Toch kijk ik met veel plezier terug op deze onderneming in 2009. Ik werd niet alleen de ‘heaviest finisher’ in de Viking Tour, in Noorwegen heb ik ook geleerd echt te genieten van fietsen. Fietsen draait niet altijd om presteren, maar vooral om genieten. De natuur, het afzien, maar vooral ook het samen fietsen. Met collega’s Martin en Edwin en mede Nederlandse Vikingen Bas en Evelien hebben we, ondanks het grote niveau verschil, heerlijk samen gefietst.

Vandaar dat we nog steeds contact hebben en ik voor dit weekend zelfs met Edwin en Bas had afgesproken voor een fietstochtje. Heerlijk even herinneringen ophalen aan de prachtige tocht en voor mij een mooie mogelijkheid om op de Veluwe de eerste hoogtemeters te maken. Natuurlijk stelt de Veluwe niks voor wat hoogtemeters betreft, maar je moet ergens beginnen. Zeker als de laatste tijd zelf bij een verkeersdrempel de hartslag al de lucht in schoot.

Ondanks dat we drie jaar verder waren, was er overigens weinig verandert. Edwin nog steeds stoepend op een 66 cm dranghek, Bas klagend over een gebrek aan vorm en ik nog steeds heaviest finisher. Of te wel voor mij aanklampen als de weg opliep bij twee kwebbelende fietsers, proberen er naast te blijven op het vlakke en als de weg omlaag liep even laten zien dat ik er nog was. Het viel mij niet eens tegen en ik geloof dat ook Bas en Edwin niet ontevreden waren met mijn huidige vormpeil. Bovendien is er gelukkig nog tijd en ruimte voor verbetering.

Het genieten op de fiets is overigens iets dat ik van mijn Marmotte in 2004 niet herinner. Daar was ik vooral gefocust op het finishen van de Marmotte. Dat moest en zou gebeuren, koste wat het kost. Achteraf heeft mij dat echt meer gekost dan mij lief was. De ongeveer 12 uur die ik er toen over heb gedaan, waren de zwaarste uit mijn fietsverleden, met onder andere het huilend bellen met mijn vrouw op de Galibier en het voor mezelf niet kunnen stoppen aan de voet van de Alpe d’Huez. Met als gevolg een totale aversie tegen de fiets achteraf en een behoorlijk gesloopt lichaam.

Mijn Marmotte 2012 zal dan ook ik het teken staan van genieten. Of ik het haal of niet haal is helemaal niet van belang. Ik ben er geweest en heb het gedaan! Nu ga ik terug om te genieten. Mijn gewichtsverlies gaat daar zeker bij helpen. Elke kilo moet tenslotte omhoog. Dankzij het ‘keep the switch’ van sportvasten, blijft het daar echter heel goed mee gaan. En als ik Edwin en Bas nu nog zover krijg, dat zij ook mee gaan, weet ik zeker dat het goed gaat komen.