Dayenne leeft met een half hart en fietst zo vaak ze kan. Voor Pedala magazine zet ze tweewekelijks haar verhaal op papier. Over het overwinnen van angsten, doorzettingsvermogen, vertrouwen en fietsen. 

Hoe hard ik ook zwoeg, ik gooi de een na de andere tekst waaraan ik begonnen ben, uit onmacht in de prullenbak. Ik voel me onder druk staan. Ik wil een blog aanleveren, ik wil subsidies voor Hart4Onderzoek binnenhalen, zodat we de apps uit kunnen rollen. Ik wil voor de gehele groep Dam tot Dam Fietsers een clinic regelen, nog een bedrijf voor shirtsponsoring vinden én ik wil zelf back on track komen. Dit alles raakt me op een manier dat ik mezelf alleen maar extra onder druk zet. Ik wil ALTIJD presteren, de tijd die ik op aarde heb zo efficient mogelijk benutten; ik leef NU.

Sinds mijn geboorte bestaat mijn grillige leven als hartpatiënt uit hoge pieken en diepe dalen. Rijd ik op de piek, voel ik mij on top of the world. Al hang ik tijdens de weg er naartoe aan het elastiek, ik zet mijn tanden erin. Zwerf ik in het dal, dan kunnen er twee dingen gebeuren. Ik klap dicht en sluit mezelf dagenlang op óf mijn ware oerkracht sleept me naar de top.

Dweilen met de kraan open

De gedachte dat ik mijn gevoelens voor de lezer op papier zet, bezorgt mij stress. Met name ‘s nachts razen wekenlang doemscenario’s als een stevige westenwind door mijn hoofd. Als klap op de vuurpijl klettert water, afkomstig van de verroeste badkamerleiding van de bovenburen uit mijn plafond. Chaos met bakjes en bekertjes in mijn keuken, chaos in mijn hoofd.

Met name ‘s nachts razen wekenlang doemscenario’s als een stevige westenwind door mijn hoofd

Zucht… Ik klap de laptop dicht. Een maand na terugkomst van mijn yoga/mindfulness vakantie en het mentale gewroet laat diepere groeven dan verwacht achter op het – door mij – onbereden fietspad des levens. In Spanje heb ik mezelf beloofd te lachen om dit soort materialistische zaken of dingen die te maken hebben met mijn ego. Ook als ik mezelf betrap bij een opkomend negatief gevoel, waarin ik lijk te gaan verzuipen. Met pijn en moeite verwelkom ik het gevoel en zeg ‘hallo’ tegen de zandkorrels die zich maar wat graag aan de fietsketting vastklampen en die als roterende tandwielen door mijn hoofd heen blijven schuren. De pijpleiding is gebarsten. Het is dweilen met de kraan open.

Brein de baas

Hoe kan het toch zijn dat ik jarenlang op een manier met mezelf ben omgegaan wat slechts de symptomen van het uitblijven van succes bestrijdt, zonder de oorzaak ervan aan te willen pakken. De oplossing is mij nu ineens zo helder. Ik zag ik het gewoon eerst niet. Bij iedere dreiging bevroor ik, fietste ik harder, of sloeg ik op de vlucht. Vanaf nu kijk ik iedere blokkade recht in de ogen aan en word baas over mijn brein.

Vanaf nu kijk ik iedere blokkade recht in de ogen aan en word baas over mijn brein

Evenwicht herstellen

Als een inlopend infuus met medicijnen belanden de laatste druppels in een plasje op de keukenvloer. Met een dweil veeg ik het roestbruin van de zwart/witte tegels. Mijn hoofd voelt dof en mijn hart lijkt te zijn uitgedoofd. Een disbalans op de weegschaal, want fysiek gezien ga ik met sprongen vooruit.

Dit is MIJN teken, NU is het tijd, ik MOET snel weer terug op dat zadel. In gedachte fiets ik vast uit de benarde aderen, op zoek naar frisse wind.