Fietstochten van "Le Grimpeur"

[Le Grimpeur]

Dans l'arrière-pays provençal
(In het Provençaalse achterland)

Gisteren zag ik al meteen vanaf mijn vertrekpunt in de buurt van Beaurecueil dat ik niet de enige was die er die zonnige en warme zondag met de racefiets op uit trok. Wat wordt er hier veel gefietst! Na een dikke 3 km was ik al weer in Le Tholonet, waar het château nog heerlijk in de schaduw lag te soezen. Geen geschikt tijdstip voor een foto. 'Soezen' zat er voor mij niet in, want na Le Tholonet moet je meteen flink klimmen. Via een aantal haarspeldbochten gaat het steil omhoog en dat met nog niet eens 'warmgedraaide' spieren. Dus maar even 34x29 geschakeld. Als ik het bord 'Aix-en-Provence' passeer, heb ik er net 6 km op zitten. Bij de rotonde met de leuke fontein ga ik rechtsaf, de Route du RICM op. Ik ben dan nog in de buitenwijken van Aix. Deze straat loopt licht op, doch dat is niet erg. Wel 'erg' is het wegdek. Overal zijn er stukken ingelegd en liggen de putdeksels niet gelijk met het niveau van het asfalt. Gelukkig ben ik snel bij de Policlinique du Parc Rambot, waar een nieuw wegdek ligt en duik ik over een tussenstukje naar het kruispunt met ook weer nieuw asfalt, richting de D10. Daarna volgt er nog een 'ritje op een hobbelpaard' (verkeersdrempels en weer slecht wegdek), voordat ik langzaam begin te klimmen.

Na zo'n 4 km fietsen door Aix passeer ik opnieuw het bord 'Aix-en-Provence', doch nu met een schuine streep er door. Ik begin met 34x23 aan de ongeveer 3,5 km lange klim in de D10 en schakel tegen het einde naar 34x21 en 34x19. Vlak voor de afslag naar het gehucht Les Bonfillons moet ik nog weer een steil stukje overwinnen. Daarna een eindje dalen. Het Montagne Ste Victoire komt in zicht. Er hangt een helikopter vlak boven of vlak naast (dat is op zo'n afstand niet goed te zien) het Croix de Provence. Op een open plek langs de weg staan een aantal voertuigen van de Sapeurs-Pompiers (brandweer en reddingsdienst). Er wordt een slang uitgerold en wat afzijdig staat een open metalen kooi. Zo'n geval wat je wel eens onder een helikopter ziet hangen. Zou...? Ik fiets door, want ik ben van plan niet vóór de eerste col te stoppen. Even later hoor ik de helikopter dichterbij komen en als ik weer zicht op de berg heb, zie ik hem inderdaad met 'kooi' en al richting het kruis vliegen . Een 'zondagse' oefening, of materiaal naar boven brengen? Bij Vauvenargues aangekomen zie ik de heli nog een keer heen en weer vliegen.

Na het stadje begint de klim naar de eerste col. 't Valt mee. Ik heb deze rit expres in het weekeinde gepland, want in de bochten naar deze col wordt er aan de weg gewerkt en kun je dus hinder ondervinden van engins (graafmachines e.d.), vrachtauto's of staat er op eens zo'n mobiel verkeerslicht wat dan 'altijd' net voor je neus op rood springt . Het venijn bij dit colletje zit hem in die paar elkaar snel opvolgende bochten: 15% stijging. Staand op de pedalen werk ik mij met 34x29 naar boven. 't Is kort maar hevig, dit klimmetje. Terwijl ik een foto maak, hoor ik achter mij hoe het volgende 'slachtoffer' hijgend boven komt.

Op de Col de Claps (530 m) aan de noordzijde van het Montagne Ste Victoire:



Deze col is eigenlijk de eerste trede in de klim naar de volgende col. Er volgt ook geen echt lange afdaling, meer een 'dipje' en een stukje vals plat. De klim naar de volgende col begint eigenlijk ook pas daar waar de haarspeldbochten liggen. Even een steil recht stukje (34x29) als aanloop en daarna met 34x26 via een aantal leuke bochten omhoog naar de Col des Portes (631 m).

De aanloop naar de Col des Portes...:




...en vlak voor de ligne GPM :



Nu volgt er wel een echte en lange afdaling. Het wegdek is maar zo zo, doch als ik het departement Bouches-du-Rhône verlaat en ik in de Var kom, word ik getrakteerd op mooi vlak asfalt. Even flink bij trappen, want het is niet steil meer en ik ben al bij de afslag naar Rians. Door een vrij open, bosachtige omgeving fiets ik hier in het rustige en mooie Provençaalse achterland. Zo'n dikke 3 km voor Rians kom ik op de Itineraire Bis Grenoble (alternatieve route om de drukke doorgaande wegen en tolwegen te vermijden).
Het is er toch nog aardig druk met terugkerende vakantiegangers. Deze week is in Frankrijk la rentrée des classes (de scholen beginnen dan weer) en dus moeten de laatste vakantiegangers nu ècht naar huis . Even voorbij Rians kan ik gelukkig de veel rustiger D3 richting St-Paul-lès-Durance nemen.

Het is een aardige route. Eerst door eikenbos, later door een open en deels agrarisch landschap. Niet echt 'spannend', maar rustig genieten van de omgeving zit er wel in. Zo'n beetje halverwege St-Paul kom ik weer in de Bouches-du-Rhône. Gelukkig verandert deze keer het wegdek nauwelijks van kwaliteit . Vanaf St-Paul rijd ik een stukje langs het Canal EDF en hoor ik het verkeer op de daarnaast en veel lager gelegen A51 wel, maar zie ik het niet. Pas als 'mijn' weg wat begint op te lopen, zie ik de Aire de Jouques langs die autoweg en even later een stukje van de weg zelf. Bij de afslag naar Jouques pauzeer ik even in de schaduw van een dennenboom en plan ik een stop sanitaire. Verdorie, stopt er aan de overzijde een motorrijder met passagiere die twee stokbroden in haar hand houdt. Mevrouw komt mijn kant op. Nou, die zullen dus wel gaan picknicken. Weg sanitaire stop . Maar 't valt mee. Ze wil alleen weten hoe ze 't beste naar Manosque kunnen rijden. Aan de hand van m'n kaartje kan ik ze dat haarfijn uitleggen, waar ze erg blij mee is en mij hartelijk bedankt. Grappig, rijd je als Frans echtpaar op je motor in je eigen land rond en krijg je van een buitenlander te horen hoe je moet rijden. Zoiets gebeurt wel vaker.

De klim richting Jouques is ook nog een aardig klusje. 't Is eerst een paar kilometer klimmen en bij het monument ter nagedachtenis aan de helden van het verzet, ben je op de Col de Bèdes (419 m), waarna de afdaling richting het dorpje volgt en verder naar Jouques. Dat is een aardig, typisch Provençaals dorpje. Als ik het dorpje - of stadje - binnenrijd, zie ik dat de grote parkeerplaats aan de oostzijde van het stadje tjokvol staat. Dan moet er 'iets' aan de hand zijn. Maar eens even een kijkje nemen. Inderdaad, er is markt en wellicht ook een braderie of zo. Ik zie veel kraampjes en in het stadje is het gezellig, maar niet hinderlijk druk. Volle terrasjes en flanerend en inkopen doend publiek. De meeste winkeltjes zijn ook gewoon open. Aan het einde van het centrum keer ik om, want ik moet eerst nog weer een stukje richting Rians om mijn geplande route te kunnen vervolgen.

Het oude, hooggelegen deel, van Jouques:



Even buiten Jouques verlaat ik de D561 en ga ik de D11 op, richting Vauvenarques. Het fietsen hier doet mij wat de omgeving en het landschap betreft, sterk denken aan het fietsen in de Haut-Vaucluse, dus voel ik mij hier 'thuis' . Er volgt voor mij nu een ruim 10 km lange klim naar de Col du Sambuc, ook bekend als de Col du Grand Sambuc (naar het nabijgelegen kasteel genoemd). De eerste 7 km komt het stijgingspercentage niet boven de 4, maar de laatste kilometers zit je dik boven de 6%. Dat is niet heel veel, maar het is inmiddels behoorlijk warm, om niet te zeggen heet geworden. Je rijdt daar in het bos en het voelt wat benauwd aan. Er is hier geen wind en dus ben ik blij dat ik boven ben. Er staat hier geen naambord of een wegwijzer voor wandelaars, dus moet ik maar geloven dat ik naar ongeveer 620 m geklommen ben. Links en rechts van de weg staat zo'n lelijke, roestige omheining. Ook al niet fraai voor een foto. Jammer! Een heet dat het is!

De laatste meters voor de Col du Sambuc (620 m)...:




...en 'naast' de col:



Het wemelt op de col ook weer van de gemeen stekende vliegen, dus snel in de schaduw even wat drinken en dan aan de afdaling beginnen. Eerst rustig aan, vanwege het ongelijkmatige wegdek, daarna over een wat beter wordend wegdek wat sneller. Het laatste stukje van de afdaling voert mij nog door een smalle en fraaie kloof, de Gorges de l'Infernet en dan is mijn 'lus' gesloten. Ik draai de D10 op richting Vauvenargues en begin aan de laatste 20 kilometer van deze 'zondagsrit'. Voordat ik weer bij mijn auto ben, moet ik nog wel wat 'klein' klimwerk verrichten. Ook tussen Aix en Beaurecueil kan het kleine blad nog niet rusten. In Le Tholonet ligt het kasteel nu wel mooi in de zon en dat levert dan wel een leuk plaatje op.

Het Château de Tholonet:



Als ik uiteindelijk weer bij mijn startpunt terug ben, heb ik er net 106 km en naar ik aanneem toch ook wel een flink aantal hoogtemeters op zitten. Toch fijn dat je dit soort inspanningen nog enigszins redelijk aan kunt en je niet de gehele dag op een (camping)stoel hoeft te zitten...

[GJEvK]

Mooi hoor!

[jossie16]

Prachtige verhalen en foto's.
Een genot om te lezen.

[havana]

Wat een heerlijk weer is het daar nog!

[Le Grimpeur]

Met de wijzers van de klok mee...

Mijn eerste rit hier rond het Montagne Ste Victoire was 'tegen de wijzers van de klok in'. Dan 'moet' er natuurlijk ook een keer in de andere richting gefietst worden . Om ook nog een beetje kilometers te maken heb ik aan dat circuit vandaag nog een paar 'uitstapjes' geplakt. De rit begon vanmorgen, zoals gewoonlijk, bij Beaurecueil. Na de klim net voorbij Le Tholonet zag ik dat de rook uit de verschrikkelijk hoge en het landschap ontsierende schoorsteen bij Meyreuil loodrecht omhoog ging. De weerman van Météo France had het vanmorgen op de radio al gezegd: il n'y a pas de vent (er is geen wind). En aangezien het vanmiddag in het binnenland ook nog eens meer dan 30 graden (!) zou worden, ben ik dan ook al om half negen vertrokken.

Het stukje door Aix was lastig. Omdat het vandaag de dag van la rentrée des classes was, zag je 'overal' moeders die hun 'grut' voor de eerste schooldag naar school brachten. Ook bij het Lycée Paul Cezanne was het behoorlijk druk. Voeg daar nog de soms smalle straten, het slechte wegdek (understatement) en drukke verkeer bij en het zal duidelijk zijn dat ik blij was deze stad met de racefiets achter mij te kunnen laten.

Rustig klimmend ging ik vervolgens richting Vauvenargues. Heerlijk in 't zonnetje, behoefde ik alleen op de gesneuvelde 'flesjes Heineken' te letten. Die liggen hier werkelijk overal . Tussen St-Marc-Jaumegarde en het gehucht Les Bonfillons ga ik nog even heen-en-weer naar het stuwmeer van Bimont. Verder dan de grote parkeerplaats en een glimp van de dam en het meer kom ik niet. Het terrein is absoluut niet geschikt voor de racefiets en de raceschoenen. Maar 't is wel goed voor de kilometers . In Vauvenargues was het dus
pas tijd voor het eerste plaatje van deze tocht.

Vauvenargues: fonteintje en de noordzijde van het Montagne Ste Victoire in de ochtendzon:



Na deze fotopauze ga ik snel verder en haal ik een mountainbiker op een mooie Giant in. Net voorbij Vauvenargues is de afslag naar het Montagne des Ubacs. Terwijl ik de wegwijzers sta te fotograferen, stopt er een Franse racefietser. Vous photographiez le col? (Fotografeert u de col?), vraagt hij. (Ne) que les panneaux. C'est pour un blog (Alleen de borden. Het is voor een blog.), antwoord ik. Quel blog? (Welk blog?), wil hij weten. C'est pour un site Néerlandais. Je suis Néerlandais (Het is voor een Nederlandse site. Ik ben Nederlander.), antwoord ik. Of de streek hier mij bevalt, vraagt hij nog. 'Natuurlijk', zeg ik, 'het is een mooie streek'. Hij wenst mij nog een pettige dag en gaat verder, richting Rians. Ik wens hem Bonne balade (goede tocht) en ga richting Jouques. De mountainbiker is inmiddels ook gepasseerd.

Op de afslag naar het Montagne des Ubacs :



Na ongeveer 200 meter begint de korte kloof van de Gorges de l'Infernet. Het is een mooie, ongeveer 300 meter lange kloof en het is er heerlijk koel. Op de terugweg maar even een paar plaatjes schieten. Ik ben nu naar de Col du (Grand) Sambuc aan het klimmen. Het is een makkelijke klim, waarvan alleen de laatste 700 meter wat steiler zijn. Op de col staat de mountainbiker in de schaduw wat te eten.

Op de Col du (Grand) Sambuc (615 m):



Vanaf de col zie je het Château Grand Sambuc al tussen de bomen door. Ik besluit om even een paar bochten te dalen richting Jouques, om het kasteel te fotograferen. Naast het kasteel is een circuit waar je je met je auto Alonso of Schumacher kunt wanen . Het kasteel ligt tussen het groen verscholen en je mag de tuin niet in (Interdit au public staat er overal). Het lukt mij toch er een plaat van te schieten.

Het Château Grand Sambuc:



Ik klim weer zo'n 600 of 700 meter (afstand, geen hoogte ) terug naar de col, eet wat en zet dan de afdaling in. Tegen het einde van de afdaling knijp ik even stevig in de remmen voor de foto's van de kloof.

In de Gorges de l'Infernet :






Aan het einde van de afdaling sla ik linksaf, richting Rians. Al snel begint de klim naar de Col de Claps. Er staan wel borden langs de kant van de weg, maar van wegwerkzaamheden is nog geen spoor te bekennen. Met 34x29 'hijs' ik mij weer door de bochten. Aha, de mannen zijn al helemaal boven, bij de col (530 m), aan het werk. Op de plaats van het 'collenbord' (zie vorige verslag) staan nu de engins, ligt een heleboel zand en een stapel blauwe kunstof pijpen. Er wordt een gleuf naast de weg 'gegraven'. De foto uit het verslag van eergisteren had ik vandaag dus absoluut niet kunnen maken! Is ook niet erg, want ik fiets door, op weg naar de volgende col. Die bereik ik ook al weer vlot. Het gaat prima vandaag. Hier maak ik nog wel even een fotootje.

Op de Col des Portes (631 m), kijkend in oostelijke richting:



Een eindje voor het gehucht Le Puits-de-Rians kom ik in de Var en verandert de wegnummering. De D10 heet nu D223 en zoals ik al eerder schreef, is het wegdek ook een heel stuk beter! Net voor Le Puits-de-Rians is de T-splitsing, waar ik rechtsaf ga om via de D23 naar Pourrières te fietsen.

Het arrière pays Varois (achterland van de Var) bij Le Puits-de Rians:



De weg naar Pourrières loopt grotendeels door eikenbosjes. Eerst moet ik nog een klein stukje klimmen, maar dan gaat het constant naar beneden over een prima wegdek. Het is een zeer bochtige weg, dus is het een enigszins technische afdaling, maar wel leuk om te doen. Ondertussen probeer ik op de fiets ook nog wat te eten. 't Gaat net . In Pourrières is een mooie belvédère waar je een werkelijk schitterend panorama van de ruime omgeving aangeboden krijgt. Links de Mont Aurélien met als hoogste top de Olympe (880 m), rechts daarvan de crêtes de Regagnas en vervolgens een stuk naar het westen zie je nog fraai de Chaîne de l'Étoile bij Marseille liggen. Wat dichterbij kijk je uit op het Montagne Ste Victoire, la Barre du Cengle en de wijngaarden rondom het stadje. De rook uit de schoorsteen bij Meyreuil gaat nog steeds loodrecht omhoog!

Op de belvédère in Pourrières met het Montagne Ste Victoire (hoog) en de Barre du Cengle (laag):



Dat uitzichtpunt is een mooie plek om in de schaduw even te genieten en te pauzeren. Daarna fiets ik tussen de wijngaarden van de AOP Côtes de Provence Ste Victoire richting Puyloubier. Om de een of andere onduidelijke reden mis ik aan de westzijde van dat dorpje de D17 naar Aix. Maar gelukkig merk ik al snel dat ik op de D57 naar Rousset fiets. Hup, demi-tour dan maar. Dat levert nog wel een extra foto op, want als ik terug fiets, zie ik Puyloubier leuk tegen de helling liggen.

Puyloubier:



Bij de 'uitgang' van het dorpje heb ik meteen de duidelijk aangegeven afslag naar de D10 te pakken. Waarom ik die nu gemist heb? Nu volgt de mooie, golvende klim naar de Col du Cengle (510 m). Ik rijd eerst nog een stukje langs de wijngaarden, die er prachtig bij liggen met de 'berg van Cezanne' als achterdgrond. 't Is inmiddels wel erg warm geworden, dat wel. Toch gaat het klimmen nog goed. Na de col daal je een stukje. Ik besluit om nog even linksaf over de Pas de Magnan (460 m) richting Rousset te fietsen. Bij de in mijn eerste verslag uit deze streek genoemde GSM-mast op de Barre du Cengle keer ik weer om, richting D17. Nu volgt er nog een mooi stuk over die D17 richting Beaurecueil. Omdat er op de Michelin-kaart staat aangegeven dat je in het gehucht Le Bouquet een mooi uitzicht moet hebben, pak ik dat korte klimmetje er ook nog maar bij. Dat uitzicht is een afknapper, want daar waar de weg ophoudt, staat een groep huizen plus een bord dat aangeeft dat het niet gewenst is (ook niet voor voetgangers) om het straatje omhoog in te gaan. Dus maar even een plaatje maken van wat ik als racefietser hier maximaal te zien kreeg.

Doorkijkje bij het gehucht Le Bouquet op het Montagne Ste Victoire met het Croix-de-Provence:



Ik ben nu bijna weer op mijn startpunt terug. Er volgt nog wel een leuke en bochtige afdaling door een mooi bos en later door open gebied met een fraai zicht op de berg rechts van mij.
Het was vandaag geen lange (80 km), maar wel een heel mooie tocht!!!

[Jac]

En bedankt weer voor de mooie foto,s en verslagen.

[JPAR]

Het was weer een genot om te lezen. Hoe lang mogen we deze mooie verslagen nog verwachten?

[Le Grimpeur]

Het was weer een genot om te lezen. Hoe lang mogen we deze mooie verslagen nog verwachten?

Dat is lastig te beantwoorden, want ook ik heb geen kristallen bol . Maar zolang het hier nog mooi fietsweer blijft, 'de benen" (en de geest) nog willen, zal ik er nog wel mee doorgaan. Wat dat betreft hoef je je dus nog geen zorgen te maken . .

[Le Grimpeur]

Wat een heerlijk weer is het daar nog!

Ja, niets te klagen. Maar ik dacht dat je wel wist dat wij ook daarom hier zo graag 'na-zomeren' . Vanaf a.s. zondag ziet de weersverwachting voor de Provence er voor de periode t/m de vrijdag daarna er trouwens niet best uit. Dat wordt dan dus uitrusten geblazen (en uiteraard een poosje geen verslagen) .

[Le Grimpeur]

In het Fôret et Massif de la Sainte Baume...

Het was gisteren in grote delen van Nederland (bijna) net zo warm als hier in de Provence, dus kon je in Nederland ook weer eens ervaren hoe is om bij zo'n 32 graden te fietsen . Maar toen ik om half negen op de fiets stapte, was het natuurlijk nog niet zo heet. Het was, zeker in de schaduw, eigenlijk nog fris. Zodra ik echter het dorpje Beaurecueil voorbij was en Collet Rouge in zicht kwam, fietste ik al weer in de zon. En tijdens het klimmetje naar die 281 m had ik het uiteraard al weer snel warm...
Rechts op de heuvel de uitkijktoren voor de brandwachten, links en rechts de roodbruine aarde en voor mij de afdaling richting Châteauneuf-le-Rouge. Om dit dorpje heen en een stukje dalen, onder de autoweg
La Provençale door en linksaf het fietspad op. Bij één van de rotonde's die je hier passeert, komt er een groepje luid kwebbelende Fransen langszij. Ik zie o.a. een Kuota, een Look, een Ti Litespeed en relatief veel Campa . Ik 'hang' er een eindje achteraan, doch als ze hun tempo weer opvoeren, laat ik ze gaan en stop ik voor een plaatje van het fietspad. Net als ik afstap passeert er een veel grotere groep. Hè, dat was nu leuk geweest voor een plaatje. Dan maar even wachten op een volgende gelegenheid om het fietspad wat 'aan te kleden'. Als snel komen er twee 'racefietsers' aan en dus gaan die 'op de foto' .

Op het fietspad langs de D6 tussen Châteauneuf-le-Rouge en Trets:



Voor ik er eigenlijk erg in heb, ben ik al weer in Trets. De klim naar de Pas de la Couelle (531 m) verloopt vlotjes. Met 34x21 en 34x23 klim ik door de bosrijke omgeving naar het gehucht Kirbon. Daar, op het stukje vals plat, schakel ik weer even naar het buitenblad. Het tweede deel van de klim is wat steiler, dus druk ik maar weer op het knopje van de linker Ergopower-greep en ga naar 34x26. Op de col eet ik even een banaan, een fruitreep, drink wat en zet daarna de afdaling naar St-Zacharie in.

In de afdaling van de Pas de la Couelle (531 m) naar St-Zacharie:



Toe ik hier een paar tochten geleden ook was, schreef ik al dat je in de afdaling op een gegeven moment van de Bouches-du-Rhône in de Var komt en dat op dat punt het wegdek veel beter wordt. Er zitten geen slechte stukken meer in de slijtlaag en het is mooi glad asfalt. Er komen nog wel een paar scherpe bochten, maar je kunt er toch behoorlijk vlot dalen.

Van de Bouches-du-Rhône naar de Var:



Een paar kilometer voor St-Zacharie verlaat je het bos en kom je in een wat meer agrarisch landschap terecht. Een boer net buiten het stadje heeft zo te zien zijn pompoenen al geoogst.

Een boer bij St-Zacharie heeft zijn pompoenen al geoogst:



Om niet met dezelfde 'problemen' te maken te krijgen als de vorige keer, heb ik van tevoren al goed op de kaart gekeken waar ik precies in St-Zacharie de D480 kan vinden. Exact op de plaats waar ik denk dat die weg moet beginnen, staat inderdaad een wegwijzer. Maar..., die zie je dus alleen als je uit de andere richting komt... Het is een smalle, prima geasfalteerde weg. En hij begint steil. Met 34x29 klim ik tegen een helling het stadje uit. Na 500 meter gaat het echter al weer naar beneden. Pas na een heel stuk dalen, ga ik weer klimmen. Het is een erg onregelmatig verlopende klim, door een heel mooi landschap. Ik fiets door bos, langs rotsblokken en gelukkig door het vele bos ook regelmatig in de schaduw. Wat hogerop krijgt het terrein een wat meer open karakter en komen er ook meer steile passages, die vaak afgewisseld worden door korte afdalingen. Het wegdek blijft goed tot uitstekend, met veel relatief nieuw asfalt. Er is op deze smalle weg weinig verkeer. Wel komen er af en toe fietsers naar beneden. Na een kleine 8 km ben ik op een hoogte van 678 meter aangekomen op de 'col' die geen col is. De D480 komt daar bij Plan-d'Aups uit op de D80 die min of meer parallel aan de kam van het Massif de la Sainte Baume loopt.

Op de 'col' (678 m) bij Plan-d'Aups waar de D480 uitkomt op de D80...:



...en de D80 die langs het Massif de la Sainte Baume loopt:



Mijn weg vervolgt zich richting het oosten. Na een dikke kilometer passeer ik de Hostellerie Sainte-Baume. Het is een RK religieus centrum. Maar behalve voor je geestelijke behoeften, kun je er ook eten, slapen of, al dan niet op het terras, terecht voor een kopje koffie of 'snelle snack'. Ook is er een Magasin du pèlerin waar allerlei religieuze lectuur en wat dies meer zij te koop is. Jaren geleden hebben mijn vrouw en ik er eens koffie gedronken. Er zijn daar zo hoog en afgelegen ook niet veel gelegenheden waar iets te krijgen is, dus is er eigenlijk altijd wel klandizie .

De Hostellerie Sainte-Baume:



Het is hier prachtig fietsen. Het massief ziet er zo dichtbij erg imposant uit en omdat je hier op ruim 600 m hoogte bent, is het er wat temperatuur betreft ook erg aangenaam. Bovendien woei er gisteren een fris briesje. Hier heb je dus geen last van de hitte . Even voorbij de hostellerie splitst de weg zich. De D80 duikt naar beneden, richting Nans-les-Pins en naar rechts kun je de D95 nemen. Die laatste weg gaat grotendeels door eikenbos richting Mazaugues en La Roquebrussanne en maakt zo deel uit van een route die je kunt rijden als je helemaal rond het Massif de la Sainte Baume wilt fietsen. Dat heb ik in het verleden wel eens gedaan. Dat is een mooie tocht van ruim 85 km, waarbij je dan ook over de Col de l'Ange (218 m) en de schitterende Col de l'Espigoulier (728 m) komt. Maar ik ga nu dus verder op de D80. Zodra de weg begint de dalen, word je gewaarschuwd dat het een smalle en bochtige weg is, waar het over een lengte van 8 km lastig rijden is. Dat bord staat onderaan de weg ook voor het omhoog gaande verkeer. Al snel kom ik bij een soort belvédère waar ik van een prachtig uitzicht kan genieten. Over de beboste hellingen van het massief, kijk ik helemaal tot aan het Montagne Ste-Victoire.

Over de beboste hellingen van het Massif de la Sainte Baume kijk je helemaal tot aan het Montagne Sainte Victoire:



Ook dit is weer een mooie route om te rijden. Ik zou hem natuurlijk liever klimmend dan dalend doen, doch dat komt misschien nog wel. Ondanks dat deze weg veel bochten kent, is het geen bijzonder lastige afdaling en het wegdek is gelukkig ook van een behoorlijke kwaliteit.

'Een gewaarschuwd mens telt voor twee...';
(Langs de smalle, bochtige weg die van Nans-les-Pins het Massif de la Sainte Baume in gaat)



Na Nans-les-Pins kom ik via de D280 op de D560. Dit is de doorgaande weg die van St-Maximin-la-Ste-Baume naar Auriol loopt. In een bocht, vlak voordat ook deze weg flink af begint te lopen, zie ik bij een parkeerplaats een picknick-bank in de schaduw van een grote boom. Ik besluit een korte pauze te nemen om mijn appel en nog wat ander spul te consumeren. Dat lijkt mij veiliger, dan op de bochtige weg zonder fietsstrook op de fiets te gaan eten. Een paar oudere Franse fietsers stoppen om op hun copains, die kennelijk wat achterop zijn geraakt, te wachten. Als het groepje weer compleet is, vervolgen zij hun tocht. Ik vertrek ook weer. Het deel van de D560 wat nu volgt, is een schitterend stukje. Je rijdt over een erg bochtige weg door een soort kloof. Aan de dalende kant 'scheer' ik vlak langs de rotsen, terwijl de weg aan de andere zijde is afgezet met een stenen muur. Er is geen ruimte om uit te wijken. Gelukkig is het op dit tijdstip (lunchtijd) niet al te druk en geldt er een snelheidsbeperking van 70 km/u. Echt hard kun je er als automobilist natuurlijk ook niet rijden. En er is nu ook geen vrachtverkeer.

Zo kom ik zonder stress in St-Zacharie en begin ik weer aan de klim naar de Pas de la Couelle. Het is nu wel behoorlijk warm (heet) geworden. Toch 'vlieg' ik met 34x23 tegen de helling op, totdat ik weer in de Bouches-de-Rhône kom. Daar 'rolt' het niet zo fijn meer over het grovere asfalt en lijkt de klim op sommige stukken ook wat steiler. Maar met 34x26 kan ik het tempo nog redelijk goed vasthouden. Net na de col stop ik nog even kort op een schaduwrijk punt om flink wat te drinken en hup, naar beneden over het bochtige stukje naar Kirbon. Voorbij dit gehuchtje rijd ik weer het domein van de wijnboeren binnen, althans blijkens het welkomstbord langs de weg. De eerste wijngaarden zie ik pas een stuk lager, net voor Trets.

Welkom bij de wijngaarden van de Côtes de Provence Sainte-Victoire:



Op het fietspad naar Châteauneuf-le-Rouge heb ik de wind in de rug, dus dat schiet mooi op. Ik merk nu goed dat het inmiddels erg heet geworden is. Gelukkig is mijn laatste bidon nog niet leeg. Na Châteauneuf volgt als laatste hindernis nog weer de nu vol in de zon liggende klim naar Collet Rouge (281 m). Het is geen lange klim, dus even 'de pedalen geselen' en ik ben boven. Op deze côte maak ik eerst even mijn bidon leeg, schiet ik de laatste plaat van de dag en dan resten mij nog een goede 3 km voordat ik 'er ben'.

Op Collet Rouge (281 m) tussen Châteauneuf-le-Rouge en Beaurecueil:



Het gaat nog wel even omhoog Beaurecueil in en daar wordt, net als bij de Col de Claps, aan de weg gewerkt. Ook hier liggen van die blauwe kunststof buizen en wordt er een gleuf langs de weg gegraven. Deze activiteiten zullen dus wel tot het zelfde project behoren... Mijn rit zit er op! Met 88 km en de constatering dat m'n truc om van lekkende bidons af te zijn kennelijk al twee ritten werkt, ben ik meer dan tevreden .

[GJEvK]

Prachtig weer, en weer prachtig zal wel zwaar zijn, daar vertoeven. Als je het niet meer uithoudt kom ik je wel aflossen

[Jac]

Heerlijk verslag weer om te lezen.