Een goede daad...
Geplaatst: 10 jul 2005 21:50
Gisteren heb ik en mijn fietsvriend een pasgeboren katje gered. Je kon goed zien dat het nog zéér jong was want het had nog niet echt een evenwichtsgevoel, het viel soms om.
We stonden aan een brug om over te steken en we hoorden kattegejank, Wat heb ik dan gedaan, ik heb het katje vast gepakt en naar mijn oma gereden die een paar km verderop woonde. Maar zij moet het niet hebben. Het katje dat we ondertussen Tombroekske hadden genoemd(wat daar hadden we het gevonden)hadden we eten gegeven want het was uitgehongerd en dan heeft het in het huis van mijn oma geplast.
Toen hebben we het katje maar terug meegenomen op de fiets en zijn we naar mijn Peter geweest die nog een paar km verdeop woont. Die moest Tombroekske ook niet hebben omdat hij allergisch woor katten is.
Dan dachten we: Mijn nonkel heeft nog een paar kleine kinderen en hij zal Tombroekse mss wel houden, hij heeft wel al een kat, maar je weet maar nooit dachten we. Dus wij terug op de (koers)fiets en wij naar mijn nonkel. Maar ja, hij moeste het ook niet hebben want ze hadden al genoeg met 1 kat en dat was een manneke en Tombroekske was een vrouwtje.(je kan de problemen al raden.)
Dusja, toen hebben we besloten om wat boederijen te doenn want daar heb je wel veel kans dat ze het katje willen houden en ze hebben er ook veel ruimte. En we kwamen aan bij de eerste boerderij, maar daar was niemand. En we konden Tombroekske daar maar moeilijk achterlaten dus sprongen we terug op de fiets en reden verden tot we op een gegeven moment een zéér sjieke hoeve zagen met paarden en alles erop en eraan. We bellen aan en er we doen onze uitleg en die mevrouw staat er wel nog voor open, maar ze vond het wel speitig dat het geen manneke was. Maar toen haar zoon erbij kwam was de moeder overtuigd en ze hadden Tombroekske aanvaard.
We waren natuurlijk zéér trots op onszelf. Dit is een 'avontuur' dat we niet snel zullen vergeten.
Ik vind het toch erg dat de mensen daar zomaar katten en soms zelfs honden achterlaten.
We stonden aan een brug om over te steken en we hoorden kattegejank, Wat heb ik dan gedaan, ik heb het katje vast gepakt en naar mijn oma gereden die een paar km verderop woonde. Maar zij moet het niet hebben. Het katje dat we ondertussen Tombroekske hadden genoemd(wat daar hadden we het gevonden)hadden we eten gegeven want het was uitgehongerd en dan heeft het in het huis van mijn oma geplast.
Toen hebben we het katje maar terug meegenomen op de fiets en zijn we naar mijn Peter geweest die nog een paar km verdeop woont. Die moest Tombroekske ook niet hebben omdat hij allergisch woor katten is.
Dan dachten we: Mijn nonkel heeft nog een paar kleine kinderen en hij zal Tombroekse mss wel houden, hij heeft wel al een kat, maar je weet maar nooit dachten we. Dus wij terug op de (koers)fiets en wij naar mijn nonkel. Maar ja, hij moeste het ook niet hebben want ze hadden al genoeg met 1 kat en dat was een manneke en Tombroekske was een vrouwtje.(je kan de problemen al raden.)
Dusja, toen hebben we besloten om wat boederijen te doenn want daar heb je wel veel kans dat ze het katje willen houden en ze hebben er ook veel ruimte. En we kwamen aan bij de eerste boerderij, maar daar was niemand. En we konden Tombroekske daar maar moeilijk achterlaten dus sprongen we terug op de fiets en reden verden tot we op een gegeven moment een zéér sjieke hoeve zagen met paarden en alles erop en eraan. We bellen aan en er we doen onze uitleg en die mevrouw staat er wel nog voor open, maar ze vond het wel speitig dat het geen manneke was. Maar toen haar zoon erbij kwam was de moeder overtuigd en ze hadden Tombroekske aanvaard.
We waren natuurlijk zéér trots op onszelf. Dit is een 'avontuur' dat we niet snel zullen vergeten.
Ik vind het toch erg dat de mensen daar zomaar katten en soms zelfs honden achterlaten.