Fietscultuur

[Paulhessels]

Hallo iedereen!

Vorig jaar had ik het genoegen om de Alpe d'huzes mee te mogen maken. Daarbij viel mij op dat er een ongelooflijk goede sfeer hing. Natuurlijk is dit voor een groot deel toe te schrijven aan het goede doel waar iedereen voor fietst, maar ik geloof ook dat het deels toe te schrijven is aan het soort mens dat fiets (van de zomerse recreatie fietser tot de profs).

Wat mij vooral op viel is het respect voor elkaars niveau. Mensen keken niet op elkaar neer en gaven tips om elkaar beter te maken.

Wat vinden jullie typisch voor de fietscultuur?

[Nee_Nee]

Alpe d'Huzes is een uniek evenement, waarbij mensen niet rond het thema fietsen bij elkaar zijn, maar omdat ze betrokken zijn bij het thema kanker. Soms zelf heel direct via een gezinslid dat er aan overleden is. Ik ben er éen keer bij geweest. Omdat deze verschrikkelijke ziekte in mijn omgeving nooit heeft toegeslagen, voelde ik me soms een beetje een voyeur. Als niet-betrokkene kon ik niet meevoelen wat betrokkenen wel voelden.

[DeletedUser02]

De fietsenwereld zit vol snobs . Maar zoals Tim Krabbe lang geleden al schreef "Niet wielrenners, de leegheid van die levens schokt mij".

Ik vind het in ieder geval heerlijk om samen met fietsvrienden een mooie tocht te doen of samen een biertje te drinken en over fietsen te praten. Het liefst moet het dan wel een beetje een gedeelde passie zijn, dus niet iemand die in een opwelling een fiets gekocht heeft voor de AGR puur om bij de koffieautomaat even op te kunnen scheppen.

Typisch voor de wielercultuur is toch wel competitief: wie heeft de mooiste fiets, hoe snel heb jij de Alp beklommen, ik rij al mijn rondjes 30 km/u, echte mannen rijden staal, Rapha ride, Strava segmentje, een verre fietsvakantie of mijn langste tocht is 400km.

Onbewust doet iedereen er wel een beetje aan mee in verschillende vormen. Voor de één is het materiaal, voor de ander een mooie klim of cyclo en voor de ander een bijzondere tocht. Die veelzijdigheid maakt het voor mij ook zo leuk.

[GJEvK]

Ik denk idd ook dat het gevoel van Alpe d'HuZes (komende jaar ga ik voor de 4e keer) totaal niet te vergelijken is met "echte fietsers". Bij AD6 is het van mensen die de dag ervoor voor het eerst op de fiets stappen tot de recreant die 10.000 per jaar rijdt. De verbinding is niet de sport maar het doel.

Bij een gemiddelde groep fietsers heerst er best een minderwaarheid richting mensen die maar ritjes maken van 50km, op een fiets met tiagra of minder rijden, geen 32 gemiddeld rijden, niet de kleur van de sokken matchen met de rest van de kleding, je niet op een echte racefiets rijdt (ooit op een MTB met een clinic meegedaan waarbij behoorlijk minachtend werd gedaan door deelnemers dat ik op een MTB zat, al reed ik ze wel zoek en waren ze blijk als ze in mijn wiel konden hangen), of dat je met tasjes rijdt waar meer in past dan 1 klein opgerold reserve bandje.....

Beetje generaliserend want gelukkig zijn er ook meer dan genoeg fietsers die het geen ene zak boeit hoe, wat, waar, waarom en waarop, zolang je maar plezier hebt, en dan is het fietsplezier hetgeen dat bind. Maar "de fietscultuur" is, als je het heel algemeen stelt, naar mijn mening wel een beetje haantjes gedrag en wedstrijdjes wie het verste kan pissen.

[raven14]

Ik kom in 't weekend al eens in een fietscafé (Lecoffeeride in Coo, Luikse Ardennen), en ik ben er steeds binnen de kortste keren (zelfs in 'burger' gekleed) in gesprek met de meestal fietsgekke medemens aldaar.

Ervaringen uitwisselen over te bezoeken streken/te rijden routes, de muurtjes in de omstreken, materiaal, koffie, trainen... Iedereen vult zijn passie op een andere manier in en die verhalen zijn ook altijd wel boeiend. Je kan dikwijls erg lang blijven kletsen.

Ik moet zeggen dat ik nooit een tooghanger ben geweest, maar in een fietscafé vind ik ik dat wel erg leuk (met koffie weliswaar )