Hallo,
Momenteel ben ik lekker aan het trainen, ik fiets ongeveer vier keer per week. En merk ook vooruitgang, voel mezelf lekker en baal als ik niet kan fietsen.
Maar wat ik mezelf afvraag, fietsen jullie met deze harde wind ook gewoon door?
Vandaag had ik ook willen fietsen, maar momenteel hier in het westen windkracht 6 met zware windstoten. Dus toch maar niet vandaag.(balen)
Morgen zien de weersvoorspellingen er iets vriendelijker uit. Dus na het werk dan maar twee uurtjes fietsen.
Groet Dick
fietsen met windkracht 6
Ik probeer met dit weer wel gewoon door te trainen. Dat is best te doen, hoewel je je stuur wel goed vast moet houden. Als je beschut rijdt achter bijvoorbeeld een paar huizen, dan kan je een behoorlijke klap krijgen als je ineens uit de beschutting komt doordat de rij op houd.
Verder vind ik het ook vervelend dat het met dit weer niet te doen is om een rustige training met een lage hartslag uit te voeren. Krachttrainingen zijn daarentegen weer een eitje. En na een lang stuk wind tegen maakt de wind in de rug natuurlijk alles weer goed. Een beetje zoals de afdaling na een lange klim.
Verder vind ik het ook vervelend dat het met dit weer niet te doen is om een rustige training met een lage hartslag uit te voeren. Krachttrainingen zijn daarentegen weer een eitje. En na een lang stuk wind tegen maakt de wind in de rug natuurlijk alles weer goed. Een beetje zoals de afdaling na een lange klim.
Zoals vandaag is het best te doen, dus ik ben gewoon naar buiten geweest. Tegen de wind gaat het gewoon niet zo hard, maar wind mee krijg je de beloning.
De rukken aan het stuur is wel altijd even wennen en oppassen, hoeveel last je daarvan hebt, hangt ook af van de wielen die je gemonteerd hebt.
De rukken aan het stuur is wel altijd even wennen en oppassen, hoeveel last je daarvan hebt, hangt ook af van de wielen die je gemonteerd hebt.
Ik fiets altijd, tenzij (veel) regen, flinke vorst of echte storm.
Zoals vandaag ging het best lekker. Via heerhugowaard naar Heiloo, egmond aan zee, naar alkmaar, en zo weer naarH.H.Waard. Totaal 62 km in ruim twee uur.
Zoals je ziet, gewoon het beproefde recept: op de heenweg, tot het keerpunt wind tegen, daarna langs de kust met het windje in de rug.
Als je je afvraagt of je nog kunt fietsen met stevige wind, moet je het gewoon doen. Op een gegeven moment weet je waar je grenzen liggen. En anders via de aanwezige bebouwing gewoon weer terug.
Voor mij geldt dat ik goed kan afzien. bij de tegenwind van vandaag stijgt mijn hartslag naar 170. Over het gemiddelde in snelheid zullen we het dan maar niet hebben...
Ik zie (tegen)wind als een mooie manier om mijn hoofd leeg te laten waaien. Soms, als het echt zwaar wordt troost ik mij met de gedachte dat échte tegenwind nooit langer dan een paar kilometer duurt..
o,ja voor de liefhebber: http://tinyurl.com/rnh7s
Zoals vandaag ging het best lekker. Via heerhugowaard naar Heiloo, egmond aan zee, naar alkmaar, en zo weer naarH.H.Waard. Totaal 62 km in ruim twee uur.
Zoals je ziet, gewoon het beproefde recept: op de heenweg, tot het keerpunt wind tegen, daarna langs de kust met het windje in de rug.
Als je je afvraagt of je nog kunt fietsen met stevige wind, moet je het gewoon doen. Op een gegeven moment weet je waar je grenzen liggen. En anders via de aanwezige bebouwing gewoon weer terug.
Voor mij geldt dat ik goed kan afzien. bij de tegenwind van vandaag stijgt mijn hartslag naar 170. Over het gemiddelde in snelheid zullen we het dan maar niet hebben...
Ik zie (tegen)wind als een mooie manier om mijn hoofd leeg te laten waaien. Soms, als het echt zwaar wordt troost ik mij met de gedachte dat échte tegenwind nooit langer dan een paar kilometer duurt..
o,ja voor de liefhebber: http://tinyurl.com/rnh7s
Fietsgroeten,<br>
<br>
Martin, Heerhugowaard
<br>
Martin, Heerhugowaard
Ik heb vrijdag lekker kop over kop geramt op mijn vaste trainingsparcours (rondjes van 10km). Zo'n intensieve training gaat prima. Wel is het zo dat we wind mee soms twee keer zo hard reden als wind tegen, en wind tegen we meer vermogen leverden om de snelheid om de snelheid er in te houden.
Oppassen is het natuurlijk wel, windvlagen hinderen niet alleen jou maar ook je fietsmaatje.
Oppassen is het natuurlijk wel, windvlagen hinderen niet alleen jou maar ook je fietsmaatje.
Niemand zegt dat het moet,<br>
maar toch, of juist daarom wil je het beleven.
maar toch, of juist daarom wil je het beleven.
-
amclassic-fan
- Moderator
- Berichten: 24321
- Lid geworden op: 23 jun 2004 17:56
- Locatie: Leende
amclassic-fan
21 mei 2006 20:51
Windkracht 6 is voor mij geen reden om niet te gaan fietsen. Pas als het echt stormt blijf ik thuis ivm van de weggeblazen worden en brekende takken.
Tegen de wind in fietsen gaat prima, die versnellingen zitten niets voor niets op m'n fiets. Slijten die grote tandjes achter ook mooi een beetje gelijkmatig mee
Tegen de wind in fietsen gaat prima, die versnellingen zitten niets voor niets op m'n fiets. Slijten die grote tandjes achter ook mooi een beetje gelijkmatig mee
‘Whatever you do, those other fuckers are doing more.’
Ik blijf alleen thuis als het sneeuwt of echt keihard regent. Dan neem ik de home-trainer of rust! Trainen met wk 5-6 is lastig maar het daagt me ook uit.Ik hou wel rekening met het parcour. Gisteren en vandaag gewoon tempotraining uitgevoerd. Gemiddelde hf 153 en max 179. (ik ben 47 jr). Voor de wind zo licht mogelijk (souplese) en tegen de wind in een tandje zwaarder dan je gevoel aangeeft. Waar je wel op moet letten is zijwind en rukwinden! Vooral op viaducten. En inderdaad voor afgebroken takken en soms bomen zoals vandaag! Als ik hersteltraining heb rijd ik terug door de bebouwde kom of door een bos. Hier is de wind een stuk minder! Als je je in Nederland wil fietsen met weinig wind kan je wachten dat je een ons weegt! Over België kan ik niet oordelen omdat ik daar niet wekelijks train. Maar als ik er train, met name de Ardennen, dan staat er weinig wind. In Vlaanderen heb ik nog nooit gekoerst dus geen ervaring. De Ronde van Vlaanderen staat nog op mijn verlanglijstje. Maar de toeruitvoering is altijd begin april. En dan heb ik net mijn schaatsen opgeborgen.
Gerardo
Samen met nog andere mannen tegen 15per uur gereden!
Net een bergrit!(Was stuk bij:11per uur!)
Zat wel in een dal,maar dit was niet normaal!
Nooit meegemaakt,zat ineens in de kant en kon me terug duwen tegen een boom,wat een geluk!
Net een bergrit!(Was stuk bij:11per uur!)
Zat wel in een dal,maar dit was niet normaal!
Nooit meegemaakt,zat ineens in de kant en kon me terug duwen tegen een boom,wat een geluk!
il magnifico
buzz
22 mei 2006 22:32
Alleen voor gladheid blijf ik thuis. Bij regen of storm ga ik altijd. Zelfs een keertje een windkracht 11 à 12 getrotseerd. Wel zoveel mogelijk beschut gereden. Alleen de laatste 5km kwam ik in open terrein terecht. Tja, toen werd ik bijna de sloot ingeblazen. Dus maar lopend naar huis, het zadel en het stuur stevig vasthoudend. Dat was maar goed ook, want af en toe hing m’n fiets horizontaal in de lucht. Echt waar. Was dus genieten, die dag.
En een keertje hardgelopen over het strand met een wester storm, en dat leverde dit verhaaltje op...
Het is al weer een paar jaar geleden dat Erwin Krol op een vrijdag adviseerde om vooral binnen te blijven, want het zou enorm gaan stormen die herfstdag. En ja, dat is voor een beetje bikkel uiteraard een seintje om er op uit te trekken. Uit m’n werk vandaan ging ik dan ook direct naar Egmond aan Zee. Er stond inderdaad een gigantische westerstorm en dan is de zee op z’n mooist. Ik was van plan een rondje hard te lopen over het strand naar Castricum a/Z en weer retour door de duinen. Een kilometertje of 15 rammen dus. De wind blies me bijna de duinen in, en af en toe werd m’n linker- door m’n rechtervoet gehaakt. Maar ja, ik ben geen voetballer; ik ging dus niet onderuit en smeekte niet om een gele kaart.
Wel werd het strand voorbij de Egmond Binnen-afslag steeds smaller. En zo’n 3 km voor Castricum beukte de zee tegen de duinen aan. Vluchten naar boven dus. Dwars door het helm klauterde ik naar een duintop. Geen paadje te bekennen. Maar wel een vos op een meter of 10 voor me! Ik stond, hij lag. Klaar om weg te sprinten, dacht ik. Hij sprong inderdaad omhoog, maar zakte direct weer door z’n poten. En dat deed ie nog 2 keer. Vermoedelijk was ie ziek of gewond. Ik wist eigenlijk niet hoe gevaarlijk zo’n beest kan zijn. Het was in ieder geval geen kleintje. Maar ik besloot toch om ‘m langzaam te naderen. Op handen en voeten kroop ik er naar toe en brabbelde wat rustgevende woordjes naar de vos (ook voor mezelf). Hij maakte nog een opspringende beweging, maar kwam weer niet weg.
Uiteindelijk zat ik naast de vos en bleef maar door babbelen. De wind gierde door m’n keel, en dwars door me heen. Zowaar mocht ik ‘m nu ook een beetje aanhalen. Die heeft het niet koud met zo’n mooie dikke vacht en dikke staart, dacht ik. Toen voelde ik iets vreemds om z’n nek. Een halsband? Nee, het was een strik van ijzerdraad. En die was verbonden aan een ijzeren staaf die in de duinen stak. Het arme beest zat vast in een stropersval. Behoedzaam maakte ik de strop los en schoof het over z’n kop. Maar toch sprong ie nu niet weg. Hij bleef liggen. Waarschijnlijk uitgeput nadat ie urenlang gepoogd had om los te komen.
De ijzeren staaf trok ik met moeite uit het zand. Speerwerpen was m’n favoriete onderdeel bij de gymles vroeger op school. Dus deze 2 meter lange staaf verdween met een grote boog in de golven. Echter, het schemerde al behoorlijk, het stormde gigantisch en we lagen daar op een duintop. Ietsje verder zag ik een duinpannetje en besloot de stumper op te tillen en daar neer te leggen. Het was er inderdaad wat luwer. Nog een halfuurtje hebben we daar gelegen. Beetje aaien, beetje praten. Heel vreemd maar toch heel mooi. Zeker toen ie opeens overeind krabbelde en heel rustig van me weg liep. Ik bleef nog effies zitten. Het was al bijna zwart nacht. Op gevoel ben ik vervolgens richting Van Oldenburghweg gelopen en aldaar hardlopend naar Egmond. Dat was een onvergetelijk rondje, ja.
De volgende dag ben ik ’s morgens vroeg teruggegaan om te kijken of ie nog ergens lag. Z’n sporen kon ik nog een paar honderd meter volgen, maar hij was nergens meer te zien. Dan was het dus niet voor niks geweest. Mooi toch.
En een keertje hardgelopen over het strand met een wester storm, en dat leverde dit verhaaltje op...
Het is al weer een paar jaar geleden dat Erwin Krol op een vrijdag adviseerde om vooral binnen te blijven, want het zou enorm gaan stormen die herfstdag. En ja, dat is voor een beetje bikkel uiteraard een seintje om er op uit te trekken. Uit m’n werk vandaan ging ik dan ook direct naar Egmond aan Zee. Er stond inderdaad een gigantische westerstorm en dan is de zee op z’n mooist. Ik was van plan een rondje hard te lopen over het strand naar Castricum a/Z en weer retour door de duinen. Een kilometertje of 15 rammen dus. De wind blies me bijna de duinen in, en af en toe werd m’n linker- door m’n rechtervoet gehaakt. Maar ja, ik ben geen voetballer; ik ging dus niet onderuit en smeekte niet om een gele kaart.
Wel werd het strand voorbij de Egmond Binnen-afslag steeds smaller. En zo’n 3 km voor Castricum beukte de zee tegen de duinen aan. Vluchten naar boven dus. Dwars door het helm klauterde ik naar een duintop. Geen paadje te bekennen. Maar wel een vos op een meter of 10 voor me! Ik stond, hij lag. Klaar om weg te sprinten, dacht ik. Hij sprong inderdaad omhoog, maar zakte direct weer door z’n poten. En dat deed ie nog 2 keer. Vermoedelijk was ie ziek of gewond. Ik wist eigenlijk niet hoe gevaarlijk zo’n beest kan zijn. Het was in ieder geval geen kleintje. Maar ik besloot toch om ‘m langzaam te naderen. Op handen en voeten kroop ik er naar toe en brabbelde wat rustgevende woordjes naar de vos (ook voor mezelf). Hij maakte nog een opspringende beweging, maar kwam weer niet weg.
Uiteindelijk zat ik naast de vos en bleef maar door babbelen. De wind gierde door m’n keel, en dwars door me heen. Zowaar mocht ik ‘m nu ook een beetje aanhalen. Die heeft het niet koud met zo’n mooie dikke vacht en dikke staart, dacht ik. Toen voelde ik iets vreemds om z’n nek. Een halsband? Nee, het was een strik van ijzerdraad. En die was verbonden aan een ijzeren staaf die in de duinen stak. Het arme beest zat vast in een stropersval. Behoedzaam maakte ik de strop los en schoof het over z’n kop. Maar toch sprong ie nu niet weg. Hij bleef liggen. Waarschijnlijk uitgeput nadat ie urenlang gepoogd had om los te komen.
De ijzeren staaf trok ik met moeite uit het zand. Speerwerpen was m’n favoriete onderdeel bij de gymles vroeger op school. Dus deze 2 meter lange staaf verdween met een grote boog in de golven. Echter, het schemerde al behoorlijk, het stormde gigantisch en we lagen daar op een duintop. Ietsje verder zag ik een duinpannetje en besloot de stumper op te tillen en daar neer te leggen. Het was er inderdaad wat luwer. Nog een halfuurtje hebben we daar gelegen. Beetje aaien, beetje praten. Heel vreemd maar toch heel mooi. Zeker toen ie opeens overeind krabbelde en heel rustig van me weg liep. Ik bleef nog effies zitten. Het was al bijna zwart nacht. Op gevoel ben ik vervolgens richting Van Oldenburghweg gelopen en aldaar hardlopend naar Egmond. Dat was een onvergetelijk rondje, ja.
De volgende dag ben ik ’s morgens vroeg teruggegaan om te kijken of ie nog ergens lag. Z’n sporen kon ik nog een paar honderd meter volgen, maar hij was nergens meer te zien. Dan was het dus niet voor niks geweest. Mooi toch.
Wat een verhaal,
Om een lang verhaal kort te maken, ben ik gisteren na werktijd op de fiets gesprongen.
Een dikke 60 km gefietst.
Onderweg een enkel buitje van anderhalf uur, nat tot op m'n kl..ten kwam ik voldaan als een verzopen kat weer thuis:)
Dick
Om een lang verhaal kort te maken, ben ik gisteren na werktijd op de fiets gesprongen.
Een dikke 60 km gefietst.
Onderweg een enkel buitje van anderhalf uur, nat tot op m'n kl..ten kwam ik voldaan als een verzopen kat weer thuis:)
Dick
ponsteen
23 mei 2006 00:15
Een vossenzieltje gered. Prachtig hoor. Magisch. Ik heb ook een keer heel dicht bij een groggy net aangereden vos zitten kijken. We stonden met zijn vieren bij hem. Een minuutje lang zat hij wazig voor zich uit te staren, en plots was hij helder en sprong hij weg. Wat zal jouw vos lang in die val hebben gezeten als hij zolang nog bij je blijft zitten...