De naam Timemachine wordt door BMC al gebruikt sinds 2012, in twee versies. Een voor een aero bike en een voor een specifieke tijdritfiets. De Timemachine Road had een opvallend aerodynamisch design, een naar voren aflopende bovenbuis en een optisch verhoogde achterkant. Bij de profs hebben we de TMR niet gezien, die reden vooral met de meer veelzijdige Teammachine voor elke wedstrijd. Nu is er een nieuwe Timemachine.

Beeld: Remco Veurink

Drie versies

Ben je geen fan van schijfremmen en elektronisch schakelen? Dan is een Timemachine waarschijnlijk niets voor jou. Het frame is namelijk niet compatibel met gewone velgremmen en mechanische versnellingen. BMC is hier niet uniek in, want ook Specialized bracht een dergelijke fiets uit. De Timemachine Road is er in 01 (Dura-Ace Di2), 02 ( SRAM eTap) en 03 (Ultegra Di2). Van de zijkant oogt het frame hoekig, maar als je wat schuin kijkt zie je toch dat het hoofdframe geovaliseerd is. De achtertrein is laag aangezet.

Heel opvallend is het Aero Module A modular system. Samen met Elite heeft BMC iets ontworpen wat eigenlijk al veel langer had kunnen bestaan. Alles aan fietsen wordt zo aero mogelijk gemaakt en dan zet je er gewoon een bidonhouder naar keuze op en hang je een zadeltasje onder je zadel om reservemateriaal te vervoeren. Dat is nu voorbij, want de Timemachine heeft speciaal ontworpen, geïntegreerde bidonhouders en een opbergdoos boven het bracket. Volgens BMC is de fiets zelfs aerodynamischer mét die accessoires dan zónder. Mag dit van de UCI? Nee. Maar je kunt de opbergdoos vrij eenvoudig demonteren; het frame is getuige de decal gewoon legaal.

Nog zo’n term: Integrated Cockpit System. Wielen en frames worden al jaren zo aero mogelijk gemaakt, maar de laatste jaren is de aandacht verschoven naar de cockpit van aerobikes. De cockpit van de BMC bevat slechts twee remleidingen en twee stroomdraden – de junction van de Di2 batterij zit mooi verwerkt in de Aero Module. Het stuur is te verstellen; waar het stuur in de stuurpen vastzit is het deels gewoon rond. Wel zo praktisch. Verder uiteraard hoge wielen – ook Zwitsers! -, steekassen, 25 millimeter banden (28 millimeter past ook), een aero zadelpen en een Fi’zi:k-zadel. Op de meetbank komt de nieuweling overeen met de Teammachine. Prima.

 

Vliegjes

Als je de fiets zo ziet staan, dan weet je dat je niet zomaar gaat fietsen. De zit is ook net wat sportiever dan op een BMC Teammachine (36 millimeter langere reach en 10 millimeter lagere stack). Wel is de wielbasis afhankelijk van de maat 5 tot 10 millimeter langer. Hoewel de BMC een compact stuur heeft, zit je toch lekker gestrekt. Dat past natuurlijk ook bij deze fiets. Geluid maakt-ie natuurlijk wel; de hoge velgen resoneren lekker elk geluid dat schakelen en keitjes onderweg maken. Trap ‘m maar op zijn staart. Geen probleem. Je dient al je kennis te gebruiken die je al die jaren dat je trapt hebt opgebouwd. Niet omdat de fiets niet veilig zou zijn – het is bijna een Ducati Panigale V4, waar je als je het gas opentrekt de vliegjes vanzelf naar binnen vliegen – maar wil je alles uit de BMC halen dan… ja dan moet je over goede benen beschikken.

Het sturen gaat zeer direct; komt er een bochtje aan, even bijremmen, en insturen. En daarna meteen weer door natuurlijk. Het is zo’n fiets waarmee je na het eerste ritje met twinkelende ogen en een loopneus terugkomt. Pure lol. En waardoor je en passant mooie nieuwe plannen voor het komend seizoen maakt. Nee, geen Parijs-Roubaix, wel zoiets als het Alpenbrevet. Of de GF Sportful Dolomiti. Lekker klimmen. En als een speer naar beneden natuurlijk. Bochtjes pikken!

Zijn er nadelen? Nou, erg betaalbaar is-ie natuurlijk niet; tenminste als je puur kijkt naar de prijs-kwaliteit verhouding. Je kunt voor een hoop euro’s minder ook veel lol hebben met een fiets. Maar dat zal de klandizie waarschijnlijk een zorg zijn – die kiest de TM omdat je een mega strakke aero racer krijgt. Met een uiterlijk waar je eigenlijk alleen maar van kan dromen. Ter info: de 02 kost 9999 euro, voor de 03 betaal je 7999 euro.