Voor de start van mijn voorjaar maakt dat overigens niet uit. Die begint tegelijk met de meteorologische lente op 1 maart.

Voorjaar betekent namelijk niet dat ik in korte broek en met korte mouwen op de fiets stap. Daar laat ik echt de thermometer over gaan. Onder de 20 graden gaan beenstukken en armstukken niet uit. Nee, het begin van het voorjaar betekent het ontharen van de benen. Tot een paar jaar geleden een jaarlijks ritueel. In de winter de laten groeien en bij de start van het seizoen het mes erover.
De laatste jaren is het ontharen met het minder gaan fietsen, ook minder geworden. Ik denk dat ik nu al twee jaar ook zomers met ‘shag’ op de benen rond loop. Maar met het weer in vorm proberen te raken, vond ik dat ik ook deze traditie weer in ere moest herstellen. De pijn in mijn schouder en elleboog vorige week, maakte dat ik het een weekje moest uitstellen, maar dit weekend was het zo ver. Met de tondeuse en het scheermes in de hand moest de ‘shag’ eraan geloven.

Blijft natuurlijk de vraag waarom moeten die haren eigenlijk van je benen. Is het voor extra gewichtsverlies? Is het om de luchtweerstand te verminderen? Moet ik wekelijks worden gemasseerd? Vind mijn vrouw ontharde benen aantrekkelijk? Ben ik van plan om te vallen? Wil ik in de kroeg een wedstrijdje winnen ‘welke benen zijn gladder’? Nee, ik heb eigenlijk geen idee. Gladde benen horen gewoon bij wielrenners. En voor mij bevestigd het gevoel van geschoren benen het feit dat ik weer coureur begin te worden.
Het coureursgevoel komt momenteel echter niet alleen door mijn geschoren benen. Mijn lijf begint zich langzaam ook weer zo te gedragen. De verplichte rust door mijn val, maakte mijn lichaam onrustig. Na een zeer inspannende training zaterdag, was ik ’s avonds weer eens echt kapot. Elke beweging die ik zou maken, had kramp kunnen veroorzaken. Maar het beste gevoel had ik toch wel zondagochtend met de toerclub van GRTC Excelsior. We maakte 60 km in iets meer dan twee uur, met de handjes boven op het stuur en voor mij een gemiddelde hartslag van ‘slechts’ 112. Twee maanden terug, was ik nog blij dat ik kon volgen. Nu had ik meer dan voldoende over.

Ondanks de eerste tegenslag dus vorige week, schijnt dus voor mij nog steeds de zon. De extra rust is misschien wel goed geweest. Ik moet natuurlijk ook niet te vroeg ‘in vorm’ zijn. Die vorm moet in bewaren voor de 7de juli. Dan pas is het voor mij ‘Hoogmis’. Maar alles wat ik daarvoor mee kan pakken, zal ik niet laten. Ik geniet van elke kilometer die ik momenteel maak. En mijn geschoren benen maken dat gevoel alleen maar beter!