Lekker met je duffe kop scrollen over je timeline. Even dubbel tikken op dat ene filmpje vol actie. Je blijft er vaak bij hangen. Crashes, onbegrijpelijke inhaalacties en een peloton vol mountainbikers op een gladde plaat sneeuw. Juist. Die video’s komen steevast van één event. De Megavalanche. Starten op de Pic Blanc, de gletsjer die hoog boven de Alpe d’Huez uit torent. Om vervolgens tot diep in het dal af te dalen. Over sneeuw, steenvelden en singletracks. En ik doe mee. Vet!

Fotocredit: UCC Sport Event

Één keer eerder zat ik in zo’n filmpje van Red Bull. Tijdens een idiote veldrit in Zwitserland waar -ook daar- spektakel de boventoon voerden. Dat wil ik nog eens meemaken. De Megavalanche zeurt al jaren in het achterhoofd en staat met steeds dikker gedrukte letters boven aan de befaamde bucketlist. Dit jaar is het zo ver, De inschrijving is gedaan. Een soort van trainingsplan is ontstaan en het doel is gezet. Finishen, en het liefst in de ‘main race’, Tussen de grote jongens dus. Al zal dat nog een hele uitdaging worden.

In aanloop naar de Megavalanche neem ik je mee tijdens evenementen en bouwen we stap voor de stap mijn ideale ‘mega-bike’ op. Te beginnen met het frame. Want wat heb je nodig voor een uur durende downhill race waarin gek genoeg toch ook nog een stuk moet worden geklommen? En hoe prepareer je jezelf en je fiets voor die eerste minuten door de ijskoude sneeuw op de gletcher?

Frame Keuze

Als redacteur heb ik het geluk om op nogal wat verschillende fietsen te mogen rijden. Van diehard XC tot behoorlijk hardcore downhill, alles passeert de revu. van 80 tot 200 millimeter veerweg. Door de jaren heen heb ik vanalles gehad. Zodoende weet ik ook wat het beste bij mij past en hoeveel veerweg voor mij ‘nuttig’ is. Op een fiets met 180 millimeter veerweg ben je namelijk niet ineens heel veel sneller dan op een fiets met 150 millimeter. Het zijn uiteindelijk de skills die het verschil maken en niet de veerweg.

Bij het uitkiezen van een fiets, en de daarbij behorende veerweg heb ik er rekening mee gehouden dat ik de fiets ook wil kunnen gebruiken in en rondom Nederland. Dat betekent Ardennen Ritjes, dagjes limburg en spelen op de heuvelrug. Fietsen dus zonder dat een skilift noodzakelijk is. Fietsen met 130 tot en met 150 millimeter vering vallen bij mij vrijwel altijd in de smaak, het liefst met vrij lange reach, kort balhoofd en een beetje luie balhoofdhoek. Owja, en grote wielen! Want met bijna 1 meter 90 lengte en een zadelhoogte van dik boven de 80 centimeter is een fiets met 29 inch velgen eenvoudigweg beter in verhouding.

Strepen

De shortlist wordt kleiner en kleiner wanneer ik al mijn wensen af streep. En na een korte periode twijfelen valt de keuze op de Santa Cruz Hightower. Een fiets met 135 millimeter achtervering en 140/150 millimeter aan de voorzijde. De Hightower is er ook in LT versie beschikbaar waarbij de achterdemper tot 150 millimeter is geboost. Om de rijdbaarheid in de lage landen te vergroten kies ik voor de normale versie. met 140 millimeter vork. Een 150 versie als backup.

Een Hightower lijkt me de perfecte allround fiets, Oké, een beetje terughoudende geometrie in vergelijking met de nieuwste modellen op de markt maar wel lekker bruikbaar op allerlei soorten terreinen. Ik kies voor de XL versie en ga daarbij uit van de reach die in extra-large 475 millimeter meet. De XXL is lang overwogen. Met 505 millimeter is deze namelijk flink langer en dat is berg af met mijn lange ledematen alleen maar prettig. Echter schiet de stack omhoog tot 641 millimeter in plaats van 623 bij de XL. De doorslaggevende factor om toch de XL te kiezen. Klimmen doe ik nu eenmaal graag in een redelijk diepe zithouding.

Hoeken en standen

De balhoofdhoek is met 67 graden niet extreem en zelfs redelijk steil. Mijn ideale fiets zou richting de 65 graden gaan. Dit is dan ook de reden om de 140 millimeter vork in een later stadium eventueel te wisselen voor een 150 millimeter variant. (daarover later meer) Een andere hoek die nogal bepalend is voor de rijeigenschappen is de hoek van de zitbuis. De nogal lange zitbuis van de hightower is redelijk lui en meet 74,3 graden. Andere fietsen met vergelijkbare veerweg gaan al tot 76 graden. Niet zo’n probleem in maat small of medium maar bij de extra-large waar ik het op ga wagen komt het zadel behoorlijk ver achter het bracket. Oplossing? het zadel zo ver mogelijk naar voren schuiven. Elegant is het niet, maar (vooral in het buitenland) is dit vrij standaard. Klimmen wordt door deze onorthodoxe positie vele malen makkelijker, en dat willen we allemaal.

Andere maten zijn vrij standaard en passen prima binnen mijn eisenpakket. 435 millimeter chainstays, 110 millimeter balhoofd. Maar er is meer, zoals je dat bij een tellsell reclame hoort. De Santa Cruz frames zijn gemaakt om te rijden, niet om aan te klussen. En daarom is alles aan het frame zo eenvoudig mogelijk gemaakt. Het carbon frame heeft een BSA bracket wat in onderhoud en montage lekker makkelijk is, ook onderweg. De lagering is degelijk en eenvoudig te onderhouden van buitenaf. Ook de kabelvoering is volledig voorbereid en een buitenkabel schuif je dan ook zonder te proppen in één ruk van voor tot achter door het frame. Als laatste de remkabel, deze loopt lekker buitenom. Niet superclean, wel handig.

Kleur bekennen

Santa cruz heeft de Hightower beschikbaar in zwart/grijs met oranje decals of ‘mosterdgeel’ Nou, doe mij die maar! Het is even wennen als hij uit de doos komt maar na een tijdje is de ietwat afwijkende kleur geel genieten. Net even anders dan anders.

Het frame is geconstrueerd met een dubbele link en VPP constructie zoals Santa Cruz al sinds jaar en dag hanteert. Een stevig oversized, volledig carbon achterframe uit één stuk gekoppeld aan het eveneens flink op maat voorframe. Aan stijfheid geen gebrek. Ook is er veel aandacht besteed aan genoeg ruimte voor brede banden.

De komende tijd bouwen we het frame stukje bij beetje met je op. Rijden we prachtige events in voorbereiding op de Megavalanche en gaan uiteindelijk gewapend met camera en goede moed van start op de gletsjer van de Pic Blanc.