Als Mathieu van der Poel zijn witte koersbroek aantrekt dan weet je het wel. Hij deed het ’s ochtends voor hij op magistrale wijze de Amstel Gold Race won en hij deed hij ook afgelopen zondag. Wout van Aert en alle andere deelnemers moesten er aan geloven: op Mathieu met zijn witte broek stond geen maat.Het was een b(iz)arre editie van de Ronde van Vlaanderen. Uitgekleed, anders dan anders. Op dé dag van het jaar bleef het in Vlaanderen grotendeels stil. Het advies was om de Ronde van Vlaanderen vanuit ‘uw kot’ te bekijken, maar dat advies werd deskundig door veel wielerfans naast zich neergelegd. Langs het parcours stond het regelmatig vol met toeschouwers. Ergens valt dat te begrijpen, want na een jaar vol ellende moeten de mensen ook iets hebben om naar uit te kijken. Op de 22 ‘veiligheidszones’ bleef het verplicht stil; geen toeschouwers op de hellingen en kasseistroken.Als de vroegere Rodania-auto de straat binnenreed, klapten de voordeuren open en stroomde het vol langs de dranghekken. Vanachter het mondkapje werd er hard geschreeuwd richting renners als Van Aert en Van der Poel, die er een mooie strijd van maakten. Onder partytenten kwamen clubjes fans samen om onder het genot van een pintje naar de koers te kijken. Ze kregen waar voor hun geld.Even leek het op een driestrijd uit te draaien. Het was immers Julian Alaphilippe die de sterkste indruk maakte, maar door een bizarre valpartij (een motor stond plots stil en de wereldkampioen kon hem niet meer ontwijken) bleven er twee over: de kemphanen van Gent-Wevelgem. Ze hadden alle tijd om hun ruzie bij te leggen, want het peloton legde zich al neer bij een derde plaats. Na een spannende ontknoping draaide het op een sprint uit. Allebei gokten ze er vol vertrouwen op. En terecht, want qua kwaliteiten kiezen tussen Van der Poel en Van Aert is als kiezen tussen je twee bloedeigen kinderen.Van der Poel begon vanaf de kop. Hij wachtte op het moment dat Van Aert aanging om zelf ook aan de sprint te beginnen. Van Aert probeerde mee te liften op de snelheid van Van der Poel en kwam alsmaar dichter en dichter, maar toen was daar die verdomde eindstreep. Van Aert en Van der Poel drukten met een ultieme jump hun voorwiel nog zo ver mogelijk voor zich uit, maar het was Van der Poel die na het bestuderen van de finishfoto als winnaar werd aangewezen. 34 jaar na Adrie heeft de familie Van der Poel weer een monument gewonnen.
Op het podium met een zwarte broek, staat toch net iets mooier op de foto.Nog meer succes
Ook bij de vrouwen speelde er een broek de hoofdrol, maar ditmaal niet een witte. Chantal van den Broek-Blaak maakte het ploegenspel van Boels-Dolmans perfect af in de laatste klassieker van het jaar. Anna van der Breggen had op voorhand al aangegeven iets terug te willen doen voor haar ploeggenoten, en dat gebeurde ook. Op het moment dat ze met Annemiek van Vleuten aan de leiding reed hield ze haar benen stil. “Je gaat zeker niet meerijden”, vroeg Van Vleuten nog, maar zij voelde de bui uiteraard al hangen. Uiteindelijk sprong Van den Broek-Blaak en won de oud-wereldkampioen haar eerste klassieker. Amy Pieters won de sprint van het peloton en eindigde knap als tweede.
Ook in de Giro d’Italia was er bijna Nederlands succes. Althans, bijna… Wilco Kelderman greep nèt naast de ritzege en ook nèt naast de roze trui. Het ijzersterke Sunweb reed Joâo Almeida op de slotklim in de problemen, maar Kelderman kwam net tekort voor de
maglia rosa. De etappeoverwinning ging naar Tao Geoghan Hart, die de succesvolle Giro van Ineos-Grenadiers nog net ietsje succesvoller maakte. Een dag eerder mocht Filippo Ganna voor de derde keer de bloemen in ontvangst nemen na weer een kunststukje op de tijdritfiets.Met nog een week te gaan (als ‘we’ Milaan halen), staat Kelderman op slechts vijftien seconden van Almeida. En de rest? Jai Hindley, de nummer drie, volgt al op bijna drie minuten… Het zal toch niet?
Het klassement bekijk je hier.
