In deze nieuwe serie gaat Aranka Berends met redacteuren van Fiets op pad om hun favoriete route in eigen land te ontdekken. Want Nederland is verrassend mooi. Dit keer rijdt ze met Menno Grootjans rond zijn thuisstad Tilburg. En wat is het daar prachtig!
De vogels laten al luid van zich horen, het voorjaar staat voor de deur! De temperaturen zijn nog erg wisselend maar de echt koude dagen lijken voorbij. Onderweg naar Tilburg is af en toe de zon te zien, maar zodra we op de fiets stappen begint het wat te spetteren. Met een graad of 12 deert de regen minder en al snel is het droog, en dat blijft het de rest van de rit.
We rijden we het favoriete fietsrondje van Menno Grootjans. Een fietsliefhebber pur sang, en tevens de langst zittende redacteur van Fiets Magazine: maar liefst 33 jaar schrijft hij met strakke pen over alles wat met racefietsen te maken heeft. Ook doet hij verslag van toertochten, duikt hij in de geschiedenis met zijn serie Retro en zet hij iedere maand een Fietser in het zonnetje in de gelijknamige rubriek. Vandaag staat hij zelf in de spotlights tijdens zijn fietsrondje in en rond zijn thuisbasis Tilburg.
Bels Lijntje
We rijden weg op onze gravelbikes en duiken vrijwel direct het Stadsbos 013 in. Hier is een leuke, bochtige mountainbikeroute aangelegd die ook op de gravelbike goed te doen is. Er zitten wel enkele verrassingen in het parcours, zoals drops die je met de MTB makkelijk neemt maar met de gravelbike toch wel lastiger zijn. Stichting MTB Stadsbos 013 beheert deze route, en het is duidelijk dat toegewijde vrijwilligers de singletracks regelmatig onderhouden. We krijgen een mooie afwisseling van loofbos, felgroene mossen, naaldbomen en heidevelden voor de wielen. De bochtige singletracks worden afgewisseld door bredere, rechte paden, waardoor je je kunt opladen voor de volgende technische passage.
Halverwege de lus ligt een kort heuveltje. Eenmaal boven moet je bijna in de remmen knijpen om niet op de vluchtstrook van de A58 terecht te komen; wel een apart gezicht. De kans is erg klein een fietser te spotten wanneer je over de A58 richting Breda rijdt, aldus Menno. Na deze eerste lus komen we terecht op het Bels Lijntje. Zoals de naam al doet vermoeden, was dit vroeger een spoorlijn: van Tilburg naar het Belgische Turnhout. In 1990 is hier een fietspad aangelegd, waarbij je vanaf dit brede en goed geasfalteerde pad met elk type fiets leuke routes kunt maken. Met het Bels Lijntje als basis kun je verschillende lussen rijden, wat wij vandaag eigenlijk ook doen.
Nepvliegveld
Via de historische spoorlijn komen we langs het dorp Riel, waarna we de Oude Tilburgsebaan oppakken. Dit mooie brede zandpad brengt ons naar natuurgebied het Riels Hoefke. Daar slaan we rechtsaf en komen we weer op het Bels Lijntje terecht. Aan de linkerzijde ligt een open veld, en aan de bosrand is een oude bunker te zien. Informatieborden geven aan dat we op schijnvliegveld De Kiek beland zijn.
In het begin van de Tweede Wereldoorlog bouwde de Duitse bezetter Scheinflughafen Kamerun (SF37), een nepvliegveld om geallieerde bommenwerpers te misleiden, in de hoop dat hun lading op het schijnvliegveld gedropt werd in plaats van op vliegveld Gilze-Rijen. In de volksmond was dit beter bekend als De Kiek. Stichting Vrienden van De Kiek heeft deze historische plek nieuw leven ingeblazen. De bunker kan bezocht worden, er is meer informatie beschikbaar op borden en zelfs een app.
Menno is wel in voor een geintje. Hij stelt voor dat ik in het vliegtuig ga zitten als Amelia Earhart, de eerste persoon die solo over de Grote Oceaan vloog, in 1935. Voor ik goed en wel mijn fiets heb weggezet en snel een reepje heb gegeten, zit Menno zelf al bovenin het vliegtuig… We trappen lol maar beseffen ook dat we enorme bofkonten zijn. We hoeven ons geen zorgen te maken over onze veiligheid en kunnen als vrije vogels heerlijk op onze fiets stappen. Af en toe is het zinvol om te relativeren en je te realiseren dat we het erg goed hebben in Nederland. Daarom is het belangrijk dat monumenten zoals dit schijnvliegveld behouden blijven. Lof aan de vrijwilligers die zich inspannen om deze plekken toegankelijk te maken!
Prachtige paden
Als we weer op de fiets stappen, spotten we een grote roofvogel, die laag over ons heen vliegt en vanuit een boom alles goed observeert. In dit gebied zijn ook veel reeën, maar die zie je het best net voor zonsondergang of na zonsopgang. We rijden om magazijncomplex Riel heen, dat momenteel in gebruik is door Defensie. Dit mobilisatiecomplex wordt ook wel Kamp de Kiek genoemd, vanwege het naastgelegen schijnvliegveld. Leuke smalle bospaadjes gaan over in een mooi breed zandpad, waar we vervolgens linksaf slaan en de meanderende Leij oversteken. Links en rechts natuur en we passeren monumentale boerderijen. Een prachtig pad.
Bij klooster Nieuwkerk Goirle stoppen we voor een bak koffie en een heerlijk stuk huisgemaakte taart. Dat gaat er goed in! Dan stappen we weer op en komen een oude bekende van Menno tegen: de grenspaal! In januari 1993 sierde deze nog de cover van Fiets. Vervolgens verschijnt een statig kasteeltje: we bevinden ons op landgoed Gorp en Goovert, in handen van de familie Van Puijenbroek. Op het landgoed bevinden zich meerdere monumentale boerderijen, een operationele melkveehouderij en het kasteel, dat
dateert uit 1875. Een prachtige klinkerweg leidt ons weg van het landgoed richting Goirle.
Opgeschrikt door het onheilspellende geluid van een Chinookhelikopter worden we nogmaals herinnerd aan de aanwezigheid van Defensie in dit gebied. We duiken een stukje bos in, waar een grote, rechthoekige ‘vijver’ te vinden is. Niet zomaar een vijver: dit is het voormalig buitenzwembad van Goirle.
Veel zandgrond
Via een hobbelig maïsveld rijden we het dorp Goirle in, waar een voormalige textielfabriek omgebouwd wordt tot modern appartementencomplex. De historische schoorsteen blijft statig staan: een herinnering aan het industriële verleden van het dorp. We rollen ook langs Huize Anna, eveneens in het bezit van de familie Van Puijenbroek. Dit statige herenhuis is gebouwd in 1903 door Eduard van Puijenbroek, die de textielfabriek runde.
Dan komen we langs het nieuwe buitenzwembad van Goirle. Dit ziet er toch wat aantrekkelijker uit om een duik te nemen. Bij warmer weer natuurlijk! Maar, ondanks de soms dreigende wolken die over onze hoofden trekken, hebben we veel mazzel: op de spetters in het begin na, blijft het droog. Met de wind valt het ook mee en dankzij alle bosrijke stukken heb je daar sowieso minder last van.
De route brengt ons weer terug op het Bels Lijntje en daarna pakken we nog wat stukjes singletrack op. Wederom mooie, bochtige stukken op grotendeels zandgrond, waardoor deze route het grootste deel van het jaar echt goed te rijden is. Enkel wanneer het veel regent zullen deze stukken wat nat zijn.
We rijden in de laatste kilometers terug langs de hockeyvelden, waar tot onze verbazing fanatiek gespeeld wordt: op het linkerveld hockeyen de mannen; gemiddelde leeftijd ver boven de 60. En op het rechterveld wordt minstens zo fanatiek gespeeld door een groep dames op leeftijd. Chapeau, wij genieten van de buitenlucht op de fiets en krijgen zo onze lichaamsbeweging. Goed om zoveel mensen actief in de buitenlucht te zien! En waarom niet een potje hockey proberen? Menno lijkt nog niet enthousiast…
Het start- en eindpunt van onze route is een parkeerplaats bij de Oude Warande, een stadspark in Tilburg. Dit park werd in 1712 aangelegd en is een van de weinige nog intacte sterrenbossen van Nederland. Vanuit een centraal punt lopen verschillende lanen naar een buitenste laan. Het is duidelijk dat dit park nog steeds populair is: we komen zowel studenten tegen als een wandelgroep met ouderen die verbaasd naar onze fietsen kijken. Als we terug richting de auto gaan, krijgen we van een fanatieke wandelaar zelfs de vraag of wij ook al met kortere cranks rijden. “Omdat de profs er harder mee gaan.” Tja, zo is het maar net…
Extra informatie
Afstaptips
Ons start- en eindpunt bij de Oude Warande heeft parkeergelegenheid bij hotel en restaurant Auberge du Bonheur aan de Warendelaan in Tilburg. Op circa 300 meter van de parkeerplaats, in het hart van het park, vind je paviljoen Grotto. De koffie en taart zijn volgens Menno echte aanraders. Halverwege de route hebben we koffie gedronken bij klooster Nieuwkerk in Goirle. Deze uitspanning, waar veel fietsers komen, is tevens hotel en trouwlocatie.
