Van Bon test: Aeroad CF SLX Disc, feelgood racer

Wat is een betere gelegenheid om een racefiets te testen dan tijdens The Ride? Veel klimmen en dalen op de limiet, net echt wielrennen…..Léon van Bon reed de uitdagende tocht op de Canyon Aeroad. “Ik houd van deze Fiets!”

We rijden naar Prad am Stilfserjoch, oftewel Prato allo Stelvio. Met het busje van Team Fiets zijn we onderweg naar The Ride, van de Stelvio naar de Cauberg. Acht dagen, 1300 kilometer. Het is de ideale week om een fiets te testen. Klimmen, dalen, lange ritten en zo nu en dan volle bak koersen. Dit jaar hebben we meer geluk met het weer, het is warm en de zon schijnt. Ik heb er zin in en ben benieuwd naar mijn testfiets.

Geweldenaar

Ik heb de Canyon Aeroad CF SLX Disc meegekregen. Een lust voor het oog. Hij ziet er strak en stoer uit. Een vette fiets die met zijn felrode kleur extra opvalt. De hoge velgen maken hem een geweldenaar om te zien. Op zich is er aan het uiterlijk van de Aeroad Disc niet heel veel veranderd vergeleken met de ‘gewone’ Aeroad. Wel grappig om te merken dat ik al helemaal gewend ben om schijfremmen op een wegfiets te zien. Natuurlijk is er in het frame veel veranderd. De krachten die vrijkomen bij schijfremmen zijn heel anders dan bij traditionele remmen. Daar moeten het frame en de vork op worden aangepast. De lijnen zijn strak en het achterwiel sluit mooi aan op de zitbuis. Het frame bevat veel rechte lijnen. De buizen zijn aan de voorzijde rond en aan de achterzijde veelal plat. Ik vind hem mooi om te zien. De kabels lopen netjes binnendoor zoals we dat van Canyon gewend zijn. De aero zadelpen zit op een fraaie manier vast. Net voor de pen zit een systeem mooi vlak weggewerkt. De schijfremmen zijn flat mount bevestigd aan het frame. De bidonhouders kun je op verschillende plaatsen monteren zodat je altijd de beste positie hebt, of je nu met één of twee bidons wilt rijden. Ook de patten waar de wielen door middel van een steekas vastzitten ogen sierlijk en snel. Het kapje op het balhoofd is leuk gedaan. De Canyon heeft meteen veel bekijks. Onder deelnemers aan The Ride zijn veel lezers van Fiets en geregeld komt dan ook de vraag of dit mijn nieuwe testfiets is. Iedereen is het erover eens dat het een prachtig exemplaar is.

Een 32

De Aeroad is afgemonteerd met een mechanische Shimano Ultegra-groep en hydraulische remmen. Gelukkig hebben ze er een 32 op gezet omdat ik die vorig jaar vaak heb gebruikt. De voorbladen zijn 52-36 tands. De zadelpen, stuurpen en het smalle (39 centimeter) stuur zijn van het eigen merk van Canyon. Het ziet er goed uit. Door het smalle stuur zit je automatisch meer aerodynamisch. Natuurlijk was een aero stuur hier wel op zijn plaats geweest, maar desalniettemin ziet deze cockpit er prima uit. Het zadel heb ik vervangen door mijn eigen Fi’zi:k-zadel. Voor The Ride durfde ik niet het risico te nemen om met een nieuw zadel te rijden. De wielen zijn de Reynolds Strikes. De 62 millimeter hoge carbon clinchers zijn mooi om te zien. Er zitten voor en achter 160 millimeter schijfremmen op. De hendel om de steekas vast te zetten is demonteerbaar en dan ziet het er nog sneller uit. Al met al een fiets om je vingers bij af te likken.

Favoriete klim

We beginnen onder aan de Stelvio. Bijna 23 kilometer klimmen met een stijging van gemiddeld 8 procent. Gisteren heb ik voor het eerst een uurtje op de Aeroad gereden. Even het zadel goed afgesteld en alles nagelopen. Vandaag begint het echte werk. De Aeroad is met zijn 8 kilogram (zonder pedalen), zoals de meeste aero fietsen, niet bepaald een lichtgewicht. Op de Stelvio zou ik best een kilo minder willen meenemen, maar daar is hij ook niet specifiek voor gemaakt. De fiets rijdt meteen goed. Bij het aanzetten krijg ik moraal van het geluid dat de wielen maken. Bij kilometer 0 demarreer ik al. Een beetje de goeie mannen kietelen is altijd leuk. Toch heb ik me voorgenomen het rustiger aan te doen dan vorig jaar. Of beter gezegd: ik ga de klim beter indelen. Ik zit als gegoten op de Aeroad. Met een 110 millimeter stuurpen en een lage balhoofdbuis zit ik mooi diep. Niet dat dat nu erg van pas komt, maar ik voel me er goed bij. Ondertussen rijden verschillende jonge gasten me voorbij. Af en toe word ik verleid om aan te pikken, maar moet ik al gauw terug naar mijn eigen tempo. Staan, zitten, schakelen; alles gaat lekker. Het is dan geen klimfiets, je kunt er prima een berg mee oprijden. Na 1 uur en 48 minuten sta ik op de top. Een minuut sneller dan vorig jaar en dat met het gevoel dat ik een stuk minder in vorm ben. Ik kijk om me heen. De besneeuwde bergtoppen steken scherp af tegen de strakblauwe lucht. Wat een geweldige klim is dit, met zijn 48 bochten en fantastische uitzichten. Dit is misschien wel mijn favoriete klim. Ik blijf boven nog even rondkijken. Eigenlijk wil ik helemaal niet verder. Gewoon hier blijven en genieten van het uitzicht.

ALS EEN RAKET OMLAAG

Bergop doet een fiets meestal prima wat hij moet doen. De krachten op het frame zijn beduidend minder en je merkt minder of hij stijf is. In een afdaling is dit anders. Hoge snelheden doen iets met een fiets en ik ben heel benieuwd hoe de Aeroad zich houdt. Ik maak vaart en merk meteen het nadeel van de 62 millimeter hoge velgen. De wind lijkt af en toe met me te spelen. Ik ben niet zo snel van mijn stuk te brengen, maar erg prettig is het niet. Zeker geen aanrader voor iedereen. Ik moet het stuur goed vasthouden en opletten waar de wind vrij spel heeft. De voorkant lijkt met deze wind ook niet heel strak te zijn. Als ik na een haarspeldbocht vol aanzet, wil de fiets wel vooruit. Elke trap voelt raak en zo moet het ook. Ondertussen weet ik hoe de remkracht van de schijfremmen is en dat is heerlijk in een afdaling als deze. Het gevoel dat je laat en snel kunt remmen geeft me nog meer vertrouwen om als een raket naar beneden te vliegen. Met veiligheid als prioriteit nummer één speer ik naar het dal.

NADAT IK ER NOG EEN SPRINTJE HEB UITGEPERST, WEET IK HET ZEKER. IK HOUD VAN DEZE FIETS!

Mathijs weet raad

Ondertussen zijn we een paar dagen onderweg. Mijn schijfremmen lopen aan. Het verbaast me niet echt meer, maar het is zeker niet minder irritant. De mechaniekers hebben ernaar gekeken, maar echt beter is het niet geworden. Ik vind dit toch wel lastig. Zelf krijg ik het ook niet voor elkaar. Fiets-redacteur Mathijs Wagenaar rijdt vandaag in hetzelfde groepje en ergert zich rot aan het aanlopen en vraagt of hij er even naar mag kijken. “Tuurlijk”, zeg ik, in de hoop dat het verholpen kan worden. Mathijs draait de boutjes los en weer vast, remt en voelt of de schijf nog beweegt. Hij doet dit een paar keer et voilà. Gemaakt! Ik blij. Hij blij. De rest van de tocht zal hij niet meer aanlopen, alleen in steile afdalingen waar flink geremd moet worden. Dat aanlopen duurt dan letterlijk een tiental meters en is dan over.

Schijfremmen op een aero fiets. Het lijkt een stuk minder aerodynamisch dan traditionele remmen. Dit blijkt dus niet helemaal waar te zijn. Het scheelt volgens Canyon ongeveer 1 watt bij een snelheid van 40 kilometer per uur. Dat is dus te verwaarlozen.

Route Des Crêtes

Mijn favoriete volle bak-segment van The Ride is toch wel de Route des Crêtes. Boven op de bergrug van de Vogezen loopt een licht glooiend stuk weg van 25 kilometer. Eerst moeten we daarvoor de Grand Ballon beklimmen. Ook een prachtige klim met mooie vergezichten. Helaas is-ie net opnieuw geasfalteerd. De steentjes blijven aan mijn banden plakken. Op zich niet zo’n ramp, maar bij het achterwiel komen de steentjes klem te zitten tussen de band en het frame. Daardoor beschadigt het frame en ik denk telkens dat er iets ergs gebeurt. De schade is vooral optisch, maar leuk is het niet. We rijden de Route des Crêtes van de Grand Ballon naar de Col de la Schlucht. Vorig jaar pakte ik daar nog een KOM, hoewel het maar 4 graden was en mistig. Nu is het 20 graden en staan we met een groep van twintig te trappelen. Het is net echt koers.

Eerst een afdaling en dan beginnen we. Ik ben ondertussen helemaal gewend aan de fiets en vind hem heerlijk. Er zit een goede loop in en hij stuurt heerlijk door de bochten. Elias en ik laten een gaatje vallen en in het eerste stuk rijden we ernaartoe. Het is een manier om de challenge te winnen. Elias heeft iets meer geduld en ik rijd eerder naar het op hol geslagen peloton. Ze draaien in hoog tempo over deze prachtige weg. Op het eerste klimmetje demarreer ik meteen. Bam. Mijn wielen suizen, mijn benen lopen vol zuur, maar de Aeroad schiet vooruit. Ik geniet, maar wacht weer op de rest. Het is nog ver. Met de handjes onder in de beugel vervolg ik mijn weg in de groep. Het volgende klimmetje ga ik weer. De groep kraakt en uiteindelijk rijden we met drie man weg. Keir, Elias en ik. Het zuur komt mijn oren uit als Elias nog een keer doortrekt. “Ho!!!” roep ik met mijn laatste adem. Hij houdt iets in. Ik kan er net bijblijven. Als het weer omlaag gaat, kan ik een beetje herstellen. Ik gooi me door de bochten. De fiets stuurt prima. Ik voel me als een vis in het water. Links door de bocht, rechts en weer aanzetten. Ik kijk op mijn Wahoo en zie dat we nog een kilometer moeten. Van achter uit spring ik nog eens weg. Volle kracht op de pedalen. De fiets wil vooruit. De weg loopt iets op, maar ik kan blijven versnellen. Elias kruipt langzaam weer naar me toe. De finish. Ik geniet. Het blijft leuk om een beetje te sparren.

Even de benen testen en natuurlijk even laten zien dat je het nog niet helemaal verleerd bent. Doordat Elias iets achter lag bij de start en dus later begon, wint hij de challenge. Slim en sterk. Net echt wielrennen.

Wat rijdt deze fiets fijn naar beneden. Ik durf vol te gaan. Hij stuurt heerlijk door de bochten en de schijfremmen geven me extra vertrouwen. Meestal probeer ik me wat in te houden omdat we toch op de openbare weg rijden, maar ja, soms kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Afdalen vind ik geweldig. De snelheid en de krachten die je voelt als je jezelf door een bocht wringt. Ik ben gewend aan de wielen en met minder wind heb je ook beduidend minder klappen ervan. Fantastisch vind ik het. Lekker cruisen in een hoog tempo. Vorig jaar reed ik The Ride op een Canyon Endurace, eigenlijk de perfecte fiets voor een event als dit. Ik was dus heel benieuwd hoe deze racer met minder comfort zou bevallen. Ik heb er persoonlijk niets van gemerkt. Geen last gehad van mijn rug of andere ledematen. De hele rit heb ik mij heerlijk gevoeld op de Aeroad. Natuurlijk gaat het in The Ride veel bergop en zou een Canyon Ultimate misschien nog beter zijn, maar de Aeroad staat zijn mannetje. Op de vlakkere stukken gaat hij echt als een trein. Lekker cruisen op hoge snelheid. Nadat ik er nog een sprintje heb uitgeperst, weet ik het zeker. Ik houd van deze fiets! Voor 4.199 euro kun je de Canyon Aeroad CF SLX Disc bij je thuis hebben staan. Een heel scherpe prijs voor deze fiets, vind ik. Je moet hem dan wel online bestellen, wat voor sommigen nog een struikelblok kan zijn. Maar je kunt ook naar Koblenz rijden of contact opnemen met Canyon Nederland om meer begeleiding te krijgen in dit proces.

Persoonlijk zou ik er geen probleem mee hebben om online te bestellen. Canyon heeft goede service en naar verluidt komen er verschillende Service Centers verspreid door het land. Dit is echter nog niet officieel. Het zou de twijfel bij mensen kunnen wegnemen. Overigens snap ik de fietsenzaken niet die anti-Canyon zijn. Geef die servicebeurt en begeleiding gewoon. Dat is óók handel en die Canyon-rijder heeft vast ooit ook een stadsfiets nodig. Of een fietspomp.

A Aero staande buis.
B BR-RS805remmen.
C 25 Millimeter Continental-banden.

EIGENLIJK WIL IK HELEMAAL NIET VERDER. GEWOON HIER BLIJVEN EN GENIETEN VAN HET UITZICHT

CONCLUSIE

De Aeroad is een heerlijke fiets met een vette uitstraling. Hij rijdt fijn, stuurt geweldig en heeft alles wat ik zoek in een fiets. Een tikje lichter had van mij wel gemogen, al ligt dat deels ook aan de afmontage. Deze wielen zijn bijvoorbeeld niet heel erg licht.

Om acht dagen lange ritten te doen was voor mij geen enkel probleem. Natuurlijk was ik moe, maar dat had niets met de fiets te maken. De wielen zijn enorm cool, maar het zijn wel echte windvangers en je zou kunnen overwegen of je niet een lager voorwiel kunt nemen of twee setjes wielen. De fiets is natuurlijk wel het mooist met de hoge aero wielen erin.

De Canyon Aeroad CF SLX Disc is er zo een die ik bij mij in de schuur zou willen hangen. Maar helaas moet hij weer terug naar Canyon. Nog een tip tot slot: pas op bij wegen waar ze net vers grind hebben gestrooid. Ik zou omkeren als ik jou was.