Door het blad Fiets en Vifitsport ben ik uitgekozen als avonturier om mijn fietsavonturen te delen. Mijn grote uitdaging is het beklimmen van de Alpe d’Huez en een aantal omliggende bergen. Die uitdaging ben ik in mei 2018 aangegaan.

Omdat Fiets en Vifit sport op zoek waren naar avonturiers die een trainingsweekend wilden winnen heb ik me spontaan opgegeven. Na het maken van een filmpje en een pakkende tekst, moest ik zoveel mogelijk stemmen verzamelen. Vrienden op Facebook werden enthousiast toen ze mijn verhaal hoorden en steunden mij massaal. En ja hoor! Een week later kreeg ik het bericht dat ik het weekend had gewonnen.

Vlakke Friesland

In het weekend van 20 t/m 22 april vond mijn eerste echte trainingsweekend plaats in de Ardennen. Wat een geweldige ervaring om als fietsliefhebber dit te winnen. De afgelopen tijd heb ik zelf lekker door getraind. Elke week waren mijn fietsmaatjes en ik te vinden in de sportschool voor de nodige spinninglessen. Daarnaast heb ik mooie ritjes op mijn mountainbike gemaakt. De winterkleding aan, vaseline op de voeten, genoeg voeding mee en gaan! Af en toe een ritje door het bos in de winterse wereld was dan ook genieten. in februari komt de racer weer van stal. ‘’wat heb ik je toch gemist’’ fijn dat we samen weer op pad mogen.

Zodra het maar weer even kan pak ik de racefiets. Aangezien Friesland behoorlijk vlak ik maak ik geen hoogtemeters. Gelukkig is er altijd een straffe wind in Friesland en train ik het liefst op kop of plan ik solo ritjes om even de klimmersbenen te trainen. Op een vrije ochtend in maart kijk ik naar buiten, het is grijs en er staat een wind met de kracht van 5 a 6. Het liefst blijf ik thuis, maar ik denk aan mijn komend avontuur. Ik stap toch op de fiets. Stiekem heb ik het even moeilijk, het is harken tegen de wind in. Eenmaal thuis na een warme douche en een bak koffie ben ik trots en voldaan. Inmiddels kunnen we s’ avonds ook weer ritjes maken en ruilen we de spinning zaal om voor het mooie vlakke Friese land.

Trainings Camp Ardennes

Op vrijdag 20 april is het dan zover, het eerste deel van mijn avonturier gaat beginnen, Trainings Camp Ardennes. De fiets is gecheckt, tent ingepakt en de tas vol fietskleding staat klaar. Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming ontmoet ik mensen die net zoals mij het hart voor fietsen hebben. Er ontstaat een gezellig fietsclubje met een ervaren wegkapitein en de eerste rit kan beginnen. We hebben een prachtige route van 70 km vanuit La Roche met als afsluiter de Haussiere. Een pittig, maar mooi klim, die bekend staat als moeilijkste klim van de Ardennen. Tijdens het diner kletsen we na en bereiden we ons voor op de Koninginnerit op de zaterdag. Een prachtige parcours, perfect uitgezocht, veel hoogtemeters, mooie beklimmingen en afdalingen.

Omdat ik hier weinig ervaring mee heb krijg ik goede tips, zodat ik op een veilige en fijne manier weer beneden kom. Naast de goede tips vind ik het stiekem toch wel spannend. Na de laatste nacht in de tent gaan we voor de laatste etappe, genaamd de Afterburner. Hierin worden we voorbereid op de muur van Maboge, een steile klim met stukken van 22% met de nodige hoogtemeters. Ik zoek de rest van mijn fietsvrienden op en samen stappen we weer op de fiets. We treffen het met het weer, het is zonnig en de temperatuur is prima. Laat die streepjes maar komen. We klimmen, dalen en genieten van de prachtige route en omgeving.

De muur van Maboge, een steile klim met stukken van 22% met de nodige hoogtemeters

Tijdens de klim bij de muur branden de beentjes, maar het gaat me allemaal goed af. S’ middags worden we opgewacht met een medaille bij de finish. We genieten na met zijn alle en dan is het tijd om weer richting huis te gaan. Ik heb erg genoten van dit evenement. Geweldige organisatie, veel geleerd en nieuwe mensen leren kennen. Onze fietsritjes worden vervolgd!

Eerste échte Col

Op woensdag 9 mei is het dan zover, nu gaat mijn echte avontuur beginnen. Mijn eerste echte col in de Alpen is op de 10e mei een feit. Om in te fietsen kiezen we voor de Col d’Ornon, een prachtige klim om mee te beginnen. Hier kan ik weer even de beentjes laten wennen aan het klimmen. Al snel smaakt het naar meer. Het dalen blijf ik spannend vinden. Dankzij het trainingsweekend in de Ardennen kan ik de tips goed toepassen.

D-day: Alpe d’Hues

Vrijdag 11 mei is het dan zover. Na een stevig ontbijt en een bak koffie sta ik aan de voet van de enige echte ‘’Nederlandse’’ berg, de Alpe d’Huez. Met de zon in mijn gezicht ga ik het avontuur aan. De eerste bochten zijn meteen behoorlijk pittig en kan ik meteen aan de bak. Gelukkig was ik er op voorbereid dat de eerste paar kilometers flink stijl waren. Even terug schakelen en hup daar gaat ie dan. Heb er zin in! Tijdens elke bocht bekijk ik de bordjes en dwaal ik af en toe weg met de gedachten bij de fietsers die hier ooit hebben gefietst. Ik fiets lekker door langs bocht nummer 7 en word getrakteerd op een geweldig uitzicht op de Alpe.

Een aantal fietsers haal ik in en dat geeft me stiekem toch wel een kick

Na het dorpje Huez zie ik de top en kom steeds dichterbij, maar ik moet nog eventjes. Ondanks dat het erg zwaar is, is mijn hartslag redelijk goed en besef ik me hoe hoog ik al kom en hoe ik er van geniet. Een aantal fietsers haal ik in en dat geeft me stiekem toch wel een kick. In de laatste bocht wordt ik nog even op de foto gezet en nader ik de veel besproken top. Nog een stukje door het dorp en daar is het bord. Wat is dit een fantastisch gevoel zeg! Waanzinnig, ik heb het gehaald. 26 jaar geleden stond ik als vierjarig meisje mijn vader toe te juichen en aan te moedigen toen hij voor het eerst de Alpe d’Huez fietste, nu moedig ik hem weer aan als ik hem ook boven zie komen. Geweldig!

’s Avonds proosten we samen met een heerlijk biertje en bespreken we de volgende dag. Omdat we nog vroeg in het jaar zijn, zijn er een aantal cols door de sneeuwval nog dicht. We kiezen voor de iets minder bekende klim, een pareltje, verscholen in het dal, de La Berarde van 27 kilometer lang. Een fabelachtige route langs de rivier in een prachtig decor. Een klim die je goed kunt doseren met twee pittige scherprechters erin. Eenmaal boven fietsen we langs de eeuwige sneeuw. Via een aantal steile haarspeldbochten dalen we weer af naar het dal in Bourg d’Oisans. We fietsen lekker uit en mijn avontuur zit er helaas alweer op.

Een ding weet ik wel zeker: het smaakt echt naar meer! I’ll be back.