Erg bescheiden waren ze niet bij Specialized toen ze de SL7 introduceerden: volgens de Amerikanen was het de one bike to rule them all. Maar eerlijk is eerlijk: het was ook echt een heel goede fiets, net als de in 2023 geïntroduceerde SL8. Herman zoekt uit of Specializeds woorden twee jaar nadien nog altijd opgaan voor de Tarmac SL8 Pro.
Vraag een fietsliefhebber wat er in augustus 2023 in Glasgow gebeurde, en de kans is groot dat hij of zij antwoordt dat Mathieu van der Poel wereldkampioen werd. Maar tijdens datzelfde WK reed hoofdredacteur Edwin voor het eerst op de Specialized Tarmac SL8, want die fiets werd tijdens dat memorabele weekend gelanceerd. Het was alweer de achtste generatie van deze racer, nog sneller en lichter dan zijn voorganger.
Volgens de Amerikanen was er geen lichter frame in de World Tour, ze noemden deze racer (net als zijn voorganger) zelfs de one bike to rule them all. Nu, twee jaar later, vonden wij het hoog tijd om te onderzoeken of die woorden nog standhouden. Niet met een S Worksuitvoering, zoals in 2023, maar met de iets minder dure Tarmac SL8 Pro.
Geen Venge
In 2023 en 2024 lag de nadruk bij veel fabrikanten nog op de allroundracefiets. Maar 2025 was misschien wel het jaar van de opkomst (of noem het de terugkeer) van de échte aerobike, met opvallend forse balhoofden en brede voorvorken. Het is dan ook niet vreemd dat er geruchten ontstonden over een nieuwe Venge – de aerobike avant la lettre van de Amerikanen. Maar navraag bij Specialized Benelux leert dat zulke plannen er niet zijn: de Tarmac is nog steeds hun paradepaardje.
Nou, dat paradepaardje, overwegend metallic zilver gespoten, staat inmiddels een aantal weken bij mij in de garage. Als je nog niet zo bekend bent met deze fiets, valt als eerste het ranke postuur van het frame op, en de flinke uitstulping bij de balhoofdbuis. Specialized noemt dit de Speed Sniffer. Deze bult, in combinatie met de vorkbuis die subtiel naar achteren is geplaatst, moet zorgen voor minder luchtweerstand en daarmee voor een betere aerodynamica dan bij de SL7.
De geometrie is duidelijk racegeoriënteerd en komt vrijwel overeen met die van de SL7, wat ook een nadrukkelijke wens was van de profs die op deze fiets koersen. Verwacht een relatief lage stack (565 millimeter in maat 56) en een reach die aan de lange kant is (395 millimeter), vergelijkbaar met andere high-performance racers.
Een onsje meer dan S-Works
Dat ranke postuur komt door het gebruik van relatief smalle en ronde buizen. Specialized, dat alles test in hun eigen windtunnel, kozen voor deze buizen om het frame lichter te maken. Diepere exemplaren zouden volgens hen weinig opleveren qua aerodynamica. Sterker nog, volgens Specialized vangen veel buizen in een frame ‘vuile wind’, afkomstig van bijvoorbeeld bewegende benen. Daarom kun je volgens hen net zo goed kiezen voor ronde vormen, zoals bij de boven- en onderbuis en de liggende achtervork. Dat scheelt carbon en dus gewicht. In totaal is hiermee 15 procent gewicht bespaard ten opzichte van de SL7.
Om tot een ideale carbonsamenstelling te komen, met een mix van aerodynamica, gewicht en stijfheid, is goed gekeken waar extra carbon nodig was (zoals bij het bottom bracket en de voorkant), en waar niet. Het resultaat: een verbetering van 33 procent in de zogenoemde stiffnessto-weight ratio ten opzichte van de SL7.
Volgens Specialized weegt een S-Works-frame in maat 56 slechts 685 gram, en de voorvork 358 gram. Voor mijn testfiets is iets zwaarder en goedkoper carbon gebruikt (Fact 10r, waar de S-Works is gemaakt van 12r-carbon). Hierdoor is mijn frame zo’n 100 gram zwaarder en weegt de voorvork 10 gram extra. Niettemin kwam mijn testfiets nog steeds uit op een uitstekende 7,3 kilogram, zonder pedalen maar mét bidonhouders en computermount.
Dat mag smaller
Mijn testfiets is uitgerust met de geïntegreerde Roval Rapidecockpit, waarbij de remkabels subtiel onder de stuurpen door het frame in worden geleid. Deze cockpit ziet er niet alleen strak uit, maar draagt ook bij aan een verbeterde aerodynamica. Wat daar een beetje tegenin gaat, is dat het stuur vrij breed is: 42 centimeter. Vanuit de traditionele benadering past dat bij een framemaat 56, maar we weten inmiddels: narrow is aero. Van mij had het stuur dan ook zeker 2 centimeter smaller mogen zijn.
De zadelpen is bewust veel slanker dan die van de SL7. Dit bespaart wederom gewicht maar draagt ook bij aan het comfort (net als het ranke frame en de laaggeplaatste achtervork). Volgens de Amerikanen verbetert de slanke vorm bovendien de luchtstroom rondom de zadelpen en zitbuis. Op die pen is trouwens het opvallende, 3D-geprinte Power Pro with Mirror-zadel van Specialized gemonteerd.
Deze Pro-uitvoering is uitgerust met een wielset van partner Roval. Het gaat om precies te zijn om de Rapide CL II-wielen: 51 millimeter hoog aan de voorkant en maar liefst 61 millimeter aan de achterkant, voorzien van DT Swiss 350-naven. Ze zijn geschikt voor tubeless, maar op dit exemplaar zijn 26 millimeter brede Specialized S-Works Turbo-banden gemonteerd met binnenbandjes. Net als bij de SL7 is er ruimte voor banden tot maximaal 32 millimeter. Zelf zou ik kiezen voor een comfortabelere 30 millimeter band. De velgen wegen samen 1.590 gram. De groep, tot slot: Shimano Ultegra Di2, met 52/36 voor en een 11-30 cassette achter.
Direct volle bak
Met mijn 1,79 meter is maat 56 een prima fit. Ik vind al snel mijn voorkeurspositie op deze Tarmac, nadat ik het zadel iets naar voren heb gezet op een hoogte van ongeveer 76 centimeter. Onder de cockpit zit anderhalve centimeter aan spacers, maar ik zit diep genoeg naar wat ik gewend ben, en hoe ik de meeste fietsen test. Mijn eerste serieuze testrit, van zo’n 80 kilometer, is met een donderdagavondgroepje waarmee we meestal volle bak gaan. Iets voor zeven uur pik ik mijn fietsmaatje Pascal op, die zelf op een S-Works Tarmac SL7 rijdt. Hij begroet mijn SL8 met veel enthousiasme.
Vanaf de start rijden we met zijn zevenen van startplaats Dronten richting Elburg. Er wordt direct flink doorgereden, zowel zij aan zij als achter elkaar. Daarbij voelt de Tarmac allesbehalve als een belemmering, ook al zijn dit pas de eerste testkilometers. Ik zit lekker op de fiets, waarbij het 3D-geprinte zadel prettig zit en veel steun biedt. Wat me vooral verrast, is hoe goed deze fiets aanvoelt, juist bij hoge snelheid. De SL8 voelt echt in balans. Het is direct vólle bak rijden: aanzetten, snelheid maken en bovenal bochten insturen op hoge snelheid. De fiets is hierbij in zijn element. Dit belooft wat.
Omhoog gaat ook
Als we de brug op stuiven, net voor Elburg, ervaar ik voor het eerst hoe gemakkelijk je de fiets op snelheid omhoog trekt. Het gewicht, de stijfheid en de acceleratie zijn echt dik in orde. Sowieso nodigt deze SL8 je voortdurend uit om aan te zetten. Hij is enorm responsief, dankzij de eigenschappen van het frame in combinatie met de goed gekozen wielset. Even later pakken we nog wat meer hoogtemeters mee, zodat ik de klimcapaciteiten van de SL8 kan testen. Het zijn natuurlijk geen bergen, maar op De Knobbel bij ’t Harde en De Dellen bij Epe merk ik dat het lage gewicht en het responsieve frame er, samen met het stijve stuur, voor zorgen dat ik mijn kracht goed kwijt kan als ik ga staan.
Ook kan ik de fiets lekker van links naar rechts gooien. De Specialized voelt levendig en licht aan, ook als je flinke wattages aan het wegtrappen bent. Als de weg omlaag loopt, is het handen in de beugels en proberen te demarreren in de bochten. Bochten scherp insturen, zonder verlies van controle: hierop scoort de SL8 naar mijn mening een 10 uit 10. Doordat hij aan de voorkant zo strak en stijf aanvoelt, krijg je het vertrouwen dat je de fiets echt in élke bocht kunt gooien. Maak je trouwens geen zorgen over comfort: het zadel, de zadelpen en de achterkant van het frame vangen oneffenheden en kleine hobbels ruim voldoende op.
Zodra de adrenaline wat gezakt is, razen we in sneltreinvaart terug richting Dronten. Een perfect moment om in aeropositie wat kilometers op kop te sleuren. Vergeleken met de aerobikes die ik recent heb getest, ligt deze fiets iets minder laag op de weg. Daardoor mis ik een beetje dat ‘laagvlieggevoel’. Het brede stuur helpt ook niet echt mee. Toch weet deze Tarmac mijn kracht prima om te zetten in snelheid, vooral wanneer er nog wat afgesprint wordt. Hierbij wordt weer duidelijk waar deze fiets in uitblinkt – aanzetten en demarreren. De oogst van dit eerste testrondje, met van alles wat, is ruim 80 kilometer aan zo’n 40 gemiddeld, inclusief een handvol pr’s en Strava-bekers.
Overal inzetbaar
Op deze eerste indruk volgde nog een aantal ritten op deze fiets. Het oordeel na al die kilometers? De grote woorden, one bike to rule them all, zijn daadwerkelijk van toepassing op deze Tarmac SL8. Ook twee jaar na de introductie. Het is en blijft een racefiets die overal inzetbaar is: wendbaar, licht, snel en heerlijk speels dankzij het precieze stuurgedrag. Je kunt er écht mee koersen, maar dankzij voldoende comfort ook genieten van lange duurritjes met een koffiestop. Ik ben dan ook benieuwd wat de opvolger, de SL9, gaat brengen. Iets meer aero? Een vleugje Venge-DNA? We gaan het zien. Eerst maak ik nog wat extra rondjes op deze fiets, nu hij nog in de garage staat.
Specificaties Specialized Tarmac SL8 Pro
Prijs: € 9.000,-
Frame en voorvork: carbon / carbon
Gewicht: 7,3 kg (excl. pedalen)
Groep: Shimano Ultegra Di2 2×12, 4iiii Precision 3+-vermogensmeter, 52/36, 11-30
Wielen: Roval Rapide CL II
Banden: S-Works Turbo, 26 mm
Zadel en -pen: Specialized Power Pro with Mirror / S-Works Tarmac SL8 Carbon
Stuur en -pen: Roval Rapide Cockpit, Tarmac Integrated Stem
Maten: 44, 49, 52, 54, 56, 58, 61
