Mijn vrouw kreeg vorige week woensdagavond last van keelpijn en verkoudheid. Donderdagochtend GGD gemeld en ze kon gelijk getest worden. Vervolgens 2 dagen binnen gezeten in afwachting van de uitslag, die vrijdag einde middag gelukkig negatief bleek te zijn. Waar we het minste op zaten te wachten is het verplicht thuisblijven van ons hele gezin gedurende 14 dagen als ze positief was geweest, maar ik snap de maatregel (hoewel deze niet afgedwongen wordt en veel mensen zich er niet aan houden). In onze omgeving wel veel verbaasde reacties dat ze zich had laten testen. "Vanwege een verkoudheidje?" of "Wat een gedoe zeg, dat je dat ervoor over hebt?". Overigens ook positieve reacties gekregen.
Van m'n zusje (werkt in een ziekenhuis) hoorde ik dat een collega op de laatste dag voor haar vakantie tussen neus en lippen door liet vallen dat ze naar Zweden op vakantie ging. Tja, wat moet je daar nu mee? Vanwege personeelskrapte is twee weken verplicht vakantie op laten nemen bij terugkomt geen optie.
Gisteren een dagje Rotterdam gedaan met m'n zoontje (prachtstad trouwens!). In het openbaar vervoer houdt vrijwel iedereen zich aan de mondkapjesregel, hoewel sommigen nog wel uitgelegd moet worden dat je deze ook over je neus moet dragen.

Op straat bestaat de 1,5 meter regel in de praktijk echter helemaal niet meer, zeker in het centrum van de stad is dat onmogelijk. Besmettingen in de buitenlucht lijkt niet zo'n vaart te lopen, dus het zal wel, maar wel bijzonder dat er zowel lucht zit tussen "het officiële verhaal" en de praktijk van alledag.
Ik ben tot nu toe, en nog steeds, zeer sceptisch geweest over maatregelen die inbreuk hebben op de privésfeer. Echter, als ik om me heen kijk lijkt het wel alsof iedereen helemaal van god los is, veel mensen houden helemaal nergens meer rekening mee. Dat verbaast me wel, gezien de sfeer in het land in maart/april toen iedereen doodsbang en extreem voorzichtig leek te zijn. Alsof we nu doorslaan de andere kant op.