volwassen worden is een keuze.