Denk dat er ook een verschil tussen meedoen voor de knikkers en absolute pannenkoeken zoals ik zelf. Voor die laatste categorie is energie sparen gewoon het allerbelangrijkste, omdat wij op de beklimmingen veel langer bezig zijn.
Ik vind het prima om op kop te rijden zo lang er maar gerouleerd wordt; meestal is dit niet het geval. De oplossing is in dat geval tamelijk simpel, ik houd de benen stil (echt stil) en wacht gewoon tot er een ander groepje voorbij komt.
Marmotte Pyrenees 2017
havana
18 sep 2017 09:57
Mooi verslag en dito prestatie Pizzi! Gezien jouw eindtijd heb je mij op de eerste keer Tourmalet waarschijnlijk ingehaald en ben ik in jouw kielzog geeindigd 
Straks mijn verslag ook eens afronden, bedankt voor inspiratie.
Straks mijn verslag ook eens afronden, bedankt voor inspiratie.
Gazelle Team TVM \'99
Herman_N
18 sep 2017 20:16
Eens. En er een beetje boos bij kijken wil ook nog wel eens helpen.
Oneens. 'Goede middenmoter' is een betere benaming.
Goedkope startbewijzen voor gran fondo's, bezoek de CycloWorld SHOP
Die ervaring heb ik ook. Hoe verder je voorin zit hoe beter de bereidheid is om door te rijden. Vaker kom je dan ook in kleinere groepjes terecht en dan sla je niet zo snel over. Komt nog bij dat de betere rijders niet zo snel stilvallen en de hele cyclo wel gas willen geven.
Het laatste stukje van mijn verslag.
Hautacam
Na een vlotte afdaling van de Tourmalet, draai ik in Luz de D921 op richting de slotklim. Nog bij het verlaten van Luz passeer ik een andere deelnemer. Ik hoop dat hij aanpikt om zo wat samen te kunnen werken tot aan de voet, maar constateer al vrij snel dat het 'erop en erover' is. De weg kronkelt door het dal, grotendeels parallel aan de rivier de Gave de Gavarnie. Bij het bereiken van het eerste bruggetje over de rivier, waar we die ochtend linksaf werden gestuurd, haal ik de volgende in. Deze wat oudere deelnemer blijkt zijn karretje wel aan te pikken en ik knal met hem in het wiel verder het dal door.
In tegenstelling tot de dagen ervoor staat er gelukkig niet al teveel tegenwind op deze stroken. Mijn benen voelen nog goed en ik rijd op kop naar het tweede bruggetje, waarna terug een kleine stukje klimmen wacht. Staand op het buitenblad trap ik deze hellende stroken asfalt weg. Ik voel me nog bijzonder fit en verbaas mezelf enigszins over de kracht die nog uit m'n benen lijkt te komen. Mijn tijdelijke kompaan heeft zijn eigen tempo gekozen en alleen rijd ik verder door de 'gorges'.
Vlak voor ik dit mooie stukje bij de rotonde van Pierrefitte-Nestalas verlaat, schiet ik nogmaals kort de berm. Aangezien ik vanaf hier nog ruim een uur onderweg ben, en straks niet op de klim wil stoppen, besluit hier de blaas nog snel te legen. Ik spring vlot terug op de fiets en besef dat het niet handig was om de ketting op de 50*11 te laten liggen. Enigszins moeizaam trek ik me op gang terwijl ik mijn tijdelijke kompaan in de verte weer zie opdoemen. Enkele momenten later knal ik wederom met hem in het wiel verder over het vlakke. Een kilometer of 2 voor Beaucens komt hij langszij om ook nog wat kopwerk te verrichten. Vanuit de achtergrond is er inmiddels ook een derde man aangesloten.
We naderen de slotklim en inmiddels ben ik, bij gebrek aan een kilometerteller, wel nieuwsgierig hoelang ik nu op de fiets zit. Ik aanschouw het shirt van mijn voorganger, constateer dat het een zuiderbuur is, en besluit in een kort onderonsje te informeren naar het tijdstip. 14.12 weet hij mij te melden. Mijn brein begint zo snel mogelijk te rekenen; omstreeks 07:30 zijn we 's ochtends in gang geschoten, de limiet voor goud is 7.55, dat betekent dat ik voor 15.25 terug moet zijn. Nog 1 uur en 13 minuten om de resterende 18 kilometer af te leggen, waaronder de slotklim a 13 kilometer. Oef, ik moet me beginnen haasten voor goud weet ik de vriendelijke Belg mede te delen. Hij lacht en laat me fijntjes weten dat zijn tijdslimiet iets hoger ligt.
Het rekenen gaat langzaam verder. De dinsdag ervoor reed ik de slotklim in 57 minuten. Ik heb nu al 4 cols, waaronder 2x Tourmalet in de benen en calculeer daarom een licht verval in. Een tijd van 1.05 op de slotklim prent ik in mijn hoofd. Dan heb ik nog 8 minuten om aan de slotklim te beginnen, waarvan ik niet precies weet over hoeveel kilometer die begint.
Mijn benen voelen nog goed, en het gevoel dat ik nu zo dicht op het randje van goud zit, wakkert wat extra vuur in mij aan. We draaien rechtsaf richting Beaucens. Een paar licht golvende kilometers volgen nog tot aan de voet. Bij deze stroken kiest de Belg weer voor eigen tempo. De derde man heeft echter nog wat meer over en geeft nu gas in de laatste meters tot aan de voet. We vliegen voorbij de bevoorrading. Niet nodig en absoluut geen tijd voor op dit moment. Ik heb haast en zal hier *krachtterm naar keuze* dat gouden brevet binnenslepen.
Een paar laatste dalende meters tot aan de voet. Eindelijk bekend terrein wanneer het gehucht Ayros Arbouix opdoemt en de slotklim kan beginnen. Ik gooi de ketting op de 34*21 en staand op de pedalen begin ik aan de slotklim. Waar ik het weer eerder nog ideaal noemde, begint de temperatuur hier aardig op te lopen. De rits gaat helemaal open, terwijl ik de hartslag de hoogte in pomp.
Binnen no time fiets ik het tweede gehuchtje binnen. Voor het eerst die dag fiets ik op de limiet. Ik snak inmiddels wel heel erg naar adem en besluit dat ik niet overmoedig moet worden. Een paar procentjes langzamer om terug van ongecontroleerd buitenadem naar gecontroleerd buitenadem te gaan.
Zittend op de 34*25 afgewisseld met staand op de 34*21 knal ik de eerste kilometers van de slotklim op. Door de stijging van de temperatuur begint de opzwellende pijn in m'n linker grote teen nu wel richting standje semi-onacceptabel te gaan, maar ik probeer er zo goed en zo kwaad mogelijk geen aandacht aan te besteden. De eerste paar kilometers vlieg ik voor m'n gevoel in een roes naar boven. In de tussentijd passeer ik een behoorlijk aantal anderen. Waar dit fenomeen zich op de Aspin en Tourmalet nog in een slow motion tempo leek te voltrekken, dans ik nu veelal staand op hoog tempo voorbij. Het gaat goed, houd ik mezelf voor.
De hitte, de pijn in de grote teen en steile kilometers halverwege beginnen er nu toch langzamerhand in te hakken. Ik beredeneer dat de inhoud van m'n tweede bidon inmiddels voor minimaal 90% uit water zou moeten bestaan en besluit daarvan circa 1/2 over m'n linker voet te kieperen. De beoogde verkoeling en dito verlichting van de pijn blijven uit. Ook de 90% verhouding lijkt te hoog in geschat. In vergelijking met anderen voor en achter mij, weet ik desalniettemin een behoorlijk tempo te onderhouden. Er hangt een zwerm van afzien over de berg. Geen druk babbelende Spanjaarden meer op deze stroken, maar lijkbleke van pijn doordrongen gezichten, die in een eenzame lijdensweg naar boven krabbelen.
Het bord van de 5 kilometer. Ik ben nu toch wel nieuwsgierig naar waar mijn inspanningen onderaan de klim mij tijdstechnisch gezien hebben gebracht. Ik wik en week heel even en besluit mijn telefoon toch eens uit de achterzak te pakken. 14:54. Dat betekent nog ruim 30 minuten voor de laatste 5 kilometer. Opluchting. De tijdslimiet voor goud lijkt nu wel binnen handbereik. Een paar steile stroken volgen, terwijl ik me realiseer dat ik al de gehele klim niet op de 28 ben geweest. Oef, naast opluchting dat ik het ga redden voor goud, nu ook wat druk van de benen.
De laatste 2 kilometer zijn minder lastig spookt er door m'n hoofd. Bij het aftellen tot aan de finish, besluit ik de laatste stroken dan ook stelselmatig niet mee te tellen. De kracht die ik onderaan de klim nog voelde, begint langzaam weg te ebben. Gelukkig is het einde van de klim in zicht. Nu de tijdslimiet zo goed als zeker gehaald is, peddel ik wat meer op souplesse op de 34*28 verder.
Nog een paar lastige stroken volgen, terwijl ik links en rechts nog wat anderen passeer. Her en der staan wat plukjes publiek langs de kant, daarnaast heeft de organisatie de laatste kilometers voorzien met goedbedoelde teksten. Het bord van de laatste kilometer, de laatste haarspeld.. nog 3/400 meter. Ik zie nog 2 renners voor me die ik met een laatste sprint zou kunnen inhalen. Ik bedenk me echter dat ik graag solo over de finish wil komen, zodat ik hier net als bij de Alpen-variant een mooie solo finishfoto aan overhoud.. Die blijkt niet te zijn voorzien. Met een leeggevoel en voldaan gevoel passeer ik na 7:42 de finish. De speaker roept mijn naam en eindklassering om. De Franse klanken gaan me op dit moment echter even te snel om te begrijpen. Een paar meter na de finish knijp ik in de remmen en stop mijn Strava-activiteit.
Ik rol naar beneden richting de diplomatafel en krijg in de tussentijd een 'finishers' petje aangereikt. Na even bijkomen lever ik m'n stuurbordje in en ontvang inruil daarvoor € 10. Aansluitend ontvang ik van de wat oudere Francaise ook mijn 'brevet d'or' en breng ik het thuisfront via moderne communicatiemiddelen op de hoogte van mijn aankomst.
Tevreden? Vooraf had ik mijn eindtijd voorzichtig geschat op 8.30. Een tijd onder de 7.55 had ik voor getekend. Achteraf denk ik dat het misschien wel iets sneller dan 7.42 had gekund. Vooral in het begin wellicht iets teveel met de handrem erop gefietst. De slotklim uiteindelijk in 55 minuten afgerond, wat volgens Strava de 5e tijd die dag was. Ook de tweede keer Tourmalet (30e tijd) redelijk vlot op gefietst. Net top 100 rijden was gevoelsmatig dus wel mogelijk geweest, voor wat het waard was.
Inmiddels 3 weken verder.. en al met al toch niet ontevreden wat ik na ongeveer een klein jaar trainen bereikt heb.
Tot slot hoop ik, samen met de andere reporters, de thuisblijvers enthousiast heb kunnen maken voor deze tocht. Al met al een hele mooie cyclo, die ik iedereen (mits getraind) zou willen aanraden!
Hautacam
Na een vlotte afdaling van de Tourmalet, draai ik in Luz de D921 op richting de slotklim. Nog bij het verlaten van Luz passeer ik een andere deelnemer. Ik hoop dat hij aanpikt om zo wat samen te kunnen werken tot aan de voet, maar constateer al vrij snel dat het 'erop en erover' is. De weg kronkelt door het dal, grotendeels parallel aan de rivier de Gave de Gavarnie. Bij het bereiken van het eerste bruggetje over de rivier, waar we die ochtend linksaf werden gestuurd, haal ik de volgende in. Deze wat oudere deelnemer blijkt zijn karretje wel aan te pikken en ik knal met hem in het wiel verder het dal door.
In tegenstelling tot de dagen ervoor staat er gelukkig niet al teveel tegenwind op deze stroken. Mijn benen voelen nog goed en ik rijd op kop naar het tweede bruggetje, waarna terug een kleine stukje klimmen wacht. Staand op het buitenblad trap ik deze hellende stroken asfalt weg. Ik voel me nog bijzonder fit en verbaas mezelf enigszins over de kracht die nog uit m'n benen lijkt te komen. Mijn tijdelijke kompaan heeft zijn eigen tempo gekozen en alleen rijd ik verder door de 'gorges'.
Vlak voor ik dit mooie stukje bij de rotonde van Pierrefitte-Nestalas verlaat, schiet ik nogmaals kort de berm. Aangezien ik vanaf hier nog ruim een uur onderweg ben, en straks niet op de klim wil stoppen, besluit hier de blaas nog snel te legen. Ik spring vlot terug op de fiets en besef dat het niet handig was om de ketting op de 50*11 te laten liggen. Enigszins moeizaam trek ik me op gang terwijl ik mijn tijdelijke kompaan in de verte weer zie opdoemen. Enkele momenten later knal ik wederom met hem in het wiel verder over het vlakke. Een kilometer of 2 voor Beaucens komt hij langszij om ook nog wat kopwerk te verrichten. Vanuit de achtergrond is er inmiddels ook een derde man aangesloten.
We naderen de slotklim en inmiddels ben ik, bij gebrek aan een kilometerteller, wel nieuwsgierig hoelang ik nu op de fiets zit. Ik aanschouw het shirt van mijn voorganger, constateer dat het een zuiderbuur is, en besluit in een kort onderonsje te informeren naar het tijdstip. 14.12 weet hij mij te melden. Mijn brein begint zo snel mogelijk te rekenen; omstreeks 07:30 zijn we 's ochtends in gang geschoten, de limiet voor goud is 7.55, dat betekent dat ik voor 15.25 terug moet zijn. Nog 1 uur en 13 minuten om de resterende 18 kilometer af te leggen, waaronder de slotklim a 13 kilometer. Oef, ik moet me beginnen haasten voor goud weet ik de vriendelijke Belg mede te delen. Hij lacht en laat me fijntjes weten dat zijn tijdslimiet iets hoger ligt.
Het rekenen gaat langzaam verder. De dinsdag ervoor reed ik de slotklim in 57 minuten. Ik heb nu al 4 cols, waaronder 2x Tourmalet in de benen en calculeer daarom een licht verval in. Een tijd van 1.05 op de slotklim prent ik in mijn hoofd. Dan heb ik nog 8 minuten om aan de slotklim te beginnen, waarvan ik niet precies weet over hoeveel kilometer die begint.
Mijn benen voelen nog goed, en het gevoel dat ik nu zo dicht op het randje van goud zit, wakkert wat extra vuur in mij aan. We draaien rechtsaf richting Beaucens. Een paar licht golvende kilometers volgen nog tot aan de voet. Bij deze stroken kiest de Belg weer voor eigen tempo. De derde man heeft echter nog wat meer over en geeft nu gas in de laatste meters tot aan de voet. We vliegen voorbij de bevoorrading. Niet nodig en absoluut geen tijd voor op dit moment. Ik heb haast en zal hier *krachtterm naar keuze* dat gouden brevet binnenslepen.
Een paar laatste dalende meters tot aan de voet. Eindelijk bekend terrein wanneer het gehucht Ayros Arbouix opdoemt en de slotklim kan beginnen. Ik gooi de ketting op de 34*21 en staand op de pedalen begin ik aan de slotklim. Waar ik het weer eerder nog ideaal noemde, begint de temperatuur hier aardig op te lopen. De rits gaat helemaal open, terwijl ik de hartslag de hoogte in pomp.
Binnen no time fiets ik het tweede gehuchtje binnen. Voor het eerst die dag fiets ik op de limiet. Ik snak inmiddels wel heel erg naar adem en besluit dat ik niet overmoedig moet worden. Een paar procentjes langzamer om terug van ongecontroleerd buitenadem naar gecontroleerd buitenadem te gaan.
Zittend op de 34*25 afgewisseld met staand op de 34*21 knal ik de eerste kilometers van de slotklim op. Door de stijging van de temperatuur begint de opzwellende pijn in m'n linker grote teen nu wel richting standje semi-onacceptabel te gaan, maar ik probeer er zo goed en zo kwaad mogelijk geen aandacht aan te besteden. De eerste paar kilometers vlieg ik voor m'n gevoel in een roes naar boven. In de tussentijd passeer ik een behoorlijk aantal anderen. Waar dit fenomeen zich op de Aspin en Tourmalet nog in een slow motion tempo leek te voltrekken, dans ik nu veelal staand op hoog tempo voorbij. Het gaat goed, houd ik mezelf voor.
De hitte, de pijn in de grote teen en steile kilometers halverwege beginnen er nu toch langzamerhand in te hakken. Ik beredeneer dat de inhoud van m'n tweede bidon inmiddels voor minimaal 90% uit water zou moeten bestaan en besluit daarvan circa 1/2 over m'n linker voet te kieperen. De beoogde verkoeling en dito verlichting van de pijn blijven uit. Ook de 90% verhouding lijkt te hoog in geschat. In vergelijking met anderen voor en achter mij, weet ik desalniettemin een behoorlijk tempo te onderhouden. Er hangt een zwerm van afzien over de berg. Geen druk babbelende Spanjaarden meer op deze stroken, maar lijkbleke van pijn doordrongen gezichten, die in een eenzame lijdensweg naar boven krabbelen.
Het bord van de 5 kilometer. Ik ben nu toch wel nieuwsgierig naar waar mijn inspanningen onderaan de klim mij tijdstechnisch gezien hebben gebracht. Ik wik en week heel even en besluit mijn telefoon toch eens uit de achterzak te pakken. 14:54. Dat betekent nog ruim 30 minuten voor de laatste 5 kilometer. Opluchting. De tijdslimiet voor goud lijkt nu wel binnen handbereik. Een paar steile stroken volgen, terwijl ik me realiseer dat ik al de gehele klim niet op de 28 ben geweest. Oef, naast opluchting dat ik het ga redden voor goud, nu ook wat druk van de benen.
De laatste 2 kilometer zijn minder lastig spookt er door m'n hoofd. Bij het aftellen tot aan de finish, besluit ik de laatste stroken dan ook stelselmatig niet mee te tellen. De kracht die ik onderaan de klim nog voelde, begint langzaam weg te ebben. Gelukkig is het einde van de klim in zicht. Nu de tijdslimiet zo goed als zeker gehaald is, peddel ik wat meer op souplesse op de 34*28 verder.
Nog een paar lastige stroken volgen, terwijl ik links en rechts nog wat anderen passeer. Her en der staan wat plukjes publiek langs de kant, daarnaast heeft de organisatie de laatste kilometers voorzien met goedbedoelde teksten. Het bord van de laatste kilometer, de laatste haarspeld.. nog 3/400 meter. Ik zie nog 2 renners voor me die ik met een laatste sprint zou kunnen inhalen. Ik bedenk me echter dat ik graag solo over de finish wil komen, zodat ik hier net als bij de Alpen-variant een mooie solo finishfoto aan overhoud.. Die blijkt niet te zijn voorzien. Met een leeggevoel en voldaan gevoel passeer ik na 7:42 de finish. De speaker roept mijn naam en eindklassering om. De Franse klanken gaan me op dit moment echter even te snel om te begrijpen. Een paar meter na de finish knijp ik in de remmen en stop mijn Strava-activiteit.
Ik rol naar beneden richting de diplomatafel en krijg in de tussentijd een 'finishers' petje aangereikt. Na even bijkomen lever ik m'n stuurbordje in en ontvang inruil daarvoor € 10. Aansluitend ontvang ik van de wat oudere Francaise ook mijn 'brevet d'or' en breng ik het thuisfront via moderne communicatiemiddelen op de hoogte van mijn aankomst.
Tevreden? Vooraf had ik mijn eindtijd voorzichtig geschat op 8.30. Een tijd onder de 7.55 had ik voor getekend. Achteraf denk ik dat het misschien wel iets sneller dan 7.42 had gekund. Vooral in het begin wellicht iets teveel met de handrem erop gefietst. De slotklim uiteindelijk in 55 minuten afgerond, wat volgens Strava de 5e tijd die dag was. Ook de tweede keer Tourmalet (30e tijd) redelijk vlot op gefietst. Net top 100 rijden was gevoelsmatig dus wel mogelijk geweest, voor wat het waard was.
Inmiddels 3 weken verder.. en al met al toch niet ontevreden wat ik na ongeveer een klein jaar trainen bereikt heb.
Tot slot hoop ik, samen met de andere reporters, de thuisblijvers enthousiast heb kunnen maken voor deze tocht. Al met al een hele mooie cyclo, die ik iedereen (mits getraind) zou willen aanraden!
Gazelle Team TVM \'99
Ik begrijp je gedachtengang compleet!Hmmz dan had in het mis
Met name het op kop gaan rijden en het uit het wiel rijden van andere deelnemers is iets wat je veel ziet bij beginnende cyclorijders, vandaar.
Op kop gaan rijden wil ik best even doen, maar als er dan niemand/amper iemand overneemt en het 'tempo' (zo hard rijd ik nou ook weer niet) instort, dan zie ik een paar mogelijkheden:
- 1) langzaam gaan rijden met deze groep (en daarmee eventueel indirect wachten op een achteropkomende groep);
- 2) wegrijden.
Ach, dat weet ik niet. Misschien lijkt het in m'n schrijfsel alsof ik een stuk zuiniger had kunnen rijden, maar dat valt uiteindelijk wel mee, denk ik. Ik heb me in ieder geval goed geamuseerd (en daar gaat het uiteindelijk toch om)!Misschien zou je nóg beter kunnen rijden als je je krachten wat meer zou sparen. Doet niks af aan je prestatie verder, top 100 is gewoon heel straf ik doe het je niet na!
Jammer dat het weer zo lang duurt tot de volgende cyclo..
@c.zaballa: meer dan uitstekend verslag! En 55' op de Hautacam, dat is heel rap! Heb helaas wat moeite de Flyby's te checken (blijkt op de een of andere manier resourcevreter x 100000), maar ik denk dat je inderdaad heel dicht achter mij bent geëindigd 
In de editie 2018 waren er 2 vakken: het eerste vooraan met maximum 200 man in, alle anderen stonden daar achter. Het was makkelijk om vooraan in vak 2 te gaan staan en na de start kon je in pakweg 10 minuutjes helemaal naar voren fietsen in de maar heel licht oplopende eerste kilometers van Argeles-Gazost naar Luz-Saint-Sauveur.
Het punt is dat de editie 2019 start in Luz zelf en de aanloop dus heel wat minder rustig is, althans wat hoogteverschil betreft. Tijd en plaatsen goedmaken op het (quasi) vlakke is toch iets makkelijker dan op de flanken van de Tourmalet. Maar gelet op het eerder beperkte deelnemersveld zou ik mij daar eigenlijk geen zorgen om maken.
Het punt is dat de editie 2019 start in Luz zelf en de aanloop dus heel wat minder rustig is, althans wat hoogteverschil betreft. Tijd en plaatsen goedmaken op het (quasi) vlakke is toch iets makkelijker dan op de flanken van de Tourmalet. Maar gelet op het eerder beperkte deelnemersveld zou ik mij daar eigenlijk geen zorgen om maken.